Skírnir - 01.04.2011, Qupperneq 149

SKÍRNIR KAUPSKIPAHÖFNIN GÁSIR í EYJAFIRÐI 147
einn strákurinn, sem reynist vera sonur bóndans þar, er sendur til
pabba síns með beiðni um að koma með tjöldin.
Nú eru þrír skipverjar komnir í land og byrjaðir að hreinsa tóft-
irnar á lóðinni, sem er í annarri röð ofan við fjöruna. Það er ein af
minnst grónu lóðunum en búðirnar eru eins og skákborð yfir að
líta, sumar algrónar og iðagrænar, aðrar dökk moldarflög með arfa-
brúskum. Tvær lóðir bera þess greinileg merki að hafa verið
tjaldaðar fyrir mjög skömmu — sýnilega kaupmanna sem höfðu
verið á Islandi um veturinn á undan og siglt utan fyrr um sumarið.
Súran brennisteinsdaun leggur enn frá gryfjum ofan við fjöruna og
stýrimaður skammast yfir letinni, að nenna ekki að baka brenni-
steininn utar á eyrinni þar sem menn fengju ekki eimyrjuna beint í
andlitið.
Eftirbáturinn er í stöðugum ferðum og smátt og smátt tínast í
land farþegar og sumt af farangri þeirra. Sá fyrsti í land á eftir nýja
sýslumanninum og fjölskyldu hans er norskur kennimaður. Hann
segist vera nuncio erkibiskupsins og eiga erindi í Skálholt, en
sendimaður frá Möðruvöllum fær ekki dregið frekar upp úr honum
um erindi hans eða efni bréfa þeirra sem hann hlýtur að hafa með sér.
Það er vont því príorinn á eftir að skamma hann fyrir að komast
ekki að neinu og Hólabiskup á eftir að skamma príor fyrir sama og
þá verður sendimaður skammaður aftur og ennþá meir. Nuncio vill
ekki einusinni þiggja hest eða beina á Möðruvöllum; hann er viss
um að það verði komið á móti sér. Og viti menn; það er varla byrjað
að halla degi þegar tveir menn koma ríðandi. Sendimaður þekkir
þessa pilta, þeir eru sveinar lögmannsins í Hlíð. Þeir virða hann varla
viðlits en heilsa nuncio virðulega og segjast vera sendir til að fylgja
honum til Hlíðar eða eins langt frameftir og hann vill fara um
kvöldið; þeir geti riðið með honum suður á Kjöl um nóttina ef hann
vill. Sendimaður stendur sig að því að blóta lögmannsóberminu í
hljóði; alltaf skal það mannhrak vilja auka á ríg og ósætti milli bisk-
upsdæmanna. Hann fer með nokkrar Maríubænir sem yfirbót fyrir
ókristilegar hugsanir sínar á meðan hann vomar í ráðaleysi yfir
piltum lögmanns. Þeir festa föggur nuncios á klyfjahest og ríða svo
af stað en sendimaður verður einskis vísari um ferðaáætlun hans eða
erindi.