Morgunblaðið - 03.05.2019, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
✝ Björn GrétarHjartarson
fæddist í Reykjavík
22. febrúar 1967.
Hann lést á hjarta-
gjörgæsludeild
Landspítalans 24.
apríl 2019.
Foreldrar hans
eru Hjörtur
Hjartarson, f.
23.12. 1929, d. 24.7.
2008, og Jensína
Guðmundsdóttir, f. 9.9. 1928.
Systkini: Drífa, maki Skúli
Lýðsson. Ingibjörg, maki Sig-
urður Ólafsson, Hjörtur, lést
2007, maki Vilborg Arin-
bjarnar. Anna Ásta. Guðmundur
Ingi, maki Sigríður Sigmars-
dóttir.
Björn Grétar ólst upp á Sel-
tjarnarnesi, gekk í
Mýrarhúsaskóla og
Valhúsaskóla. Eftir
fermingu fluttist
hann með for-
eldrum sínum til
Dubai og bjó þar í
rúmlega ár. Hann
lærði innrömmun í
Þýskalandi og vann
við þá iðn í fyrir-
tæki foreldra sinna,
versluninni Hjá
Hirti. Björn Grétar hafði mikinn
áhuga á kvikmyndum, leik-
urum, leikstjórum og gerð sjón-
varpsþátta. Hann þekkti flesta
erlenda leikara og leikstjóra
með nöfnum.
Útför Björns Grétars fer
fram frá Seltjarnarneskirkju í
dag, 3. maí 2019, klukkan 13.
Í dag kveðjum við fjölskyldan
eina fallegustu sál sem gengið
hefur á þessari jörð. Allir sem
hafa hitt Bjössa frænda vita að
hann var ekki bara yndisleg
manneskja heldur einnig mikill
húmoristi og var alltaf stutt í
næsta brandara hjá okkar
manni.
Hann náði meira að segja að
kitla hláturtaugarnar hjá fólkinu
sínu á sínum síðustu dögum sem
sýnir hversu frábær einstakling-
ur hann var.
Það er alltaf sárt að kveðja
einhvern sem þú elskar og ég
viðurkenni að ég á erfitt með að
ímynda mér afmæli, jól og aðrar
hátíðir án hans Bjössa þar sem
ég hef aldrei haldið upp á neitt
slíkt án hans. En sem betur fer
eigum við fjölskyldan alveg
óteljandi góðar og skemmtilegar
minningar með honum sem við
munum alltaf rifja upp með bros
á vör og gleði í hjarta.
Bjössi var sá sem kenndi mér
að elska ofurhetjur og eyddi ég
góðum parti af mínum upp-
vaxtarárum með honum heima
hjá ömmu og afa að horfa á
Superman-þætti.
Superman var uppáhalds
ofurhetja þín og trúi ég ekki
öðru en að þú sért núna fljúg-
andi um himininn í rauðri
skikkju verandi ofurhetjan sem
þú varst alltaf í huga okkar
allra.
Tara Sif Khan.
„Mamma, hann átti engin
börn, samt átti hann öll börnin,“
sagði yngri sonur okkar þegar
við sögðum þeim bræðrum að
Bjössi frændi þeirra væri dáinn.
Strákarnir okkar höfðu haft
svo mikla von um að hægt yrði
að bjarga lífi Bjössa þar sem
hann var vaktaður dag og nótt á
sjúkrahúsi. Dagana fyrir fráfall
hans bárust fréttir af því að
Bjössi hefði opnað augun og
væri byrjaður að tala. Hann
hafði engu gleymt. Hjartað hélt
þó áfram að bila og við höfum
ekki tölu á því hversu oft þurfti
að koma því aftur af stað með
hjálp læknavísindanna.
Síðasti dagurinn hans var af-
ar ánægjulegur. Nánasta fjöl-
skylda var hjá honum, eins og
alla daga eftir að hann var lagð-
ur inn á sjúkrahús, það kjaftaði
á honum hver tuska og húmor-
inn hafði greinilega ekki beðið
neinn skaða af hjartaáföllunum.
Morguninn eftir vaknaði Bjössi
ekki aftur.
Við reyndum að útskýra fyrir
strákunum okkar að hjartað í
honum hefði hreinlega verið
ónýtt. En, nei, það gat ekki
staðist. Þeir vissu fyrir víst að
það var ekkert að hjartanu í
honum Bjössa, hann hefði besta
hjarta í heimi. Eldri sonur okk-
ar sagði að hann vildi ekki segja
að neinn væri uppáhalds „en
Bjössi var samt uppáhalds-
frændi minn“.
Við hittum Bjössa alltaf þegar
við komum til ömmu Jennýjar.
Hann hafði mikinn áhuga á
kvikmyndum og gaf börnunum
alltaf mynddiska með kvikmynd-
um í jólagjöf. Hann starfaði um
árabil við innrömmun og var af-
ar fær á sínu sviði.
Á sama tíma og við syrgjum
Bjössa erum við óendanlega
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast honum. Ömmu Jennýju,
systkinum hans og öllu frænd-
fólki og vinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur, Jón Ari,
Skúli og Melkorka.
Elsku kæri Bjössi minn. Mik-
ið eigum við öll eftir að sakna
þín. Okkar geisli og okkar
frændi.
Ég mun seint gleyma okkar
stundum saman, sérstaklega eft-
ir að þú fluttir heim frá Dúbaí.
Ég hlakkaði alltaf svo til að
koma yfir til ykkar ömmu og afa
því ég vissi að ég gæti alltaf tal-
að þig til til að sýna mér ein-
hverja skemmtilega þætti sem
hefðu verið teknir upp í Dúbaí
eða bíómyndir með arabískum
texta.
Árin á milli mín, þín og
Domma voru ekki það mörg og
þess vegna hef ég alltaf litið á
ykkur báða sem bræður frekar
en frændur. Það hefur alltaf
verið stutt í hláturinn hjá okkur
og oft varstu með mér í að
stríða litla bróður þínum þegar
ég var í pössun hjá ömmu.
Ég á eftir að sakna að sjá þig
ekki þegar ég kem heim frá Am-
eríku og spjalla um hvort ég
væri búin að sjá nýjustu James
Bond eða Batman.
Ég þorði því miður aldrei að
viðurkenna að ég heillaðist
meira af gamanmyndum og
hafði því ekki séð James Bond
síðan 1989, þegar Timothy Dal-
ton var 007, eða Batman síðan
1992. Ég sagði þér það ekki því
mér fannst bara alltaf svo gam-
an að hlusta á þig tala um
Spiderman, Batman og hver
væri nýjasti 007.
Þú varst svo ástríðufullur um
bíómyndir og við frændsystkinin
munum aldrei gleyma vídeóleigu
Bjössa frænda á Miðbraut. Þar
gátum við komið og „leigt“
VHS-spólur í nokkra daga og
þegar við vorum ekki búin að
skila eftir viku þá byrjuðu sím-
tölin. Sem betur fer sektaðir þú
okkur ekki en þú varst með það
á hreinu hver væri með spólu
númer 42.
Kæri Bjössi, þú varst svo
hæfileikaríkur í mörgu, til dæm-
is að passa upp á ömmu og afa
og að passa vel upp á okkur
systurnar og hin frændsystkin-
in. Fyrir það er ég mjög þakk-
lát. Ég er langþakklátust fyrir
að hafa kynnst þér og getað
kallað þig frænda minn.
Sjáumst síðar elsku frændi og
vonandi færðu að sjá allar nýj-
ustu 007-bíómyndirnar á undan
öllum.
Til allra vina hans Bjössa og
ættingja okkar sendi ég kærar
samúðarkveðjur að utan.
Þín frænka,
Jenný Klara
Sigurðardóttir.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast vinar míns, Björns
Grétars Hjartarsonar, sem nú
er fallinn frá langt um aldur
fram. Bjössi var raunverulega
einn þeirra sem ég get sagst
hafa þekkt frá blautu barns-
beini, því þegar ég fluttist með
foreldrum mínum á Seltjarnar-
nesið – aðeins nokkurra ára
gamall – voru þeir bræður
Björn og Guðmundur Ingi, eða
Bjössi og Dommi, eins og þeir
voru jafnan kallaðir, á meðal
þeirra fyrstu sem ég bast vin-
áttuböndum. Samband þeirra
bræðra var þá þegar innilegt og
aðdáunarvert að sjá hve það var
gott og náið alla tíð. Við vorum
samtíða í skóla, gengum í
Mýrarhúsaskóla og Valhúsa-
skóla og síðar á lífsleiðinni lágu
leiðir á stundum saman í amstri
dagsins eins og gengur og ætíð
fagnaðarfundir.
Bjössi var hjartahreinn og
heilsteyptur maður. Hann átti
vissulega við heilsufarsvanda að
etja en lét það ekki á sig fá,
heldur tókst á við hversdaginn
og lífið á jákvæðan og uppbyggi-
legan hátt, á hátt sem er eft-
irbreytniverður og líklegri til að
skapa fólki lífshamingju í annars
ófullkominni veröld en að ein-
blína á allt sem miður fer eða
upp á vantar. Hann var virkur í
leik og starfi, vann lengi við hlið
föður síns í fjölskyldufyrirtæk-
inu, átti sér mörg áhugamál og
fylgdist vel með ýmsu – til
dæmis í bæjarmálunum á Nes-
inu. Á árum mínum sem bæjar-
stjóri bar fundum okkar Bjössa
oft saman á Eiðistorgi og alltaf
hlýnaði mér um hjartarætur að
sjá hann þar og taka tali.
Kannski var það vegna þess að
hann minnti mig á hamingjuríka
æskudaga á Nesinu en örugg-
lega vegna þess að í honum
fannst mér ég eiga góðan vin.
Ég vona að honum hafi fundist
það sama og væri sannur heiður
að því.
Að kveðja kallar fram ótal
minningar og söknuð en í anda
Bjössa er mér einnig ofarlega í
huga gleði og þakklæti yfir að
hafa þekkt góðan dreng sem átti
góða að og innihaldsríka jarð-
vist.
Móður Björns, Jensínu,
systkinum hans og fjölskyldunni
allri vil ég færa innilegar sam-
úðarkveðjur á þessum erfiðu
tímamótum.
Jónmundur Guðmarsson.
Björn Grétar
Hjartarson
✝ Ingibjörgfæddist 8. apr-
íl 1948. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Selfossi 15. apríl
2019. Ingibjörg
var yngsta dóttir
hjónanna Gísla
Þorkelssonar efna-
verkfræðings og
Elínar Helgu Þor-
kelsson snyrti-
fræðings og ólst
upp upp í Kópavogi. Eftirlif-
andi systur Ingibjargar eru Jó-
Bender, f. 1969, maður hennar
er Bjarni Bender. 3) Guðmann,
f. 1974, eiginkona hans er Hild-
ur D. Guðmundsdóttir. 4) Jens,
f. 1978, eiginkona hans er Sól-
rún Hannesdóttir. Barnabörnin
eru sextán talsins.
Ingibjörg vann lengi við
Apótek Austurbæjar en síðan
menntaði hún sig við Háskóla
Íslands og útskrifaðist þaðan
sem heilbrigðisritari og vann
eftir það við Heilsugæslu
Kópavogs og er ekki langt síð-
an hún hætti störfum þar.
Síðustu árin, eftir að þau
Ingibjörg og Kristján hættu að
vinna, bjuggu þau á Stokks-
eyri.
Ingibjörg verður jarðsett frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 3. maí 2019, kl. 15.
hanna, f. 1940, og
Rannveig, f. 1943.
Ingibjörg gekk í
hjónaband með
Kristjáni Guð-
mannssyni, ljós-
myndara og prent-
ara, árið 1973. Þau
byrjuðu sinn bú-
skap í Kópavogi en
byggðu sér hús í
Hafnarfirði og
fluttu þangað
1976. Börn þeirra eru: 1) Gísli,
f. 1968, d. 2015. 2) Erla G.
Ingibjörg er ein af mínum
góðu æskuvinkonum og er sárt
að horfa á eftir henni. Af þessu
tilefni rifjar maður upp góða
tíma og minnist þess hversu dýr-
mæt vinátta okkar Ingibjargar
var og hélst alla tíð eftir það.
Við kynntumst í skátafélaginu
Kópum á unglingsárum. Við náð-
um fljótt mjög vel saman og var
margt brallað á þessum tíma. Við
stóðum á vorin í hvítu tjaldi á
Rútstúni að selja skátaferm-
ingarskeyti. Í minningunni var
okkur aldrei kalt og mikið var
gaman hjá okkur, fólk kom víðs
vegar að til að styrkja skáta-
starfið á þessum tíma. Félags-
skapurinn í skátunum var einnig
svo góður og margir skemmti-
legir félagar sem við eignuðumst
þar. Við fórum í margar útilegur
og mót sem voru haldin hér og
þar; Helgadal, Krísuvík, Botns-
dal og Tröllafossi svo fáein dæmi
séu nefnd. Til er mynd af okkur
skvísunum í skátakjólum með
hatta. Ég gaf þessa mynd í safn í
skátafélagsins Kópa í fyrra en
óskað var eftir gömlum myndum
í tengslum við 70 ára afmæli fé-
lagsins.
Við vorum báðar mjög ungar
þegar við festum ráð okkar og
eignuðumst fjölskyldur. Eftir
það varð sambandið minna en við
hittumst alltaf reglulega, gjarn-
an í tengslum við afmælin okkar,
fleiri vinkonur voru með í hitt-
ingum og samband okkar var
alltaf traust. Síðustu ár höfum
við haldið sambandi í gegnum
jólakortin sem mér þótti alltaf
vænt um að fá inn um lúguna.
Ingibjörg elskaði fjölskyldu
sína og vini og gaf þeim mikla ást
og umhyggju. Hún var alltaf
reiðubúin að takast á við lífið og
það sem að höndum bæri. Hún
var algjör nagli í veikindum sín-
um með Stjána sinn sér við hlið.
Ég votta Stjána og fjölskyldu
mína dýpstu samúð, minning þín
lifir elsku vinkona.
Svanhildur Árnadóttir
(Svana).
Kær vinkona hefur kvatt og þó
það hafi verið vitað að brottförin
væri væntanleg þá er staðreynd-
in erfið og við sem eftir stöndum
reynum að átta okkur á því að
svona er lífið.
Fyrir 27 árum kynntumst við
Sævar þeim Ingu og Stjána eins
og þau Ingibjörg og Kristján
maður hennar voru alltaf kölluð.
Við kynnumst þeim í húsbíla-
ferð þar sem við þekktum varla
nokkurn. Fyrsta fólk sem tók á
móti okkur voru þau hjón, Inga
og Stjáni.
Það var eins og við hefðum
alla tíð þekkt þau, „ekki málið,
leggið bara hér hjá okkur“, þar
með hófst vinátta sem aldrei hef-
ur borið skugga á í nær þrjá ára-
tugi.
Inga var frekar hlédræg en
meðal vina var hún kát og glað-
vær, hlátur hennar var dillandi
og smitandi og hún naut þess að
vera með þegar brugðið var á
leik. Við í nánasta vinahópnum
sem mikið höfum ferðast saman
höfum stundum notið þess að
gleyma því að við værum full-
orðin og hagað okkur eins og
krakkar. Þá hafa hlátrasköllin
ómað í hópnum og minningar
orðið til.
Ég minnist húsbílaferðar þar
sem þau Inga og Stjáni voru á
Barbýbílnum sem var ekki stór
en samt var innanrýmið ótrúlega
mikið. Er leið á kvöldið og galsi
var kominn í mannskapinn þá
komust ótrúlega margir inn í
þennan litla bíl, bæði gítarspil-
arar og aðrir sem vildu njóta og
syngja með. Inga og Stjáni nutu
þess fram í fingurgóma að vera
gestgjafar í þessu partíi.
Ég minnist margra bústaða-
ferða gegnum árin. Eina ferð fór-
um við um vetur og það var svo
mikill snjór að við festum bílana
hvað eftir annað, þá var mikið
hlegið, því þetta var bara
skemmtilegt. Við fengum ekki
nóg og um kvöldið fórum við út
að leika okkur í snjónum, Inga,
Gerður og ég og fórum upp í
næstu brekku og renndum okkur
niður hana eins og við værum
smástelpur. Við vorum að njóta
þess að lifa.
Ég minnist páskaferðar sem
við fórum í, í dásamlegu veðri á
Hvammstanga. Við fundum auð-
an pall og settum hátalara út og
spiluðum countrytónlist og döns-
uðum fram á kvöld. Ég minnist
líka margra kvölda við varðeld,
ýmist þar sem var sungið meðal
vina í Félagi húsbílaeigenda eða í
vinahópnum. Sérstaklega minn-
ist ég kvölds í Álftafirðinum þar
sem Sigurjón félagi okkar kveikti
varðeld á fallegu kvöldi í léttum
regnúða og við Inga sátum eins
og hefðardömur meðan kallarnir
okkar héldu á regnhlífum yfir
okkur svo við yrðum ekki votar.
Svona horfðum við inn í snark-
andi varðeldinn á fallegu vor-
kvöldinu og nutum þess að vera
til.
Allar ógleymanlegu stundirn-
ar sem við áttum saman inni í
húsbílunum okkar. Allar litlu
trúnaðarstundirnar þegar kall-
arnir okkar sátu úti en við laum-
uðumst inn því okkur var farið að
kólna, þá sátum við saman og
röbbuðum um lífið. Inga bar ekki
tilfinningar sínar á torg en það
var augljóst hve mikils virði
börnin voru henni. Þau voru
henni alltaf í huga og hún var líka
afar stolt af barnahópnum sínum.
Öll afmælin, fermingarveisl-
urnar, heimsóknirnar og allt það
sem tengir vini í gegnum árin,
allt kemur þetta upp í hugann
núna þegar kær vinkona kveður.
Það er skarð fyrir skildi í hópn-
um. Við sem sjáum á eftir kærri
vinkonu yljum okkur við minn-
ingarnar. Ég vil þakka góðri vin-
konu einstaka vináttu gegnum
árin, lífið hefði verið litlausara án
hennar.
Elsku Stjáni okkar, elsku
Jenni, Sólrún og börn. Guðmann
og fjölskylda. Erla og fjölskylda
og börnin hans Gísla, hugur
okkar er hjá ykkur á þessum
erfiða tíma.
Sigríður Arna Arnþórsdóttir.
Ingibjörg
Gísladóttir
Kveðja frá Rauða krossinum
Hermann var formaður Vest-
mannaeyjadeildar Rauða kross-
ins um árabil og leiddi sem slíkur
neyðarvarnastarf félagsins í Eyj-
um. Í stjórnarstörfum sínum leit-
aðist hann við að sætta sjónar-
mið og ná fram samstöðu. Hann
gat verið fastur fyrir en tók vel
öllum rökum og gat gert þau að
sínum ef svo bar undir.
Deildarhúsnæði Vestmanna-
eyjadeildar, Arnardrangur,
stendur reisulegt á fallegum stað
í bænum. Hermanni var alltaf
umhugað um húsnæðið og að það
þjónaði mannúðarstarfi deildar-
innar sem best.
Hermanni var veitt viður-
kenning á aðalfundi félagsins
fyrir áralangt framlag sitt til
Rauða krossins.
Rauði krossinn vottar að-
standendum Hermanns innilega
samúð og kveður góðan liðs-
mann.
Sveinn Kristinsson,
formaður Rauða krossins
á Íslandi.
Ég hitti Hermann fyrst á
Vestmannaeyjaflugvelli haustið
2006. Þá var ég starfsmaður
Rauða krossins á leið á fund með
Rauðakrossdeildinni í Eyjum og
hann var formaður þar. Þegar
Hermann
Einarsson
✝ Hermann Ein-arsson fæddist
26. janúar 1942.
Hann lést 20. apríl
2019.
Útför Hermanns
fór fram 27. apríl
2019.
Minningarathöfn
um Hermann fer
fram í Neskirkju í
Reykjavík í dag, 3.
maí 2019, og hefst
athöfnin klukkan 13.
við höfðum heilsast
sagði hann við mig:
„Hér ferðumst við
með Herjólfi og
treystum ekki á
flug.“
Fyrir fundinn
keyrði hann mig um
og sagði mér sögu
eyjanna, bæði fyrir
og eftir gos. Þegar
við svo komum í
Arnardrang, hús
deildarinnar, fræddi hann mig
um sögu hússins og tengsl þess
við Rauða krossinn.
Í húsinu, sem er mikil bæj-
arprýði, hanga uppi myndir sem
sýna hve stórt hlutverk Rauða
krossins var í tengslum við gosið.
Hermann kynnti mér ekki að-
eins sögu og náttúru Vestmanna-
eyja, heldur einnig fyrir góðu
fólki sem ég hef síðan tengst
vinaböndum.
Þennan vetur kom ég fimm
sinnum til Eyja. Var þá með
fræðslu fyrir sjálfboðaliða og að
funda með stjórn. Þegar leið að
vori sagði Hermann við mig:
„Jæja Jóhanna, nú er þetta orðið
gott. Nú kemur þú ekki aftur
fyrr en í haust,“ enda vissi hann
sem var að þegar ég var á ferð-
inni þýddi það aukna vinnu fyrir
sjálfboðaliða deildarinnar, sem
var þó nægileg fyrir. Ég kom því
ekki aftur fyrr en haustaði.
Hermann var góður vinur og
félagi, höfðingi heim að sækja og
skemmtilegur. Öll þau ár sem ég
starfaði með deildinni ferðaðist
ég með Herjólfi milli lands og
Eyja og treysti ekki á flug frekar
en Hermann.
Nú þegar hann hefur farið í
sína síðustu ferð vil ég þakka
honum samfylgdina um leið og
ég votta fjölskyldu hans og fé-
lögum deildarinnar samúð.
Blessuð sé minning Hermanns
Einarssonar.
Jóhanna Róbertsdóttir.