Skírnir - 01.04.2011, Side 183

SKÍRNIR
SJÖTUGUR BÓKMENNTAFRÆÐINGUR ...
181
að fella skáldskap frá tuttugustu öld undir einhvern isma. Minna hefur farið
fyrir tilraunum til að átta sig á ólíkum skáldskapartegundum og því hvar ljóð
eigi heima í víðu samhengi, svo mikilvægt sem það er.
Ef til vill er hæpið að von sé til að hafa mikil áhrif á innangarðsmenn í
kennarastétt á íslandi, þó þar megi að sjálfsögðu finna ágætar undantekn-
ingar. Fólk sem er búið að kenna það ár eftir ár að „Únglíngurinn" sé súr-
realismi en „Sorg“ og „Söknuður“ expressjónismi — svo dæmi séu tekin af
þessum gagnmerku og einstæðu kvæðum okkar frá því snemma á síðustu
öld — fer varla allt í einu að snúa við blaðinu. Það verður hlutverk nýrrar
kynslóðar sem betur er menntuð og gerir meiri kröfur til sjálfrar sín. Þeirrar
kynslóðar bíða reyndar ýmis skemmtileg verkefni. Ég skal nefna tvö sem
mér fyndust áhugaverð: Að skoða íslenskar bókmenntir í ljósi saman-
burðarbókmennta mun meira en gert hefur verið; og að kanna og rita sögu
íslenskrar gagnrýni frá Fjölnismönnum til okkar daga. — En þetta var
útúrdúr.
Örn Ólafsson er mikill bjartsýnismaður. Flann virðist trúa því ein-
læglega að hægt sé að bæta menn, jafnvel gráhærða öldunga eins og undir-
ritaðan, snúa þeim frá villu síns vegar og leiða þeim fyrir sjónir að þeim sé
hollast að skrifa þvert gegn eigin sannfæringu vilji þeir ekki hafa verra af.
Bjartsýni er yfirleitt talin lofsverður eiginleiki, en sumar birtingarmyndir
hennar eru þó óneitanlega heldur hvimleiðar.