Morgunblaðið - 03.05.2019, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
✝ Ólöf ElfaLeifsdóttir
fæddist á sjúkra-
húsinu á Akureyri
31. janúar 1960.
Hún lést á sama
stað 23. apríl
2019.
Hún var elsta
barn hjónanna
Kristínar Báru
Ólafsdóttur, f.
1936, og Leifs
Þórarinssonar, f. 1936, d.
2006, ábúenda í Keldudal í
Hegranesi, Skagafirði. Þar
ólst hún upp, elst í sex syst-
kina hópi. Þau eru í aldursröð:
Stefanía Hjördís, f. 1965, Þór-
kona Axels Aage er Sigrún
Skaftadóttir og þau eiga dótt-
urina Snæfríði Björt, f. 2017.
Ólöf lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
árið 1980. Þaðan fluttist hún
til Óslóar til náms í iðjuþjálf-
un, þar sem maður hennar
stundaði nám í dýralækn-
ingum. Ólöf starfaði sem iðju-
þjálfi alla sína starfsævi, fyrst
í Noregi, síðar á Húsavík, þá á
Kristnesi í Eyjafirði en lengst
af veitti hún forstöðu Plastiðj-
unni Bjargi-Iðjulundi á Akur-
eyri. Hún lét þar af störfum
vegna veikinda árið 2013.
Ólöfu var umhugað um mann-
réttindi og réttindi fatlaðra
alla tíð og tók virkan þátt í
þjóðmálaumræðu og félags-
störfum.
Kveðjuathöfn um Ólöfu fer
fram á Laugarborg á Hrafna-
gili í Eyjafjarðarsveit í dag, 3.
maí 2019, klukkan 13.
arinn, f. 1966,
Kristbjörg, f.
1969, Guðleif, f.
1974, og Álfhildur,
f. 1977.
Árið 1977 tók
Ólöf saman við Al-
freð Schiöth, f.
1958, og þau
gengu í hjónaband
árið 1990. Ólöf og
Alfreð eignuðust
tvö börn, Kristínu
Helgu Schiöth, f. 1987, og
Axel Aage Schiöth, f. 1988.
Kristín Helga er gift Ottó Elí-
assyni og eiga þau tvo syni,
Ólaf Elías, f. 2014, og Unn-
stein Ægi, f. 2018. Sambýlis-
Mamma sagði stundum að ég
ætti ekki að bíða með að segja
henni hvað mér þætti vænt um
hana fram að minningargreinun-
um, hún myndi hvort eð er ekki
lesa þær. Svo skellihló hún. Ég
hlýddi henni, eins og oftast, og ég
held og vona að hún hafi vitað hve
hún var elskuð af mér og mínum.
En minningargreinina fær hún
líka.
Fyrir mér var mamma nátt-
úruafl, hún var svo full af krafti,
orku og hlýju. Ég veit að hún
reyndist mörgum klettur og þau
eru ófá sem hafa þegið góð ráð og
leiðbeiningar við eldhúsborðið í
Huldugilinu.
Þannig var hún einnig sem
móðir, tilbúin að ráðleggja og
styðja, óendanlega hvetjandi og
ástrík. Hún var heilsteypt og
samkvæm sjálfri sér, forvitin,
skörp og réttsýn. Mamma var
óhrædd við að berjast fyrir rétt-
látara samfélagi og kom alltaf til
dyranna eins og hún var klædd.
Betri fyrirmynd er ekki hægt að
biðja um.
Mamma veiktist af brjósta-
krabbameini árið 2013, einungis
53 ára gömul. Fljótlega kom í ljós
að krabbameinið var með mein-
vörpum og lífslengjandi meðferð
var hafin. Það var einstakt að
fylgjast með henni safna vopnum
sínum og takast á við veikindin.
Mömmu mislíkaði reyndar allt tal
um baráttu við krabbamein því
henni hugnaðist ekki að hefja
stríð við andstæðing sem hún
vissi að yrði henni á endanum
sterkari. Það þjónaði nú litlum
tilgangi að eyða orkunni í það.
Hún leit hins vegar á veikindin
sem verkefni sem henni var falið
að takast á við og það gerði hún af
ótrúlegri seiglu og kjarki.
Okkur sem næst henni stóðum
þóttu veikindin vægðarlaus og
tilveran heldur ósanngjörn, en
mamma vorkenndi sjálfri sér
aldrei. Jú, þetta var skítt, sagði
hún, en einhverjir þurfa víst að
bera þessar byrðar og því þá ekki
hún? Byrðarnar bar hún þó ekki
ein, hún naut ómetanlegs stuðn-
ings pabba, hvers verkefni varð
æ stærra eftir því sem hún var
rænd meiri líkamlegri færni. Það
var aðdáunarvert að fylgjast með
þeim finna saman leiðir í aðstæð-
um sem virtust öllum sem að utan
stóðu óyfirstíganlegar. Það er
varla hægt að hugsa sér fallegri
gjöf til elskunnar sinnar en að
gera henni kleift að búa á eigin
heimili allt til enda þegar líkam-
inn svíkur. Við systkinin og fjöl-
skyldur okkar getum seint full-
þakkað pabba fyrir hans hlutverk
síðustu ár.
Alla tíð hefur mamma verið
mikilvægasta manneskjan í mínu
lífi og minn helsti stuðningur. Því
hætti hún ekki þrátt fyrir þau
erfiðu verkefni sem lífið færði
henni og ég er svo þakklát fyrir
að hafa getað leitað til hennar síð-
ustu ár, fyrir öll samtölin, heim-
sóknirnar, ferðalögin og sam-
verustundirnar okkar. Hennar
mesta gleði í lífinu var barna-
börnin hennar og hún átti við þau
einstakt samband. Missir
barnanna minna er því mikill, en
þau munu aldrei hætta að heyra
sögur af bestu og hugrökkustu
ömmu í heimi sem elskaði þau út
af lífinu.
Það liggur mikið eftir mömmu,
handverkið hennar og hlýju flík-
urnar, en viðhorf hennar til sjálfs
lífsins er það dýrmætasta sem
hún skilur eftir sig. Hún vissi vel
að einn daginn myndi hún deyja,
en öllum öðrum ætlaði hún að
lifa. Og hún lifði svo fallega.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Kristín Helga Schiöth.
Mikið afskaplega sem mér
þótti vænt um tengdamóður
mína. Núna er hún ekki lengur
hér til að þykja vænt um, þannig
að nú þykir mér vænt um minn-
inguna um hana. Ég horfi á
myndir og orna mér við góðar
minningar um stundir sem við
áttum saman, en það er ekki nóg.
Því að skarðið eftir heila mann-
eskju úr lífi manns sem tók svo
mikið pláss skilur eftir mikinn
söknuð og tóm sem tekur tíma að
fylla.
Hlýjan af minningum er held-
ur ekki nema veikur endurómur
af hlýjunni sem ég fann hjá
henni. Mér var svo afskaplega
hlýlega tekið í Huldugilinu, frá
fyrsta degi og alla daga síðan.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kynnast Ólöfu minni og
sýn hennar á lífið, upphaf þess og
endi. Lífið lagði henni til ranglátt
verkefni sem hún amaðist aldrei
við, heldur tókst á við veikindin af
fordæmalausu æðruleysi. Þannig
létti hún byrðar þeirra sem henni
stóðu næst, þá sem alla aðra
daga. Ólöf vildi nefnilega alltaf
hjálpa öllum sem hún gat í kring-
um sig og auðvelda þeim lífið.
Ólöf var stöðugt að leiðbeina
fólkinu sínu. Hún hjálpaði mér að
læra það betur að bera virðingu
fyrir fólki. Svo var hún svo góð í
að eyða tímanum sínum í sitt eig-
ið fólk, skrafhreifin, lífsglöð og
skemmtileg. Eldri drengurinn
okkar Kristínar náði að kynnast
henni vel og þeirra samband var
fallegt. Svo uppfullt af gagn-
kvæmri virðingu og hreinskilni
um lífsins gang. Takk fyrir að
vera börnunum mínum svo góð
amma.
Mig langar að deila ljóði eftir
Snorra Hjartarson, sem mér
finnst fallegt. Myndmálið í ljóð-
inu er svo margslungið og það er
eitt það skemmtilegasta sem ég
veit þegar orð taka á sig ólíkar
myndir allt eftir því hvernig þau
eru lesin.
Það er líka tregi í ljóðinu, sem
er viðeigandi.
Á grunnsævi kvölds
flæðir gullinn straumur
um þéttriðin net
nakinna trjánna
og fyllir þau ljóskvikum fiskum
Bráðum kemur rökkrið
undir brúnum seglum
og vitjar um aflann.
Þótt hún tengdamamma sé
farin býr hlýja hennar enn í ullar-
peysunum sem hún prjónaði og
gaf mér. Ég veit að hún heldur
ennþá hita í mörgum af fólkinu
sínu með þessum hætti. Takk fyr-
ir allt, elsku Ólöf mín. Ég á eftir
að sakna þín.
Ottó Elíasson.
Elsku hjartans tengdamóðir
mín hún Ólöf kvaddi okkur
þriðjudaginn 23. apríl eftir erfiða
baráttu við krabbamein. Þegar
ég kom í fyrsta sinn í Huldugilið
gekk ég með Snæfríði Björt. Ólöf
tók á móti mér með hlýju knúsi
og ég fann strax að ég var vel-
komin í fjölskylduna.
Við Ólöf vorum miklar skoð-
anasystur og gátum rætt femín-
isma, norræna velferðarkerfið,
andúð okkar á ilmefnum og svo
skiptumst við á sögum um hina
og þessa því enginn vissi meira
um fólk en Ólöf. Hún hafði þenn-
an frábæra hæfileika að láta sig
fólk varða og sýndi svo mikla
hlýju. Hún var alltaf einlæg og
laus við alla tilgerð.
Ég minnist svo margra góðra
stunda með henni. Vænst þykir
mér um einfaldar stundir með
henni þar sem við sátum í Huldu-
gilinu eða í mörgum af bústaða-
ferðunum sem við fórum í og
drukkum óhóflegt magn af kaffi
og borðuðum ostaköku. Við Ólöf
höfðum einnig einstaklega gam-
an af því að fara á kaffihús og
reyndum að nýta hverja stund
sem við gátum til þess að sitja og
sötra kaffi.
Mér þykir það afar leitt og í
raun og veru finnst mér það öm-
urlegt að hafa ekki fengið lengri
tíma með henni Ólöfu, verst þykir
mér að hún Snæfríður Björt okk-
ar Axels fái ekki að kynnast þess-
ari mögnuðu konu, ömmu Ólöfu,
betur. Lífið meikar ekki alltaf
sens og er á köflum ósanngjarnt.
Ég er ekki trúuð og það var hún
tengdamóðir mín ekki heldur en
eitt verð ég þó að segja. Ég trúi
því ekki að við eigum ekki eftir að
mætast einhvers staðar einhvern
tíma aftur.
Þakka þér, elsku Ólöf, fyrir
allt.
Sigrún Skaftadóttir.
Baráttunni er lokið, dauðinn
hafði betur, en sigurvegarinn er
samt Ólöf. Það eru bara sigur-
vegarar sem geta farið í gegnum
svona langa og erfiða baráttu
með kjark, jákvæðni, kraft og ást
að vopni.
Hún Ólöf Elfa er engum lík,
svo einstök á sinn hátt, stóra
brosið sem náði til augnanna,
hláturinn sem smitaði út frá sér
og áhuginn á öllum og öllu. Svo
fróð og vel lesin með sterkar
skoðanir, skemmtileg, gefandi og
með opinn faðminn fyrir þá sem
þess þurftu.
Ólöf frænka mín er sex árum
eldri en ég, þegar ég var lítill
krakki í sveit í Keldudal var ald-
ursbilið á milli okkar mjög stórt.
Hún var í mínum huga harðfull-
orðin kona 17 ára, byrjuð í
menntaskóla og komin með Al-
freð sinn. Það voru ófá skiptin
sem ég gekk langt yfir strikið í
stríðni minni gagnvart þessu
unga kærustupari og gátu þau al-
veg látið í ljós hversu þreytandi
þetta gat verið.
En ekki risti það dýpra en svo
að manni var stundum boðið upp
á apótekaralakkrís inni í herbergi
þeirra og enn á ég ígulker sem
Alfreð kom með heim af sjónum
og þau gáfu mér. Síðan kom að
því að Ólöf frænka fór í háskóla
erlendis, þvílík heimskona, sem
ég leit upp til. Ég var svo heppin
að hafa komið til þeirra Ólafar og
Alfreðs á heimili þeirra á meðan
þau bjuggu í Ósló, þegar ég var í
heimsókn hjá Gunnu móður-
systur okkar.
Ekki minnkaði aðdáun mín á
Ólöfu við það og það sem hún
hafði bakað gott kaffibrauð. Eftir
því sem tíminn hefur liðið hefur
aldursbilið á milli okkar Ólafar
minnkað og á síðustu árum erum
við nánast orðnar jafnöldrur. En
eitt hefur ekki breyst, alltaf er
jafn gott að hitta Ólöfu og að
koma í heimsókn til hennar, ein-
stök gestrisni og einstakt kaffi-
brauð.
Eftir að Ólöf veiktist fyrir tæp-
um sex árum hef ég enn og aftur
litið upp til hennar frænku minn-
ar, hvernig hægt er að takast á
við þessi veikindi á þann hátt sem
hún gerði og hvernig hún notaði
tímann sem hún fékk á svo já-
kvæðan og gefandi hátt. Ég er
svo þakklát fyrir að Ólöf kom í
heimsókn til mín til Óslóar fyrir
tæpum þremur árum, ásamt 18
öðrum frænkum. Þrjár kynslóðir
sem skemmtu sér saman í fjóra
daga er ógleymanlegt. Ekki
kvartaði Ólöf þó að henni liði ekki
alltaf vel heldur var hún þvílíkur
gleðigjafi og naut sín á gömlum
slóðum.
Erfitt er að standa frammi fyr-
ir þeirri staðreynd að byrjað sé
að höggva skarð í manns eigin
kynslóð. Ólöf er fyrst af okkur 22
frændsystkinunum til að vera
kölluð til að sinna nýjum verk-
efnum í sumarlandinu. Hversu
óréttlátt getur það verið að kalla
eftir konu á besta aldri frá fjöl-
skyldu sinni, ungum barnabörn-
um og vinum.
En með öllum sínum persónu-
leika og hæfileikum á svo mörg-
um sviðum, kemur hún til með að
sinna nýjum verkefnum með
miklum sóma. Kaffibrauðið sem
hún mun bjóða upp á þegar við
hittumst næst á nýjum stað verð-
ur einstakt.
Elsku Alfreð, Kristín Helga,
Axel Aage, Stína frænka, Helga
tengdamóðir, tengdabörn, barna-
börn, systkini og fjölskyldur,
megi minningar um góða konu
veita ykkur styrk í sorginni.
Ég og fjölskylda mín vottum
ykkur innilega samúð.
Hafdís Þórisdóttir.
Það er ekki einfalt að finna
nægilega góð orð til þess að lýsa
Ólöfu móðursystur okkar og
hennar frábæru eiginleikum sem
gerðu það að verkum að í návist
hennar var allt gott og alltaf svo
gott að vera.
Fyrir okkur systkinin eru
minningarnar úr Huldugilinu
fylltar svo mikilli hlýju. Þangað
var alltaf hægt að leita þegar eitt-
hvað bjátaði á þar sem Ólöf tók á
móti manni með innilegum faðm-
lögum og var alltaf tilbúin í langt
spjall við eldhúsbekkinn. Um-
kringd orkídeum hlustaði hún
alltaf áhugasöm á allt sem segja
þurfti og fyllti mann kjarki með
áhuga sínum og lífskrafti.
Það er ekki hægt að segja ann-
að en að Ólöf hafi verið mikil
áhugamanneskja um lífið og það
smitaði svo sannarlega út frá sér.
Með djúpa réttlætiskennd, knús
og hlátrasköll að vopni hafði hún
þann eiginleika að láta öllum í
kringum sig líða eins og þeir
væru einstakir. Lífsgleðin, ástin
og umhyggjan geislaði alltaf af
henni og munu allar þær góðu
stundir sem við fengum að njóta
með Ólöfu aldrei gleymast.
Elsku Ólöf, okkar besta fyrir-
mynd, takk fyrir allt.
Ríkey Þöll Jóhannesdóttir,
Kristinn Knörr Jóhannesson,
Ólafur Ísar Jóhannesson,
Leifur Hlér Jóhannesson.
Sólríkur dagur, ys og þys. Fólk
að störfum, húsmóðirin önnum
kafin í eldhúsinu, heimilið mann-
margt og gestakomur tíðar.
Heimilisfaðirinn duglegur að
bjóða öllum í kaffi og mat, spjalla
og spyrja frétta. Mikill myndar-
bragur á öllu innan sem utan
dyra. Langir vinnudagar en kær-
leikur og gleði. Húsmóðirin hafði
í nægu að snúast því ekki þurfti
bara að sinna eigin börnum að
sumrinu heldur líka börnum ætt-
ingja og vina sem og börnum sem
tekin voru til sumardvalar. Allir
voru velkomnir, allir nutu hlýj-
unnar. Þetta eru þær minningar
sem við systkinin í Keldudal eig-
um frá æskuheimilinu okkar, það
umhverfi sem elsta systir okkar
ólst upp í og mótaði hennar per-
sónuleika.
Það var margt sem einkenndi
hana á lífsleiðinni sem svipaði til
foreldra okkar. Gestrisnin og
dugnaðurinn. Ást á matseld og
náttúrunni. Forvitni um málefni
líðandi stundar. Sterkar skoðanir
og réttlætiskennd. Ættfræðiá-
huginn og félagslyndið. Seiglan
og æðruleysið. Stoltið af sínu
fólki. En ekki síst alúðin og um-
hyggjan fyrir öðrum.
Hún hafði einlægan áhuga fyr-
ir öðru fólki, var hjálpsöm og ein-
staklega úrræðagóð. Þessir eig-
inleikar yfirgáfu hana ekki þegar
hún þurfti að takast á við það
stóra verkefni sem henni var
fengið. Verkefni sem hún sagði
að væri best að hún tækist á við
fyrst því var úthlutað í fjölskyld-
una. Hún átti ekki ung börn eins
og hin systkinin sagði hún. En á
þeim tæpu sex árum sem hún
tókst á við krabbameinið eignað-
ist hún þrjú barnabörn sem hún
hafði yndi af að fylgjast með vaxa
úr grasi. Blikið í augum hennar
þegar hún naut nærveru þeirra
var svo fallegt. Ólöf var einstak-
lega mikil fjölskyldumanneskja
og stóð heimili hennar og Alfreðs
ætíð opið, ekki síst fyrir syst-
kinabörn hennar sem nutu gest-
risni þeirra hvort sem það var við
eldhúsborðið í Huldugilinu eða í
ævintýraferðum á bát um Eyja-
fjörð.
Ólöf helgaði lífi sitt því að bæta
líðan annarra, fyrst sem iðjuþjálfi
á Húsavík, svo á Kristnesi og síð-
ast sem framkvæmdastjóri Plast-
iðjunnar Bjargs. Hennar starfs-
val kom ekki á óvart, það að láta
sér annt um aðra var einkenn-
andi fyrir hana alla tíð. Þegar hún
sjálf veiktist aðstoðaði hún þá
sem þurftu að eiga við „kerfið“ og
lét í sér heyra þegar framkoma
við fólk í hennar stöðu stríddi
gegn réttlætiskennd hennar.
Staðföst og málefnaleg. Hún
kenndi okkur sem í kringum
hana voru margt í veikindum sín-
um. Áfram sýndi hún kjark,
æðruleysi og dugnað, sjálfsvor-
kunn var víðs fjarri. Hún sigraði
margar áskoranir en að lokum
gat líkaminn ekki meir þó að hug-
urinn hafi verið fullur af baráttu-
anda.
Eftir lifa minningar um þenn-
an sterka karakter, þennan klett
í lífi þeirra sem hún elskaði. Og
lærdómur af hugsunarhætti sem
allir ættu að tileinka sér, því þá
væri heimurinn réttlátari og
betri. Í kringum hana Ólöfu okk-
ar óx allt og dafnaði, blóm, dýr og
fólk.
Takk fyrir vegferðina, elsku
systir.
Systkinin frá Keldudal,
Stefanía Hjördís Leifsdóttir,
Þórarinn Leifsson,
Kristbjörg Leifsdóttir,
Guðleif Birna Leifsdóttir,
Álfhildur Leifsdóttir.
Það eitt er víst að allt tekur
enda. Sex ára baráttu Ólafar við
illvígan sjúkdóm er lokið og þó
ljóst hafi verið um tíma hvert
stefndi er sárt að horfa í kjölfarið.
Þvílíkur baráttujaxl, allt fram á
síðustu stundu svaraði hún „allt
hið besta“, þegar hún var spurð
um líðan sína. Hún tók virkan
þátt í að móta umönnunarferlið
enda iðjuþjálfi og alvön að fást
við þau mál sem síðan urðu hlut-
skipti hennar sjálfrar.
Þegar ég hugsa til Ólafar núna
blasir við mér vesturglugginn í
eldhúsinu með röð af orkídeum, í
blóma allar saman, nánast árið
um kring. Hún hafði einstaklega
græna fingur og vildi eiga mikið
af öllu; blómum, mat, prjónagarni
og margt fólk að tala við – en
þetta vita allir sem voru kringum
þessa kraftmiklu konu og hafa
setið við hlaðið borð í Huldu-
gilinu. Hún var vön að verkstýra,
vildi halda í alla þræði, pólitísk og
með puttann á púlsinum eins og
stundum er sagt en hlý og með
mjúkan faðm.
Það er sárt fyrir barnabörnin
að eiga Ólöfu ömmu ekki lengur
að sem vafði þau ást og um-
hyggju og prjónaði á þau fallegar
flíkur meðan hún gat. Sá elsti,
nafni hennar Ólafur Elías, hefur
átt miklar samræður við ömmu
um eilífðarmálin og hann mun
örugglega geyma minninguna
um hana í hugskoti sínu, þó að
hann sé bara fimm ára. Það er
líka svolítið erfitt að vera amman
sem eftir stendur og fær að njóta
þess að fylgjast með ungunum
vaxa upp en þannig fer, við fáum
misjöfn spil á hendi og þetta
kennir manni að meta raunveru-
leg gæði lífsins.
Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöð-
um var ein fárra kvenna á 19. öld
sem gátu sér orð fyrir skáldskap,
hún lét sig einnig réttindi kvenna
varða og hlúði að ungviðinu í
gegnum starf sitt sem ljósmóðir.
Ekki síst þess vegna læt ég ljóð-
línurnar úr Sólstöðuþulu skáld-
konunnar fylgja nöfnu hennar
Leifsdóttur.
Veltu burtu vetrarþunga
vorið, vorið mitt!
Leiddu mig nú eins og unga
inn í draumland þitt!
Minninganna töfratunga
talar málið sitt,
þegar mjúku, kyrru kveldin
kynda á hafi sólareldinn.
Starfandi hinn mikli máttur
um mannheim gengur hljótt,
alnáttúru æðasláttur
iðar kyrrt og rótt,
enginn heyrist andardráttur,
engin kemur nótt.
Elsku Alfreð, Kristín, Axel,
Ottó, Sigrún og ungarnir þrír, við
öll hér í Hólavegi 9 sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, minninguna um elsku-
lega dugnaðarkonu varðveitum
við á góðum stað.
Gunnhildur Ottósdóttir.
Það var táknrænt að heyra
lóuna syngja daginn sem Ólöf,
okkar kæra vinkona, kvaddi jarð-
vistina. Þessi elskaði fugl söng
dirrindí fyrir sveitastúlkuna og
blómakonuna, sem svo oft kvað
burt leiðindi og bar sólskin og
blómstur í sinn garð. Og eins og
þessi litli þrautseigi fugl þreytir
flugið sitt um langan veg til að
búa sér hreiður á landinu kalda
þreytti Ólöf flugið sitt. Það var
aðdáunarvert að sjá hversu op-
inskátt hún ræddi veikindi sín og
eins samheldni fjölskyldunnar í
þessum harða slag. Við sendum
kærum vinum í Huldugili innileg-
ar samúðarkveðjur. Að leiðar-
lokum þökkum við trausta vin-
áttu og góða samfylgd.
Ólafur og Edda.
Á sólríkum degi við Óslóar-
fjörð bárust fregnir af oggulitlum
gúmmíárabáti sem lagt hafði upp
frá Ráðhúsbryggjunni. Að sögn
þeirra sem vit höfðu á bátum var
hann keyptur hjá Europris. Það
glitti í tvo ljósa kolla. Löng ljós
flétta sveiflaðist í takt við öldurn-
ar og hún var lengri og öldurnar
stærri en innfæddir áttu að
Ólöf Elfa
Leifsdóttir