Morgunblaðið - 03.05.2019, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
✝ Jón Halldórs-son fæddist á
Eyrarbakka 14. júní
1950. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi á páska-
dag, 21. apríl 2019.
Foreldrar Jóns
voru Valgerður
Jóna Pálsdóttir, f.
5.5. 1926, d. 26.10.
2006, og Halldór
Jónsson, f. 30.9. 1927, d. 16.7.
2005. Jón á fjögur systkin, þau
Ingunni, f. 12.9. 1944, Stefán
Anton, f. 14.6. 1950, d. 27.5.
2011, Pál, f. 21.10. 1953, og
Önnu Oddnýju, f. 19.7. 1955.
Jón kvæntist Svönu Péturs-
dóttur, f. 4.9. 1948, hinn 8.
hennar er Hlynur Rafn Guð-
jónsson, f. 9.3. 1978. Þau eiga
tvö börn: Gyðu Karen og
Nökkva Rafn.
Jón ólst upp á Eyrarbakka,
byrjaði ungur til sjós og lauk
vélstjórnarprófi. Reri fyrst frá
Eyrarbakka og síðar frá Vest-
mannaeyjum. Jón og Svana
byrjuðu að búa á Eyrarbakka
árið 1971 og fluttu til Vest-
mannaeyja sumarið 1972. Í
Vestmannaeyjum hafa þau búið
alla tíð að undanskildum þeim
tíma sem gosið á Heimaey varði.
Árið 1990 fór Jón að vinna í
landi sem útgerðarstjóri og
reddari hjá Bylgju VE 75, sem
er í eigu frænda hans, og vann
hann þar allt til síðasta dags.
Jón var félagi í Oddfellowregl-
unni.
Jón verður jarðsunginn frá
Landakirkju i Vestmannaeyjum
í dag, 3. maí 2019, klukkan 13.
september 1973.
Foreldrar hennar
voru Guðríður
Ólafsdóttir, f.
21.10. 1919, d.
21.10. 1984, og
Pétur Sigurðsson,
f. 30.7. 1921, d.
16.3. 2012. Börn
Jóns og Svönu eru:
1) Guðríður, f.
26.3. 1972, gift
Kolbeini Agnars-
syni, f. 6.7. 1970. Þau eiga þrjú
börn: Svönu Björk, Örnu Dögg
og Völu Dröfn. 2) Valgerður
Jóna, f. 17.3. 1973, gift Viktori
Ragnarssyni, f. 26.8. 1972. Þau
eiga þrjú börn: Sigríði, Jón Val-
garð og Helgu Dís. 3) Svandís, f.
14.6. 1980, sambýlismaður
Munið þið þegar við vorum
bara þrjú? Svona gantaðist ég
stundum við mömmu og pabba.
Ég man auðvitað ekkert eftir
þessum tíma því Vala mætti inn-
an árs á eftir mér. Hann pabbi
var sterkasti maðurinn í heimin-
um, hann gat allt. Í uppvexti mín-
um var hann mikið á sjó. Ég man
að ég hlýddi pabba frekar en
mömmu þegar hann var í landi,
hann kunni að halda aga. Þá var
ekki verið að hringja heim dag-
lega. Pabbi hringdi á sunnudög-
um um hádegi þegar hann var á
sjó og allar töluðum við við hann.
Pabbi fór ansi oft í siglingar, þá
voru sko jólin. Hann kunni að
versla á okkur systur eins og
háhælaskó, förðunarkassa,
eyrnalokka sem hann kallaði svo
spúna, vasadiskó og ýmislegt
fleira sem var alveg bráðnauð-
synlegt fyrir unglingsstúlkur. Í
einni ferðinni keypti hann sauma-
vél handa mér, hún virkar enn
þann dag í dag.
Pabbi og mamma voru mjög
dugleg að fara með okkur systur í
útilegur á sumrin þau voru ekk-
ert að láta það stoppa sig þó við
systur værum ferðaveikar hvort
sem það var á sjó eða í bíl. Í Herj-
ólfi kom pabbi í klefann til okkar
og var alltaf jafn hissa og sagði
iðulega: „Hva! Eruð þið sjó-
veikar? Báturinn hreyfist ekki“. Í
þessum ferðum okkar var sofið í
tjaldi og veitt í matinn og stund-
um smá karla kók handa full-
orðna fólkinu, algjörlega frábær
tími. Pabbi var þolinmóður að
kenna okkur að græja veiðistang-
irnar og allt sem tengdist veiði-
skapnum.
Pabbi var mikill tækjakarl og
fylgdist vel með tækninýjungum.
Vídeótækið og stódastreamið
kom snemma, farsími (frekar
stór) varð algjörlega nauðsynlegt
að eiga og endurnýjaður reglu-
lega, myndbandsupptökutæki
fyrir VHS spólur. Digital-mynda-
vélar, snjalltæki og svo lengi
mætti telja. Eftir að hann veiktist
keypti hann sér nýjustu gerð
digital-súrefnis og sykurmæli.
Pabbi var duglegur að endurnýja
bílana sína og átti nýja og flotta
bíla. Var hann mjög viljugur að
skutla barnabörnunum.
Pabbi var viljugur að lána hlut-
ina sína. Þegar hann hafði fest
kaup nýjum bílum þá fengu aðrir
að prufukeyra. Hann var tilbúinn
að rétta fram hjálparhönd þegar
hana vantaði. Það kom sér vel að
hann var laghentur. Þó að hann
hafi verið nýjungagjarn þá var
hann ansi nýtinn, hlutum ekki
hent heldur lagaðir.
Pabbi hafði gaman af að taka
ljósmyndir og festa minningar á
filmu. Ég er óendanlega þakklát
fyrir það í dag.
Við höfum verið heppin að
njóta þess að ferðast saman til
heitari landa. Ég er óendanlega
þakklát fyrir ferðina sem við
stórfjölskyldan fórum í sl. haust.
Mamma og pabbi gáfu okkur
systrum og fjölskyldum ferðina í
tilefni af stórafmæli mömmu.
Þessi ferð á eftir að lifa í hjarta
okkar um ókomna tíð.
Undanfarna mánuði hefur
pabbi átt í erfiðum veikindum.
Oft verið ansi slæmur og útlitið
ekki verið gott. Þegar bráði af
honum og hann hresstist gerði
hann það sem hann vildi. Laug-
ardaginn 20. apríl setti hann sam-
an rennibekkinn sem hann var
nýbúinn að festa kaup á.
Já, einu sinni vorum við þrjú, í
dag erum við fleiri en stórt skarð
er komið í hópinn.
Elsku pabbi, ég trúi því að við
tökum aftur upp þráðinn er minn
tími kemur.
Þín dóttir,
Guðríður.
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustund, takk fyrir að vera til
staðar fyrir mig og mína fjöl-
skyldu. Þú settir fjölskyldu þína
alltaf í fyrsta sæti og varst alltaf
til staðar fyrir okkur. Það eru svo
ótal minningar sem við eigum öll
um þig og munum við geyma þær
í hjörtum okkar og bera áfram.
Þú varst kletturinn okkar og er-
um við sérstaklega þakklát fyrir
hvað þú varst duglegur að taka
ljósmyndir sem er ómetanlegt og
erum við síðustu daga búin að
vera að skoða þær, hlæja og rifja
margt upp.
Við erum þakklát fyrir ferðina
sem öll stórfjölskyldan fór til Te-
nerife í tilefni afmæli mömmu í
haust og nutum við samverunnar
öll saman.
Þín verður sárt saknað og sem
afi varstu í uppáhaldi, gafst þeim
allan þeim tíma sem þau þurftu,
fórst með þau í ferðir hvort sem
er í sæluna í bústaðinn, hjólhýsið,
veiða, brasa í bílskúrnum eða
gefa þeim kremju sem var topp-
urinn og þau elskuðu. Ég hugga
mig við það að nú sértu laus við
kvalirnar og þér líði betur.
Takk, elsku pabbi minn, fyrir
allt, við munum ávallt vera til
staðar fyrir mömmu og þú verður
alltaf með okkur.
Þín
Valgerður (Vala).
Afi Nonni var besti afinn.
Hann var mjög góður í golfi. Mér
fannst gaman að vera með honum
í sumó, spila við hann og fá
kremjur frá honum. Það var gam-
an að fara með honum að veiða
fisk og líka að fara að sjá tröllin
og prufa kóngulóna með honum.
Afi var lagaramaður, hann var
sterkur og rosalega fyndinn. Ég
sakna afa.
Nökkvi Rafn.
Afi Nonni var uppáhaldsafinn í
öllum heiminum. Mér fannst
gaman að vera með honum. Hann
var alltaf góður að kremja mann.
Hann var góður maður. Hann var
klár, sterkur og fyndinn. Það var
alltaf gaman að fara til hans til
Vestmannaeyja og fá hann í
heimsókn til okkar, oft í marga
daga. Það var gott að kúra með
honum. Ég sakna hans svakalega
mikið og mér þykir mjög vænt
um hann. Það var gaman með
honum á þjóðhátíð, í bílskúrnum
og í sumó. Það var líka mjög gam-
an að fara með honum til Te-
nerife. Hann gerði flotta steina
og skóhorn fyrir okkur. Ég á
mjög góðar minningar um hann.
Gyða Karen.
Hugrekki, vinátta, tryggð og
skemmtilegheit er það sem kem-
ur upp í hugann þegar reynt er að
setja á blað minningu um „Nonna
bró“, bróður og mág sem er og
verður í huga okkar besti vinur.
Hvernig lífið breytist við fráfall
hans verður verkefni sem við
hjónin tökumst á við í samein-
ingu.
Nonni hafði mikil áhrif á líf
okkar. Strax í bernsku sem stóri
bróðir og svo þróaðist samband
sem verður að sterkri vináttu
sem aldrei bar skugga á, þó að
ekki væru allir alltaf sammála.
Það var eins og í góðu hjóna-
bandi, reynt að sofna ekki frá
smá misklíð.
Gæfa Nonna í lífinu var konan
sem hann elskaði, Svana Péturs-
dóttir frá Vestmannaeyjum, sem
gerði hann endalaust að betri
manni og fyllti líf hans, líf sem
var litríkt og orkumikið. Alltaf
eitthvað að gerast hjá þeim hjón-
um, með fullt hús af fólki og
þannig vildu þau hafa það. Gleði
og hamingja var þeirra og alls
konar sem fólk þarf að takast á
við, en allt gert þannig að hægt
var að læra af. Barnaláni eiga þau
að fagna, þar með taldir tengda-
synir sem urðu vinir þeirra og
sem synir. Ferðalög, veiði og
tækni var það sem heillaði
Nonna. Var hann ákaflega fær í
allri tækni og tileinkaði sér allt
það nýjasta. Honum þótti ekki
verra ef hann átti flottustu tækin
og kynni a.m.k. næstbest á þau.
Einnig gladdi hann stór og flott-
ur bíll á sama hátt. Okkar bestu
stundir voru þegar stelpurnar
þeirra og strákarnir okkar voru
börn og við að ferðast saman.
Töldum við það ekki eftir að
hendast eftir vinnu og tjalda við
hlið þeirra og veiða í fallegu vatni
eða á.
Krakkarnir smullu saman og
léku sér og fullorðna fólkið
treysti vinaböndin. Hvar í heim-
inum sem þau voru að ferðast var
hringt oftar en tvisvar til að segja
frá upplifun og heyra hvort allt
væri í lagi hjá okkur. Slík var
tryggðin. Þegar strákarnir okkar
áttu von á að hitta Nonna frænda
var alltaf eitthvað skemmtilegt í
vændum. Ekki var móðurinni
alltaf rótt við uppátæki frændans
og þá voru eldri bræðurnir ekk-
ert minna spenntir en synir
okkar. Þegar leið á lífið kom að
sameign í sumarbústað og þar
voru margar yndisstundir. Þang-
að stóð hugur þeirra hjóna eftir
að tjaldferðum sleppti. Ekki þótti
þeim verra ef gesti bar að garði
og þar kusu barnabörnin að vera
hjá ömmu og afa.
Nú er miklu lífi lokið og fjöl-
skyldu Nonna og Svönu falið það
verkefni að halda áfram lífi sínu
með öðrum formerkjum. Við vit-
um að þau takast á við það í sam-
einingu og við hin líka, en stórt
skarð er í okkar röðum sem verð-
ur vandfyllt. Hugur okkar er hjá
þeim.
Þar átti ég bernsku við brimsorfin sker
og bjartasta hamingjudaga.
Um gamla Bakkann er minningin mér
svo margþætt og hjartfólgin saga.
Hún er ekki um hallir og höfðingjaslot
né háreysti á strætum og torgum,
heldur um einyrkjans ævi og kot
með erfiði, gleði og sorgum.
Þótt oft væri lítið í búi um brauð
og börnum veturinn langur
og lifðu þar fáir við alsnægt og auð
var Alfaðir sjaldan of strangur.
Og Bakkinn er óðal mitt þrátt fyrir það
og þangað huga minn dreymir.
Því bið ég Drottinn að blessa þann stað
sem bernskusporin mín geymir.
(Aron Guðbrandsson)
Páll Halldórsson
og Ingibjörg Eiríksdóttir.
Jón Halldórsson
✝ Helgi Lárussonfæddist í
Reykjavík 26. mars
1964. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akur-
eyrar 18. apríl
2019. Foreldrar
hans eru Mary Wal-
derhaug, f. 1936,
og Lárus Helgason,
f. 1938. Fósturfaðir
Helga frá árinu
1981 er Ævar Þiðr-
andason, f. 1946. Systkini Helga
eru Sigurlaug Hrönn, Vala, Ólöf
Ýr, Andri, Tinna og Sölvi og
Guðrún Þórisdóttir. Samfeðra á
Helgi fimm systkini, þau eru
Kristján, Sigurður, Guðrún,
Anna Marie og Kristín.
Börn Helga eru Lárus Helga-
son, f. 1991, og Arnhildur
Helgadóttir, f. 1993, móðir
þeirra er Anna Sigríður Bjarna-
dóttir, og Felix Sömmering, f.
2005, móðir hans er Nicole
Sömmering. Helgi átti eitt
barnabarn, Írisi Ástu Lárus-
dóttur, og er eitt afabarn á leið-
inni.
Helgi flutti til Reykjavíkur
1990 þar sem hann hóf nám í
rennismíði við Iðnskólann í
Reykjavík og stofnaði þá fjöl-
skyldu og sneri sér að ýmsum
störfum. Fjölskyldan flutti svo
til Ólafsfjarðar þar sem Helgi
vann á bílverkstæði. Árið 1995
flutti Helgi ásamt fjölskyldu
sinni á Kirkjubæjarklaustur þar
sem hann byggði sér hús og
starfaði við húsasmíði og sem
grafari við kirkjugarðinn við
Prestbakkakirkju á Síðu. Árið
1998 flutti Helgi til Reykjavíkur,
skilinn að skiptum við Önnu Sig-
ríði. Hann settist að á Akureyri
á árinu 2002, vann við vélsmíði
og bílaviðgerðir. Hann kynntist
barnsmóður sinni Nicole. Þau
eignuðust soninn Felix árið 2005
og voru í sambúð um tíma. Allt
er tengdist vélbúnaði átti hug
Helga alla tíð. Helgi var greind-
ur með briskrabbamein 13.
mars sl. og lést rúmum mánuði
síðar. Útför Helga fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 3. maí
2019, klukkan 13.30. Jarðsett
verður síðar í kirkjugarðinum
við Minningarkapellu Jóns
Steingrímssonar á Kirkjubæjar-
klaustri.
Meira: mbl.is/minningar
Helgi var fæddur
í Reykjavík og sleit
þar barnsskónum.
Eftir að hann komst
á legg eyddi hann
mörgum sumrum
hjá föðurömmu
sinni á Kirkju-
bæjarklaustri.
Helgi gekk í fyrstu
í skóla í Reykjavík
en lauk grunn-
skólaprófi frá
Kirkjubæjarskóla á Síðu. Eftir
það starfaði Helgi við bíla-
sprautun í Kópavogi en flutti ár-
ið 1981 til Ólafsfjarðar þar sem
hann vann við frystihúsið og var
síðar á sjó á Ólafi Bekk til nokk-
urra ára, lauk meiraprófi og
stundaði nám í vélavörslu. Eftir
alvarlegt slys árið 1987 lamaðist
Helgi en náði að komast aftur á
fætur með þrautseigju og góðri
hjálp endurhæfingardeildar
Landspítalans á Grensásdeild og
fjölskyldu sinnar. Helgi náði þó
aldrei fullum mætti á ný og lifði
með afleiðingum slyssins það
sem eftir var.
Elsku Helgi bróðir.
Ef ég mætti bara velja eitt orð
til að lýsa þér þá yrði hugrekki
fyrir valinu.
Þú varst alltaf fyrsti maður til
að umbera og fyrirgefa enda
hafðir þú einstakan hæfileika til
að setja þig í spor annars fólks
og dæmdir engan. Það er sjald-
gæft hugrekki. Þótt þú værir
ljúfur og friðsamur og hefðir
borist lítið á þá gekkst þú jafnan
hiklaust inn í aðstæður til að
skakka leikinn ef þess þurfti.
Skipti þá engu þó við ofurefli
væri að etja, bæði líkamlega og
andlega. Réttlætið var þér í blóð
borið og þú varst hinn hljóðláti
hermaður þess. Þó að tíminn hafi
verið ótrúlega skammur frá því
þú greindist með krabbamein á
lokastigi þar til þú kvaddir þá
gerðist engu að síður kraftaverk
hvern einasta dag á þeim tíma.
Það var magnað að fylgjast með
þér. Þarna stóðst þú enn og aftur
frammi fyrir ofurefli og hvað
gerðir þú? Það sama og þú hafðir
gert allt þitt líf. Möglunarlaust
tókst þú við verkefninu og tókst
á við það með því einstaka, lítil-
láta hugrekki og þolgæði sem
einkenndi þig.
Þú sagðir mér að þú litir á
þetta verkefni sem þolinmæðis-
verk. Þetta hugarfar lýsir þér
svo vel. Þú vissir að tíminn var af
skornum skammti, yrði jafnvel
aðeins mældur í klukkustundum.
Enn og aftur tókst þér hið
ómögulega eins og þegar þú lam-
aðist ungur og þú nýttir þann
tíma til hins ýtrasta í samveru-
stundir með þínum nánustu. Á
þinn milda hátt lést þú ekkert
koma í veg fyrir að taka upp dýr-
mæta þræði þar sem frá var
horfið enda veitti það þér gleði,
kraft og styrk í þessu erfiða ferli.
Allt þitt líf hafðir þú einstakan
hæfileika til að laga það sem var
brotið, bilað og skemmt.
Skemmtilegast var ef það sneri
að alls konar jeppum og bílum.
Það var ekkert endilega víst að
það sem var lagað liti út eins og í
upphafi, en ef það var eitthvað
heillegt í einhverju þá var það
þess virði að koma því aftur í
gang. Þú hirtir heldur ekki mikið
um hvort yfirborðið væri þá fág-
að og fínt eða hvert álit annarra
var á tímanum sem í viðgerðirn-
ar var varið í samhengi við mæl-
anleg verðmæti. Fyrir þér skipti
innihaldið, ekki útlitið máli.
Ferðalagið var mikilvægara en
áfangastaðurinn.
Elsku bróðir minn Ljóns-
hjarta. Þakka þér fyrir hugrekk-
ið, æðruleysið og takmarkalausa
kærleikann sem þú bjóst yfir og
gafst af þér. Þakka þér fyrir
styrkinn og endalausu þolin-
mæðina sem þú sýndir ávallt í
verki. Þakka þér fyrir að kenna
okkur hinum að allt sem þarf til
að breyta því sem hægt er að
breyta er kjarkur og að æðru-
leysið er ævinlega besta vopnið
til að sætta sig við það sem fæst
ekki breytt. Vonandi höfum við
svo vit á að feta í fótspor þín í
vinnunni við að greina þar á milli.
Þegar upp er staðið er lífið nefni-
lega einfaldlega eins og þú sagð-
ir: þolinmæðisverk. Það er gott
að vita af þér á stað þar sem þú
ert loksins laus frá öllum mein-
um.
Farðu í friði, elsku bróðir.
Sjáumst síðar.
Þín systir,
Meira: mbl.is/minningar
Ólöf Ýr Lárusdóttir.
Helgi Lárusson
Elsku yndislega
Hekla mín. Að
kveðja þig er
þyngra en orð fá
lýst. Minningin
tekur mig aftur í tímann þar sem
þú varst lítil, hógvær og prúð í
leik við frændsystkini þín. Þú og
Halli frændi þinn voru svo miklir
englar saman, hann að stríða þér
og þú með stóru fallegu augun
þín, skildir ekkert í þessari
stríðni. Halli var spurður: „Var
Hekla aldrei að stríða þér?“
Hann sagði: „Nei, hún var alltaf
svo góð.“ Þetta lýsir þér vel, allt-
af svo góð. Á þessum árum var
mikið samband þar sem þið börn-
in voruð á líkum aldri. Á sumar-
daginn fyrsta fóru fjölskylda þín
og okkar saman í skrúðgöngu í
Seljahverfinu og gangan endaði
með því að við öll fórum í Selja-
kirkju og svo lékuð þið ykkur
smá stund fyrir utan eftir messu.
Síðan enduðum við hjá ömmu
Gauju og afa Halla í vöfflukaffi
og þú Hekla mín, Halli, Hafdís og
Hrannar lékuð ykkur öll saman á
eftir. Fallegir englar þar á ferð.
Svo liðu árin og ég minnist
þess þegar ég var viðstödd þegar
þú og Halli útskrifuðust úr Fjöl-
brautaskóla Garðabæjar og feng-
uð hvítu kollana ykkar. Þið stóð-
Hekla Lind
Jónsdóttir
✝ Hekla Lindfæddist 8.
mars 1994. Hún
lést 9. apríl 2019.
Útför hennar
fór fram 30. apríl
2019.
uð hlið við hlið eins
og svo oft áður. Við
vorum öll svo stolt
og þið glöð og ham-
ingjusöm. Búin að
ljúka þessum
áfanga og falleg
voruð þið. Þú varst
afburðanámsmað-
ur, fékkst verðlaun
fyrir góðan árang-
ur í skólanum.
Þarna voruð þið að
stíga ný spor inn í framtíð ykkar,
orðin fullorðin, samt ennþá engl-
arnir okkar, bara orðnir stærri
og fallegri. Þú stefndir í lækn-
isfræði og gerðir allt með stæl
sem þú gerðir og hefðir orðið frá-
bær læknir. En nú hefur þú, góði
engillinn okkar allra sem þig
þekktu, kvatt okkur og eftir situr
stór fjölskylda með sár í hjarta
að þurfa að takast á við mestu
sorg sem hægt er að upplifa, að
missa barnið sitt, systur, barna-
barn og frænku sem allir, sem
þig þekktu, elskuðu og vildu allt
fyrir þig gera. En stundum eru
tekin hliðarspor í lífinu og í þínu
tilfelli, eins og svo margra, end-
uðu þau spor með því að þú
kvaddir lífið alltof fljótt. Sorgin
nístir en minning þín mun lifa
með okkur svo lengi sem við lif-
um.
Við fjölskyldan biðjum Guð að
senda foreldrum þínum, Gunna
bróður þínum og allri fjölskyldu
þinni styrk og kærleik til að tak-
ast á við þennan erfiða missi.
Innilegar samúðarkveðjur.
Hafdís Sigurbjörnsdóttir.