Dagblaðið Vísir - DV - 08.03.2019, Blaðsíða 61

FÓKUS - VIÐTAL 618. mars 2019
I
ngibjörg Rósa Björnsdóttir
vinnur um þessar mundir að
uppistandssýningu sem sýnd
verður á Edinborgarhátíðinni í
sumar. Sýningin ber hið skemmti-
lega heiti Sense of Tumour og er
byggð á reynslu Ingibjargar af því
að greinast og takast á við krabba-
mein.
2016 var áskorunarár
Ingibjörg flutti til Englands árið
2013 en hún hefur í gegnum tíð-
ina starfað sjálfstætt við blaða-
mennsku og meðal annars tekið
að sér stundakennslu í skrifum við
Háskóla Íslands og Háskólann á
Bifröst. Árið 2016 fagnaði hún fer-
tugsafmæli sínu og ákvað í tilefni
þess að skora á sjálfa sig með alls
kyns nýjum hlutum. Einn af þeim
hlutum var uppistand.
„Uppistandið átti bara að vera
eitt námskeið með útskriftarsýn-
ingu í London þar sem ég bjó. En
svo var þetta svo gaman að ég hélt
aðeins áfram og hef verið með
annan fótinn í því síðan, ekki síst
við að skipuleggja uppistandssýn-
ingar.“
Ingibjörg flutti síðan til
Skotlands í október 2016 en þar
hefur hún meðal annars sinnt
greinaskrifum, þýðingum og
kennslu auk þess að koma á lagg-
irnar skosk/íslenskri uppistands-
hátíð sem haldin var í Reykjavík á
síðasta ári við góðar undirtektir.
„Edinborg er nokkurs konar
vagga uppistands í Bretlandi svo
ég datt fljótlega inn í þá kreðsu en
hef unnið fyrir mér með greina-
skrifum, þýðingum og kennslu og
verið dálítið mikið á þeytingi milli
Íslands og Skotlands.“
Ekki hægt að bjóða upp á enda-
lausar „pulsuveislur“
Að hverju hefurðu helst verið að
gera grín þegar þú kemur fram?
„Ég byrjaði nú í þessu klassíska:
það að vera Íslendingur, íslensk-
an, fótboltinn og svo stefnumóta-
menningin og allt það. Íslands-
vinkillinn gefur jú alltaf dálítið
forskot en ég var orðin svolítið leið
á því efni þegar ég kom til Edin-
borgar og fór í dýpra og persónu-
legra efni, sem er erfiðara að vinna
með og koma almennilega til
skila. Og satt að segja gafst ég dá-
lítið upp eftir það, tók mér langa
pásu því mér fannst ég kannski
ekki alveg nógu fyndin til að geta
fengið fólk til að hlæja að alvar-
legri atburðum úr lífi mínu.“
Aðspurð segir Ingibjörg að
vissulega sé erfiðara fyrir konur að
koma sér á framfæri í uppistands-
heiminum.
„Það er erfitt fyrir öll kyn að
koma sér á framfæri í bransa sem
hefur lengi verið helgaður einu
kyni. En þetta er sem betur fer að
breytast hægt og rólega og skipu-
leggjendur að verða meira vak-
andi fyrir því að það sé ekki hægt
að bjóða áhorfendum upp á enda-
lausar pulsuveislur.
En ég finn líka að konur eru
farnar að sækja meira í að mæta
á uppistandskvöld af því að þetta
eru ekki eingöngu strákaklúbbar
lengur heldur eru konur að gera
grín að einhverju sem þær tengja
betur við. En þú sérð það á flest-
um auglýsingum og plakötum,
það eru vanalega alltaf karlkyns
skemmtikraftar í meirihluta.
Ein vinkona mín hér úti, mikils-
virtur uppistandari, lenti í því um
daginn að vera auglýst sem „Kven-
kyns-uppistandarinn okkar í ár…“
á einhverju galakvöldi. Við skelli-
hlógum að þessu, þetta var ein-
hver eldgamall golfklúbbur að
reyna að ná í skottið á breyttum
tímum, rosa stoltir af sér greini-
lega!“
Er mikill munur á húmor hjá
Skotum og Íslendingum?
Skotar og Íslendingar hafa
mikinn samhljóm og þess vegna
einmitt hef ég verið að reyna að
rækta þessi tengsl milli uppi-
standssenanna í báðum löndum.
Það eina sem truflar stundum er
að skilja hreiminn og sérstök orð,
þannig að ég er frekar feimin við
að tala mikið við áhorfendur, ef
þeir eru flestir skoskir. Eins og ég
segi samt, ég hef ekki verið mikið
að fara upp á svið sjálf undanfarið
ár, fyrr en núna, og þá með dálítið
eldfimt efni svo viðtökurnar eru
eitthvað sem ég er að læra á, ég er
enn að prófa, og skrifa nýja efnið
til að finna réttu aðferðina svo við-
tökurnar eru ekki alveg marktækar
ennþá.“
Margir fá sjokk í byrjun
Þann 20. desember síðastliðinn
greindist Ingibjörg með hrað-
vaxandi brjóstakrabbamein og
gekkst hún undir aðgerð fjórum
vikum seinna. Hún er nú nýbyrjuð
í lyfja meðferð sem lýkur í júní og
því næst tekur við geislameðferð.
Það kann að hljóma furðulega að
í raun var það krabbameinið sem
kom henni aftur af stað í uppi-
standið, en Ingibjörg hafði þá ekki
stigið á svið í rúmt ár.
„Ég er bara þannig að ég verð að
gera grín að hlutunum, út á við, til
að höndla þá. Svo að þegar ég var
að springa úr svörtum húmor þá
skellti ég mér með vinum mínum
á „open mic“ og sögurnar byrjuðu
að flæða. Vanalega fær fólk mikið
sjokk í byrjun, sérstaklega þar sem
ég hef hingað til alls ekkert litið út
fyrir að vera veik þannig að ég gat
komið þeim alveg að óvörum. Og
ég verð að viðurkenna að ég fékk
sjálf dálítið kikk út úr því, sem er
kannski óréttlátt gagnvart áhorf-
endum en þeir voru vanalega fljót-
ir að sjá að það væri í lagi að hlæja
með mér að þessu – ekki hlæja að
mér eða að krabbameininu heldur
mínum persónulegu viðbrögðum
og hugsunum varðandi sjálfa mig
sem krabbameinssjúkling.
Þetta er samt heilmikill línu-
dans og ég hef farið með nákvæm-
lega sama sett tvö kvöld í röð, fyrra
kvöldið grenjuðu allir af hlátri
VELDU ÚR MEÐ SÁL
www.gilbert.is
„Ég neita að bera
virðingu fyrir
krabbameini“„Ég er bara þannig
að ég verð að gera
grín að hlutunum, út á
við, til að höndla þá.
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is