Morgunblaðið - 11.02.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. FEBRÚAR 2019
✝ Björn BlöndalKristmundsson
fæddist í Reykjavík
8. desember 1937.
Hann lést á hjarta-
deild Landspítalans
30. janúar 2019.
Móðir hans var
Halldóra N. Björns-
dóttir, iðnrekandi
og húsmóðir, f.
10.12. 1905, d. 22.1.
1951. Faðir hans
var Kristmundur Guðmundsson
prentari, f. 18.2. 1903, d. 5.1.
1961. Bróðir Björns var Úlfar, f.
30.8. 1929, d. 11.10. 2001. Kona
hans var Þóra Viktorsdóttir, f.
30.4. 1929. Þeirra börn eru Hall-
dór, f. 13.4. 1952, og Þóra, f.
22.6. 1960.
Hinn 10. desember 1957
kvæntist Björn Sigríði Jónu
Kjartansdóttur, fv. skrif-
stofustjóra, f. 21.3. 1939. For-
eldrar hennar voru Halldóra
8.12. 1993. d) Kristín Þóra, f.
19.11. 1998. 3) Kristín, prófessor
við HÍ, f. 13.8. 1974. Eiginmaður
hennar er Ingvi Geir Ómarsson
flugstjóri, f. 12.2. 1974. Börn
þeirra eru Hjördís Birna, f. 6.6.
2000, Kristmundur Ómar, f.
23.2. 2003, og Hrafnkell Stein-
arr, f. 24.9. 2009.
Björn tók verzlunarpróf frá
Verzlunarskóla Íslands árið
1956. Hann vann ýmis versl-
unar- og skrifstofustörf og var
m.a. verslunarstjóri Raftækja-
verslunar Heklu. Síðar starfaði
hann með bróður sínum og mág-
konu í heildversluninni Sat-
úrnus hf. á árunum 1972-1989.
Þá hjá Prjónastofu Borgarness
og síðan hjá ET.
Björn var virkur í fé-
lagsmálum alla tíð. Hann var í
aðalstjórn Glímufélagsins Ár-
manns og var sæmdur gull-
merki félagsins, formaður sókn-
arnefndar Áskirkju í 20 ár og
var virkur félagi í Frímúrara-
reglunni á Íslandi, þar sem hann
gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum.
Útför Björns fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 11. febrúar 2019,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Margrét Jónsdóttir,
f. 6.8. 1909, d. 11.3.
2004, og Kjartan
Þorgrímsson, f. 4.4.
1889, d. 2.1. 1971.
Börn Björns og Sig-
ríðar eru: 1) Kjart-
an Halldór, f. 28.3.
1957, d. 10.10.
1974. 2) Halldóra
Nikolína, íþrótta-
fræðingur og kenn-
ari, f. 12.4. 1961.
Eiginmaður hennar er Birgir
Þór Baldvinsson kennari, f.
15.1. 1952. Börn þeirra eru a)
Kjartan Þór, f. 30.4. 1987. Sam-
býliskona hans er Hrefna Gunn-
arsdóttir, f. 23.5. 1983. Þeirra
börn eru Áslaug Ýr Guðjónd-
óttir, Elías Kári og Una Rán. b)
Sigríður Þóra, f. 27.10. 1991,
sambýlismaður Óli Hörður
Þórðarson, f. 27.4. 1992, c) Hall-
dóra Þóra, f. 1.6. 1993, sambýlis-
maður Jón Kristinn Helgason, f.
Björninn er fallinn. Þögn. Tím-
inn stendur kyrr. Meira að segja
vindurinn stöðvast og það verður
logn. Þótt ég hafi reynt að und-
irbúa mig fyrir þetta andartak í
talsverðan tíma, þá kom það mér
í opna skjöldu. Hún er ólýsanleg
þessi tilfinning andartaksins,
blanda af harmi og þakklæti í
einni og sömu andrá.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið þennan sérstaka föður og
fengið að lifa í skjóli hans, öryggi
og kærleika.
Hvað er að eiga pabba og
missa pabba? Í barnshjartanu er
hann stærsta persónan í lífinu
ásamt mömmu. Pabbi var klett-
urinn, sem ég gat alltaf treyst á.
Hann var ávallt til staðar, athvarf
fyrir litlu stelpuna, sem gat leitað
til hans, þegar skuggar tilver-
unnar fylltu hugann. Það var æv-
inlega pláss hjá pabba, þegar sú
litla tiplaði að nóttu til í myrkr-
inu, lyfti sængurhorninu hans
megin og skreið inn í hlýjuna. Á
þeim stundum var hann öryggið í
lífi stelpunnar sinnar, og æ síðar.
Fjölskyldan kom sér fyrir í
raðhúsi við Sæviðarsund. Þar leið
æskan, og pabbi og mamma
byggðu sér heimili fyrir börnin
tvö og síðar þrjú. Litla fjölskyld-
an varð fyrir þungu áfalli, þegar
elsta barnið, einkasonurinn, lést,
og þá reyndi verulega á hann
pabba minn og mömmu. Það
hrikti í stoðum þessa sterka
manns, en smám saman vann
hann sig úr sorginni og hélt
ótrauður áfram.
Pabbi fylgdi mér í gegnum
unglingsárin, gat verið fastur fyr-
ir og ákveðinn, en hjartað var
stórt. Hann studdi mig í ára-
langri skíðaiðkun innanlands sem
utan. Útþráin greip dótturina um
tvítugsaldurinn, og ég kvaddi
pabba minn á flugvellinum og var
þotin út í heim til að fylgja
draumum mínum eftir. Faðmur
hans var alltaf jafn traustur og
kveðjustundin sár. Evrópa, Am-
eríka og árin liðu. Fagnaðarfund-
ir að koma heim, þar sem pabbi
beið mín með mömmu sér við
hlið.
Nú tók við sambúð, og pabbi
opnaði heimili sitt fyrir unga
parinu. Samskiptin urðu enn nán-
ari og samveran í Sæviðarsund-
inu mikil. Fyrsta afabarnið leit
dagsins ljós, og fyrr en varði var
unga fjölskyldan flogin úr hreiðr-
inu í eigin heimkynni. Barneignir
og uppeldi urðu hlutskiptið
næstu áratugina. Börnin fögnuðu
afa, þegar hann kíkti við eða þau
heimsóttu hann. Þau tengdust
honum nánum böndum.
Föðurmissir markar tímamót.
Seinustu árin voru pabba mót-
dræg, en seiglan í honum var
mikil og lífsviljinn sterkur. Áföll-
in urðu mörg, en alltaf reis hann
upp aftur. Hann var gæddur
óvenju miklum styrk til leiðar-
loka. Þrátt fyrir háan aldur og
þrautir sjúkdóma sinna var pabbi
minn ennþá sami kletturinn í lífi
mínu. Hann var sem fyrrum æv-
inlega til staðar, og það var gott
að geta leitað til hans. Hafði ætíð
eitthvað til málanna að leggja,
ráðagóður, bjartsýnn og hug-
rakkur. Gleði hans var ósvikin
þegar hann var heimsóttur og
þakklæti við guð og menn!
Ég kveð hann pabba minn með
miklum trega í hjarta. Við höfum
fylgst að í lygnum sjó sem öldu-
róti lífsins og alltaf náð landi
saman. Stundum verið ósam-
stiga, en ávallt ratað leiðina heim
að lokum. Ég þakka honum
pabba af öllu hjarta fyrir að
ganga með mér öll þessi ár og
aldrei víkja frá mér.
Halldóra N. Björnsdóttir
(Dóra).
Pabbi hélt fast í höndina á
mér. Hann var bjartsýnn, endur-
nýjaði áskrift sína í happdrætt-
inu, um leið og hann var raunsær
um það sem koma vildi. En svo
kom að því að hann ákvað að hér
skyldi staðar numið. Eftir löng
veikindi var komið að kveðju-
stund. Pabbi minn, Björn Krist-
mundsson, er dáinn. Einhver
hvíslaði því að mér að sorgin væri
gjald kærleikans sem gerir
kveðjustundina mótsagna-
kennda. Svo sára að ég næ varla
andanum, samt er ég svo óend-
anlega þakklát fyrir það hlut-
skipti að vera dóttir hans pabba.
Hann var maður mótsagna, góð-
hjartaður en hjartveikur. Hann
lifði lífinu lifandi en hafði und-
irbúið dauða sinn og útför í ára-
tugi. Hann sagði oft: „ég verð
aldrei gamall maður“. Það var al-
veg rétt hjá honum. Þótt árin
væru orðin rúmlega áttatíu var
hann ungur í anda. Hann hafði
gaman af því að vera innan um
fólk, gat talað við alla, hafði ein-
lægan áhuga á fólki og þá sér-
staklega barnabörnunum og
fylgdist með öllu sem þau gerðu.
Hann taldi það mikla gæfu að
verða afi þegar fyrsta barnabarn-
ið fæddist, drengur sem fékk
nafnið Kjartan. Nafn sonar hans
sem lést ungur og hann saknaði
svo sárt alla ævi. Það var mikill
missir og sár sorg sem mótaði líf
hans og gjörðir. Árin liðu og
barnabörnunum fjölgaði og
faðmur hans stækkaði hratt.
Honum leið best þegar hann
hafði allt fólkið sitt í kringum sig
og alltaf var nóg pláss hjá afa.
Pabbi hafði mjög skýra upp-
eldisstefnu sem líkt og allt hans
líf var mjög mótsagnakennd. Við
skyldum standa á eigin fótum,
gera hlutina sjálf en þrátt fyrir
það var hann mjög hjálpsamur.
„Rétt skal vera rétt,“ sagði hann
þegar við systur reyndum að
komast upp með ónákvæmni eða
leti. Við vorum kannski ekki allt-
af sammála um hvað væri rétt og
þrátt fyrir að hafa mjög sterka og
afgerandi sýn á lífið og hvað væri
rétt og rangt þá hafði hann um-
burðarlyndi gagnvart þeim leið-
um sem við völdum. Það hefur
tekið mig hálfa ævina að skilja
hvað hann átti við með því þegar
hann sagði: „það gerir þig ekkert
betri að aðrir séu verri“. Hann
lagði áherslu á að við værum
heiðarleg, sýndum umhyggju
fyrir náunganum og ættum ekki
að hreykja okkur á kostnað ann-
arra. Þannig var umhyggjusemi
stór hluti af persónuleika hans og
framkomu. Hann vildi láta gott af
sér leiða og eyddi miklum tíma í
sjálfboðastarf fyrir Glímufélagið
Ármann, Frímúrararegluna og
Áskirkju. Öll störf og verkefni
sem hann tók sér fyrir hendur
voru honum mikilvæg og unnin af
metnaði og kærleika. Þessir eig-
inleikar hans komu skýrt fram
síðustu dagana sem hann lifði. Í
rúm sextíu ár sló hjartað fyrir
mömmu og hann reyndi að skipu-
leggja framtíð hennar án sín.
Hann tók það loforð af okkur
systrum að við myndum annast
hana, elska og ávallt sjá til þess
að ísskápurinn hennar væri fullur
af mat. Þegar heilsan brást sýndi
hann okkur hvernig lifa skyldi líf-
inu lifandi þrátt fyrir minnkandi
þrek og er ég þakklát fyrir allar
samverustundirnar og góðu ráð-
in. Það væri ekki í hans anda að
dvelja of lengi við dauða hans og
heiðrum við því minningu pabba
með því að njóta lífsins og sam-
veru hvert annars.
Kristín Björnsdóttir.
Bjössi var eldhugi. Í honum
blundaði ólga, sem braust fram í
hegðun hans og hátterni og hafði
sterk áhrif á umhverfið. Hann
kom ávallt til dyranna eins og
hann var klæddur, hreinn og
beinn.
Bjössi var lítið gefinn fyrir
gráa tóna í litrófi lífsins. Þeir
urðu að vera eins og hann sjálfur;
bjartir og hreinir. Í orðaforða
hans var ekki til „kannski“; „já“
eða „nei“ það var hann, þannig
svör gaf hann og vildi fá.
Bjössi tengdapabbi var maður
andstæðna. Fylginn sér og mætti
ekki til leiks til þess að sýnast í
sparifötunum. Útlitið var hans
innri maður. Hann átti ekki til
feluliti. Undirferli eða undir-
lægjuháttur var fjarri hans skap-
gerð.
Bjössi var stór í sniðum, lá
ekki á liði sínu til þess að ná settu
marki, kröftugur, stefnufastur og
vissi hvað hann vildi. Hann var
hörkuduglegur félagsmaður,
fyrst í kringum íþróttaiðkun eig-
inkonunnar, síðar í Frímúrara-
reglunni. Þó var bygging Ás-
kirkju e.t.v. hans stærsta
áskorun. Hann lagði sálu sína í þá
framkvæmd, þegar hann gerðist
sóknarnefndarformaður kirkj-
unnar, sótti prest utan af landi,
sem honum þótti hæfa henni!
Safnaði fjármunum af mikilli elju
í útveggi sem innviði, og í holtinu
dafnaði kirkjan. Við vitum það,
fjölskyldan hans, að hann lagði
ómælda krafta sína til hennar og
virkjaði vini sína og vandamenn
til starfa árum saman fyrir hana.
Allt gert og gefið án endurgjalds.
Mörg sporin hans voru eftir
kirkjugólfinu, og að eigin ósk
verða þau seinustu gengin á út-
farardegi, þegar hann verður
borinn út hinsta sinn.
Þótt Björninn, eins og við í
fjölskyldunni nefndum hann
gjarnan með greini, væri vakinn
og sofinn við hugðarefni sín innan
íþróttahreyfingarinnar, Frímúr-
arareglunnar og kirkjunnar, þá
var hann mikill fjölskyldumaður.
Hann var höfðingi í lund og hátt-
erni, sló upp veislum við ýmis til-
efni og var aldrei glaðari en um-
kringdur fjölskyldu sinni og
vinum. Björninn fylgdist með
barnabörnunum vaxa úr grasi, og
þau urðu vinir hans og félagar.
Ekkert þessa heims né annars
var honum óviðkomandi. Hann
var snöggur upp á lagið, orðhepp-
inn og fáa þekki ég, sem voru eins
fljótir og hann að greina kjarn-
ann frá hisminu! Innantómt orða-
gjálfur var ekki hans stíll.
Á efri árum mildaðist mjög
hans lund. Þakklæti til lífsins og
skapara þess var honum ofarlega
í huga. Hann fagnaði hverri
stund með ættingjum og vinum.
Lífsvilji hans reyndist sterkur
eins og skapgerðin. Aftur og aft-
ur reis hann upp eftir áföll og
barðist við fylgifiska slysfara og
sjúkdóma.
Að leiðarlokum þakka ég
Bjössa samfylgdina. Í honum
fann ég einstaklega litríka mann-
eskju, góðhjartaða og eftirminni-
lega. Sporin, sem hann skilur eft-
ir sig, eru skýr og greinileg eins
og hann var sjálfur. Hann vann
stöðugt á í samskiptum okkar og
virðing mín og væntumþykja
jókst með árunum. Það verður
erfitt að horfa á auðan stólinn
hans heima í stofu. Þar er enginn
Bjössi lengur, broshýr og fagn-
andi.
Birgir Þór.
Elsku afi.
Það er erfitt að kveðja og þín
verður sárt saknað, en við hugg-
um okkur við að eiga dýrmætar
minningar sem munu fylgja okk-
ur um ókomna tíð.
Það var alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn til ykkar ömmu.
Við minnumst með bros á vör
allra góðu stundanna úr Sævið-
arsundinu, þaðan sem margar af
okkar bestu æskuminningum
eru. Þið amma gerðuð grín að því
alla tíð hvað við skemmtum okk-
ur vel við leik í skóskápnum, og
gátum við endalaust leikið okkur
með tennisboltana og klifrað í
trjánum. Oft voru voru þar mikil
veisluhöld, og var hápunkturinn
grillveislurnar hjá raðhúsalengj-
unni þar sem við vorum fasta-
gestir á hverju sumri. Það sem
stóð upp úr var útbreiddur faðm-
ur þinn, þar sem við áttum alltaf
athvarf. Maður var alltaf öruggur
í fanginu á afa Bjössa.
Ánægjustundirnar voru einnig
margar í Klapparhlíðinni hin síð-
ari ár, stundir sem ylja okkur nú
um hjartarætur. Þú varst alltaf
jafn ánægður að fá okkur í heim-
sókn og það gladdi þig svo mikið.
Við systur uxum úr grasi og árin
liðu hjá en alltaf var faðmurinn
þinn jafn notalegur.
Þú sýndir okkur alltaf jafn
mikinn áhuga, spurðir okkur
fregna og fylgdist með því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Frá því að við vorum litlar hvatt-
irðu okkur alltaf áfram, sama
hvort það var í náminu eða á fót-
boltavellinum og fundum við æv-
inlega hversu stoltur þú varst af
okkur.
Nú ertu farinn og við kveðjum
þig með trega. Söknuðurinn er
sár en við minnumst þín með
virðingu og þakklæti. Faðmurinn
þinn hlýi mun alltaf fylgja okkur
og minningin um þig lýsa leið
okkar inn í framtíðina. Takk fyrir
allt.
Sigríður (Sigga), Halldóra
(Dóra) og Kristín.
Leiddu mig heim í himin þinn
hjartkæri elsku Jesús minn.
Láttu mig engla ljóssins sjá
er líf mitt hverfur jörðu frá.
(Rósa B. Blöndals.)
Í dag kveð ég afa Bjössa sem
var minn helsti stuðningsmaður.
Afi hafði áhuga á öllu því sem ég
tók mér fyrir hendur og óbilandi
trú á mér. Þegar ég var að fara að
keppa eða spila á tónleikum sagði
hann alltaf við mig: „Nú skaltu
koma öllum á óvart – nema mér.“
Ég sakna afa mikið og er þakk-
lát fyrir að hann hafi alltaf haft
tíma fyrir mig. Oft sat hann hjá
mér þegar ég æfði mig á fiðluna
og hlustaði meira að segja á mig
æfa tónstiga og misskemmtilegar
æfingar. Við fórum líka á marga
tónleika saman og alltaf reyndi
hann að panta sér vínarsnitsel
fyrir vínartónleikana. Aldrei var
boðið upp á hann og alltaf varð afi
jafn hissa.
Samverustundir okkar voru
margar og við gerðum margt
saman. Hann fór með mig í
sunnudagaskólann, í ferðalög, í
sumarbústað, á Pylsuvagninn en
toppurinn á tilverunni var þegar
hann eldaði handa mér pylsur og
kartöflur á pönnu. Amma og afi
pössuðu mig mikið þegar ég var
yngri og átti ég heima í kjallaran-
um hjá þeim fyrstu árin mín. Ég
á góðar minningar frá Sheffield
þar sem við bjuggum og amma og
afi komu út til að vera au pair hjá
okkur. Allar þessar minningar og
miklu fleiri hugga mig í sorginni.
Ég sakna afa míns mjög en er
þakklát fyrir öll góðu ráðin og
samverustundirnar.
Hjördís Birna Ingvadóttir.
Afi, mér þykir það mjög leið-
inlegt að hafa ekki komist heim
til Íslands í tæka tíð til þess að
kveðja þig. Þó held ég að ég hafi
verið nákvæmlega þar sem þú
vildir hafa mig; að takast á við
stærri og erfiðari verkefni en áð-
ur.
Ég mun sakna þess að geta
ekki leitað til þín, þegar mig vant-
ar að láta stappa í mig stálinu.
Enginn var jafn fær í því eins og
þú. Vegna þín var uppgjöf aldrei
möguleiki hjá mér andspænis
verkefnum lífsins.
Ef ég fann fyrir minnsta efa
um eigin getu, þá dugði að leita til
þín og mér óx aftur ásmegin. Ég
verð þér þakklátur fyrir stuðn-
inginn alla mína ævi. Það var
ómetanlegt fyrir mig sem strák-
ur að geta alltaf treyst á að þú
stæðir við bakið á mér. Skipti þá
ekki máli í hvaða heimskulegu að-
stæður ég hafði komið mér í; þú
lést mig aldrei finna að ég hefði
valdið þér vonbrigðum. Þú hefur
verið mér fyrirmynd á svo mörg-
um sviðum en markmið mitt er að
verða mínum börnum og vonandi
seinna barnabörnum jafn mikill
klettur og þú varst mér.
Ég á eftir að sakna þess mest
að geta ekki varið meiri tíma með
þér. Það var aldrei dauð stund,
þegar við tveir vorum saman. Á
síðustu árum var mér alltaf jafn
mikið tilhlökkunarefni að komast
heim til Íslands, snæða með þér
nautasteik, drekka með þér viskí
og ræða við þig um mikilvæg mál-
efni.
Minningarnar um þig eru ljúf-
ar. Það hefur verið erfitt að vera
svo langt fjarri þér og fjölskyld-
unni í veikindum þínum. Nú, þeg-
ar þú ert allur, finn ég fyrir sár-
um söknuði og tómleikakennd.
Heimkoma til Íslands verður
aldrei aftur söm.
Kjartan Þór.
Með auknum aldri og þroska
áttar maður sig betur á samhengi
hlutanna og sér t.d. hvernig sum
lítil atriði hafa haft ótrúlega mót-
andi áhrif á mann. Hér kemur lít-
il saga af 16 ára unglingi sem
haldinn var mikilli bíladellu. Þeg-
ar foreldrar unglingsins voru
búnir að koma sér vel fyrir fyrir
framan sjónvarpið föstudags-
kvöld eitt árið 1973, til að horfa á
Simon Templar í hlutverki Dýr-
lingsins, þá var unglingurinn með
hugann við annað. Um leið og
hann kvaddi foreldra sína læddist
hann í bíllyklana að nýkeyptri
Ford Falcon-bifreið fjölskyld-
unnar. Hann setti bílinn í hlut-
lausan gír og ýti honum úr heim-
keyrslunni þannig að sem minnst
hljóð heyrðist þegar hann ræsti
vélina. Áður en Dýrlingurinn var
á enda var hringt frá slysavarð-
stofu Borgarspítalans og tilkynnt
að sonurinn, ásamt tveimur vin-
um hans, lægi þar slasaður eftir
bílslys. Sem faðir þriggja drengja
get ég rétt ímyndað mér hvernig
foreldrunum leið á þeirri stundu.
Unglingnum var fenginn tilsjón-
armaður af yfirvöldum sem gæta
átti þess að hann myndi ekki feta
afbrotastíginn frekar. Það jók á
sektarkenndina og samviskubitið
Björn Blöndal
Kristmundsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BENNY ALBERT JENSEN,
kjötiðnaðarmeistari,
lést á öldrunarheimilinu Lögmannshlíð
sunnudaginn 3. febrúar. Útförin fer fram frá
Akureyrarkirkju miðvikudaginn 13. febrúar klukkan 13.30.
Jónína Guðjónsdóttir
Albert Jensen Britta Jensen
Erik Jensen Ingibjörg Stella Bjarnadóttir
Rigmor Jensen Friðþór Harðarson
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma,
langamma, systir og mágkona,
GUÐRÚN EGILSDÓTTIR,
áður til heimilis á Grenimel 49,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
að morgni þriðjudagsins 5. febrúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 18.
febrúar klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Styrktar- og líknarsjóð Oddfellowa.
Kristín Ágústa Björnsdóttir Viðar F. Welding
Estiva Birna Björnsdóttir Baldur Þ. Harðarson
ömmu og langömmubörn
Sigurður Egilsson Guðbjörg Valdimarsdóttir