Breiðfirðingur - 01.04.1981, Blaðsíða 36

34
BREIÐFIRÐINGUR
Ég er fædd í Knarrarhöfn í Hvammssveit, sunnudaginn
(trínitatis) í 8. viku sumars, sem þá var 12. júní 1892.
Faðir minn, Þorgils Friðriksson og móðir mín, Halldóra I.
Sigmundsdóttir, byrjuðu búskap það vor. Þau fengu til ábúðar
hálfa jörðina Knarrarhöfn, á hinni hálflendunni bjó
Guðmundur, bróðir föður míns, með bústýru sinni, Olöfu
Magnúsdóttur.
Knarrarhöfn var talin flutningsjörð og húsakynnin með betra
móti, bærinn var rúmbetri en víða annars staðar og þótti, á sinni
tíð, bera af hvað handbragð snerti. Hann var byggður árið 1874,
af Jóhannesi snikkara, sem var hálfbróðir föður míns og
orðlagður fyrir að vera góður og hraðhentur smiður. Fjögur
burstaþil vissu fram á hlaðið, það voru baðstofa, göng með
dyralofti, eldiviðarhús og skemma. Fram af innganginum var
skyggni, - oftast tekið frá á sumrin -. Skyggnið var úr tré, hurðir
á báðum hliðum, opnaðar og gengið um þær dyr, eftir því sem
vindurinn blés, alltaf undan vindi, svo að ekki blési inn í bæinn.
Fyrir innan skyggnið var svo bæjardyrahurðin, þar fyrir innan
var eins og tæpt stafgólf að annarri hurð, en til hægri handar
voru dyr inn í litla, þiljaða kompu, (kofa) sem afi og amma höfðu
til afnota. Fyrir innan innri hurðina, - sem oftast var látin standa
ólokuð á daginn - komu moldargöng, til hægri voru dyr inn í
búr, þil var á milli þess og gangsins. Inni í búrinu var laus stigi
upp í búrloftið, sem var yfir kofanum. Ekki hafa moldargöngin
verið vel slétt, einu sinni var ég að sópa þau, með hríssóp, þá
gekk amma um og hrasaði um stein eða ójöfnu, ég hef víst
eitthvað reynt að vorkenna henni, því amma sagði:
Steinunn segir öll von er
að eigi bágt að þramma,
götu lífsins grýtta hér,
gamalmennið amma.