Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.11.2018, Síða 14

Júlía: „Ég tek Kamillu sem svolítið sjálf-
gefnum hlut í hlutverki verndara míns, hún
átti og á að sjá um mig. Ég er ennþá með lykil
að heimili Kamillu og það er ekkert langt síðan
ég kom til hennar í dramakasti og fékk að gista
á rúminu hjá henni. Kamilla hefur alltaf verið
fjörug með mikla útgeislun en mér hefur
kannski stundum fundist hún óþolinmóð.“
Kamilla: „Það hefur ekki lagast.“
Júlía: „Hún hefur þetta frá pabba, um leið og
það eru einhverjar tafir eða vesen byrjar hún
að sjá rautt og þá er eins gott að drífa sig bara.
Systur mínar þrjár eldri rifust auðvitað stund-
um, eins og gerist milli unglingssystra, en ég
var alltaf stikkfrí súkkulaðikleina. Þær leyfðu
mér líka ýmislegt, ég fékk að horfa á bannað
sjónvarpsefni þegar þær voru að passa mig og
þegar mamma og pabbi komu heim átti ég
samkvæmt þeirra fyrirskipan að leika mig
mjög sofandi. Ég tók það alla leið og lék mig
nánast dauða. Var alveg máttlaus þegar pabbi
bar mig inn í rúm, það var varla hægt að halda
á mér.“
Kamilla: „Mamma og pabbi spiluðu líka inn
á þetta. Ég man að þau sannfærðu mig um að
nákvæmlega enginn gæti svæft Júlíu nema ég
og 32 ára var ég: Heyrðu nú mig, þau gátu
örugglega svæft hana líka. Þau sannfærðu mig
reyndar líka um að enginn gæti örbylgjupopp-
að nema ég. Svo kom ég einu sinni óvænt heim
og sá þau með örbylgjupopp og varð hneyksl-
uð. Þá var það bara að þau nenntu hvorki að
standa upp né svæfa!
En Júlía hefur mér bara alltaf fundist ynd-
isleg, skemmtileg og sniðug og dramatísk, bú-
andi til leikrit og sögur. Júlía var með horn í
unglingaherberginu mínu, ég bjó til hreiður
handa henni, gat auðvitað ekki skilið hana eftir
uppi hjá mömmu og pabba. En mjög snemma
fannst mér hún verða miklu klárari en allir og
ég lít upp til hennar með allt, bæði skrifin sem
hún hefur miklu meiri reynslu af en ég og líka
bara föt, tilfinningar, mat, heimspeki, stráka-
mál og stjórnmál. Ég leita alltaf fyrst til Júlíu.“
Júlía: „Og það sama á við mig. Meira að
segja meðan ég var úti í Bandaríkjunum í námi
lét ég Kamillu vita þegar ég fór á klósettið. Ég
bar allt undir hana og í kringum þetta skrif-
ferli núna bárum við allt undir hvor aðra og
vorum í klappliði hvor annarrar og erum
ennþá. Mér finnst hrikalega gaman þegar ein-
hver hrósar mér en ef einhver segir mér að
systur mínar séu frábærar þá mega viðkom-
andi vera bestu vinir mínir.“
Kamilla: „En ókostir. Allt í lagi, mér finnst
Júlía stundum svolítið lengi að hlutunum. Ég er
sú í fjölskyldunni sem er alltaf tilbúin fyrst, dreg
aðra út á treflunum svo við séum ekki sein.“
Júlía: „Og það var tímabil þegar Kamilla
stríddi mér talsvert. Þegar strákavinir mínir
hringdu þóttist Kamilla vera ég og þar sem
raddir okkar eru mjög líkar sagði hún hluti
eins og: „Ég er ógeðslega skotin í þér.“ Svo
stundaði hún það þegar ég var kannski í sím-
anum við vinkonur mínar að setjast ofan á mig
og byrja að slefa.“
Kamilla: „Júlía þó! Þú segir ekki frá þessu.
En vissulega þarf að herða börn.“
Júlía: „Og það er langt síðan hún hefur sest á
mig og slefað.“
Keppni heima í að segja sögur
Snúum hlutverkunum við. Kamilla segir mér
frá því hvað Júlía hefur verið að bralla í lífinu
og öfugt?
Kamilla: „Júlía er tiltölulega nýflutt heim
frá Bandaríkjunum, með þriðju háskóla-
gráðuna, hún kláraði fyrst heimspeki, svo rit-
list og handritaskrif. Sem betur fer kom hún
heim. Júlía er að leikstýra sjónvarpsþáttum, er
í handritavinnu og tökur fara fram næsta sum-
ar og hún er í fullu starfi í Geysi á Skólavörðu-
stíg.“
Júlía: „Kamilla á þrjár ótrúlega frábærar og
klárar dætur sem ég er sjálf stundum pínu
hrædd við, þessar eldri eru algjörlega búnar
að taka fram úr mér í vitsmunaþroska, alveg
óhugnanlegt. Svo er Kamilla að koma út með
bók sem ég hef lengi beðið eftir og ótrúlega
mikið spennandi að gerast í kringum það, ég
held að þetta sé bara byrjunin hjá henni.
Kamilla var í sagnfræði og er líka bókavörður
á Þjóðarbókhlöðunni.“
Hvernig er að vera bókavörður?
Kamilla: „Það er svo gaman. Mamma er
náttúrlega bókasafnsfræðingur og pabbi í bóka-
bransanum og mér líður rosalega vel í kringum
bækur. Til okkar kemur fólk sem er að grúska
og hefur ástríðufullan áhuga á einhverju og það
er svo gaman og góð orka að vera í kringum
fólk sem hefur brennandi áhuga á einhverju, oft
hlutum sem ég hefði aldrei ímyndað mér; vegg-
teppi í París eða þvíumlíku.“
Var bókum eða skrifum haldið að ykkur?
Kamilla: „Það voru ekki minni áhrif af því
að eiga mömmu sem var bókasafnsfræðingur
en að eiga pabba sem var rithöfundur. Þegar
við vorum litlar vann hún á Blindrabókasafn-
inu og mamma hennar, amma, var líka bóka-
safnsfræðingur. Ef maður var lasinn fengum
við oft hljóðbækur, útvarpsleikrit og slíkt. Og
vegna pabba komu alltaf eintök af öllum jóla-
bókunum heim og hans starfi fylgdi að við fór-
um með honum á upplestra og byrjuðum að
fara á Bókmenntahátíð í Reykjavík þegar við
vorum bara litlar. En að einhverju leyti er það
mjög íslenskt, það voru allir á kafi í bókum.“
Júlía: „Það var líka alltaf lesið fyrir okkur,
hjá mér tók Kamilla það náttúrlega að sér að
miklu leyti. Við fórum í gegnum allan Lúlla,
Einar Áskel, Enid Blyton og Astrid Lindgren.
Það var raunar lesið fyrir mig fram á óhugnan-
lega háan aldur. Ég held að ástæðan fyrir því
að ég hafi farið í heimspeki hafi verið að
mamma las fyrir mig Veröld Soffíu þegar ég
var 11 ára. Sögur sem ég hef skrifað hafa verið
undir miklum áhrifum barnabókmenntanna
sem ég las. Lestur var stór hluti af lífi okkar
og var aldrei kvöð, heldur það sem lífið snerist
um.“
Kamilla: „Reyndar man ég eftir einni bók
sem pabbi borgaði mér fyrir að lesa, hann
trúði því ekki að ég myndi halda það út: „Það
klárar enginn þessa bók,“ sagði hann en ég
kláraði nú samt Söngva satans! Og fékk 500
kall fyrir.
En hvað skrif varðar þá var það stór hluti af
fjölskyldulífinu að segja sögur. Það var keppst
um að vera með fyndnustu eða dramatískustu
sögurnar.“
Júlía: „Ég teiknaði svolítið myndasögur og
það var held ég mín leið til að fara í „mömmó“
við sjálfa mig – hljómar mjög sorglega. Þegar
ég bjó í Berlín sem unglingur, uppfull af
dramatík, byrjaði ég að skrifa sorgleg tilvist-
arkreppuleg ljóð, alveg hræðileg. „Lest gleð-
innar sem þýtur alltaf fram hjá glugganum
mínum en ég fæ aldrei far.“ (Systur springa).
Ég var mikið með mömmu og pabba, í þá tíma
var dýrt að fara á netið erlendis og ég mátti því
ekki hanga á því þannig að þá byrjaði ég að
skrifa mikið.“
Kamilla hefur vakið mikla athygli fyrir skrif
sín á samfélagsmiðlunum þar sem hún er með-
al annars iðin á Twitter, spiluðu skrif hennar
þar rullu í að hún skrifaði bók?
Kamilla: „Ég veit það ekki alveg. Kannski
hefur fólk hvatt mig meira áfram, og ég veit að
þeir hjá Bjarti Veröld tóku eftir mér þar,
þannig að kannski.“
Júlía: „Ég skrifa sjálf lítið á samfélagsmiðl-
ana en fer mjög oft inn á Twitter bara til að
skoða hvað Kamilla hefur verið að segja og er í
kasti yfir því.“
Misheppnaðar minningar
frá Rútstúni
Snúum hlutverkunum aftur við. Júlía segir les-
endum frá bók Kamillu, Kópavogskróniku, og
öfugt, Kamilla segir frá bók Júlíu, Drottning-
unni á Júpíter.
Kamilla: „Kalt mat er að bók Júlíu er meist-
araverk. Hún er svo góð í að blanda saman
flottum sviðsetningum og samtölum og þetta
er svo mikill ævintýraheimur. Ég er held ég
búin að lesa bókina svona 19 sinnum og mér
finnst ég alltaf uppgötva eitthvað nýtt.“
Júlía: „Ég fékk að lesa handritið að bók
Kamilla fyrir löngu. Það kom mér ekkert á
óvart að þetta yrði gott en ég var samt í
skemmtilegu sjokki yfir hvað hún var ógeðslega
fyndin. Það sést mjög vel á samskiptamiðlunum
hvað Kamilla er góð í að bregða upp fyndinni
mynd af samtímanum og hún kann að koma
hlutum í orð sem maður fattaði ekki fyrr en
maður las það hjá Kamillu að maður var sjálfur
að upplifa. Ég elska þessar lýsingar hennar á
Kópavoginum og skynja ástarsorgina vel. Þetta
er langskemmtilegasta bók sem ég hef lesið.
Mér finnst líka mjög gaman hvað bækurnar
okkar eru ólíkar og hvað við höfum ólíkan stíl.“
Um hvað fjalla bækurnar?
Júlía: „Í stuttu máli fjallar mín bók um konu
sem á í erfiðu sambandi við mömmu sína sem
glímir við áfengissýki og geðsjúkdóma. Þær
búa tvær saman, hún annast móður sína mikið,
og saman fara þær að spinna sögur í einangr-
un sinni, um ævintýraheima, til að halda sér
gangandi. Hennar hlutverk í lífinu verður að
miklu leyti að setja upp leikrit og skemmta
móður sinni. Svo segi ég frá því sem gerist eft-
ir að móðir hennar deyr; hún leggur í ferðalag
sem leiðir hana í sirkus og hún fer með sirkus í
ferðalag um landið. Þess á milli situr hún á
skemmtistaðnum Bravó sem er einmitt uppá-
halds trúnó-barinn okkar Kamillu.“
Kamilla: „Ég fattaði ekki fyrr en nýlega að
við Júlía erum báðar með mæðgnaþráð í sög-
unum okkar. Mín saga er skrifuð frá móður til
dóttur, og er hálfgerð afsökunarbeiðni þar sem
hún útskýrir fyrir henni, þegar dóttirin er full-
orðin, af hverju hún hafi verið svona mis-
Í fórum myndasafns Morgunblaðsins fannst þessi skemmtilega mynd af systragerinu með föður sínum, Einari
Kárasyni rithöfundi og kettinum Kvasa en kettir hafa alla tíð verið elskaðir af fjölskyldunni. Kamilla er lengst til
vinstri, elsta systirin Þórunn stendur aftast, Hildur Edda lengst til hægri og Júlía Margrét í fangi föður síns.
Kamilla byrjaði snemma að hugsa
um Júlíu yngri systur sína eins og
eigin dóttur.
’Það var ákaflega sorglegtaugnablik að kvöldi 17. júníþegar við komum heim og sáumsýnt frá hátíðarhöldunum í
Reykjavík í sjónvarpinu, þar sem
fólk var glatt, með gasblöðru og
gott veður. En við höfðum eytt
deginum á Rútstúni þar sem var
lítil stemning fyrir að reyna einu
sinni að hafa þetta gleðilegt.“
’Ég er ennþá spurð hvort éghaldi rosalega mikið framhjá,það er eitthvert atriði. Þetta eralveg merkilegt og mjög grunnt á
þessum fordómum. Fólk vill svo-
lítið setja mann í kassa.
Morgunblaðið/Sverrir Vilhelmsson
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18.11. 2018