Breiðfirðingur - 01.04.1981, Blaðsíða 33

BREIÐFIRÐINGUR
31
hrifningu mína. Ég var svo heppinn um árið, að eiga erindi á
hvert byggt ból í sýslunni vegna fasteignamatsins, hins seinasta
sem unnið var á mannlegan, ófullkominn máta, áður en það eins
og annað var lagt í tölvuskrímslin sem orðin eru allsráðandi.
Vissulega var víða margt að sjá sem vel var gert. Vissulega var
líka margt að heyra, sem fengur var í. Enginn má álíta það vera
vanmat á öðru sem ég sá og kynntist, þó ég taki grjóthleðslurnar
á Ingunnarstöðum á Múlanesi fram yfír annað, þegar mitt
listgildismat fær að ráða.
Það liggur víst í eðli mannsins, að tilfinningahitinn dofnar
þegar á ævina líður. Hrifning mín var ekki þrungin eins
logheitum innblæstri og fyrrum, en ég kenndi það aldrinum og
fölskva lífslogans, en ekki því, að tilefnið væri í einhverju síðra
en þau sem mest hrifu mig fyrrum.
Varla trúi ég öðru en að enn standi einhverjar þær hleðslur
þar vestra, sem vöktu mér einlægasta aðdáun fyrir þrettán eða
fjórtán árum. Merkið stendur þó maðurinn falli, sá sem lagði
sálarstyrk sinn allan og viljakraft í að fínna gráu grjóti þvílíkt
listaform, sem þar gat - og getur vonandi enn að líta.
Ég hefi reynt á ófullkominn hátt að gefa ykkur svolitla
hlutdeild í nokkrum augnablikum þegar hrifning yfir hinu fagra
reis hæst hjá mér. Vel má vera að þið hafið sjálf skynjað margt
þessu líkt, en bara við önnur tækifæri og af öðrum tilefnum.
Dæmin sem ég hefi nefnt, eru öll bundin bæjum í
breiðfirskum byggðum, enda er ég þeim kunnugastur og hefi
kynnst öðrum af meiri skyndingu.
Oft hefi ég velt því fyrir mér hvort maður er ekki misvel
upplagður, hvort augu manns eru ekki stundum haldin, hvort
það eru einhver einstök náðar augnablik öðrum fremur, sem
næmustu tilfinningarnar njóta sín.
Ég ætla að lokum að segja frá litlu atviki, sem bendir til að