Breiðfirðingur - 01.04.1975, Blaðsíða 28

26
BREIÐFIRÐINGUR
Jófríður var alvörugefin, en sá þó vel hina broslegu
hluti í lífinu og tilverunni. Hún myndaði sér ákveðnar
skoðanir um menn og málefni og hélt fast á sínu máli. Hún
var ekki ginnkeypt fyrir nýjungum, 'hélt fast við fornar
venjur. Hún lét djarflega í ljós álit sitt á tiltæki sonar
síns, þegar hann lýsti því yfir að hann væri ákveðinn í
að nota vatnsaflið og koma upp rafstöð til ljósa og suðu.
„Hvað á ég þá að gera“, varð gömlu konunni að orði,
„sem ekki er orðin til neins nýt, ég hef þó getað hugsað
um eldiviðinn. Og þetta fína mótak á dalnum, blessað
sauðataðið, að ógleymdum klíningum, sem er svo góður
til uppkveikju, fuðrar upp eins og lýsi.“ Og rafmagnið
komst inn á heimilið til ljósa og suðu, allt eftir áætlun.
Mikið var Borghildur mín glöð, þegar hún sýndi mér
rafmagnseldavélina sína og góðar voru kökurnar sem ég
fékk með kaffinu og bakaðar voru í nýju vélinni. Jófríð-
ur var alls ekki óánægð, „víst eru þetta mikil þægindi“,
sagði hún, „og ekki þarf að leita að eldspýtum að tendra
ljósin“. Það voru allir stóreldar, eldaðir í hlóðaeldhúsinu
og til þess þarf eldivið, hún Jófríður mín fékk nóg til að
dunda við, enda gat hún ekki verið iðjulaus.
Einu sinni sem endra nær var ég á ferð í Fagradal, það
var kalsa veður úti. Ég sat í eldhúsinu hjá Borghildi og
við ræddumst við. Hún raðaði bollum og kökum á borð,
ekki óvön slíku, því mikill gestagangur var og er á þeim
bæ. Allt í einu opnaðist eldhúshurðin og gamla konan
birtist í dyrunum, hún heilsar mér vel að vanda og slöngv-
ar fullri vínflösku á borðið og segir: „Fáið ykkur almenni-
lega út í kaffið, nóg brennivín, blessunin hún Alda mín
sendi mér þetta (Alda, eldri dóttir hjónanna). Hvar er