Morgunblaðið - 15.08.2019, Síða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. ÁGÚST 2019
og söknum sárt. Við eigum svo
margt sameiginlegt; náttúruna,
félagsheimilið, flugið og fólkið.
Við höfum alltaf nóg að spjalla
um og alltaf tilefni til að hittast.
Fimmfundir, þorrablót, flug-
hátíð, framkvæmdir utandyra
sem innan. Þau eru ófá smiðs-
höggin sem Sigurvin átti og naut
hann sín í þessu umhverfi rétt
eins og við. Fallegur og vandaður
til orðs og æðis er Sigurvini best
lýst.
Elsku Svanhildur, Jón Þór,
Berglind Ólöf, Kristín Björg,
tengdabörn, barnabörn og for-
eldrar Sigurvins, Ólöf og Bjarni,
við vottum ykkur okkar dýpstu
samúð, við misstum mikið þenn-
an örlagaríka dag.
Við í Höfðalæk viljum þakka
viðbragðsaðilum sem komu á
Haukadalsmela og hlúðu að okk-
ur af fagmennsku, nærgætni og
samúð.
Gestum okkar á flughátíðinni
þökkum við hlý faðmlög, falleg
orð og hvatningu, mikið er gott
að eiga ykkur að.
Blessuð sé minning þín Sigur-
vin, hafðu þökk fyrir allt og allt.
F.h. Höfðalækjar,
Kristín María
Magnúsdóttir,
Tómas Dagur Helgason,
Sigrún Sigurðardóttir,
Karl Gunnlaugsson,
Reidar Kolsöe.
Þegar hörmulegar fréttir ber-
ast þá setur mann hljóðan, góður
drengur er fallinn frá. Ég hef
ekki kynnst mörgum á lífsleiðinni
sem hafa í jafnríkum mæli þá eig-
inleika til að bera sem Sigurvin
hafði. Jákvæðni, hjálpsemi, bros-
mildi og einstakt jafnaðargeð,
hann nálgaðist öll verkefni með
sama hugarfari og alltaf stutt í
hláturinn, hann var maður lausna
en ekki vandamála.
Sigurvin var mjög farsæll í
starfi og vegna eiginleika sinna
og fagmennsku var hann valinn
af Icelandair í ýmis trúnaðar-
störf. Hann var frábær fagmað-
ur, einstaklega laginn kennari
sem náði til nemenda sinna með
sinni yfirveguðu og jákvæðu
framkomu og starfaði einnig
lengi sem prófdómari sem er
mjög krefjandi starf en hann
leysti það einstaklega vel af
hendi.
Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar ég kom eitt sinn úr
nokkurra daga gönguferð um há-
lendið, orðinn þreyttur á þurr-
matnum, ég kom niður þar sem
akvegur hafði endað. Ég mætti
fljótlega bíl og maður rekur höf-
uðið út um glugga, ég þekkti
strax hláturinn, Sigurvin var þar
á ferð með fjölskyldunni. Sigur-
vin og Svanhildur slógu upp
veislu á staðnum sem ég kunni
mjög vel að meta.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar, megi góðar minn-
ingar um góðan dreng hjálpa
ykkur gegnum erfiða tíma. Minn-
ing Sigurvins mun lifa í hjörtum
okkar.
Hilmar B. Baldursson.
Á einu örstuttu augnabliki
breytist gleði í sorg. Bros á vör
og hlátur hverfur og allt er hljótt
en svo byrja tárin að renna og
skelfingin nær yfirtökunum.
Hvað gerðist? Þetta getur ekki
verið satt, þetta má ekki vera
satt.
Hann birtist tveimur dögum
fyrir flughátíðina, hafði lagt sig
aðeins eftir að vinna um nóttina,
mættur með bros á vör eins og
alltaf, hlýtt faðmlag ávallt í boði,
og spurði „hvað á ég að gera,
hvað er eftir“? Svo var hann rok-
inn af stað að sækja verkfæri og
það sem þurfti í verkefnin sem
fyrir höndum lágu, kom aftur,
eins og hvítur stormsveipur, og
hófst handa. Alltaf tilbúinn að
leggja hönd á plóginn, alltaf já-
kvæður og alltaf til í að leysa mál-
in. Einstaklega góður vinur.
Flughátíðina átti að halda í 30.
sinn og hann ætlaði að vera með,
öll fjölskyldan var með, í fyrsta
sinn öll saman í sumarbústaðn-
um.
Hann var snöggur að ljúka
þeim verkefnum sem hann sá að
þurfti að vinna, ekki hangsað
neitt, það var ekki hans vani.
Hann var einnig fljótur til þegar
flugvél hlekktist á skömmu síðar,
hljóp af stað til að huga að flug-
manninum og aðstoða hann við að
komast út úr vélinni, yfirvegaður
og rólegur, það var eitt af ein-
kennum hans í vinnunni. Við
elskuðum hann öll.
Flughátíðardagurinn rann
upp, veðurspáin hafði verið leið-
inleg fyrir þennan dag, spáð roki
og rigningu, en allt í einu var sól-
in farin að skína á ný og mjög
hlýtt, útlit var fyrir dásamlegan
og skemmtilegan dag. Þetta yrði
með skemmtilegri flughátíðum.
Kvöldið átti að vera hápunktur-
inn, flugskýlinu hafði verið breytt
í veislusal og þar ætluðum við að
borða saman, á annað hundrað
manns, allir voru glaðir og fullir
tilhlökkunar. Flugvélar voru
dregnar út úr flugskýlinu og sett-
ar í gang, flognir nokkrir hringir
að gamni en síðan átti að fara í
flug með börn, svokallað hveiti-
pokaflug, þar sem börn hentu út
pokum og áttu að hitta í mark á
jörðu niðri, það var alltaf spenn-
ingur hjá börnunum að fá að fara
með. Sigurvin ætlaði að fljúga
einn hring áður og svo átti fjörið
að byrja. Það er alltaf gaman að
fylgjast með flugvélunum, marg-
ir voru að fylgjast með, og svo...
breyttist hátíðin í martröð. Við
stöndum hnípin eftir og skiljum
ekki hvað gerðist.
Já, við elskuðum hann öll,
hann var einstakur, besti félagi
sem hægt er að hugsa sér. Við
syrgjum hann sárt. Við munum
aldrei gleyma Sigurvini, hann
verður alltaf ofarlega í hugum
okkar.
Við hugsum til Svanhildar, eig-
inkonu hans, og fjölskyldu þeirra.
Elsku fjölskylda, hjarta okkar
grætur með ykkur, við skiljum
hve sár missir ykkar er. Megi
Guð vera með ykkur og styrkja
ykkur í sorginni.
Fyrir hönd vina Sigurvins á
Haukadalsmel,
Greta Önundar.
Við vorum horfa á sólarlagið á
Krít þegar símtalið kom um að
okkar ástkæri vinur Sigurvin
væri dáinn. Sólin hvarf sjónum
okkar, umhverfishljóðin þögn-
uðu, fuglarnir sungu ekki lengur
og við blinduðumst af sorg og
vanmætti. Við trúðum ekki að
þetta væri raunveruleikinn, að
hann væri svona ískaldur. Lífið
verður ekki samt aftur, þau lífs-
gæði sem við fengum að njóta að
eiga Sigurvin fyrir vin eru ólýs-
anleg. Vinátta er ekki sjálfsögð
og við ræddum það oft hvað við
værum lánsöm að eiga þessa vin-
áttu saman. Traust faðmlagið,
einlægur áhugi og umhyggja fyr-
ir okkur og fjölskyldum okkar,
hjálpsemin, glaðværðin, spjallið,
vangavelturnar, framtíðar-
draumarnir, ferðalögin innan-
lands og utan, hláturinn, sprellið
og blístrið hans. Sigurvin og
Svanhildur órjúfanleg heild,
nefndum aldrei annað á nafn án
þess að nefna hitt, samheldni
þeirra, einlægt samband og vin-
átta var svo falleg. Stuðningur
þeirra hvort við annað og
sameiginleg ákvarðanataka sem
bar vott um þá virðingu sem þau
báru hvort fyrir öðru. Þau hlógu
mikið saman því þau nutu svo vel
samveru hvort annars, ljómuðu
og voru svo ástfangin.
Þær eru ófáar ferðirnar sem
fjölskyldur okkar hafa farið sam-
an í sumarbústaði, tjaldútilegur
og til útlanda. Við höfum líka not-
ið samveru í afmælisveislum og
stórviðburðum í lífinu. Eftir því
sem fjölskyldurnar hafa stækkað
hefur ferðum fækkað en vænt-
umþykjan og vináttan er til stað-
ar. Árviss hittingur allra hefur
sömuleiðis verið dýrmætur og
alltaf tilhlökkunarefni.
Minningarnar hrannast upp
og verða svo ljóslifandi og dýr-
mætar. Minning Sigurvins lifir
með okkur og ekki síst í börnum
hans og barnabörnum þar sem
bros hans og glettni kemur svo
glöggt fram og í traustu faðmlagi
þeirra og hlýju.
Elsku Svanhildur, Jón Þór,
Guðrún, Berglind, Jón Ómar,
Kristín Björg, Ívar Elí og afa-
börn. Missir ykkar er meiri en
orð fá lýst og enginn mannlegur
máttur getur veitt ykkur þá
huggun sem þið þarfnist. „Hjálp
mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar“ Sálmur 121:2
Verum minnug hugrekkis Sig-
urvins og umhyggju fyrir öðrum
sem hann miðlaði svo ríkulega.
Megi Guð umvefja ykkur og
styrkja í ykkar miklu sorg og
minningar um Sigurvin verða ljós
í lífi ykkar og þau leiðarljós sem
hann hafði.
Stefanía (Debbý) og Einar.
Sumir eru sendir inn í þennan
heim bara til að gera hann betri.
Hver sendir veit ég ei, en þeg-
ar þessir „sumir“ verða á vegi
manns, þá veit maður það. Að sá
hinn sami hefur eitthvað einstakt
til að bera, eitthvað annað en við
hin. Hvernig við skilgreinum það
er svo annað mál, en við erum
snortin á einhvern hátt, skynjum
einhverja gæsku, einhverja mildi,
eitthvert æðruleysi sem við
ósjálfrátt berum virðingu fyrir og
löðumst að.
Þannig fólk verður ekki á vegi
manns á hverjum degi, langt frá
því, kannski á heilli mannsævi er-
um við svo heppin að hitta einn
sem býr yfir svo mikilli hlýju og
elsku og mennsku að við heill-
umst af viðkomandi fölskvalaust.
Þar gætir hvorki öfundar né sam-
keppni, bara þessarar einstöku
upplifunar að hafa hitt mann-
eskju sem er betri en flestir.
Þannig manneskju hitti ég á
mínu öðru sumri í bragganum á
Innanlandsfluginu, árið 1978. Sá
var Sigurvin Bjarnason. Annan
eins öðling hafði ég aldrei áður
fyrir hitt. Hann geislaði af já-
kvæðni, heiðarleika, gæsku og
mannkærleik. Rétt rúmlega tví-
tugur hafði hann fundið sinn far-
veg í lífinu, bundist henni Svan-
hildi sinni og hafið flugnám.
Hann vissi frá byrjun hvert hann
stefndi.
Tímarnir á innanlandsfluginu
voru einstakir. Þar skiptust á
tvær vaktir, tvær litlar „fjöl-
skyldur“ starfsmanna sem önd-
uðu og unnu í takt.
Nándin og samheldnin var
mikil, öll vorum við ung og
áhugasöm um lífið og flugið og
litum á okkur sem ómissandi
hlekk í tengslum borgarinnar við
landsbyggðina. Félagið okkar,
Flugleiðir, átti í okkur hvert bein
og ekkert verkefni var okkur of-
viða. Saman leystum við öll mál,
stór og smá.
Síðar lágu leiðir okkar Sigur-
vins saman í háloftunum, hann í
flugstjórnarklefanum og ég í far-
þegarýminu, við enduðum bæði
þar sem við vildum vera – í há-
loftunum.
Að þessi öðlingur sé nú fallinn
frá er algerlega fjarstæðukennt.
Hann af öllum mönnum. Hann,
sem átti góðu árin fram undan
með fjölskyldunni sem var hon-
um allt.
Ég fékk fréttirnar af andláti
hans samdægurs þegar ég var
stödd í bragganum okkar gamla
og beið eftir útkalli í flugið mitt til
Ísafjarðar. Þarna á gamla vinnu-
staðnum okkar, til margra ára.
Þar sem við bæði byggðum
drauma okkar um farsæld í flug-
inu.
Megi minningin um þennan
dásemdardreng verða fjölskyldu
hans styrkur í sorginni.
Sigurlaug Halldórsdóttir
(Dillý).
 Fleiri minningargreinar
um Sigurvin Bjarnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Sólveig GuðrúnEysteinsdóttir
fæddist í Esbjerg í
Danmörku 28.
ágúst 1933. Hún lést
á Vífilsstöðum 4.
ágúst 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Eysteinn
Austmann Jóhann-
esson, f. 24. septem-
ber 1902, d. 17. júlí
1963, og Ella Krist-
ine Jóhannesson, fædd Sörensen,
f. 19. mars 1903, d. 7. desember
1990.
Sólveig bjó fyrstu æviár sín í
Danmörku en flutti ásamt for-
eldrum sínum til Íslands 14 ára
gömul.
Sólveig lærði kjólasaum í Iðn-
skólanum í Reykjavík og útskrif-
aðist þaðan í apríl 1952. Hún var
á samning hjá Jó-
hönnu Henný Ottós-
son kjólameistara,
lauk sveinsprófi
1953 og hlaut síðar
meistararéttindi.
Alla sína starfs-
ævi vann hún við
fag sitt auk þess að
sinna stjórnun, m.a.
á Prjónastofunni
Eygló, saumastof-
unni Dúk, hönn-
unardeild Álafoss, saumastof-
unni Fislétt og 66°N.
Sólveig flutti í Sólheima 23
þegar húsið var byggt og bjó þar
allt til dauðadags, í hartnær 60
ár.
Útför Sólveigar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag, 15.
ágúst 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Gæfan er mér hliðholl, og það
var hún svo sannarlega þegar ég
einn góðviðrisdag fyrir margt löngu
var á göngu niður Njálsgötuna og
sá þar nýja litla búð þar sem sauma-
skapur var auglýstur. Úr gluggan-
um veifuðu mér tvær ungar konur
sem ég þekkti, Ólafía Tómasdóttir
og Vera Siemsen. Þessar ungu
myndarlegu konur voru að bjóða
upp á föt fyrir verðandi mæður. Á
þessum tíma þótti ekki smart að
vera í fötum sem þrengdu að ört
stækkandi bumbubúanum og úrval-
ið hér heima var ekki mikið. Í spjalli
okkar kom fram að ég væri oft að
leita að fötum fyrir móður mína sem
hafði fengið heilablóðfall og sat í
hjólastól. Mamma notaði stærð 38
svo ekki var það vandamálið en hún
var með ákveðnar sérþarfir tengd-
ar sínum lamaða fæti. Þær stöllur
sögðust geta leyst það vandamál,
þær væru í samstarfi við konu sem
hannaði einnig fyrir 66 °N, og hún
gæti leyst allan vanda. Þannig hóf-
ust kynni mín og fjölskyldu minnar
af öðlingnum Sólveigu Eysteins-
dóttur kjólameistara. Við mamma
grínuðumst oft með það hversu sér-
stök hún væri, „léti bara sauma á
sig í búð er seldi föt fyrir verðandi
mæður“, en slíkt hæfði auðvitað
gömlu ljósmóðurinni. Sólveig varð
heimilisvinur og saumaði dressin á
mömmu og kjólana á tengda-
mömmu í áraraðir, löngu eftir að
litla búðin hætti. Faðir Sólveigar
var danskur og hún hélt mikið upp á
allt er tengdist Danmörku. Dóttir
mín og hennar fjölskylda býr í
Kaupmannahöfn, oft fór ég til Sól-
veigar eftir ferðir þangað út og
sagði fréttir úr Danaveldi. Hún
fylgdist einnig mjög vel með í gegn-
um danska sjónvarpið. Sólveig var
góð vinkona, sáði gleði og gæsku
hvar sem hún fór á lífsins vegi.
Skemmtileg var hún, víðsýn og
fróðleiksfús, alltaf varð maður glað-
ari í hjartanu eftir að eiga við hana
spjall á hennar fallega heimili. Fag-
mennska í faginu var Sólveigu í blóð
borin og það sem hún gat gert með
höndunum sínum. Jafnvel eftir að
sjóninni var farið að hraka.
Hver morgun nýr, hugvekjur
Jónasar heitins Gíslasonar vígslu-
biskups í Skálholti er einstök bók.
Þar tekur hann fyrir alla helgidaga
ársins með skírskotun kristinnar
trúar til nútímans. Ein fjallar um
hvort nafn þitt sé skráð í Lífsins
bók.
Mikið held ég
vér yrðum undrandi,
ef vér flettum
Lífsins bók,
er geymir nöfn þeirra
sem lofsyngja lambinu
í hvítklæddum skaranum
á himnum.
Þar ber lítið á
mörgum þeim
valdsmönnum veraldar
er skreyta
spjöld sögunnar.
Meir á nöfnum þeirra,
er fáir tóku eftir
hversdagslega
þeir þjónuðu Guði
í kyrrþey
og vöktu sjaldan
athygli fjöldans.
Sólveig varpaði ljósi á veg vina
sinna og hefur fengið nafn sitt
skráð í Lífsins bók. Hún er farin til
Guðs og hefur sagt við Lykla-Pét-
ur:
Ljúktu upp
fyrir mér.
Mér er boðið
í himin Guðs.
Og Pétur hefur lokið upp, því
himnaríki er fyrir boðsgesti Jesú
Krists og Sólveig var einn af þeim.
Þakka vináttu og tryggð liðinna
áratuga.
Guð blessi minningu einstakrar
konu.
Sigþrúður Ingimundardóttir.
Árið 1996 fluttum við hjónin í
okkar fyrstu íbúð í Sólheimum 23.
Það var mikil lukka að Sólveig bjó
við hliðina á okkur og höfum við
verið í sambandi ætíð síðan eða í 23
ár þó svo það séu 20 ár síðan við
fluttum þaðan. Sólveig var skvísa,
hún var hávaxin, alltaf með rosa-
lega flottar lakkaðar neglur, stóra
og flotta hringa og flott til fara.
Hún átti fallegt heimili og var
snillingur með alla handavinnu
hvort sem það var að sauma,
prjóna eða sauma út og höfum við
fjölskyldan fengið að njóta þess.
Ég heimsótti Sólveigu á Landspít-
alann þegar hún veiktist og ætlaði
aðeins að kíkja á hana en allt í einu
voru liðnir tveir klukkutímar því
það var auðvelt að gleyma sér í
spjalli við hana. Það verður tóm-
legt í árlega aðventukaffinu okkar
þar sem hennar verður sárlega
saknað.
Takk fyrir allt, elsku Sólveig
okkar, það eru forréttindi að eiga
svona góða og trausta nágranna
og vini. Aðstandendum hennar og
vinum sendum við samúðarkveðj-
ur.
Hanna og Kári.
Sólveig er látin og þá hrannast
upp minningar.
Kvöldganga á Laugarvatni síð-
sumars í kyrrð og angan. Gengið
inn að tjaldstæði með karamellur í
farteskinu.
Sending af dönskum blöðum
komin í hús, nokkurra vikna birgð-
ir í einu lagi. Þá var lagst í lestur.
Eitt sinn var Sólveig með lampa
í fanginu sem var bilaður. Málið
var skoðað. Klóin skrúfuð í sundur
og í ljós komu lausir vírar. Þeir
voru snyrtir og klóin sett saman
og lampinn kominn í lag. Hún var
ráðagóð, hikaði ekki við að kanna
leiðir til að lagfæra.
Þegar komið var í heimsókn var
búið að dekka borð. Á borðinu var
bróderaður dúkur skjannahvítur
og stífstraujaður, danskt postulín,
silfurborðbúnaður og heimagert
bakkelsi og jafnvel nýlagað marm-
elaði. Það var boðið upp á te eða
kaffi þegar sest var að borðum og
þá tók við spjall um heima og
geima. Góður gestgjafi.
Sólveig var áhugasöm um
menn og málefni og vissi margt og
mikið.
Hún var einstaklega handlagin.
Hún var snillingur á saumavélina,
prjónaði og saumaði út. Vandvirk
og handbragðið einstakt.
Þegar leið á ævina fór sjónin að
bila. Hljóðbækur voru nýttar og
hlustað var á danska sjónvarpið.
Og árin færðust yfir.
Nú er komið að leiðarlokum.
Takk fyrir samfylgdina.
Valgerður.
Sólveig G.
Eysteinsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SÆVAR SIGBJARNARSON,
fyrrverandi bóndi og oddviti
frá Rauðholti
lést laugardaginn 10. ágúst.
Útför hans fer fram frá Egilsstaðakirkju
laugardaginn 24. ágúst klukkan 11.
Fjölskyldan þakkar alla umönnun og umhyggju frá samferðafólki
og starfsfólki Dyngju, Uppsala, Hlymsdala, heimaþjónustu og
HSA. Þeim sem vilja minnast hans er bent á þessar stofnanir
og/eða hollvinasamtök þeirra.
Líneik Anna Sævarsdóttir Magnús Björn Ásgrímsson
Hafliði Sævarsson Guðný Gréta Eyþórsdóttir
Helga Sævarsdóttir Ásgeir Sveinsson
Sigbjörn Óli Sævarsson Þórunn Ósk Benediktsdóttir
Sindri Baldur Sævarsson Diana Carolina Ruiz
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
VALGARÐ BRIEM
hæstaréttarlögmaður,
sem lést 31. júlí, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni miðvikudaginn 21. ágúst
klukkan 13.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, þeim sem vilja
minnast hans er bent á Líknarsjóð Þórsteins st. nr. 5 Oddfellow
á Íslandi, reiknnr. 516-4-761347, kt. 660893-2969.
Benta Briem
Ólafur Jón Briem Sóley Jóhannsdóttir
Garðar Briem Elín Magnúsdóttir
Gunnlaugur Briem Hanna Björg Marteinsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn