Skírnir - 01.04.2011, Page 196

194
SALVORNORDAL
SKÍRNIR
hvernig hún héldi að það yrði að hætta eftir öll þessi ár sagði hún að
það væri betra að hætta á toppnum en neyðast til þess síðar.
5.
Af hverju. heitir þetta súkkulaði Nizza? Hvað verður um allaþessa
hesta? Hvernig er íslenskt ídentítet? Þetta er í fyrsta skipti sem ég
ferðast með útlendingi um landið. Um leið og ég sé margt í óvæntu
ljósi — með hinu glögga auga gestsins — er ég að bugast undan
stöðugum spurningum R. Það er svo margt sem ég veit ekki, ætti að
vita eða veit nokkurnveginn. Þótt ég giski, slumpi og jafnvel ljúgi
mig í gegnum svörin situr alltaf ein spurning eftir í höfðinu þegar ég
legg það á koddann á kvöldin: Hvað veit ég?
6.
Einu sinni þegar ég var nýkominn heim eftir sumardvöl í Kaup-
mannahöfn hitti ég mann á bar. Hann spurði hvernig mér hefði
líkað í Danmörku. Ég sagðist ekki hafa orðið mjög hrifinn, hvorki
af landinu né þjóðinni. Maðurinn kinkaði skilningsríkur kolli og
saup af bjórnum. Síðan talaði hann um að Islendingar væru aldir
upp í þeirri trú að Kaupmannahöfn væri mesta „borg“ Norðurlanda
og Danir svo miklir húmoristar. En þetta væri della. Hluti af þroska
hvers Islendings væri að átta sig á því, eins og ég virtist nú hafa gert.
Um svipað leyti og það rynni upp fyrir manni hvað Danir væru
leiðinlegir áttaði maður sig á að Stokkhólmur væri í raun „borgin“
á Norðurlöndum. Þá byrjaði maður að heillast af Svíþjóð. Sú hrifn-
ing héldi í einhvern tíma — jafnvel nokkur ár — en svo gæfist
maður upp á Svíunum. Okkur þætti þeir bara of skrýtnir og óskilj-
anlegir. En, þegar það hefði gerst, þá fyrst lærði maður að meta
Þjóðverja. Og endastöðin á þessum þroska Islendingsins væri
Þýskaland.
Auðvitað er þessi kenning algjör della en hún rifjaðist samt upp
fyrir mér í dag. Skyndilega eru þorpin á landsbyggðinni hætt að
verka „sjarmerandi“. Mér finnst ég sjá í gegnum þau. í illa hirtum
görðum á bakvið hús bíður atvinnuleysi, soðið kaffi, ónýtt fisk-
veiðikerfi, feitur matur og þrjóskuleg (stöðnuð) lífsviðhorf. Skyndi-