Morgunblaðið - 16.11.2018, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2018
✝ IngibjörgBjarnadóttir,
Stúlla, fæddist á
Akureyri 11. des-
ember 1950. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 4.
nóvember 2018.
Foreldrar henn-
ar eru Bjarni
Sveinsson, múrari
og verslunarmaður
frá Akureyri, f. 27.
júní 1929, d. 7. apríl 2012, og
Ásta Sigmarsdóttir versl-
unarkona, f. 3. nóvember 1925,
búsett á Akureyri.
Systkini Ingibjargar eru:
Sveinn, f. 25.8. 1949, kv. Öldu
Benediktsdóttur og eiga þau
þrjú börn og sjö barnabörn.
Fyrir átti Sveinn dóttur sem á
tvö börn; Björg, f. 10.11. 1952,
var í sambúð með Sigurði Jó-
hannssyni, látinn, á með honum
tvö börn og fjögur barnabörn;
Sigmar Bergvin, f. 25.5. 1954,
eldissystir Evu er Ásta María
Þrastardóttir, f. 1992. 2) Bjarni,
f. 24. september 1970. 3) Sig-
mar Ingi, f. 2. apríl 1972. Sig-
mar á tvö börn eftir sambúð
með Arnheiði Völu Magnús-
dóttur, þau slitu samvistum:
Kristin Loga, f. 2. desember
1992, og Magneu Sól, f. 21.
mars 1998. Síðar átti Ingibjörg
dóttur með Jóhanni Jóni Eiríks-
syni, Dagmar Heiðdísi, f. 27.
maí 1979.
Ingibjörg ólst upp í miðbæ
Akureyrar, nánar tiltekið í
Brekkugötu 3. Þar sleit hún
barnsskónum. Ingibjörg hóf bú-
skap snemma, fyrst í Reykjavík
en eftir skilnað flutti hún aftur
á heimaslóðir til Akureyrar, þar
stundaði hún almenna verka-
mannavinnu og verslunarstörf.
Hún lærði einnig smurbrauðs-
gerð. Frá 1987-1996 bjó hún á
Ítalíu, þar hóf hún að vinna við
ráðgjafarstörf fyrir ein-
staklinga, íþróttafólk og félög,
sem hún sinnti til dauðadags.
Ingibjörg hafði fasta vetursetu
á Kanaríeyjum hin seinni ár
ásamt því að búa á Akureyri.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 16.
nóvember 2018, klukkan 13.30.
kv. Þóru Berg
Jónsdóttur og eiga
þau fimm börn og
sex barnabörn;
Alma Sveinbjörg,
gift Antonio Per-
rone og eiga þau
tvö börn; Bjarni, f.
29.9. 1964, kv. Mar-
gréti Pálsdóttur,
eiga þau tvö börn.
Fyrir átti Margrét
son.
Hinn 25. desember 1968 gift-
ist Ingibjörg Gísla Björgvini
Freysteinssyni, þau slitu sam-
vistum. Synir þeirra eru: 1)
Freysteinn, f. 28. september
1968, kvæntur Ingibjörgu
Dröfn Matthíasdóttur, f. 13.
nóvember 1980, eiga þau saman
París Emblu, f. 5. júní 2010, og
fyrir átti Ingibjörg dóttur,
Aþenu, f. 7. janúar 2002, fyrir
átti Freysteinn tvö börn, Rík-
harð Bjart, f. 12. ágúst 1988, og
Evu Rós, f. 27. maí 1992, upp-
Elsku mamma.
Það er alltaf erfitt að setjast
niður og rita orð til þeirra sem
fara í ferðalagið sitt á aðrar
slóðir. En ef maður hefur hug-
ann við það sem þú kenndir
manni, þá léttir það manni
sporin í þeim efnum, hve já-
kvætt þú horfðir á lífið og
hvernig þú tókst á við þín erf-
iðu veikindi sem blossuðu upp,
hvernig þú notaðir tímann sem
þú áttir eftir í faðmi fjölskyld-
unnar. Þú varst heimshorna-
kona og þú varst í senn líka
kauptúnskona, það er nefnilega
bara ein Stúlla Bjarna, sem ég
var svo heppinn að eiga sem
móður. Þú varst snemma mjög
sjálfstæð, fórst þínar eigin leið-
ir í lífinu, snertir hjörtu
margra, hjálpaðir mörgum. Þú
barst af í mörgu, varst mjög
vinmörg og vinur vina þinna.
Það verður að segja að þú varst
nútímakona og eins og afi
Bjarni svolítið alltaf á undan
samtíðinni. Þú varst óhrædd við
aðra, tókst á við vandamál en
ræktaðir gleðina í lífinu. Já,
eins og ég segi, það var bara til
eitt eintak af þér. Allir þeir
staðir sem þú ferðaðist á, náðir
að kynnast menningu og siðum
annarra. Þú varst sælkeri á líf-
ið, matinn og fólkið í kringum
þig. Núna ertu horfin á braut,
farin í nýtt ferðalag, en skilur
eftir þig svo mikið, fullt fullt af
minningum, verkefnum, vinum,
ættingjum og okkur börnin þín
og barnabörn. Elsku mamma,
takk fyrir allt og takk fyrir að
vera þú.
Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta mínu og minna.
Þú sviptir burt sorg og hörmum,
sveipaðir mig í örmum.
Með blíðu þú bættir sárin,
bernsku þurrkaðir tárin.
Þú vaktir um vetrarnætur,
vermdir hendur og fætur.
Þú fylgdir mér fyrstu sporin
er fuglarnir sungu á vorin.
Þú sagðir mér fagrar sögur,
söngst við mig litlar bögur.
Margt kvöld var þín kærleiksiðja,
að kenna mér að biðja.
Allt hið blíðasta og bezta
er blessun veitir mesta,
er endurskin ástar þinnar,
þú engill bernsku minnar.
(J.K.P.)
Við þökkum þér fyrir allt,
elsku mamma, tengdó og
amma.
Freysteinn, Inga, Bjartur,
Eva Rós, París Embla,
Aþena og Ásta María.
Þú hélst mér fast umvafin
þinni ást og hlýju þegar þú
bauðst mér góða nótt þegar ég
var þín litla stelpa og sofnaði ég
örugg í þínum höndum. Nú
snérist blaðið við og söng ég til
þín það sama lag umvafin ást
frá þér þegar ég bauð þér góða
nótt í seinasta sinn og ég hélt
þér fast þar til þú sofnaðir
örugg í mínum höndum. Þetta
verður alltaf okkar lag, elsku
mamma.
Sofðu unga ástin mín,
- úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar
nætur.
(Jóhann Sigurjónssonn)
Ég mun ávallt muna það sem
þú sagðir mér, þetta verður allt
í lagi, elsku ástin mín, mamma
elskar rúsínudúlluna sína.
Elska þig, mamma.
Dagmar.
Tregt er tungu að hræra nú
þegar við kveðjum Stúllu systur
eftir stutt en harðvítug veik-
indi. Missir barnanna, Frey-
steins, Bjarna, Sigmars og
Dagmar, og fjölskyldna þeirra,
er þyngri en orð fá lýst.
Dagur íslenskrar tungu er í
dag og litla stúllan eða litla
stúlkan sem gælunafnið Stúlla
er talið stytting á, (gælunafnið
hefur lengi verið til í föðurætt
okkar í Húnavatnssýslunum),
var hinn mesti orðhákur. Við
lékum okkur alla bernskuna að
orðum og bullsögum og hún
stríddi mér á því hve lengi ég
var að læra að segja orðið ban-
ani en það varð að bananani í
meðförum mínum sem var
tveim árum yngri. Örskoti eftir
að hún skildi við þennan heim í
faðmi barnanna á Líknardeild
Landspítalans, var hún mætt í
stofuna heima að láta mig vita
af sér og um leið og hún birtist,
kom ljóslifandi minning af því
þegar við fórum með pabba á
fótboltaleiki á íþróttavöllinn og
við að skemmta okkur yfir að
ég var að reyna að segja banani
rétt. Það að láta vita af sér að
handan, var mjög líkt henni en
Stúlla var mikil andans mann-
eskja og trúði á framhaldslíf
sálarinnar, sjálf gædd fágætri
skyggnigáfu sem hún gaf ómælt
af, í trú, von og kærleika. Hún
studdi sannarlega marga til
dáða.
Það sópaði af Stúllu og hún
var gullfalleg hrokkinkolla
strax sem barn og setti litlu
systur inn í allt mögulegt í
íþróttum og tónlist, kvikmynd-
um, tísku og förðun, lifandi
áhugamál til hinstu stundar.
Frábær kokkur og höfðingi
heim að sækja og lærði meðal
annars til smurbrauðsdömu í
Glæsibæ og fór síðar til Ítalíu
að kynna sér ítalska menningu
og matargerðarlist sem margir
nutu góðs af.
Við leiðarlok er sótt í dýr-
mætan sjóð minninganna á
æskuheimilinu að Brekkugötu 3
en við systur ræddum oft með
þakklæti um foreldra okkar og
uppvöxtinn í stórum systkina-
hópi og allt góða fólkið á stóru
menningarheimili í miðbæ Ak-
ureyrar. Hugurinn leitar líka á
staðina sem við dvöldum
löngum saman á eins og Sval-
barðseyrina hjá afa og ömmu
og sveitina í Svartárdalnum, og
á heimili Ágústu ömmusystur á
Hafnargötunni í Keflavík en
þar kynntumst við sterkum
tengslum við útlönd og nýjustu
tónlistarstraumunum í bítla-
bænum. Heimili Stúllu í Safa-
mýrinni og síðar í Völvufelli og
að endingu í Hjallalundinum á
Akureyri þar sem hún bjó um
fjörutíu ára skeið, báru öll
smekk hennar og listfengi fag-
urt vitni.
Ástu, aldraðri móður okkar,
varð að orði við andlátsfregn-
ina, að litli ærslabelgurinn sinn,
yrði örugglega áfram ærsla-
belgur hinum megin. Stúlla
hugsaði einstaklega vel um
hana og pabba í ellinni. En hún
var líka djúphugul og sagði
meðal annars við sína lækna og
hjúkrunarfólk í illvígum veik-
indunum: maður getur ekki
betur en maður gerir. Elsku-
semi Stúllu í garð barnanna
minna, Jóhanns og Birtu, var
einstök. Við kveðjum Stúllu
okkar þakklát og með sorg í
hjarta en líka von og trú eins
og segir hjá uppáhaldssöngv-
aranum hennar, hinum skoska
Rod Stewart:
Siglandi held ég
aftur heim.
Siglandi yfir
bylgjur og boðaföll
til þess að vera
þér hjá og
verða frjáls.
Ó, Drottinn minn,
til þess að vera
þér hjá og
verða frjáls.
Björg (Didda systir),
mamma og fjölskyldur.
Stúlla. Það eitt að segja
nafnið hennar er magnað, svona
eins og hún sjálf var. Enda
áhrifavaldur í lífi svo margra og
ég ekkert undanskilin þeim
hópi. Í minni minningu verður
Stúlla samt alltaf áhrifavaldur
sem föðursystir en ekki miðill.
Okkar saga hefst þó ekki fyrr
en ég var á þrítugsaldri, ný-
komin heim að utan úr námi.
Ég fékk skilaboð frá Valdísi
heitinni Gunnarsdóttur út-
varpskonu um að Stúlla vildi
hitta mig. Þetta voru eins og
einhvers konar boð frá drottn-
ingu. Enda var það svo á þess-
um tíma að ef þú varst frægur
þá þekktir þú Stúllu. Sumum
fannst ég meira að segja svolít-
ið merkilegri fyrir það eitt að
vera náfrænka hennar. Ég lét
samt ekki tilleiðast strax en
auðvitað kom að því að við
mæltum okkur mót. Svona eins
og hún vissi að yrði. Á þessum
tíma var ég upptekin af því að
fanga lífið og verða fullorðin.
Ég var alin upp af mömmu og
fósturpabba fyrir vestan og
fannst ekkert vanta þótt ég
þekkti lítið föðurfjölskylduna.
Þessir hlutir voru líka öðruvísi
þá.
En augnaráð Stúllu gaf mér
ekkert eftir á fyrsta fundi. Með
sinni rólegu röddu sagði hún
mér að sá tími kæmi að ég
þyrfti að vita hver ég væri og
hvaðan ég væri. Hún fór ekkert
of hratt í þetta en smátt og
smátt var hún búin að teikna
upp mynd af ömmum og öfum,
frændum og frænkum og fullt
af öðru fólki sem hún vildi að
ég vissi um. Hún lagði líka
áherslu á að ég myndi hitta
langafa minn á Svalbarðseyri
áður en hann yrði allur. Sem
fyrr lét ég ekki tilleiðast strax
því þannig er það með ungt fólk
á meðan því vanhagar ekki um
neitt. En það kom að því að ég
fór. Bankaði. Gamall maður
opnaði. Við féllumst í faðma og
grétum. Með tímanum fór ég að
þekkja fleiri og hitta fleiri í föð-
urfjölskyldunni, Stúllu þó mest.
Hún var enn millistykkið,
öryggisventillinn og vinkonan.
Við áttum margar góðar stund-
ir, fyrir sunnan og fyrir norðan.
Meira að segja á Marbella á
Spáni rétt áður en hún varð
fimmtug. Ég eins og allir fór
milljón sinnum á trúnó með
Stúllu. Þegar lífið mitt hófst
síðan fyrir alvöru fór ég samt
að hugsa öðruvísi. Svona eins
og Stúlla hafði vitað að ég
myndi gera. Allt í einu skipti
það mig máli að vera í tengslum
við pabba. Ég þurfti smátt og
smátt einhverja fullvissu um að
börnin mín myndu þekkja hann,
Öldu og systkinin mín. Vita
hvaða frænkur og frændur þau
ættu. Vita að í föðurlegg væri
mamma þeirra að norðan. Það
sem Stúlla hafði fyrir löngu
sagt að myndi skipta mig máli
síðar var nú farið að skipta
máli. Lífið er nefnilega eins og
eitt stórt púsluspil og á meðan
við ekki skiljum upp á hár hver
við erum eða hvaðan við erum,
vantar einhver púsl. Og Stúlla
vissi sem var að fyrstu týndu
púslin mín þyrfti hún að taka
með mér. Í dag kveðjum við
þessa mögnuðu konu sem við
vitum reyndar öll að var stærri
en lífið sjálft. Við grátum minn-
ingarnar en huggum okkur við
fullvissuna um að nú líði henni
vel. Ég kveð með sömu orðum
og ég veit að svo mörg ykkar
munu grípa til í huganum í dag.
Þetta eru ekki mörg orð en þau
segja allt sem segja þarf: Takk
Stúlla.
Rakel Sveinsdóttir.
Elskulega vinkona mín hún
Stúlla hefur nú kvatt þetta
jarðvistarlíf.
Þegar kemur að kveðjustund
þá er maður aldrei tilbúinn.
Yndislegri vinkonu var ekki
hægt að hugsa sér. Þú gafst
mér oft svo góð ráð um svo
margt sem viðkom lífinu enda
hafðir þú góða tengingu við
æðri máttarvöld sem þú gast
miðlað til mín og annarra sem
til þín leituðu. Stórbrotin mann-
eskja varst þú, full af kærleika
og visku sem svo margir fengu
að njóta í samvistum við þig.
Þér var umhugað um svo
marga og alltaf þegar við hitt-
umst sagðir þú, jæja, hvað seg-
ir þú svo af mömmu þinni og
pabba og gengur ekki vel með
Gunnar Skúla og allt lífið þitt í
Reykjavík, Silla mín? Þú varst
alltaf að hugsa um hvort öllum
liði ekki vel.
Margar yndislegar minning-
ar á ég sem eru mér svo kærar,
allar ferðirnar sem ég fékk að
njóta með þér og Dagmar til
Ítalíu þar sem þið mæðgur vor-
uð á heimavelli, þar var hlegið
og notið skemmtilegra sam-
vista.
Þú vaktir athygli hvar sem
þú komst með þitt ljósa hár,
rauðar varir, rauðar neglur og
hvernig þú lagðir svo jakkann
þinn óaðfinnanlega á axlirnar.
Já, það fór ekki framhjá nein-
um þegar Stúlla mín mætti ein-
hvers staðar. Minnisstætt er
mér þegar að þú fórst með mér
í Dolce & Gabbana-búðina á
Ítalíu og þar varð ég að eignast
úr hlaðið gimsteinum og þú
skildir mig sko alveg, auðvitað
kaupir þú þér þetta, Silla mín,
þetta er geggjað.
Ef einhver skildi glamúr og
fallega hluti þá varst það þú.
Þú varst fagurkeri og hafðir
gaman af fallegum skóm og
töskum sem við gátum nú oft
dáðst að saman.
Missir barna þinna og barna-
barna er mikill, elsku Stúlla
mín, og þar sem ég átti margar
góðar stundir með þér og Dag-
mar þá veit ég að ykkar sam-
band var sérstakt, ekki bara að
þið væruð mæðgur, heldur svo
góðar vinkonur og gerðuð svo
ótalmargt saman hvort sem var
að ferðast saman erlendis eða
njóta góðra stunda hér heima.
Elsku Stúlla, takk fyrir góða
samfylgd og að hafa verið mér
alltaf svo góð og alltaf verið til
staðar fyrir mig þegar ég leit-
aði til þín, þú varst gullmoli
sem fór ekki framhjá neinum
því það stirndi á þig og þú varst
tignarleg og töff týpa. Ég mun
minnast þín alltaf þegar ég sé
rauðan varalit og naglalakk og
mun setja mér að skarta því af
og til til minningar um þig.
Elsku Freysteinn, Bjarni,
Sigmar og Dagmar, missir ykk-
ar er mikill og bið ég góðan guð
um að umvefja ykkur á þessum
erfiðu tímum, minning um ynd-
islega móður og ömmu mun
lifa.
Takk fyrir allt, elsku Stúlla,
og ég veit að fólkið þitt í hinum
dulda heimi mun umvefja þig
og varðveita.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Þín
Sigurlaug Skúladóttir.
Nú liggja fjögur karton af
Camel filterslausum á borðinu,
næst ekki í eigandann að svo
stöddu. Þetta er staðan.
Nú hefur hún Stúlla mín
skipt um vinnustað eða kannski
bara um skrifborð, en hún vann
alltaf á tveimur stöðum í einu;
hérna megin og hinum megin.
Nú er hún semsagt hinum meg-
in og fer væntanlega að vinna
þaðan fljótlega ef ég þekki hana
rétt.
Stúllu kynntist ég í kringum
aldamótin þegar einhver vildi
endilega að ég hitti þennan
mikla sjáanda að norðan sem
hún vissulega var. Ég hafði nú
gaman af að fá fréttir af mér að
handan og þegar hún hringdi í
mig spurði ég hana oft í gríni
hvað væri eiginlega að frétta af
mér. Strax frá fyrstu kynnum
urðum við góðir vinir og óx sú
vinátta með árunum. Við gátum
hjálpað hvort öðru þótt hjálpin
kæmi úr sitthvorri áttinni. Við
áttum margar ógleymanlegar
stundir enda Stúlla ótrúlega lit-
skrúðug persóna sem sagði
endalausar óborganlegar sögur
sem varla eru prenthæfar.
Stúlla fór ekki fram hjá nein-
um.
Man sérstaklega eftir þegar
hún heimsótti mig til Kaup-
mannahafnar veturinn 2007 og
kannski lýsir það stælnum á
minni, kom með tvær töskur;
Köbentöskuna og svo Barce-
lonatöskuna, en það var enda-
stöðin í þessari ferð. Ég bjó
steinsnar frá Café Viktor þar
sem ég var búinn að panta borð
fyrir mig, hana og konuna
mína, en hún á sínum háu hæl-
um gat nú alls ekki labbað
þessa fáu metra því steinarnir
gætu skemmt skóna. Að sjálf-
sögðu var pantaður taxi þessa
stuttu ferð sem líklega hefur
aldrei verið gert í kóngsins
Köben, enda norðlenska drottn-
ingin sjálf þarna á ferð.
Hún kunni að lifa lífinu og
var alltaf til í að hjálpa öllum
sem áttu í vandræðum eða um
sárt að binda, enda fann hún
sannkallaða samkennd með
fólki sem átti bágt. Ég gleymi
ekki þegar ég stóð úti í miðri
Miðfjarðará og hafði ekki séð
fisk stökkva þá vaktina, viti
menn hringir ekki Stúlla og
spyr hvað ég sé að gera. Ég
geri henni grein fyrir því og
ber mig aumlega, hún segist nú
geta reddað því, hún ætli að
hafa samband við látinn frænda
sinn, hann Skúla, sem hafði
alltaf veitt í Hrútafjarðará hér
á árum áður. Ég gerði henni
grein fyrir því að Hrútafjarð-
arveiðimaður gæti ekki leið-
beint að handan í Miðfjarðará,
hún hélt nú það … Og viti
menn; þegar símtalinu lauk var
hann kominn.
Svo var nú svo skrýtið að
þegar hún dregur sinn síðasta
andardrátt er ég staddur í
heimsókn í klaustri á Ítalíu,
akkúrat í hádegisbænastund að
hugsa til hennar, sem passar
svo vel við þessa eðalkonu sem
var sannarlega mikill Ítali í sér
og afar trúuð.
Stúlla mín, takk fyrir mig og
mína fjölskyldu í blíðu jafnt
sem stríðu, þangað til næst.
Dagmar, Simmi, Freysteinn
og Bjarni, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Bjarni Ákason.
Mín kæra vinkona til margra
ára er nú kvödd. Stúlla var vin-
ur með stórum stöfum með sinn
eldrauða varalit, ljósa hárið og
dálítið flegin. Hún var heil-
steypt, trygg og trú og lagði
mikið upp úr heiðarleika.
Hún var greiðug og gjafmild
og ekkert var of gott fyrir
börnin hennar og vini. Hennar
æðri vitund leyndist fáum, en
aldrei kom fyrir að hún flaggaði
sinni náðargáfu óspurð. Stúlla
var mikill mannvinur og gæti
hún lagt hönd á plóg þá gerði
hún það. Hún var mikil ferða-
lagadrottning og hafði farið um
veröld víða; Ítalía, París, Ís-
land … þar tókst okkur að
vinna saman þó á ólíkan hátt
væri og höfðum báðar mikla
ánægju af.
Stolt Stúllu minnar voru
börnin hennar fjögur og þeirra
fólk, Freysteinn, Simmi, Bjarni
og Dagmar, sem umvöfðu
mömmu sína þessar vikur sem
þessi snarpa barátta stóð yfir
og hefði enginn getað gert það
betur andlega eða líkamlega.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra, einnig
sendi ég aldraðri móður Stúllu
hlýjar samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Ingibjörg
Bjarnadóttir
HINSTA KVEÐJA
Kæra Stúlla. Ég þakka
þér fyrir góð kynni og
skemmtilega tíma hér á
Kanarí og sérstaklega
þakka ég þér alla hjálpina í
alvarlegum veikindum mín-
um á síðasta ári sem ég tel
að án afskipta þinna hefðu
ekki farið eins vel. Hvíldu í
friði.
Halldór Jónsson.