Morgunblaðið - 01.04.2019, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. APRÍL 2019
✝ Sofía JónaThorarensen,
fv. verslunar- og
skrifstofumaður og
síðar læknaritari,
fæddist á Siglufirði
4. júlí 1939. Hún
lést á Landspítala
Fossvogi 17. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðlaug
María Hjart-
ardóttir, húsfreyja, f. 13. mars
1910, d. 9. október 1974, og Eið-
ur Thorarensen, trésmiður, f. 5.
maí 1907, d. 1. september 1972.
Bróðir Sofíu var Valdemar
Thorarensen, f. 22. apríl 1941, d.
14. maí 2017. Systir Sofíu er
Sunna Huld Thorarensen, f. 10.
janúar 1946.
Sofia giftist Gunnlaugi Arn-
órssyni þann 1. janúar 1961,
fyrrverandi aðalendurskoðanda
Langömmubörn Sofíu eru orðin
níu talsins.
Sofía fluttist frá Siglufirði til
Reykjavíkur ásamt foreldrum
sínum og systkinum 11 ára göm-
ul. Hún stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugarvatni og ár-
ið 1987 útskrifaðist hún með
stúdentspróf af markaðs- og út-
flutningssviði frá Fjölbrauta-
skólanum í Breiðholti og frá heil-
brigðissviði sama skóla 1993.
Framan af starfaði Sofía ásamt
því að reka heimili við verslunar-
og skrifstofustörf. Hún stofnaði
síðan til eigin verslunarreksturs
með kvenfatnað sem hún bæði
flutti inn og framleiddi sjálf og
rak brúðarkjólaleigu. Síðustu
starfsár Sofíu var hún læknarit-
ari á Grensásdeild Landspítalans
um 15 ára skeið. Í fjölmörg sum-
ur á árunum frá 1965 til 1985
starfaði hún einnig sem ráðs-
kona ásamt systur sinni við veiði-
hús einnar gjöfulustu laxveiðiár
landsins þar sem þær systur sáu
um veisluhöld og allan annan
rekstur.
Útför Sofíu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 1. apríl 2019,
klukkan 15.
Seðlabanka Ís-
lands, f. að Gröf í
Hrunamanna-
hreppi 26. júní
1930, d. 26. sept-
ember 2007. For-
eldrar hans voru
Kristín Gunnlaugs-
dóttir, húsfreyja, f.
15. júní 1892, d. 12.
apríl 1983, og Arn-
ór Gíslason,
söðlasmiður, f. 7.
júli 1877, d. 6. desember 1957.
Börn þeirra eru: 1) Eiður Thor-
arensen, f. 30. nóvember 1959,
maki Eva Maria Zwitser. Börn:
Áslaug Margrét, Svandís Björk,
Sara Ósk, Sofía Ýr og Rúnar
Miguel. 2) Örn, f. 23. júní 1962,
maki Heiðrún Gróa Bjarnadótt-
ir. Börn: Gunnlaugur og Arnar
Bjarni. 3) Sunna, f. 11. maí 1970,
maki Scott Ashley McLemore.
Börn: Elsa Lóa og Isabella Huld.
Þá hefur þú kvatt okkur,
móðir mín kær. Þrátt fyrir erfið
veikindi undanfarið verða það
gleðistundirnar sem standa upp
úr í minningunni.
Þú lést aldrei neitt koma í
veg fyrir að hrinda í fram-
kvæmd því sem þér datt í hug.
Á miðjum aldri dreifstu þig í
nám sem þú kláraðir með glæsi-
brag þrátt fyrir að vinna fulla
vinnu utan heimilisins og þurfa
samt að ala önn fyrir okkur,
óþekktarormunum, en við bræð-
urnir a.m.k. vorum uppátektar-
samir með eindæmum þó að
meiri rólyndisbragur hafi verið
yfir systur okkar.
Þegar litið er til baka á
starfsævi þína má sjá hve vinnu-
söm og fjölhæf þú varst en það
var alveg sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur, allt var klárað
af miklum myndarskap.
Enn í dag valda minningar
frá sumrunum þar sem þú starf-
aðir í veiðihúsinu fyrir vestan
ofvirkni munnvatnskirtlana en
ég var tíður laumufarþegi þar.
Þar galdraðir þú fram þvílíkar
kræsingar ásamt systur þinni að
slíkt verður seint leikið eftir en
yfir því var einhver dýrðarljómi
sem aldrei gleymist. Samveru-
stundirnar í sumarhúsinu ykkar
pabba og jólin á Bakkavörinni
verða ljóslifandi í hugum okkar
um ókomna tíð enda miklar
gleðistundir þar sem mikið var
lagt upp úr bestu kræsingum.
Ég á þér sennilega að þakka
áhugann sem ég fékk snemma á
matargerð þó að besta vega-
nestið frá þér sé örugglega
þrjóskan, en á slíkum hæfileika
kemst maður allt. Blessuð sé
minning þín, elsku mamma mín.
Örn.
Sofía Jóna
Thorarensen
Sumarið 1940 var
votviðrasamt á Suð-
urlandi. Þó gerðust
þetta sumar ýmsir
merkir atburðir og eitt það sem
hafði mest áhrif var hernám Ís-
lands 10. maí og sló þá allmiklum
ótta á fólk. Fljótlega var farið að
hvetja landsmenn til að flytja
helstu verðmæti þjóðarinnar upp
í sveit þar sem þeim væri síður
hætta búin en í kaupstöðunum.
Meðal þeirra verðmæta voru börn
og handrit. Þetta sumar komu
mörg börn til foreldra minna í
Bræðratungu. Var það aðallega
frændfólk frá Hafnarfirði. Þar
sem að móðir mín hafði nóg á
sinni könnu fékk hún unga stúlku
úr Hafnarfirði til að hjálpa til við
bústörfin. Var það Sigrún Aðal-
bjarnardóttir sem hér er kvödd.
Það er skemmst frá því að
segja að Sigrún vann strax hug og
hjörtu allra á heimilinu og varð
strax hluti af fjölskyldunni. Bræð-
ratunga er stór jörð og að mörgu
þurfti að huga. Einkum var hey-
skapurinn á sumrin mikilvægur
en þó erfiður því mikið var heyjað
á engjum og þær voru í nokkurri
fjarlægð frá bænum og þangað
farið ríðandi og verið þar við störf
uns kveldaði en þá var riðið heim.
Í góðu veðri var þetta mikið æv-
intýri fyrir alla sem tóku þátt í
því.
Nú gerist það að móðir mín
veikist og þarf að leggjast á spít-
ala en það minnir mig að hafi ver-
ið sumarið 1943. Var þá Sigrúnu
falið að annast þetta stóra heimili,
þá um tvítugt, og hef ég heyrt að
það hafi farið henni vel úr hendi
og jafnvel frábærlega. Ekki efa
Sigrún
Aðalbjarnardóttir
✝ Sigrún Að-albjarnardóttir
fæddist 8. desem-
ber 1923. Hún lést
19. mars 2019.
Útför Sigrúnar
fór fram 29. mars
2019.
ég að faðir minn og
aðrir heimilismenn
hafi reynt að hjálpa
til en þetta var samt
mikil ábyrgð. Um
þetta leyti komu
systkini hennar
austur til okkar, dr.
Bjarni, Dísa og El-
ínborg og voru sum
þerra langdvölum.
Sigrún var hjá
okkur á hverju
sumri alveg þangað til hún giftist
en á veturna var hún í Kennara-
skólanum og síðustu veturna
kennari við Ísaksskóla. Andri Ís-
aksson sagði mér eitt sinn að faðir
sinn hefði kynnst Sigrúnu í Kenn-
araskólanum og beðið hana að
koma til sín og kenna smábörnum
og var Sigrún þar alla sína starfs-
ævi að ég held. Sagði Andri mér
að faðir sinn hafi haldið mikið upp
á Sigrúnu og hún hefði verið hans
aðalstoð og stytta í hans merka
skólastarfi. Því fátt er göfugra en
að hjálpa ungum börnum fyrstu
skrefin á menntabrautinni.
Þar sem þessi fátæklegu orð
styðjast aðallega við minningar
mínar langar mig til að ljúka þeim
með endurminningu sem ég á frá
æskuárum mínum. Það mun hafa
verið eitt síðasta sumarið sem
Sigrún var heima og einn sumar-
morgun gengum við saman út á
tún og voru fleiri í hópnum. Þetta
var mjög fallegur morgunn og
dögg á grasi. Þá sagði einhver að
það væri undarlegt að skáldin
skyldu ekki hafa ort um slíka
dýrð. Það er til ljóð um þetta
sagði Sigrún og það er svona:
Grétu þá í lautu, góðir blómálfar. Skiln-
að okkar skildu.
Dögg það við hugðum og dropa kalda
kysstum úr krossgrasi.
Nú kveðjum við þessa einstöku
konu og ég óska fólkinu hennar
velfarnaðar. Blessuð sé minning
hennar.
Páll Skúlason.
„Manstu hvað við sungum
mikið í Ísaksskóla? Ó, það var
svo gaman!“ Þetta voru kveðju-
orð Sigrúnar í síðasta skipti sem
ég heimsótti hana, vinkonu og
samkennara. Margs er að minn-
ast eftir að hafa kennt við hliðina
á henni í 45 ár, reyndar kenndi
hún sín 50 ár með reisn!
Þegar Sigrún varð sextug
gerði ég nokkrar vísur til hennar
og sú fyrsta er eftirfarandi:
Stjörnur geislum stafa á hjarn,
storð er þakin frera
meðan sérstakt sólskinsbarn
sextugt þykist vera!
Já, Sigrún var sérstakt sól-
skinsbarn sem elskaði starfið
sitt, söng og dans. Þau hjónin,
Jón Pálmason og hún, svifu nán-
ast gegnum lífið í dansi. En –
ekki alltaf á gljáfægðu gólfi því
það breyttist í eggjagrjót undir
fótum þeirra, þegar nístandi
sorg hvolfdist yfir þau, þá ham-
ingjan ein virtist ráða ríkjum.
Ástin, hetjulundin og umhyggjan
fyrir ungu dóttur þeirra áttu
mestan þátt í því að þeim varð
ekki fótaskortur í lífsdansi sín-
um.
Fyrir Sigrúnu var kennslan
eins og græðandi smyrsl á sárin
svo hún gat allt til enda ausið af
kærleiksbrunni sínum til góðs
fyrir nemendur sína. Börn, for-
eldrar og samkennarar elskuðu
Sigrúnu því hún var hlý, glað-
vær, umhyggjusöm og þakklát
fyrir bæði stórt og smátt.
Sigrún Aðalbjarnardóttir
lagði þungt lóð á vogarskál vin-
sælda Ísaksskóla og mun ferill
hennar lengi í minnum hafður.
Já, kæra Sigrún! Það var allt-
af gaman að syngja með þér í
skólanum, ekki síst á kennara-
stofunni þegar við borðuðum
nestið okkar og kyrjuðum lög úr
söngleikjum og óperettum með
fullan munninn, þar til bjallan
glumdi.
Við Anton sendum umhyggju-
samri dóttur og tengdasyni ham-
ingjuóskir með að hafa svo lengi
átt slíkan lífsförunaut að sem
Sigrúnu Aðalbjarnardóttur.
Herdís
Egilsdóttir.
Elsku Fríða systir,
við söknum þín öll.
Þú varst stóra syst-
irin sem efldir sjálfs-
traustið mitt með
því að koma mér af stað í að keppa
í frjálsum, með æfingabúðum í
eldhúsinu heima og hlaupum út að
merkjum. Þú kenndir okkur litlu
vörgunum að slást með tilheyr-
andi júdóbrögðum, tókst okkur í
bóndabeygju og kepptir við okkur
í sjómanni. Þú kenndir okkur að
fara bara á beljubak þegar ekki
sæist til okkar, svo okkur yrði
aldrei bannað það. Þú leyfðir mér
að sitja í sætinu þínu, við hliðina á
pabba, á rauðu dögunum. Þú varst
stóra systirin sem ruddir braut
ævintýranna út í hinn stóra heim
með flakki þínu til Spánar og
Costa Rica. Þú varst stóra systirin
sem ég fékk að búa með þegar
framhaldsskóla sleppti, þú kennd-
ir mér þar að sjá um mig sjálf,
elda mat og þvo þvott, stappaðir í
mig stálinu þegar á þurfti að
halda. Þú fannst hann Nonna, þið
byggðuð ykkur fallegt heimili og
gerðuð heiminn ríkari með því að
eignast yndislegu börnin ykkar
tvö og ala þau upp. Ég vildi óska
að við hefðum fengið að eiga þig
lengur að.
Ég kveð þig með kvæðinu sem
þú reyndir stundum að svæfa okk-
ur litlu systur þínar með, okkur
þótti svo gaman þegar þú söngst
fyrir okkur.
Góða tungl um loft þú líður,
ljúft við skýja silfurskaut.
Eins og viljinn alvalds býður,
eftir þinni vissu braut.
Öllum þreyttum ljós þitt ljáðu,
læðstu um glugga sérhvern inn.
Lát í húmi hjörtun þjáðu
huggast blítt við geisla þinn.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Jóna Finndís.
Fríða, ein af Sölvabakkasystr-
unum, ein af sumarsystrum mín-
um síðan ég var í sveit á Sölva-
bakka, Fríða frænka.
Síðustu ár hittumst við tvisvar
á ári, í sauðburði og réttum. Það
var gaman að fara aftur út í hólma
með Fríðu. Að vaða upp fyrir mitti
í ísköldu vatninu, tína eggin í fötu
og koma henni í land áður en mað-
ur missti alla tilfinningu í tánum.
Eggin voru ágæt en hápunkturinn
var að tína þau.
Svo þótti mér vænt um að fá að
aðstoða Fríðu við réttarkaffið um
árið. Skemmtilegast þótti mér að
vera með henni að steikja pönnu-
kökurnar kvöldið áður. Hún
steikti á tveimur pönnum og ég
sykraði og rúllaði á meðan við
spjölluðum um allt og ekkert. Við
vorum sammála um að það væri
nú enn betra að hafa þrjár pönnur
og fyrir næstu réttir skaffaði ég
þriðju pönnuna í verkið.
Það er ennþá óraunverulegt að
hugsa til þess að hitta Fríðu ekki í
sauðburði í vor eða í næstu rétt-
um. Og að hana muni alltaf vanta.
Mér þykir vænt um allar minn-
ingarnar, hvort sem það eru bíl-
ferðir suður með kóngabrjóstsyk-
ur í tedollu eða öll skiptin sem það
tók mig smástund að átta mig á
því hvort Fríða væri að grínast
eða ekki.
Elsku Nonni, Helga Björg og
Addi, og elsku Bogga og Sölva-
bakkasystur, við fjölskyldan, Sól-
rún og mamma sendum ykkur
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Aldís Rún Lárusdóttir.
Brosmildi, áhugasemi og þessi
sérstaki vottur af gamni eru þau
persónueinkenni sem ég minnist
helst er ég hugsa til Fríðu. Þessi
Jófríður Jónsdóttir
✝ Jófríður Jóns-dóttir fæddist
13. nóvember 1967.
Hún lést 20. mars
2019.
Útför hennar fór
fram 30. mars 2019.
einkenni tóku ávallt
svo hlýlega á móti
mér í samræðum
okkar í hinum ýmsu
fjölskylduboðum
sem við sátum sam-
an. Öll málefni voru
þar hjartanlega vel-
komin og rædd í ró
af nærgætni og
áhugasemi. Með
tímanum hef ég lært
að þetta viðmót, sem
einkenndi hana Fríðu svo vel, er
einstaklega verðmætt í samskipt-
um. Fríða auðgaði þær samræður
sem hún tók þátt í.
Þetta óvænta og ótímabæra
fráfall Fríðu minnir mig á það
verðmæti sem felst í því að njóta
stunda með fjölskyldu og vinum.
Fríða bjó yfir þeim einstaka hæfi-
leika að skapa með eindæmum ró-
legt og þægilegt andrúmsloft fyrir
þá sem voru í kringum hana, þar
sem allir fengu rúm til þess að
njóta, læra og tjá sig. Fríða gat
með nærveru sinni fengið alla til
þess að blómstra.
Hugur minn er hjá fjölskyldu,
sem því miður hefur mátt kveðja
sambýliskonu og móður allt of
snemma. Elsku Nonni, Helga
Björg og Addi, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Megi þetta
einstaka jákvæða andrúmsloft
sem Fríða bar með sér fylgja okk-
ur áfram veginn, og mun minning
hennar ávallt búa í hjörtum okkar.
Herdís Guðlaug
R. Steinsdóttir.
Elsku Fríða frænka. Við eigum
svo margar yndislegar minningar
til að hlýja okkur þegar söknuður-
inn fyllir hjartað. Sérstaklega
þegar þú bjóst á Selfossi og komst
oft í helgarheimsóknir. Gleðin
sem fyllti okkur þegar litli græni
Pétur (því auðvitað þurfti bíllinn
að heita eitthvað!) renndi í hlaðið.
Aldrei var neitt ómögulegt í þín-
um huga og oftast varstu með
svör við öllu. Í einni af þessum
ferðum varstu búin að skipuleggja
að fara með okkur í sund. Þegar
byrjaði að rigna urðum við mjög
vonsviknar (því einhverra hluta
vegna tengdum við sundferðir við
sól og sumaryl) en þú skildir nú
ekki þær áhyggjur enda vorum
við nú að fara í sund til að blotna!
Líklega var þetta með skemmti-
legri sundferðum sem við höfum
farið í! Sömuleiðis fengum við
dekurhelgi hjá þér á Selfossi,
bjuggum til piparkökuhús og
leigðum vídeóspólur, eitthvað sem
ekki var hægt að gera á hverjum
degi í sveitinni!
Við eigum líka sterkar minn-
ingar af þér að kenna okkur
grunnatriði í spænsku. Að telja
ferðir með hey úr hlöðunni á
spænsku og æfa okkur í að lesa ll
sem j lifir sterkt í minningunni, og
átti mögulega þátt í því að tvær
okkar völdu tungumálið sem
aukamál í menntaskóla.
Eftir að þú fluttir norður og þú
og Nonni, Helga Björg og Addi
byggðuð ykkur heimili á Svan-
grund var alltaf ljúft að kíkja við,
setjast í eldhúsið með góðan kaffi-
bolla og spjalla. Það er svo merki-
legt að sums staðar verður hús
strax að heimili og þannig varð
það um leið og þið fluttuð inn, allt-
af var kaffiilmurinn í eldhúsinu og
hlýi faðmurinn þinn tilbúinn að
taka á móti okkur. Það verður
öðruvísi að setjast þar með kaffi-
bollann núna, en öruggt þó að þú
verður með okkur í anda. Mikið
ofboðslega erum við þakklátar
fyrir allar þessar góðu minningar.
Elsku Nonni, Helga Björg,
Addi og amma, hugur okkar er
hjá ykkur. Minningin um magn-
aða konu lifir.
Ásdís Björg, Lilja Dögg
og Árný Rún.
Fríða var ein af mínum elstu og
bestu vinkonum. Leiðir okkar
lágu fyrst saman í MA þar sem við
vorum saman í bekk í 3 ár. Þar
urðum við góðar vinkonur og þó
að við færum hvor í sína áttina um
tíma var sambandið alltaf gott. Og
svo í háskóla leigðum við aftur
saman, við Fríða, og núna með
Bjarneyju systur hennar. Ég fór
að verða reglulegur gestur á
æskuheimili þeirra og áður en
varði fannst mér ég vera hluti af
fjölskyldunni á Sölvabakka. Og
þannig hefur það verið til fjölda
ára.
Það yrði til að æra óstöðugan
að rifja upp allar góðar stundir
með Fríðu minni. Við erum og
höfum alltaf verið ólíkar, hún
heldur meiri ærslabelgur en ég al-
veg ofboðslega jarðbundin. Sam-
an fundum við leið sem báðar gátu
sætt sig við. Ég fór þá heldur út
fyrir kassann en Fríða hélt aftur
af sér. Og það sem við gátum haft
gaman, nánast alltaf. Það er ekki
sjálfgefið að eignast góða vinkonu
og ég verð alltaf þakklát fyrir
kynni mín af Fríðu.
Engin orð geta lýst því hve erf-
itt er að horfa á eftir henni og
heimurinn verður ekki samur og
jafn. Ég bið góðan Guð að styrkja
fjölskyldu Fríðu í sinni sorg.
Árdís Antonsdóttir.
Það er rétt að halla í tuttugu ár
síðan Nonni bróðir kynnti okkur
fjölskylduna á Hrauni fyrir verð-
andi sambýliskonu sinni og barns-
móður, Jófríði Jónsdóttur frá
Sölvabakka á Refasveit. Þrátt fyr-
ir góðan kunningsskap við for-
eldra hennar, Adda og Boggu,
vissum við þá ekki sérlega mikið
um Sölvabakkasysturnar glæsi-
legu þar sem Fríða var næstelst
þeirra fimm, en það átti nú eftir að
breytast. Frá fyrsta degi var ljóst
að Fríða var ákaflega vel gerð
kona til orðs og æðis og féll inn í
heimilisbraginn og fjölskylduna
um leið. Hún var þá starfandi fé-
lagsráðgjafi en átti stuttu síðar
eftir að bæta við sig kennararétt-
indum og gera kennslu að ævi-
starfi sínu. Fríða og Nonni
„byggðu saman bæ í sveit“ og
reistu sitt heimili á Sölvabakka og
nefndu Svangrund. Það var rétt
orðið fokhelt þegar frumburður-
inn Helga Björg leit dagsins ljós
og var skírð þar sem upphaf bú-
setu. Þremur árum síðar bættist
Jón Árni við og fjölskyldan á
Svangrund þar með orðin eins og
við höfum fylgst með henni vaxa
og dafna í góðu nágrenni fjöl-
skyldu og vina, traust, samheldin
og vel látin.
Fríða lét sér fátt fyrir brjósti
brenna. Sem ung kona fór hún
sem skiptinemi til Costa Rica,
kenndi ensku á Spáni, lærði köfun
og var Íslandsmeistari í júdó svo
eitthvað sé nefnt. Kvenfrelsi var
henni hugleikið enda alin upp við
það á æskuheimilinu að karla- og
kvennastörf væru ekki til, bara
störf sem þyrfti að inna að hendi.
Alúð hennar, hæfni í mannlegum
samskiptum og réttsýni kom vel
fram hvort heldur var við fé-
lagstörf unglinganna í Blöndu-
skóla, íslenskukennslu erlendra
barna þar, starfinu með Þjóðleik
eða vinnu með fötluðum, en hún
var sumarbúðastjóri í sumarbúð-
um Rauða krossins á Löngumýri í
tvö sumur. Og til útiverka var
gengið með sama hætti. Kom í
æðarvarpið á Hrauni öll vor, var
gangnaforingi um hríð fyrir vest-
an og fór með okkur á Hrauni í
göngur og smalamennskur ásamt
því að hirða í réttum með Önnu
Möggu systur sinni. En fyrst og
fremst var Fríða einstök fjöl-
skyldumanneskja sem umvafði
börn og heimili stóískri ró og hlýju
sem við aðstandendur fengum að
njóta í ríkum mæli, gaf sér tíma
fyrir allt og alla og kunni þá list
öðrum betur að hlusta.
Höggið og skilningsleysið sem
svo ótímabæru andláti fylgir er
því lamandi. Við stöndum magn-
vana frammi fyrir sárum raun-
veruleika og nístandi sorg þeirra
sem settu allt traust sitt á Fríðu.
Efinn reynir að smokra sér að, ef-
inn um tilganginn og tilvistina, en
hann sigrar ekki ljós minning-