Morgunblaðið - 21.03.2019, Side 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. MARS 2019
Hver er vilji þinn varðandi skipulag og fyrirkomulag
útfarar, þ.e. hinsti vilji. Við bjóðum þér til samtals um
það sem er þér mikilvægast við lífslok þín. Viljayfirlýsing
þín verður eftirlifendum mikilvægt leiðarljós. Samtalið
og varðveisla upplýsinga er þér að kostnaðarlausu.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Elín Sigrún Jónsdóttir,
lögfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 9, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
✝ BrynhildurKristinsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 28. maí 1938.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 11.
mars 2019.
Brynhildur var
einkabarn hjón-
anna Sigríðar Ást-
hildar Guðjóns-
dóttur, f. 4. nóvem-
ber 1900 í Reykjavík, d. 4.
október 1974, og Kristins
Kristjánssonar, f. 8. júní 1903 á
Höskuldsstöðum, Laxárdalshr.,
Dalasýslu, d. 20. október 1985.
Brynhildur giftist 6. febrúar
1958 Geir R. Andersen, f. 1934.
Börn þeirra eru þrjú: Kristinn,
f. 7. september 1958, kvæntur
Þuríði Erlu Halldórsdóttur, f.
5. mars 1955, synir þeirra eru
Halldór, f. 14. ágúst 1988, maki
Unnur Flemming Jensen, f. 21.
september 1988, og Geir, f. 10.
maí 1994; Ívar, f. 28. ágúst
1963, kvæntur Þórhöllu Þóris-
dóttur, f. 24. júní 1962, synir
þeirra eru Anton Geir, f. 19.
bjuggu þau á Akureyri þar sem
Geir var hótelstjóri KEA, en
eftir það fluttu þau aftur til
Reykjavíkur þar sem þau
bjuggu síðan. Meðan börnin
voru yngri sinnti hún uppeldi
þeirra og heimilisstörfum en
árið 1988 hóf hún störf á skrif-
stofu Elli- og hjúkrunarheim-
ilisins Grundar, þar sem hún
starfaði langt fram á áttræðis-
aldur.
Brynhildur var virkur þátt-
takandi í starfi Sjálfstæðis-
flokksins í Reykjavík. Hún var
um langt árabil formaður Fé-
lags sjálfstæðismanna í vestur-
og miðbæ, þar sem hún var síð-
ar kjörin heiðursfélagi. Hún
starfaði í Hvöt, félagi sjálfstæð-
iskvenna í Reykjavík, sat í
stjórn Landssambands sjálf-
stæðiskvenna og gegndi starfi
framkvæmdastjóra þess um
skeið. Brynhildur sat í stjórn
Íbúasamtaka Vesturbæjar á
fyrstu árum samtakanna, hún
starfaði sem sjálfboðaliði
kvennadeildar Rauða krossins,
var í stjórn Hjarta- og æða-
verndarfélags Reykjavíkur og
hún var á annan áratug félags-
kjörinn endurskoðandi Hjarta-
verndar.
Útför Brynhildar fer fram
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 21. mars 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 11.
apríl 1993, og
Kjartan Már, f. 23.
september 1996;
Sigríður Ásthildur,
f. 21. nóvember
1971, gift Glúmi
Jóni Björnssyni, f.
19. september
1969, dætur þeirra
eru Brynhildur, f.
18. október 2005,
og Áslaug, f. 7.
mars 2009.
Brynhildur ólst upp á æsku-
heimili sínu við Hávallagötu,
gekk í Landakotsskóla og
stundaði nám í píanóleik við
Tónlistarskólann í Reykjavík.
Hún lauk verslunarprófi frá
Verzlunarskóla Íslands og
námi frá Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Með námi starfaði
Brynhildur við verslunina
Feldinn í Reykjavík og að
loknu námi við Verzlunarskól-
ann starfaði hún um tíma hjá
Raforkumálaskrifstofunni. Þau
Brynhildur og Geir hófu bú-
skap í Lausanne í Sviss árið
1959 þar sem Geir lauk námi í
hótelstjórnun, árin 1960-1962
„Enginn veit hvað átt hefur,
fyrr en misst hefur“, stendur
einhvers staðar. Ekki á þetta
við að öllu leyti hvað mig varð-
ar, því ég vissi nákvæmlega
hvað að mér sneri, varðandi
elskulegu eiginkonu mína,
Brynhildi.
Hún var lífsförunautur minn
allt frá árinu 1958 er séra Óskar
Þorláksson gaf okkur saman í
heimkynnum sínum. Við höfðum
áður átt samleið frá því við
kynnumst í Verzlunarskóla Ís-
lands, fjórum árum fyrr. Nú eru
liðnir sex áfallalausir áratugir í
sambúð okkar Binnu minnar og
það er því ekki að undra að
missirinn er mér þungt áfall
þótt vitað hafi verið að hverju
stefndi allra síðustu vikur og
mánuði. Gleðistundir og ham-
ingja í hjónabandi verða þó að
vera yfirsterkari þættir í sam-
búð okkar þegar yfir lýkur á
meðan sorg og söknuður sækja
að eftirlifandi eiginmanni og
nánustu ættingjum og vinum.
Aldrei gleymast þeir tímar
þegar okkur fæddust þrjú
mannvænleg börn og síðar sex
barnabörn. Það varð sælutími
hjá okkur hjónum að fá þessa
afkomendur í heiminn, heil-
brigða til sálar og líkama. Of
mikið má sjá og heyra af hinu
sem okkur tekur sárt að fylgjast
með.
Við Binna áttum búsetu á
þremur stöðum í Reykjavík, auk
þess að vera búsett á Akureyri í
tvö heilladrjúg ár eftir að við
hjónin komum til landsins frá
Sviss. Á árunum í Sviss var
Binna mín stoð og stytta þar
ytra og sá um uppeldi frum-
burðar okkar fyrstu tvö árin.
Á Sólvallagötunni höfðum við
hjónin samt lengsta dvöl, eða í
rúma fjóra áratugi. Eftir að
hafa yfirgefið hús okkar þar
fluttum við í minni og þægilegri
íbúð við Þorragötuna. Binna
naut vistaskiptanna, en í alltof
skamman tíma. Brátt tóku veik-
indi hennar frá henni allan þrótt
og lést hún á Landspítalnum
eftir skamma sjúkdómslegu.
Í dag kveðjum við því elsku-
lega og hjartkæra eiginkonu
mína með söknuði og eftirsjá.
Sagt er, að tíminn lækni öll sár.
Sá dagur líður samt ekki, að
mér verði ekki hugsað til Binnu
minnar.
Verði hún Guði falin að eilífu,
kæra, ástríka eiginkona mín.
Við munum njóta samvistar á
æðra tilverustigi. Ég hef þá
barnatrú enn.
Geir R. Andersen.
Mér finnst að vissu leyti að
mín fyrsta heimsókn á heimili
Brynhildar og Geirs Andersen
við Sólvallagötu í Reykjavík hafi
í raun verið mín fyrsta utan-
landsferð. Svo spánskt kom mér
heimilið fyrir sjónir, bleik teppi
á gólfum og húsbúnaður allur af
snúnari gerðinni en samt allt
hófstillt og snyrtilegt. Þetta var
sumarið 1988 og ég átti brýnt
erindi við Sigríði dóttur þeirra
sem varir enn.
Brynhildi sjálfa hitti ég svo
fyrst þegar hún kom nokkru
síðar heim frá Spáni, framandi
fallega eins og heimilið sem hún
bjó fjölskyldunni. Ég hef oft
hugsað til þess þegar ég kom
inn í borðstofuna, hjarta heim-
ilisins, og hitti Binnu og Geir í
fyrsta sinn hve ljúf og góð þau
voru við strákinn úr Breiðholt-
inu þetta síðsumarkvöld. Svo
var það allar götur síðan. En
þetta kunni Brynhildur betur en
flestir. Hún var höfðingi heim
að sækja og hafði einstakt lag á
því að sinna gestum sínum með
glæsilegum veitingum, ljúf-
mennsku og samfelldri gleði.
Brynhildur var jafnframt
einn besti gestur sem nokkur
húsráðandi gat fengið í heim-
sókn. Því kynntumst við Sigga
eftir að við hófum búskap á eig-
in vegum. Hún sparaði aldrei
hrósið. Þau voru ófá skiptin sem
hún hafði aldrei á ævi sinni
bragðað betri mat og það jafn-
vel þótt maturinn væri vart
kominn á borðið. Jákvæðnin
streymdi frá henni. Hún bar
dásamlegt skynbragð á lífið
sjálft og lyfti því upp.
Enga dul dró hún þó á skoð-
anir sínar um það sem helst var
að gerast í okkar góða þjóð-
félagi og naut þess að heyra álit
annarra. Hún var Vesturbæjar-
íhald í bestu merkingu þess
orðs. Af henni lærði ég fljótt að
Vesturbæjaríhald snýst vissu-
lega um persónulegt íhald og
góðar hefðir en um leið full-
komna virðingu fyrir þeim sem
hafa annan hátt á. Það var því
engin tilviljun að Brynhildur
tók í meira en hálfa öld virkan
þátt í starfi stjórnmálaflokksins
sem tvinnar svo vel saman
frjálslyndi og íhaldssemi svo úr
verður sjálfstæðisstefnan.
Fyrir áratug fluttum við
Sigga með barnungar dætur
okkar í húsið sem foreldrar
Brynhildar reistu við Hávalla-
götu og var hennar æskuheimili.
Það þótti ekkert verra að aftur
væru komnar mæðgurnar Sig-
ríður Ásthildur og Brynhildur í
húsið að Áslaugu ógleymdri.
Helstu lífsgæði okkar síðan
voru nálægðin við ömmu Binnu
og afa Geir í næstu götu. Það er
því raunalegt að eiga ekki leng-
ur von á glaðværðinni og glamr-
inu í háu hælunum sem fylgdi
tengdamóður minni er hún
nálgaðist húsið. Hún bætti dag-
inn hjá öllum sem á vegi hennar
urðu. Ég efast um að henni hafi
nokkru sinni tekist að ganga
hina stuttu leið að heiman og til
okkar án þess að senda sína ein-
stöku kátínu inn í líf einhvers
vegfaranda.
Ég kveð minn mesta vel-
gjörðarmann í lífinu með mikl-
um söknuði. Blessuð sé minning
Brynhildar.
Glúmur Jón.
Tengdamóðir okkar, Bryn-
hildur, hefur nú kvatt okkur
hinstu kveðju. Hún var afar
sjálfstæð kona á allan hátt og
með sterka sjálfsmynd. Allt sem
hún kom að var klassískt og ein-
staklega smekklegt, en um leið
á hennar eigin forsendum og án
þess að fylgja endilega straum-
um dægurmenningarinnar
hverju sinni. Og reyndar var
það frekar að Brynhildur kysi
sér stundum að fara gegn
straumnum, enda hafði hún
gaman af að taka rökræður um
málefni líðandi stundar og velta
upp nýjum sjónarhornum.
Brynhildur hélt vel utan um
fjölskylduna og á heimili þeirra
Geirs á Sólvallagötunni var iðu-
lega glatt á hjalla þegar við
komum þar öll saman.
Nú er komið að kveðjustund
en góðar minningar lifa með
okkur áfram um ókomin ár.
Megi hún hvíla í friði.
Erla og Þórhalla.
Elsku amma og nafna mín
var alltaf svo mikil skvísa. Með
rauða varalitinn sinn, í „leo-
pard“-fötunum, á hælum og allt-
af með eitthvert gull á sér,
hvort sem það var um hálsinn
eða á skónum. Bara eitthvert
gull. Ég mun sakna hennar og
tímans með henni sem ég er
óendanlega þakklát fyrir. Til
dæmis þegar ég sat uppi á eld-
húsborðinu á Sólvallagötu og
hún var að baka pönnukökur
eða elda eitthvað handa okkur.
Eða þegar ég fór með henni og
afa á Kaffivagninn og við feng-
um okkur, já, pönnukökur. Síð-
an gat hún skáldað upp enda-
laust af sögum handa mér og
systur minni og við trúðum öllu
bullinu sem hún sagði. Amma
gat talað og talað um hvað sem
er og hlegið með mér að öllu.
Hún var alltaf svo jákvæð og
glöð sem gerði mig það líka þeg-
ar ég var með henni. Ömmu
Binnu verður sárt saknað.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prests-
hólum)
Brynhildur Glúmsdóttir.
Núna hefur amma kvatt okk-
ur og hugurinn reikar aftur til
allra góðu stundanna sem ég
átti með henni. Ein af fyrstu
minningum mínum um ömmu er
frá því ég var á leikskólaaldri.
Þá var ég eitt sinn sem oftar í
gistingu hjá ömmu og afa á Sól-
vallagötunni og amma var með
mér í sjónvarpsherberginu
uppi, þar sem hún var að gera
mig tilbúinn í háttinn. Eins og
mörg börn á þessum aldri var
ég hræddur við myrkur og
amma vissi af hræðslunni við
myrkrið á neðri hæð hússins
þar sem öll ljós voru slökkt. Við
gengum saman niður stigann og
löbbuðum eftir ganginum inn í
forstofu. Á neðri hæðinni var
dimmt og ljósin af ljósastaur-
unum köstuðu fölblárri birtu á
veggina í stofunni og í anddyr-
inu. Amma fór með mig að úti-
dyrunum og sagði mér að með
því að krossa yfir dyrnar myndi
enginn óvelkominn koma inn í
húsið og að ekkert slæmt gæti
komið fyrir. Við krossuðum
saman yfir dyrnar og fórum svo
aftur upp til að sofa. Þessi stutta
minning rifjar upp hve vel hún
skildi litla næturgestinn og var
dæmi um hve úrræðagóð hún
var.
Nú er hún amma sofnuð fyrir
fullt og allt og við höfum krossað
dyrnar í síðasta sinn. Mér þykir
vænt um sambandið sem ég átti
við ömmu og allar þær samræð-
ur og þau samskipti sem við átt-
um í gegnum tíðina, enda gat
maður rætt hvað sem var við
ömmu - og í seinni tíð með kaffi-
bolla, oft fram eftir kvöldi.
Hvíli hún í friði, minningarnar
lifa um ókomin ár.
Geir.
Í dag kveð ég kæra vinkonu
mína til margra áratuga.
Við vorum ekki háar í loftinu
þegar við hittumst fyrst, sex ára
gamlar á leið í tímakennslu sem
var í gamla ÍR húsinu við Tún-
götuna. Eftir það lá leiðin saman
í Landakotsskólann.
Við vorum heimagangar hvor
hjá annarri í æsku og ég minnist
þess að alltaf var bæði ánægju-
legt og gott að koma á heimili
foreldra Brynhildar, þeirra
hjóna Sigríðar og Kristins. Þau
áttu fallegt og notalegt heimili.
Þar nutum við frjálsræðis og
gátum leikið lausum hala.
Alla tíð síðan hefur náin vin-
átta okkar haldist. Það liðu varla
margir dagar að við ekki hitt-
umst eða töluðum saman í síma.
Brynhildur, eða Binna eins og
hún var ætíð kölluð af vinum og
vandamönnum, var lífsglöð og
skemmtileg kona, hún hafði lif-
andi frásagnargáfu. Það var allt-
af gaman þegar hún sagði frá
einhverju skemmtilegu atviki úr
daglega lífinu. Hún kunni svo
sannarlega að krydda frásögnina
bæði með orðum og látbragði
hvort heldur sem var í sauma-
klúbbi eða í samtali okkar á
milli.
Binna talaði ávalt skýrt og
skorinort og var trú sinni sann-
færingu. Við sem eftir sitjum í
saumaklúbbnum eigum eftir að
sakna hennar því þar er vissu-
lega skarð fyrir skildi.
Binna gekk í Verslunarskól-
ann og hitti þar ástina sína hann
Geir og eignaðist þar með góðan
og mætan lífsförunaut sem nú
sér á bak góðri eiginkonu. Þau
eignuðust þrjú mannvænleg
börn og sex barnabörn og ásamt
tengdabörnum er þetta mjög
traust og samheldin fjölskylda.
Með þakklæti fyrir ævarandi
vináttu og skemmtilega sam-
fylgd kveð ég mína elskulegu
vinkonu. Blessuð sé minning
hennar.
Við Ágúst sendum vini okkar
Geir og fjölskyldunni allri okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristín Zoéga.
Vináttan er vorsins ljómi,
vináttan er lífið manns,
jafnt í æsku og aldurdómi
er hún faðmur kærleikans.
(RB)
Okkar kæra vinkona Bryn-
hildur, eða Binna eins og við
kölluðum hana, lést þann 11.
mars sl.
Það var haustið 1968 að við
hittumst allar í Húsmæðraskól-
anum í Reykjavík á Sólvallagötu
12.
Tilgangurinn var að búa sig
undir stöðu húsmóðurinnar.
Binna var sú eina sem var gift
og átti ungan son, Kristin. Þess
vegna bjó hún ekki í heimavist-
inni heldur hjá foreldrum sínum
á Hávallagötunni þar sem eig-
inmaður hennar, Geir, var við
nám í Sviss. Þennan vetur
kynntumst við vel og eftir að
skólanum lauk um vorið var
fljótlega stofnaður saumaklúbb-
ur sem enn lifir góðu lífi en allt-
of margar eru horfnar af þessari
jörð. Við vorum 15 en erum nú
orðnar sex.
Binna var einstök. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum, var stuðningskona
Sjálfstæðisflokksins af heilum
hug og vann af miklum krafti að
framgangi hans í gegnum árin.
Einn af kostum hennar var að
sjá oft spaugilegu hliðarnar á
lífinu. Hún hefur svo sannarlega
skemmt okkur mikið og vel á
þessum 60 árum. Í mörg ár
leigði klúbburinn rútu og bíl-
stjóra og ferðaðist um landið
okkur öllum til ánægju og fróð-
leiks. Allar komu með veitingar
og aðeins það besta var nógu
gott. Einnig ferðuðumst við oft
til útlanda og eru þær ferðir
ógleymanlegar. Í mörg ár hefur
fyrsti saumaklúbbur vetrarins
byrjað með glæsilegum hádeg-
isverði á fallega heimilinu þeirra
á Sólvallagötunni. Binna var af-
ar dugleg, stundaði sund og
leikfimi og vann í 25 ár á skrif-
stofu Dvalar- og hjúkrunar-
heimilisins Grundar. Þar undi
hún sér vel enda mannblendin
og ljúf við alla. Fyrir jólin fluttu
þau hjónin í fallega íbúð við
Þorragötu en þá var heilsu
Binnu farið að hraka. Við trúð-
um því að henni tækist að sigr-
ast á þessu en veikindin reynd-
ust alvarleg og nú hefur þessi
kæra kraftmikla vinkona kvatt
okkur samferðafólkið sitt.
Við eigum eftir að sakna þín
mikið en þökkum í einlægni fyr-
ir allar gleðistundirnar sem þú
gafst okkur og ómetanlega vin-
áttu í 60 ár.
Við sendum Geir, Kristni,
Ívari, Sigríði Ásthildi og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd saumaklúbbsins
úr Húsmæðraskóla Reykja-
víkur,
Árný J. Guðjohnsen.
Látin er í Reykjavík jafnaldra
mín og skólasystir um 10 ára
skeið. Skólasystkinin í Landa-
kotsskóla árin 1945-1951 voru
sérkennilegur hristingur. Þar
var Arnþór Garðarsson síðar
fuglafræðiprófessor í hálfa öld –
þar var Laila Andrésson – fjör-
kálfurinn í bekknum, Sverrir
Schopka síðar efnafræðingur í
Köln í Þýzkalandi – hann var
formaður í félagi, sem við stofn-
uðum og hét því óvirðulega
nafni „Ungafélagið“ sem skyldi
eftir fremsta megni vinna gegn
áhrifum Halldórs Laxness varð-
andi rithátt á ng og nk reglunni.
Félagsmeðlimum var gert skylt
að bera ungi fram sem ungi en
ekki úngi. Semsagt vestfirzka
leiðin. Þar var líka Þór Ólafsson,
síðar margmiljóner í útvegi í
Miðnesi í Sandgerði, þar var
Edda Óskarsdóttir, sem á
„Ungamálinu“ nefndist „skref-
löng“ og giftist síðar föðurbróð-
ur vors ástsæla forseta Ó.R.G.
En spéfuglinn í þessum glað-
lega hópi ungmenna var Bryn-
hildur vinkona okkar allra
Kristinsdóttir sem lífgaði upp á
móralinn með óvæntum og
prakkaralegum og oft mein-
hæðnum athugasemdum.
Prestar í Landakoti voru á
þessum tíma, ólíkt því sem síðar
varð, sannir barnavinir. Skóla-
stjórinn, sr. Ubaghs, var nett
prúðmenni og agi var góður, sr.
Hákon Loftsson varð okkur vin-
Brynhildur K.
Andersen
HINSTA KVEÐJA
Það var alltaf gaman að
koma á Sólvallagötu og
vera með minni skemmti-
legu ömmu. Hún var alltaf í
stuði og vildi alltaf gera
eitthvað skemmtilegt með
mér. Þegar ég hugsa til
hennar koma alltaf upp í
hugann hennar háu hælar
og hvað hún var blíð og góð.
Það var gott að eiga ömmu í
næstu götu og geta alltaf
hlaupið til hennar. Það sem
við hlógum og gerðum mik-
ið saman. Ég mun sakna
hennar alla tíð. Guð geymi
ömmu Binnu.
Áslaug.