Morgunblaðið - 20.06.2019, Blaðsíða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 2019
hafi farið í ljósmóðurfræði eða að
hún væri goðsögn á þessu sviði.
Að öðlast virðingu sem þessa
innan þessarar mikilvægu starfs-
greinar verður að teljast nokkuð
afrek. Því án ljósmæðra værum
við eflaust fæst til og án ömmu
væru hundrað einstaklinga ekki
til.
Ég er afar þakklátur fyrir að
hafa kynnst þeim persónuleika
sem amma hafði að geyma. Því
þrátt fyrir öll afrekin, sem henni
þótti þó oft ekki mikil, þá var
hógværðin ávallt í fyrirrúmi.
Amma verður fyrirmynd mín
á meðan ég lifi, þó ég muni nú ef-
laust ekki leggja ljósmóðurfræð-
ina fyrir mig í bráð.
Ég minnist ömmu með þakk-
læti í hjarta, hvort sem það er
minning um hlátursköst í góðu
boði, minning um sönginn um
Jesú bróður besta fyrir svefninn
eða minning um unaðslega sand-
köku þá mun mér alltaf hlýna við
tilhugsunina.
Takk fyrir allt, amma.
Magnús Ingvar Magnússon.
Þýtur í stráum þeyrinn hljótt,
þagnar kliður dagsins.
Guð er að bjóða góða nótt
í geislum sólarlagsins.
(Trausti Á. Reykdal)
Á einum fegurstu vordögum
sem ég man eftir kvaddi elsku
Dýrfinna amma mín sitt jarð-
neska líf svo friðsæl og falleg,
umkringd ástvinum sínum. Mikið
óskaplega hefur tilveran verið
tóm síðan og það er svo skrýtin
tilhugsun að við munum aldrei
hittast aftur og að heimsóknirn-
ar í Hraunbæ verði ekki fleiri.
Þá er gott að ylja sér við ótal
dýrmætar minningar um kær-
leiksríka konu sem ég er heppin
að hafa átt fyrir ömmu og nöfnu.
Ég hef alltaf verið stolt af því að
bera sama nafn og amma og
myndi telja mig lánsama að ná
með tærnar þar sem hún hafði
hælana. Þessi einstaka kona sem
uppfyllti drauma sína um að
verða ljósmóðir, sem hún starf-
aði svo við ævilangt ásamt því að
eignast og ala upp sjö börn með
afa Sigga og halda heimili.
Lífið var ekki alltaf dans á
rósum og hún sagði mér að
stundum hefði hún ekki vitað
hvort þau myndu eiga fyrir mat
fyrir fjölskylduna en ávallt bless-
aðist það einhvern veginn. Það
var eins og amma væri alltaf
undir einhverri yfirnáttúrulegri
verndarhendi og hún hafði
stundum orð á því að hún fyndi
sérstaklega fyrir að hún væri
ekki ein þegar hún sat yfir fæð-
andi konum. Enda var hún af-
skaplega farsæl í sínu starfi og
tók á móti öllum barnabörnunum
sínum að einu undanskildu, og
mörgum langömmubörnum en
afkomendahópurinn er afar stór.
Hún átti samt stað fyrir okkur
öll í hjarta sér og mundi alltaf
alla afmælisdaga.
Ég fylltist stolti í hvert skipti
sem fólk kom og þakkaði henni
fyrir hve góð ljósmóðir hún hafði
reynst því, en það gerðist nánast
í hvert skipti sem hún fór út
meðal fólks. Stundum þótti mér
líkt og hún hefði tekið á móti
hálfri þjóðinni en amma hafði
ekki tölu á fjöldanum, svo mörg
voru ljósubörnin. Amma var ljós-
móðir í öllum þeim skilningi sem
hægt er að leggja í það orð og
það er vel viðeigandi að orðið
ljósmóðir hafi verið valið falleg-
asta orð íslenskrar tungu um
árið.
Ömmu fylgdi alltaf birta og
frá henni geislaði einskær góð-
mennska og kærleikur. Hún
trúði á ljósið og hafði góða nær-
veru sem hver sem hana um-
gekkst gat skynjað. Hún hafði
þann fallega sið að kveikja á
kerti fyrir fólkið sitt ef hún vissi
að það væri að ganga í gegnum
erfiða tíma og það gerði hún til
dæmis fyrir mig þegar hún vissi
að ég væri í prófi í skólanum.
Mér þótti afskaplega vænt um
það og hef reynt að temja mér
þennan góða sið. Hugulsemi
ömmu og kærleikur í garð ást-
vina hennar átti sér engin tak-
mörk.
Heimili þeirra afa var alltaf
opið, hlýr faðmur ömmu svo um-
vefjandi og hendurnar mjúkar og
heitar voru þær fyrstu sem
færðu mig í þennan heim. Ég er
svo yfir mig þakklát fyrir að hafa
átt stað í bænum hennar og
hjarta alla tíð og veit að hún og
afi Siggi fylgjast áfram með okk-
ur öllum, börnunum sínum
stórum og smáum.
Elsku besta amma mín, ég
þakka þér fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman og fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Ég
sakna þín svo sárt. Þín nafna
Dýrfinna Guðmundsdóttir.
Við Dýrfinna áttum saman 18
ár sem tengdamæðgin og vinir.
Við sem næst henni stóðum köll-
uðum hana Distu. Að eignast
tengdamóður sem maður nær
góðum tengslum við og verður
við fyrstu kynni vinur manns,
nálgast að eignast móður á ný.
Frá fyrsta degi fór virkilega vel
á með okkur. Það var skylda að
heilsast og kveðja með faðmlagi.
Hún Dista var sannkölluð
gæfumanneskja. Gegnheil og
reglusöm. Eignaðist stóran hóp
barna með Sigga sínum og kom
þeim öllum vel til manns. Barna-
börn og barnabarnabörn er
myndarhópur sem fyllir marga
tugi. Lífshlaupið hennar hafði
sannarlega tilgang. Ævistarfið
var göfugt og þar fylgdi henni
einnig mikil gæfa. Hún hafði það
hlutverk, sem ef til vill er það
mikilvægasta í veröldinni, að
taka á móti börnum inn í þennan
heim. Það er að segja ljósmóðir.
Þá vakt stóð hún með sóma í um
hálfa öld og ávann sér mikla virð-
ingu. Þar var einlæg ástríða til
staðar. Gríðarlega margir hafa
haldið tengslum við Distu fyrir
hennar störf. Til marks um þá
virðingu sem þessi mikla hvunn-
dagshetja naut í starfi, er að hún
var sæmd fálkaorðunni fyrir
nokkrum árum. Þar tókst val-
nefndinni vel upp.
Dista hafði einstakt lag á að
láta fólki líða vel í sinni návist.
Hún laðaði alla að sér. Gilti þar
einu hvort voru hennar nánustu,
eða annað samferðafólk. Hlýlegt
og yfirvegað viðmót og þetta
friðsama bros, áttu stóran þátt í
að skapa henni virðingu og
traust hvar sem hún fór. Hjartað
var stórt og rétt staðsett. Dista
mín var engu að síður ákveðin og
föst fyrir, gat verið ómyrk í máli,
þegar þess var þörf. Þegar fólk
komst nær persónu hennar,
komu fleiri mannkostir í ljós.
Umhyggja hennar fyrir þeim
sem voru bágt staddir var henni
ofarlega í sinni. Glaðværð og
smitandi hlátur spilltu ekki. Hún
var mikil sögumanneskja og lá
almennt jákvætt orð til sam-
ferðafólksins.
Á starfsferli hennar bar margt
á góma. Það allt hefði fyllt marg-
ar bækur. Stálminnug og mörg-
um kunnug, kæmi fram íslenskt
andlit í sjónvarpi voru meiri líkur
en minni á að hún þekkti til þess,
eða einhvers nákomins. Ekki óal-
gengt að heyrðist þá frá Distu:
ég tók á móti þessum eða þess-
ari. Minnisstæð er mér frásögn
hennar af manninum sem varð
öskureiður þegar honum var til-
kynnt að hann hefði eignast
fimmtu dótturina. Sem var eins
og allar hinar heilbrigð. Hann
vildi eignast strák. Minni mann-
eskju var misboðið og sýndi
manninum mikið vanskapað
barn, sem ekki var hugað líf og
sagði honum að skammast sín.
Það gerði hann, og hafði víst orð
á að þetta hefði breytt sinni lífs-
sýn.
Að leiðarlokum þakka ég þér
Dista mín, af heilum hug fyrir
allar yndislegu samverustund-
irnar sem við áttum. Heima í
Hraunbænum, í heimsóknum til
okkar Sigrúnar, sumarbústaða-
ferðirnar og fleira má telja. Öll
samtölin, sögurnar, heilræðin og
fróðleikinn, þakka ég einnig. Við
sem áttum þig í okkar nánasta
hópi eigum þér mikið að gjalda.
Hvíldu í friði, mín kæra.
Kristófer Tómasson.
Mig langar til að kveðja með
nokkrum orðum góða vinkonu,
hana Dýrfinnu ljósmóður.
Fyrstu kynni okkar voru haustið
1952, þegar ég byrjaði mitt nám
í Ljósmæðraskóla Íslands, en
hún nýútskrifuð og fékk vinnu
áfram. Það var gott að hafa Dýr-
finnu með „reynsluna“ til að
leita til með spurningar, sem
leituðu á hugann um hvers þetta
nemaár krefðist af okkur sem
lögðum út í þetta nám. Alla tíð
síðan höfum við Dýrfinna átt
margs konar samleið í leik og
starfi. Það þarf ekki að tíunda
það hér hve langan og farsælan
starfsferil Dýrfinna átti. Allir
sem þekkja hana vita það. Það
er þrekvirki að fæða og ala upp
sjö börn, sem þau hjón eignuð-
ust, og líka að sinna ljósmóður-
starfinu jafnframt. Ekki alltaf
nægur svefn eða hvíld.
Við Dýrfinna höfum haldið
vinasambandi okkar öll þessi ár
og eigum auk þess sameiginlega
kunningja og vini. Það sem mér
hefur fundist einkenna Dýrfinnu
helst, fyrir utan óhemju dugnað,
það er hjálpsemi og hlýja. Alltaf
spurt: get ég ekki keyrt þig eitt-
hvert? ef ég var stödd í Reykja-
vík. Hún og þau hjón voru dug-
leg að ferðast, komu oft til
Akureyrar til frændfólks og þá
munaði ekkert um að skreppa út
á Árskógsströnd í leiðinni.
En nú er Sigurður búinn að
kveðja fyrir nokkru síðan og
núna Dýrfinna, sem var ekki
heilsuhraust undir það síðasta.
Þau hjón eiga stóran afkom-
endahóp og ég fann að sá hópur
allur átti hug hennar fyrst og
fremst og hún var alltaf að reyna
að hjálpa þeim sem þess þurftu
með og hún gladdist yfir hverju
barni sem bættist við og var al-
sæl ef hún fékk að „taka á móti“.
Við Sveinn sendum öllum afkom-
endum og fjölskyldum þeirra
okkar bestu samúðarkveðjur.
Góð kona er gengin og megi hún
í friði fara.
Ása Marinósdóttir.
Hún Dista systir er dáin voru
skilaboð frá Bóa, Jóni O. Sigur-
jónssyni, bróður hennar sem nú
er einn eftir af þeim systkinum
frá Seljalandi, sveitabýli þar sem
nú eru gatnamót Safamýrar, Ár-
múla og Háaleitisbrautar.
Ekki er langt síðan eigin-
maður hennar til 65 ára, Sigurð-
ur Ingvar frá Sæbóli í Aðalvík,
féll frá 12. september 2017 en
þau voru miklir vinir og félagar
og ætíð nefnd saman Siggi og
Dista. Dista var mjög opin og
glaðvær en Sigurður hægur og
rólegur en við fráfall hans kom
best í ljós hve náin og háð hvort
öðru þau voru, sem greinilega
sást á Distu.
Dista hafði lokið ljósmæðra-
prófi tveimur árum áður en þau
Siggi giftu sig, eða 30. sept.
1952, og starfaði við það æ síðan,
fyrst við fæðingardeild Land-
spítala og mæðradeild Heilsu-
verndarstöðvar Rvk., en lengst-
an starfstíma átti hún við
Fæðingarheimili Reykjavíkur.
Þar kynntist ég henni sem yfir-
máta hæfum samstarfsfélaga og
vini.
Dista var ekki bara fagmaður
fram í fingurgóma heldur átti
hún svo mikinn innri styrk, feg-
urð og hlýju sem umvafði skjól-
stæðinga hennar. „Svona góða,
þetta fer allt vel“ voru orð henn-
ar við hrædda móður við erfiðar
aðstæður og allt fór eftir. Dista
tók líka á móti börnum í heima-
húsum ef um var beðið og var
farsæl í sínu starfi.
Eitt sinn er ég hitti þau Sigga
eftir að hún lauk störfum sagði
hún. Ég þakka Guði fyrir að hafa
verið svo farsæl að missa aldrei
barn, jafnvel í erfiðum aðstæð-
um, því í hennar augum var það
ekki hennar hæfni, heldur hand-
leiðsla hans sem stýrði verkum
hennar.
Dista hélt skrá yfir sínar
konur. Hún fylgdist með þeim
og þeirra börnum alla tíð.
Dista var hógvær og ef henni
var hrósað sagði hún oft „láttu
ekki svona“.
Dista var yngri systir Sigríðar
Sigurjónsdóttur tengdamóður
minnar og í þeim ranni ætíð köll-
uð Dista systir. Þær systur voru
mjög nánar og sást best í
kveðjuorðum Distu er Sigríður
féll frá nú í ársbyrjun 11.1.2019.
„Hvíl þú í friði, elsku hjartans
systir mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt.“
Dista tók virkan þátt í fé-
lagsmálum ljósmæðrafélagsins
og var sæmd riddarakrossi hinn-
ar íslensku fálkaorðu fyrir störf
sín.
Dista var mikill og góður vin-
ur minn. Hún sýndi einstaka ást-
úð og ræktarsemi við börn mín
og tók á móti tveimur yngstu.
Hún spurðist ætíð fyrir um hag
og heilsu þeirra og birtist í af-
mælum og við hátíðarstundir að
gleðja þau og fyllti umhverfi sitt
af gleði.
Dista hafði alveg sínar
ákveðnu skoðanir á hlutunum,
en aldrei þau 50 ár sem ég
þekkti hana hef ég heyrt hana
tala illa um nokkurn mann. Slíkt
drenglyndi er fátítt. Það er heið-
ur að hafa kynnst og átt að vin
svo yndislegan félaga.
Ég vil fyrir mína hönd, barna,
tengdabarna og fjölskyldna
senda öllum ættingjum Distu
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Skapari himins og jarð-
ar blessi minningu Dýrfinnu
Helgu Klingenberg Sigurjóns-
dóttur.
Arnar Hauksson dr. med.
Kveðja frá Ljósmæðra-
félagi Íslands
Dýrfinna Sigurjónsdóttir
heiðursfélagi Ljósmæðrafélags
Íslands er látin. Níu ára gömul
ákvað hún að verða ljósmóðir og
hvikaði ekki frá þeirri ákvörðun,
skjólstæðingum sínum til mikilla
heilla. Í Dýrfinnu sló hið sanna
ljósmæðrahjarta og hún trúði
alltaf að allt væri í lagi og gengi
vel þar til annað kom í ljós, án
þess þó að taka neina áhættu.
Hún virti alltaf óskir kvenna
og gerði það sem í hennar valdi
stóð til að koma til móts við allar
konur sem leituðu til hennar og
sagði sjálf að hún gæti aldrei
neitað konu sem til hennar kom
um hjálp. Hún starfaði um árabil
við heimafæðingar og þurfti oft
að fara frá sínu stóra heimili
þegar kom að fæðingu.
Á þeim árum sem Dýrfinna
var við heimafæðingar þurftu
konur sjálfar að borga fyrir
þjónustu ljósmóður og ef þröngt
var í búi rukkaði Dýrfinna ekki
fyrir sína vinnu, hún var sann-
arlega mannvinur og ljósmóðir
af hugsjón. Hún var frumkvöðull
og tók á móti fyrsta barninu sem
vitað er um að fæðst hafi í vatni
á Íslandi. Það var umdeild
ákvörðun en Dýrfinna hlustaði á
móðurina sem vildi fæða með
þessum hætti, kynnti sér málið
vel og samþykkti að konan yrði í
vatni. Þegar Dýrfinna sagði frá
þessu sagði hún gjarnan „þetta
gekk allt saman vel“. Hún trúði
á sitt innsæi og ákvað að treysta
því og það reyndist henni vel alla
tíð.
Ljósmæður landsins báru
virðingu fyrir Dýrfinnu og litu
upp til hennar og hennar starfa
á langri starfsævi.
Dýrfinna var gerð að heiðurs-
félaga Ljósmæðrafélags Íslands
2004 fyrir brautryðjendastarf í
þágu kvenna. Hún var sæmd
riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu 2015 fyrir störf á vett-
vangi heilsugæslu og umönn-
unar.
Ljósmæðrafélag Íslands
sendir öllum aðstandendum
Dýrfinnu innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Dýrfinnu
Sigurjónsdóttur.
Áslaug Valsdóttir,
formaður Ljósmæðra-
félags Íslands.
Það var enginn eins og þú,
elsku amma. Alltaf með hlýja og
yndislega nærveru, fallega bros-
ið þitt og einstakan húmor. Þú
varst svo sterk og sjálfstæð kona
sem lést ekkert stoppa þig.
Þegar ég var lítil gisti ég
stundum í Hraunbæ, þá léstu
mig alltaf sofa á milli þín og afa
og vildir hafa mig þar sem
lengst. Þú baðst bænir með mér
á hverju einasta kvöldi þegar ég
gisti hjá þér og þú baðst guð að
hjálpa þeim sem áttu bágt.
Þú sagðir mér þegar ég átti í
erfiðleikum, að hlusta aldrei á
það sem fólk segir ljótt um mann
og að þeir sem töluðu illa um
annað fólk ættu sjálfir bágt.
Þú hrósaðir mér alltaf fyrir að
vera svo gasalega fín og þegar
ég sagði hvað þú værir fín þá
svaraðir þú alltaf með „Já er
þaggi?“
Þú hefur kennt mér svo
margt, elsku amma Dista, sem
ég er og verð endalaust þakklát
fyrir. Það verður skrýtið að sjá
þig ekki sitjandi í stólnum inni í
stofunni og taka á móti mér þeg-
ar ég kem í heimsókn með út-
breiddan faðminn og segja „ nei,
ertu komin, elsku stelpan henn-
ar ömmu“ og gefa mér hlýjustu
faðmlögin og óteljandi kossa yfir
allt andlit. Þótt ég muni sakna
þín óendanlega mikið veit ég að
þú ert komin á besta stað í heimi
þar sem fuglar syngja og blómin
spretta með afa Sigga þér við
hlið.
Ég veit þú munt vaka yfir mér
og okkur öllum sem þú hafðir
áhrif á. Minningarnar sem við
eigum saman eru þær fallegustu
og ég mun alltaf muna eftir þér í
blómakjól með þitt „agalega
hár“ sem engum fannst agalegt
nema þér, bleikan varalit og með
fallegasta brosið.
Ég mun alltaf elska þig,
amma Dista mín.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Guð blessi þig
Þín
Þorbjörg Guðrún.
Þakklæti er mér efst í huga
þegar ég hugsa til mömmu
minnar, þakklæti fyrir lífið, upp-
eldið, gleðina, dugnað, hláturinn,
góða nærveru. Að fá að upplifa
síðasta andardrátt mömmu er
mögnuð upplifun sem ég veit
ekki hvort ég get lýst. Herberg-
ið fyllist undursamlegri þögn,
friði og það er eins og það komi
móða á glerið. Já þetta er merki-
leg upplifun, hjá svona góðri,
sterkri, duglegri konu eins og
mamma mín var. Það er svo
margt sem við mamma höfum
gert saman, öll ferðalögin, bíl-
ferðir, kaffihús, jólin, matarboð-
in, veislurnar sem hún elskaði.
Hún tók á móti öllum börnunum
mínum og fann ég það svo sterkt
hvað hún var örugg í sínu starfi.
Það er svo gott að eiga svona
fallegar og góðar minningar um
mömmu, hún var svo góð, hlý og
hugulsöm. Eitt af því sem ein-
kenndi mömmu var áhugi henn-
ar á fólki. Í gegnum starf sitt
tengdist hún fjölda fólks.
Mamma kom inn í líf fólks á svo
sterkum augnablikum, við fæð-
ingu barns. Þannig að það eru
margir sem þekktu mömmu.
Við mamma vorum mjög nán-
ar og gátum sagt hvor annarri
okkar leyndarmál. Mamma lagði
á það ríka áherslu að kenna mér
bænir, einnig þegar ég eignaðist
börn gekk hún úr skugga um að
ég kenndi mínum börnum líka
bænir.
Hún var staðföst í trúnni.
Kveikti á kerti fyrir framan
styttu af Maríu mey eða engli,
það var mamma.
Mamma, þú varst svo mikill
klettur í mínu lífi, kjölfestan í
stórfjölskyldunni. Það er skrítið
að þú sért ekki hérna með okkur
lengur en ég finn og sé að andi
þinn svífur yfir stórfjölskyld-
unni.
Takk, elsku mamma, fyrir
allt, ég elska þig.
Þín dóttir,
Sigríður Helga
(Sigga Helga).
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir og afi,
JÓN GUNNAR SKÚLASON
verkfræðingur,
Sólbraut 12, Seltjarnarnesi,
lést 7. júní á hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Útför hans fer fram frá Neskirkju
föstudaginn 21. júní klukkan 13.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Parkinsonsamtökin.
Hildigunnur Ólafsdóttir
Marta María Jónsdóttir
Jóakim Uni Arnaldarson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
SIGRÚN SIGURGEIRSDÓTTIR,
Fjarðarstræti 35, Ísafirði,
áður til heimilis að
Skólastíg 14a, Stykkishólmi,
lést á Heilbrigðisstofnuninni á Ísafirði laugardaginn 15. júní.
Útförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 22. júní
klukkan 14. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Ísafjarðarkirkju.
Sveinsína Björg Jónsdóttir
Sigurgeir Hrólfur Jónsson Þórdís Mikaelsdóttir
Bjarnþór H. Sverrisson
Sigríður Inga Sverrisdóttir Árni Sigurðsson
Kolbrún Sverrisdóttir
Guðmundur B. Sverrisson Sakuntara Chantavong
Halldór B. Sverrisson
Hafsteinn Sverrisson Margrét Björgvinsdóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og systkini hinnar látnu