Morgunblaðið - 03.05.2019, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. MAÍ 2019
Melhaga 12. Engilbjört og Óli í
risinu og við á hæðinni fyrir
neðan. Sameiginlegur inngangur
og stigagangur og á þessum ár-
um reyndust hurðir hinn mesti
óþarfi því að bæði krakkarnir og
við sjálf þvældumst endalaust á
milli íbúða og oftar en ekki end-
uðu allir á öðrum hvorum staðn-
um í kaffi, mat eða rauðvínslús.
Dásamleg kommúna í hinum
borgaralega Vesturbæ.
Kannski var það einstakt
jafnaðargeð Engilbjartar og
sterkur persónuleiki sem gerði
það að verkum að jafnvel þótt
hún sé ekki lengur hér finnum
við ennþá svo sterkt fyrir henni.
Minningarnar eru sannar og
hlýjar og við höfum á tilfinning-
unni að þær muni ekkert fölna
með árunum.
Engilbjört sat óvenju vel í
sjálfri sér, eins og sagt er, og
það er kannski þess vegna sem
myndin af henni í hugum okkar
er svo skýr.
Við höfum misst vinkonu,
sambýliskonu, nágranna, bekkj-
arsystur, sessunaut og sam-
ferðakonu og ferðalagið verður
snautlegra hér eftir án hennar.
En hugur okkar og hjarta er
hjá Óla Teiti, Guðna og Kára
sem hafa misst fullkomna eig-
inkonu og móður sem gaf þeim
öllum ást og umhyggju og strák-
unum breiðu brosin og fallegt
hjartalag. Allar góðar vættir
styrki þá í sorginni og Guð
blessi minningu Engilbjartar.
Gísli Marteinn Baldursson
Vala Ágústa Káradóttir.
Þegar Engilbjört skutlaði
okkur Óla í bæinn eitt fimmtu-
dagskvöld í febrúar síðastliðnum
var það víðs fjarri öllum veru-
leika að þar hefðum við Engil-
björt hist og kvaðst í síðasta
sinn. Óvænt lagðist kvilli svo
þungt á að stuttu síðar háði
Engilbjört harða baráttu upp á
líf og dauða.
Í þeirri baráttu fylgdumst við
af aðdáun með Óla, Guðna, Kára
og fjölskyldunni allri takast á
við þetta óverðskuldaða og
harkalega áfall með Engilbjörtu
af æðruleysi og innri styrk. Allt
var gert svo sigrast mætti á
veikindunum og til þess stóðu
góðar vonir. En það átti ekki að
verða.
Engilbjört var fyrir okkur
eins góður vinur og hægt er að
eignast. Lífsglöð og hláturmild.
Réttsýn og jarðbundin. Af fundi
hennar fór maður alltaf léttari í
spori en maður kom. Ef fleiri
væru eins og Engilbjört væri
svo sannarlega minna vesen á
veröldinni. Og fallegra um að lit-
ast.
Það er erfitt að færa söknuð
og sorg í orð. Við erum þakklát
fyrir vináttuna við Engilbjörtu.
Henni munum við aldrei gleyma.
Heimir Örn og Björg.
Það er okkur ákaflega erfitt
að kveðja okkar elskulegu Eng-
ilbjörtu, trausta og góða sam-
starfskonu og einstaka vinkonu
sem er farin frá okkur langt fyr-
ir aldur fram.
Engilbjört hóf störf hjá In-
victa árið 2011, en hún var fyrsti
starfsmaður félagsins og var
hún þá jafnframt að byrja á nýj-
um starfsvettvangi. Hún var
fljót að tileinka sér góð vinnu-
brögð og leysti verkefni sem
henni voru falin af stakri fag-
mennsku. Samstarfsfólk hennar
sem og viðskiptavinir vissu að
allt sem frá henni kom var vel
unnið og áreiðanlegt.
Það var oft fjör og gaman hjá
okkur á skrifstofunni og Engil-
björt tók þátt í því öllu með
sinni hlýju og notalegu fram-
komu, fallega brosi og yndislega
hlátri.
Ótal minningar koma upp í
hugann þegar hugurinn reikar
til þess tíma sem við störfuðum
með Engilbjörtu og alltaf var
hún tilbúin að taka þátt í
skemmtunum sem við héldum
og lagði sitt af mörkum við
undirbúning og annað, ávallt
hress og kát. Einhverju sinni
kom það upp á skrifstofunni að
Engilbjört var kosin starfs-
maður mánaðarins, meira í gríni
en alvöru, mikið var grínast með
þetta og ekki síst af henni sjálfri
en þann titil átti hún og bar all-
an tímann okkar saman á skrif-
stofunni. Það sem einkenndi
hana var hversu traust hún var,
bæði í vinnu og á meðal vina.
Það er með mikilli sorg í
hjarta sem við kveðjum okkar
elskulegu Engilbjörtu.
Elsku Óli, Guðni og Kári,
ykkar missir er mikill og sorgin
ólýsanleg. Megi góður Guð veita
ykkur styrk á þessum erfiða
tíma.
Þú sofnað hefur síðasta blund
í sælli von um endurfund,
nú englar drottins undurhljótt
þér yfir vaki – sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir)
Blessuð sé minning Engil-
bjartar.
Vinir og samstarfsfélagar hjá
Invicta,
Berglind, Hanna Björg,
Karítas, Kjartan, Kristín,
Pálína og Ragnheiður.
„Hrunsa mín!“ „Já, Engla
mín?“ Upphaf á samtali eða af-
ruglun í miðju samtali. Smá
glott, ákveðni og húmor. Alltaf
stutt í hláturinn.
Man alltaf þegar ég sá Engil-
björtu fyrst. Það var um borð í
Romeo í fyrstu ferð okkar
Skarpa til Jeddah og hún var að
koma sér fyrir með Óla sínum í
miðröð til að ná hvíld í löngu
flugi. Við lærðum aðferðina
seinna en þarna fannst mér
þetta frekar kúl og fannst þau
flott par. Kynntumst svo betur
og betur svolítið seinna – í flug-
um, stoppum og partíum. Þá átt-
aði ég mig fljótt á því hvaða
gimsteinn þessi stelpa var. Man
eftir fimlegum balletthreyfing-
um sem skinu í gegnum demóið.
Jólastoppið okkar í Manila var
eitt uppáhalds og oft rifjað upp.
Lagið „Creep“ verður alltaf
Engilbjartar eftir þá ferð.
Man sambúðina okkar á
sveitabýlinu í Englandi. Keypt-
um saman gamlan bláan Volvo
sem við kölluðum Keikó og
keyrðum í bæinn á vídeóleiguna
þar sem við leigðum Friends og
horfðum á þátt eftir þátt á
standby í sveitinni. Við héldum
með Rachel og Skarpi hélt með
Ross.
Man þegar við fórum í partí
og ætluðum bara að vera stutt
en svo var klukkunni breytt um
klukkutíma og þá fannst okkur
kjörið að djamma fram á
morgun. Þegar Engilbjört fór
heim í frí og þegar hún kom
loksins til baka tók ég buguð á
móti henni fyrir utan húsið eftir
sambúð með þremur köllum.
Það lék hún endurtekið eftir,
með viðeigandi og vel ýktum
svipbrigðum mínum og skellihló.
Man síðustu flugferðina okkar
saman. Vorum orðnar ábyrgar
mömmur og tókum vikudvöl í
Höfðaborg full alvarlega – „litlu
mömmurnar“. Það sem hún var
stolt af strákunum sínum.
Man allar góðu stundirnar.
Mikið sem mér þykir vænt um
eitt af síðustu samtölunum okk-
ar þar sem við fórum yfir vin-
áttuna okkar, hvernig við náðum
alltaf saman og hversu ruglaðar
við vorum að hittast ekki oftar.
Man þig alltaf elsku Engla
mín, hreinskiptna, heiðarlega,
ljúfa, einlæga, jarðbundna,
fyndna, skemmtilega og fallega
vinkonu.
Megi allar heimsins góðar
vættir vaka yfir strákunum
þínum.
Þín
Hrund (Hrunsa).
Einhvers staðar í kassa í bíl-
skúrnum hjá mér eru líklega 26-
27 ára gömul ljósrit af glósum
úr stjórnmálafræði í rithönd
Engilbjartar. Glósur úr mörgum
kúrsum sem hjálpuðu mér að
klára próf sem ég átti líklega
ekki að klára, sökum slakrar
mætingar eða leti og alls konar
ómennsku en tókst samt að ná
með hennar hjálp. Ég hef staðið
í þakkarskuld við Engilbjörtu í
öll þessi ár sem ég fæ aldrei að
greiða úr þessu. Maður heldur
alltaf að það sé nægur tími til
alls. Stuttu eftir að við Liz flutt-
um heim frá Bandaríkjunum
bauð Svandís Nína okkur Liz í
mat og Óla og Engilbjörtu,
kvöldverð sem var svo endurtek-
inn hjá Óla og Engilbjörtu sex
árum síðar. Við Liz töluðum ný-
verið um að þessi litli hópur
þyrfti að hittast aftur í mat og
þá hjá okkur, en grínuðumst
með að við þyrftum samt að bíða
í 3-4 ár með boðið til að halda
réttum rytma. Það er nú fyrir bí
og ég sé svo eftir því að hafa
ekki átt eina kvöldstund enn
með henni og Óla. Það er áminn-
ing um að maður á ekki að bíða,
ekki geyma góðar ákvarðanir,
heldur nota tímann til að vera
með góðu fólki. Frestur er ekki
á neinu bestur.
Kæri Óli og fjölskylda, ég
náði ekki að kveðja Engilbjörtu
nema með þessum fátæklegu
orðum.
Það er svo óraunverulegt og
ótrúlegt að þessi lífsglaða,
skemmtilega og fallega kona sé
farin. En ég er þakklátur fyrir
að hafa kynnst henni, ekki bara
fyrir glósurnar, sem voru jú
mikilvægar, heldur fyrir stund-
irnar í HÍ og síðar. Engilbjört
auðgaði líf allra sem hana
þekktu. Megi Guð og góðar
vættir geyma hana núna.
Friðjón R. Friðjónsson.
Minningar streymdu fljótt
fram með tárunum eftir að sú
sorgarfrétt barst að Engilbjört
væri fallin frá. Hugur okkar
beggja leitaði aftur til áranna í
Versló þegar við kynntumst
þessari lífsglöðu stelpu úr Lang-
holtshverfi. Sérstaklega leituðu
á okkur minningar frá útskrift-
arárinu, ekki síst úr ferðinni til
Korfú, þar sem vináttan við
Engilbjörtu og hópinn í kringum
hana var fléttuð böndum sem
halda myndu alla tíð.
Sjálfsagt hafði okkur öllum
verið uppálagt að fara vel með
þennan tíma. Við veltum því
ekkert fyrir okkur þá; við vorum
áhyggjulaus, bjartsýn og von-
glöð. Enginn ætlaði að lífið yrði
svona stutt. Það er þyngra en
tárum taki að strax sé komið að
kveðjustund, þótt dýrmætar
minningar lifi.
Engilbjört var frá fyrstu
kynnum blátt áfram, sjálfstæð
og sterk. Hún sagði hug sinn
óhikað, án málalenginga, og gat
þannig auðveldlega slegið öll
vopn úr höndum manns. En svo
var hún hlý og brosmild, fyndin
og skemmtileg; kryddaði sögur
með leikrænum tilburðum, lað-
aði að sér alla í kring, án þess að
reyna að vera önnur en hún
sjálf. Umfram allt var hún
traust og góð vinkona.
Okkar yndislegi vinur og fé-
lagi, Ólafur Teitur, var lánsamur
að eignast Engilbjörtu sem lífs-
förunaut. En hún var líka hepp-
in að eiga hann að og drengina
Guðna Þór og Kára Frey. Sam-
band þeirra Óla reyndist líka
okkar lán. Að fá að fylgja þeim í
gegnum árin í stórum vinahópi.
Þó að við óskum þess núna að
samverustundirnar hefðu verið
fleiri hin síðari ár erum við
ævinlega þakklátir fyrir þær
sem við áttum.
Við vottum Óla, Guðna og
Kára, fjölskyldu Engilbjartar og
öðrum ástvinum dýpstu samúð
okkar og biðjum að þau fái styrk
til að takast á við sinn mikla
missi.
Hvíl í friði, elskulega vinkona.
Birgir Tjörvi Pétursson
og Kristinn Vilbergsson.
Minn kæri
frændi. Ég sest
niður og hugsa.
Margt kemur
manni til hugar og
ég veit ekki hvað maður á að
setja niður í þessa minningu
um Þóra frænda, af mörgu er
að taka.
Í lífinu er maður mótaður af
atburðum, fólki og upplifun.
Frændi okkar snerti sál mína
þannig að hann mótaði mig
áfram í lífið. Gaf mér tíma og
þolinmæði. Kenndi mér að lesa,
skrifa og svo margt fleira. Mað-
ur sem er með mikil áhrif með
því hvað hann segir og svo
merkingarþrungin áhrif með
nærveru fyrir okkur öll.
Frændi hvíl í friði og þú
verður ávallt í minningu okkar.
Ásgeir Már Andrésson
og fjölskylda.
Þórólfur var þriðja barn
Kristínar og Helga Magnússon-
ar sem fæddist í Núpsöxl á
Laxárdal syðri. Hann ólst þar
upp við hin algengu störf og
hjálp við búskapinn til 12 ára
aldurs er fjölskyldan fluttist að
Skollatungu í Gönguskörðum,
þar átti hann síðan heimili til
dauðadags, 95 ára.
Hann var snemma ötull og
duglegur við öll verk og vann
allt af sérstakri natni og trú-
mennsku, varð snemma frábær
fjármaður, glöggur og mikill
dýravinur. Hann var afburða
námsmaður sín fáu barnaskóla-
ár, ávallt með hæstu einkunnir.
Hvers manns hugljúfi, prúður
og góður félagi.
Veturinn eftir fermingu bað
séra Gunnar Árnason á Æsu-
stöðum pabba um hann fyrir
fjármann og skyldi hann kenna
honum til undirbúnings
menntaskóla, en pabbi taldi sig
ekki mega missa hann að heim-
an og þar við sat. Síðan vann
hann á búi föður okkar alla tíð.
Af sömu trúmennsku fór
hann sjaldan af bæ og tók sér
aðeins einu sinni frí er hann
heimsótti okkur Magnús til
Ástralíu ásamt Valdísi systur í
allt of stuttan tíma, sem var þó
okkur öllum til mikillar
ánægju. Hann var ljúfur mað-
ur, glaður á góðri stund, söng-
elskur, félagslyndur og
skemmtilegur en tranaði sér
aldrei eða hafði sig mikið í
frammi. Hann átti góð reið-
hross, er hann tamdi sjálfur, og
átti með yndisstundir.
Það voru mörg börn sem
sinntu sumarsnúningum og
hjálpuðu heimilisfólkinu í
Tungu, þessi ungmenni hænd-
ust öll að Þóra og áttu hjá hon-
um vísan skilning, hjálp og ráð
ef eitthvað var erfitt.
Já, það er margs að minnast.
Ég kveð minn góða bróður með
virðingu og þökk fyrir allar
okkar ljúfu samverustundir.
Hans fórnfúsa líf. Guð geymi
hann ávallt.
Kidda.
Kristín Helgadóttir.
Nú eru mínir góðu bræður
fjórir, Egill, Guðmundur, Stef-
án og Þórólfur, búnir að kveðja
þessa jarðvist og njóta sín sam-
an í eilífðinni trúi ég, semja ljóð
og vísur, kveða, spjalla, syngja
og spila, segja sögur og hafa
gaman. Eftirlaunin ómæld.
Einlæg þökk fyrir samfylgdina
alla. Blessuð sé minning þeirra.
Þórólfur, minn hjartkæri,
einstaki og prúði bróðir, kvaddi
þennan heim 16. apríl sl., á sinn
Þórólfur Helgason
✝ ÞórólfurHelgason
fæddist 27. október
1923. Hann lést 16.
apríl 2019.
Útför Þórólfs fór
fram 2. maí 2019.
hljóða hátt, 95 ára.
Hans „lífsmottó“
var að vera ekki
öðrum til ama.
Hann var heima
meðan stætt var,
það var hans ósk,
heima var hans.
Þökk sé öllum
skyldum og vanda-
lausum sem léttu
honum síðustu
stundirnar.
Hann var „dáðadrengur“.
Hlaut það lífsstarf að vera
burðarstoð æskuheimilisins alla
ævi. Ábyrgð, elja og ósérhlífni
voru hans heilræði. Á hans
uppvaxtarárum var skólaganga
umfram skyldu ekki í boði fyrir
fátæka drengi frá barnmörgum
heimilum, þar sem „baráttan
um brauðið“ þurfti að hafa for-
gang, þrátt fyrir góða hæfileika
og vilja sem fylgdu honum alla
tíð.
Sjálfmenntaður var hann, las
mikið, næmur og stálminnugur.
Krossgátur stóðu ekki lengi
fyrir honum. Hann hafði unun
af ferðalögum. M.a. skrapp
hann til Ástralíu árið 1981, til
systur okkar og fjölskyldu, sem
átti heima þar. Hann var nátt-
úrubarn, ótrúlega léttur á fæti,
mikill göngugarpur, þolgóður,
liðugur og fótviss á meðan
heilsan entist. Mörg voru spor-
in um fjöll og ófærur við leit og
smölun á búfé í öllum veðrum,
oft í næstu sýslu. Hann átti
traust og góð reiðhross, gæð-
inga, sem voru hans miklu vin-
ir, þörfu félagar og gleðigjafar.
Stuttu sumardagsferðirnar
okkar saman á seinni árum
voru alltaf sérstakar ánægju-
stundir, sem þeir nutu saman
Siggi Björns og hann, góðir
vinir.
Hann hafði ákveðnar skoð-
anir, þurfti ekki mörg orð til að
tjá þær en hafði frá mörgu að
segja, naut góðra félaga og við-
mælenda. Hans meðfædda jafn-
aðargeð og yfirvegun var alltaf
til fyrirmyndar.
Andrés minn, Ásdís, Ásgeir,
Víkingur, Elísabet, Gunnar og
öll börnin, ykkar missir er mik-
ill. Við kveðjum með söknuði en
eigum góðar minningar, þær
eru ómetanlegar og geymast
vel.
Mæja systir.
María Helgadóttir.
Elsku frændi, þá er komið að
kveðjustund, á þínu 96. aldurs-
ári. Minningarnar streyma um
hugann um einstakan mann af
þessari kynslóð sem við sem er-
um yngri getum lært svo mikið
af.
Ég hef verið þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga góðar fyrir-
myndir í lífinu og þú ert svo
sannarlega ein af þeim. Þú
varst hógvær, nægjusamur og
maður orða þinna. Það voru
forréttindi að alast upp með
þér og hafa þig í okkar lífi.
Tunga verður tómleg án þín.
Enginn Þóri frændi lengur við
skrifborðið sitt að lesa eða gera
krossgátur og kíkja út um
gluggann sinn með kíkinn eða
stríða yngstu kynslóðinni með
stafnum sínum. Nærvera þín
var sterk og henni fylgdi mikil
kyrrð og friður. Það var ávallt
gott að vera í kringum þig, orð
voru oft óþörf.
Það var lærdómsríkt að
fylgjast með þér í fjárhúsunum
og aldrei voru nein verk erfið
þótt aldurinn færi að færast yf-
ir. Síðustu árin fórstu lítið í
fjárhúsin og munaði þá heldur
betur um þitt vinnuframlag.
Bæjarhólinn slóst þú alltaf með
orfi og ljá og á sumrin voru ófá
handtökin með hrífunni. Þú
kenndir okkur að raka saman
og mörg önnur góð vinnubrögð
í sveitinni.
Þú varst lestrarmaður mikill
og það var vel við hæfi að þú
kenndir okkur systkinunum að
lesa vel fyrir grunnskólaaldur
og gafst okkur lengi vel alltaf
bók í jólagjöf.
Þú varst fróður maður en á
sama tíma varstu afar hæglátur
og hafðir enga þörf fyrir að
upphefja sjálfan þig. Þér fannst
gaman að rifja upp gamla tíma
og sagðir mér meðal annars frá
flutningum ykkar í Tungu frá
Núpsöxl þegar þú varst á
barnsaldri. Þú lifðir tímana
tvenna og meira en það.
Þrjóskur varstu, sumir
myndu kalla það að vera stað-
fastur og ákveðinn, en á góðan
hátt. Þú varst ekkert mikið fyr-
ir að fara til læknis, það var
óþarfi, heldur var bara harkað
af sér og aldrei kvartað.
Þú varst samkvæmur sjálf-
um þér og stóðst við orð þín. Ef
þú sagðist ekki vilja afmælis-
gjafir þá meintir þú það, sem
sýndi sig best með stólnum sem
við gáfum þér í áttræðis-
afmælisgjöf. Það að standa við
það sem maður segir og hvika
hvergi frá því, líkt og þú gerðir
svo oft, er aðdáunarvert.
Þú varst afskaplega hlýr og
góður við börnin okkar og ljóm-
aðir oft í kringum þau. Þuldir
upp vísur meðan þau horfðu á
þig átekta. Börn hændust að
þér og þú varst sannarlega
barngóður maður þótt þér
þætti stundum um of lætin og
agaleysið sem fylgir nútíma-
uppeldi. Ég vona að sonur minn
og nafni þinn fái sem flesta af
þínum mannkostum. Með virð-
ingu og söknuði þakka ég þér
fyrir samfylgdina í gegnum líf-
ið. Hvíl í friði, elsku frændi.
Elísabet Rán Andrésdóttir.
Frændi minn, Þórólfur í
Tungu, er fallinn frá. Kominn
til bræðra sinna sem mér finnst
að ég hafi aldrei náð að kveðja.
Þeir bræður voru mér allir
kærir en Þóri var sá sem ég
átti mesta samleið með á mín-
um uppvaxtarárum.
Ég fór í sveit í Tungu sjö ára
gamall. Ég var herbergisfélagi
Þóra öll fimm árin sem ég var
þar í sveit og það var mér alltaf
trygging að hafa hann í nálægð.
Mörg kvöld man ég að við sát-
um við borðið undir glugganum
við að ráða myndakrossgátuna í
Vikunni. Ég hef sjálfsagt ekki
verið alltof klár en mér fannst
ég alltaf vera virkur þátttak-
andi í öllu sem við gerðum sam-
an.
Þóri var þannig gerður að
honum tókst alltaf að byggja
upp sjálfstraust og vilja í mér
til að gera betur. Hann kenndi
mér að bæta göt á slöngu og
gúmmískóm, gera við girðing-
ar, setja tinda í hrífur og brýna
ljá. Ég lærði fljótt að það væri
hægt að gera við allt. Aldrei
man ég eftir að hann atyrti mig
á nokkurn hátt, afi sá um það,
en þessir tveir öðlingsmenn,
Þóri og Helgi afi, áttu stóran
þátt í uppeldi mínu og er ég
foreldrum mínum þakklátur
fyrir að hafa sent mig í sveit í
Tungu.
Tíminn líður hægt þegar
maður er lítill og mér fannst
sumrin löng. Þegar ég lít til
baka er þetta stutt brot úr æv-
inni og hlutverk Þóra í lífi mínu
stærra en búast mætti við. Af
honum lærði ég að það er hægt
að hugsa sjálfstætt og sömu-
leiðis ganga í gegnum lífið með
tilliti til annarra.
Þóri hafði góða kímnigáfu og
sagði mér margar skemmtileg-
ar sögur af samferðamönnum
þar sem hann lýsti þeim öllum
á þann hátt að aldrei var vottur
af meinsemi.
Hann var hugsunarsamur og
virti alla sem hann átti við-
skipti við.
Eftirlifandi systkinum hans,
frændfólki og fjölskyldunni í
Tungu sendi ég innilegar sam-
úðaróskir.
Jón Björn.