Breiðfirðingur - 01.04.1981, Blaðsíða 46

44
BREIÐFIRÐINGUR
Lestrarfélag var í sveitinni, bækurnar geymdar í Hvammi.
Það var handhægt að fá lánaðar bækur úr lestrarfélaginu þegar
farið var til kirkju.
Faðir minn fór oft til kirkju. Þegar hann kom heim,
sérstaklega meðan amma og afi lifðu, sagði hann fólkinu efnið úr
ræðu prestsins, og varð þá oft úr því hollt samtal. Eins var ef að
hann las sögu, eða annað sem honum þótti varið í þá gekk hann
um gólf og sagði fólkinu úrdrátt af efninu, með sínum
athugasemdum. Mikið lærðu börnin af sálmum, kvæðum og
vísum. í rökkrunum var sungið, kveðist á og „skannderast”,
einnig „sett í horn”, „gefið skip” o.fl. En þegar gott var veður
kusu börnin helst að fara út með sleðann eða rúmfjöl og renna
sér. Engar skemmtisamkomur var um að ræða, um þetta leyti.
Þó kom það fyrir um jólin eða hátíðirnar, að einhverjum af
næstu bæjunum var boðið í spil. Þá þótti börnunum mikill
fengur að fá fólkið niður í stofu, í jólaleik eða „blindnipúkk”.
Oft voru næturgestir og þá voru spilin stundum tekin upp og
spilað við gestina.
Svo var það veturinn 1909, að 2 framsýnir áhugamenn
gengust fyrir því að stofnað var ungmennafélag í sveitinni, það
hlaut nafnið „Unnur djúpúðga”. Ég gekk fljótt í það og systkini
mín, eftir því sem aldur leyfði. Alít ég að sá félagsskapur hafi
verið menningargjafi og þroskaþjálfí ungu fólki, sem tók starfið
alvarlega og vildi vinna eftir bestu samvisku.
Stefnuskráin var lesin, fundasköpin virt. Mörg merk málefni
tekin til umræðu á fundum, mikið sungið, ættjarðarljóð og
framsóknarsöngvar. Oftast á eftir fundi var litla stund farið í
þjóðdansa, eða stigin nokkur dansspor, ef að harmónikka var
fyrir hendi. En heim varð að komast til að ná mjöltum, kl. 8 að
kvöldi. Þetta var þó nokkuð erfitt að vetrinum fyrir fólk, sem
þurfti að labba 7-8 km hvora leið. Til voru eldri menn, sem álitu
þetta óþarfa félagsskap og höfðu heldur horn í síðu hans.