Morgunblaðið - 20.06.2019, Blaðsíða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2019
Það er sárt að
kveðja góða vini, en
minningarnar sem
hann Ólafur Jens
skilur eftir lifa með
okkur. Minningar um yndislegan
mann sem alltaf var gott að hitta
og gott að leita ráða hjá þegar ég
þurfti þess. Hann var búinn að
panta minningargrein hjá mér,
þegar þar að kæmi, það taldi ég
auðvitað sjálfsagt, en á móti þyrfti
hann að jarðsyngja mig. Þetta
fannst okkur bráðsnjallt. Mér
finnst ég hafa þekkt hann alltaf og
þau Margrét eru í mínum nánasta
vinahópi.
Hann gat verið svolítið kald-
hæðinn, en líka svo hlýr og skiln-
ingsríkur. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og þegar hann talaði
um afaskotturnar kom sérstakur
glampi í augun á honum – þær
voru bestar. Svo naut hann þess að
Ólafur Jens
Sigurðsson
✝ Ólafur JensSigurðsson
fæddist 26. ágúst
1943. Hann lést 11.
júní 2019.
Útför hans fór
fram 19. júní 2019.
vera í sumarbústaðn-
um á Mýrunum, þar
er þeirra sælureitur.
Ég kveð Óla vin
minn með miklum
söknuði, en líka
þakklæti fyrir allar
góðu minningarnar
um þennan ljúfa
dreng – þær tekur
enginn frá mér.
Öll mín samúð er
hjá Margréti vinkonu
minni og fjölskyldunni á þessum
döpru dögum.
Ásdís Jónsdóttir.
Þeir óku yfir heiðina og heiðin
var hvít á litinn og vegurinn var
hvítur og það var tekið að húma og
snjórinn lýsti upp heiðina af því að
það var tunglskin og stjörnubirta
og hann hugsaði um þá gömlu
daga, þegar þeir sátu á hækjum
sér í grunnu lauginni svo höfuðin
ein stóðu upp úr og gufan steig upp
af heitu hveravatninu og það var
frost veðurs og hárið á þeim byrj-
aði strax að frjósa svo þeir stungu
kollunum niður í vatnið öðru hvoru
og töluðu um áform sín og hann
var nýinnritaður í guðfræðideild
háskólans og félaginn var að hug-
leiða hvort hann ætti að láta skrá
sig líka og hann réð honum til þess
að láta verða af því; það vantaði
presta úti á landsbyggðinni að
rétta litlu glókollunum ljósgeisla-
myndir; nú óku þeir sem leið lá yfir
heiðina áratugum síðar og kannski
voru þeir enn þá sömu kútarnir
sem fyrir löngu höfðu setið á hækj-
um sér í grunnu lauginni, og koll-
ega hans sagði ég veit ekki hvað
maður verður lengi, kannski ekki
nema til haustsins, og þó var hann
nýkominn, hafði komið fyrir mán-
uði og var strax farinn að tala um
að fara kannski, og hann hugsaði
um gömlu prestana sem höfðu ver-
ið hérna þegar hann kom, annar í
svörtum alklæðnaði með brúnan
hatt á Broncojeppa, hinn í stökum
jakka á Saab sem þeir eru hættir
að framleiða núna og þeir óku yfir
þessa sömu heiði og hún var hvít
eins og nú og hann hafði hugsað
með sér að þessir starfsbræður
væru hluti af landslaginu og ómiss-
andi partur af mannlífinu, sem
mundi halda áfram að vera svona
eins og það var, lengi, óbreytt og
stöðugt og sjálfur mundi hann
verða hér áfram og sá í svörtu föt-
unum líka og eins hinn í sport-
jakkanum og honum fannst þetta
gott, það var eins og eilífðin væri
framundan og allt væri stöðugt og
óbreytanlegt, þetta var morgunn
lífsins, árin sem koma ekki aftur
þegar þau eru liðin og maður tekur
ekki eftir því hvað þau eru dýr-
mæt fyrr en þau eru þotin hjá og
einn góðan veðurdag hefur allt
breyst nema maður sjálfur, sá í
svörtu fötunum flutti suður eftir
að hafa látið af embætti fyrir ald-
urs sakir og hinn í sportjakkanum
lagðist á sjúkrahús í ofvaxna fiski-
þorpinu við Faxaflóa, eins og hann
kallaði höfuðstaðinn, og átti þaðan
ekki afturkvæmt, hann hafði verið
mörg ár að ná sér eftir missi þess-
ara gömlu vina beggja, saknaði
símhringinga þeirra, saknaði þess
að geta ekki heimsótt þá, og nú
voru komnir nýir prestar, þeir
voru ungir og hringdu aldrei og
hann fór ekki í heimsókn til þeirra,
svona breytist allt, nema maður
sjálfur kannski, – og enn ók hann
yfir þessa sömu hvítu heiði í
tunglsljósi og fönnin lýsti upp ver-
öldina og himinninn var stjörnu-
bjartur og vegurinn var hvítur og
hann var aftur búinn að fá ná-
grannaprest sem hann gæti heim-
sótt og mundi hringja til hans, en
svo var hann strax farinn að segja
ég veit ekki hvað maður verður
lengi, það gæti eins vel orðið til
haustsins bara, og svona líða árin
og allt breytist, kannski breytist
allt nema maður sjálfur, sjálfur
stendur maður í stað.
Guð blessi minningu drengsins
góða, síra Ólafs Jens Sigurðs-
sonar.
Gunnar Björnsson,
pastor emeritus.
Fyrir náð himna-
föðurins komum við
og förum. Þannig er
þetta bara.
Þannig kom
Bára, yngsta móð-
ursystir mín og nú er hún farin
til æðri vídda.
Það þarf reglulega að upp-
færa samsetningu samfélagsins
á himnum. Með því að kalla Báru
frænku yfir er ljóst að vöntun
var á glaðværð, þrautseigju, góð-
mennsku, æðruleysi og þá ekki
síst húmor. Ég trúi að á himni sé
hlegið og þegar ég sjálf færist
milli vídda muni ég renna á
hljóðið eftir glaðværum hlátri.
Bára og Siggi fluttu frá Fá-
skrúðsfirði til Hafnarfjarðar,
ásamt dætrum sínum þremur
sem allar voru á aldur við mig.
Það var í kringum 1960. Þar
eignaðist ég yndislega vini, fal-
legar frænkur. Mamma og pabbi
tóku þeim fagnandi og það var
alltaf mikill kærleikur þeirra í
millum. Bára, mamma og Anna
systir þeirra áttu í yndislegu
vina- og systrasambandi og það
Bára Jónsdóttir
✝ Bára Jónsdóttirfæddist 25.
ágúst 1931. Hún
lést 4. júní 2019.
Útför Báru fór
fram 14. júní 2019.
var alltaf glatt á
hjalla þegar þær
systur hittust og
mikið hlegið meðan
allt lék í lyndi. Ekki
skemmdi að Siggi,
pabbi og Baldur
maður Önnu voru
einnig nánir vinir
alla tíð. Þetta var
það samfélag sem
við krakkarnir ól-
umst upp við. Þetta
var okkar samfélag sem gerði
okkur að því sem við erum með
samheldni foreldranna í sálinni.
Þegar ég var á að giska 11 ára
var ég að vinna við að slíta hum-
ar í Bæjarútgerð Hafnarfjarðar
sem var þá í nágrenni við heimili
Báru. Þá fannst mér skemmti-
legra að heimsækja hana í kaffi-
tímum og spjalla og vera trakt-
eruð með kakói og smurðu
brauði en fara upp á kaffistofu
með vinnufélögunum. Hjá Báru
voru allir jafnir og sömu hlýju
móttökurnar giltu hvort sem um
væri að ræða börn, fullorðna
kunningja eða nýja gesti. Hún
gaf sér tíma til að spjalla,
spauga, hvetja og gefa ráð. Eng-
inn sem kynntist Báru varð var-
hluta af kaldhæðni hennar. Hún
var einfaldlega samofin kímni-
gáfu hennar og um leið skilaboð
til okkar ef við vildum læra af
reynslu hennar. Sumt var djúpt,
annað grynnra. En við hlustuð-
um þegar Bára talaði. Í vor hitti
ég hana ásamt afkomendum
hennar og tengdum. Hún tók
orðið og sagði: „Þið eruð nú að
verða meiri gamalmennin.“ Við
skellihlógum öll og skemmtum
okkur vel. Takk Bára mín fyrir
að lofa börnunum mínum að
kynnast þér. Þú dýpkaðir tilveru
þeirra, kenndir þeim kærleika
og fékkst okkur öll til þess að
brosa.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég Kötu og Bóbó, Þóru og
Einari, Jónu og Stjána og Sigga
og fjölskyldum þeirra.
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Elsku Bára frænka hefur nú
kvatt okkur hérna í þessu lífi.
Bára er síðust þeirra 13 systkina
frá Hafnarnesi í Fáskrúðsfirði
að yfirgefa okkur. Bára var ein-
staklega skemmtileg og glæsileg
kona með skoðanir á hlutunum
og lá ekki á þeim enda réttsýn
og réttlát. Hún var alltaf á fullu
fram á síðasta dag, tók þátt í öllu
sem í boði var fyrir eldri borg-
ara, fór í ferðir og var hún besta
vinkona mömmu alla ævina og
þegar ég heyrði í henni fyrir
nokkru þá sagðist hún enn
standa sig að því að taka símtólið
og ætla að hringja í Önnu systur
sína. Þannig er lífið oft við eigum
erfitt með að sætta okkur við
þegar ástvinir hverfa á braut, en
þær voru einstaklega nánar syst-
urnar og var frábært að sitja við
borð með þeim á ættarmótum
því þar var fjörið alltaf. Ég vil
birta þetta ljóð því það segir svo
margt um það systur:
Í snjónum liggjum
systur tvær
horfum hátt
í himin inn.
Litlar perlur
lúta niður
okkur á.
Norðurljósin
sínu skarta.
Stíga dans
flögra um.
Finna farveg
milli fjalla
Fögur er sú stund.
Himinhvolf yfir drúpir
höfðum okkar.
Nú ríkir lotning ein.
Rétti út hönd
finn þína við mína.
Systur tvær,
tíu og tólf
deila stund.
Fögur minning
úr sveitinni
svífur hjá
lifir enn.
(Hulda Ólafsdóttir)
Ég vil votta þeim systkinum
Katrínu, Þóru, Jónu og Sigurði
mína innilegustu samúð.
Guðlaug Baldursdóttir.
Nú ertu farin,
elsku Odda, kvaddir
þennan heim eftir
stutta baráttu við
krabbamein. Þú
varst vinkona mín og tómleikinn
er sár að hugsa til þess að engar
hringingar hljóma, en við höfum
verið vinkonur í hartnær fimmtíu
ár. Það eru ekki allir sem eiga svo
góðan vin, sem fylgir manni í
gegnum súrt og sætt í lífinu. Lífið
er ekki alltaf auðvelt og enginn
sem heldur því fram að það eigi að
Oddbjörg
Jónsdóttir
✝ Oddbjörg U.Jónsdóttir
fæddist 22. nóvem-
ber 1942. Hún lést
10. júní 2019.
Útför hennar fór
fram 18. júní 2019.
vera það. Þá er gott
að eiga góðan vin til
að tala við og hlæja
með, geta hlegið að
því sem miður má
fara. Það var þér
gefið og hlátur þinn
hljómar í huga mín-
um nú er ég hugsa til
baka. Minningar um
söng og gítarspil er
við hittumst. Við
stilltum saman
strengina á gítarnum og sungum.
Þú varst tónelsk og listræn,
samdir texta og Björn Þórðarson
sambýlismaðurinn þinn samdi lög
við margt af því sem þú samdir.
Ég minnist margra kvöldstunda
er við sátum og sungum, hlógum
og sögðum sögur af því sem okkur
þótti svo fyndið. Oft sat Bjössi við
fóninn og setti það á sem við báð-
um um og einnig fyrir stelpurnar
mínar. Á heimili þínu var stórt
plötusafn sem gaman var að
skoða og velja sér lög. Tvær
ljóðabækur gafstu sjálf út. Báðar
voru handskrifaðar, sú fyrri bar
titilinn Já auðvitað.
Suðrænn draumur
Langt í burtu þar sem ég hef aldrei
komið.
Þar er ég.
Allt er nýtt. Lyktin af andrúmsloftinu,
af jörðinni.
Snertingin við hlýjan andvarann.
Augað nemur allt í
hitamistri
Hvert er ég að fara? Ekkert sérstakt.
Tíminn er ekki til.
Seinni bókina nefndir þú Nei
alls ekki.
Regnið niður streymir
og svolítið á ská
Heiðin bak við bíður,
svarblá.
Áin fellur straumhörð
hvítfyssandi og grá.
Hávaðinn verður ærandi
slagviðrinu frá.
Ljóðin þín eru myndræn og
sýna miklar tilfinningar, en þær
varstu ekki að bera á borð fyrir
aðra. Þú varst hógvær, lést aðra
um að útkljá þras, varst heill haf-
sjór af fróðleik og húmoristi.
Þannig varst þú til hinsta dags.
Kvenréttindakona og rauðsokka
varst þú fram í tær og fingur og
gekkst í rauðum klossum, þeir
voru þitt aðalsmerki. Á þeim
fórstu í ferðalag austur á land og
gekkst á þeim inn á jökulrönd við
Skaftafell. Elsku besta vinkona,
ég og stelpurnar mínar erum rík-
ar að hafa átt þig að. Af þér lærð-
um við margt sem mótað hefur líf
okkar, þú hafðir svo margt að
gefa. Seinna hittumst við í blóma-
brekkunni, stillum saman strengi
okkar og tökum lagið.
Elsku Freydís, Stefán, Vala og
Darri. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð við fráfall góðrar
mömmu og ömmu.
Petra Kristjánsdóttir.
Okkar ástkæri
GUÐMUNDUR ARNARSSON
lést á heimili sínu í Noregi 16. maí.
Minningarathöfn fer fram frá kapellunni í
Hafnarfjarðarkirkjugarði þriðjudaginn 25.
júní klukkan 15.
Sigurbjörg Gunnarsdóttir
Reynheiður Þ. Guðmundsd. Svanur Örn Þrastarson
Arnar Jakob Guðmundsson Þorgerður Egilsdóttir
Hafrós Lilja, Hrafn Elís og Sólveig Sigurbjörg
Elskuleg unnusta mín, móðir, tengdamóðir,
dóttir og amma,
SONJA SÓL EINARSDÓTTIR
förðunarfræðingur,
varð bráðkvödd sunnudaginn 9. júní
á Benidorm. Útför auglýst síðar.
Ingi A. Guðnason
Sandra Björk Ingadóttir Júlíus Sigurjónsson
Alexander Örn Ingason
Hafsteinn Þór Ingason
Þóra M. Sigurðardóttir Einar D. G. Gunnlaugsson
og barnabörn
Okkar ástkæri faðir, stjúpfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
GÍSLI JÓNSSON,
fv. vörubílstjóri frá Ólafsvík,
lést á hjúkrunarheimilinu Brákarhlíð í
Borgarnesi föstudaginn 14. júní.
Útför hans fer fram frá Guðríðarkirkju þriðjudaginn 25. júní
klukkan 15. Sérstakar þakkir til starfsfólks Brákarhlíðar fyrir
góða umönnun.
Ragnheiður Gísladóttir
Björk Gísladóttir Guðbrandur Örn Arnarsson
Steinunn Ósk Kolbeinsdóttir Ísólfur Gylfi Pálmason
Sigurður Hreinsson Bryndís Hulda Guðmundsd.
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku systir mín og frænka okkar,
ERLA KRISTJÁNSDÓTTIR,
lést 1. júní á HVE Akranesi.
Jarðarför fer fram í Fossvogskirkju 25. júní
klukkan 15.
Sólrún Kristjánsdóttir
Andrea Jónsdóttir Vilborg Remmert
Kristján Jónsson Margret Jónsdóttir Araque
Unnar Jónsson Guðjón Jónsson
og fjölskyldur
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐRIK JÓN DÝRFJÖRÐ
vélvirkjameistari,
Hlíð, Siglufirði,
sem lést föstudaginn 14. júní,
verður jarðsunginn frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn
29. júní klukkan 14.
Erla Eymundsdóttir
Sigfús Hlíðar Dýrfjörð Anna María Guðmundsdóttir
Helena Dýrfjörð Björn Jónsson
Baldur Dýrfjörð Bergþóra Þórhallsdóttir
Þórgnýr Dýrfjörð Aðalheiður Hreiðarsdóttir
afabörn og langafabörn
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGURLAUG ÁGÚSTA
GUÐLAUGSDÓTTIR,
lést mánudaginn 17. júní.
Aðalsteinn Aðalsteinsson
Guðlaugur Aðalsteinsson Hjördís Jónsdóttir
Andri S. Aðalsteinsson Eyrún Pálsdóttir
Eyjólfur S. Aðalsteinsson Vigdís G. Ingimundardóttir
barnabörn og barnabarnabörn