Skessuhorn - 22.03.2016, Blaðsíða 18

ÞRIÐJUDAGUR 22. MARS 201618
Vigfús Friðriksson, betur þekktur
sem Fúsi Fljótsdælingur, er orðinn
mörgum Borgfirðingum og nær-
sveitamönnum góðkunnur. Undan-
farin tvö ár hefur hann starfað sem
sölumaður í Kaupfélagi Borgfirð-
inga og lætur vel af þeim vinnustað.
Hann býr nú á Bifröst ásamt eigin-
konu sinni, Guðveigu Eyglóardótt-
ur hótelstýru. Hún er Borgnesing-
ur en Fúsi er, eins og viðurnefnið
gefur til kynna, Fljótsdælingur að
ætt og uppruna, frá Valþjófsstað II
í Fljótsdal. Þar búa foreldrar hans
með um 500 fjár auk þess sem þau
reka ferðaþjónustu á staðnum. „Ég
er mikill Fljótsdælingur og þarf að
fara aftur um fjóra eða fimm ætt-
liði til að komast út úr Fljótsdaln-
um. Það kemur mér bara út á Velli
sem eru ekki nú bara 25 kílómetra
í burtu,“ segir hann léttur í bragði.
„Samt er ég ótrúlega lítið skyld-
ur sjálfum mér,“ bætir hann við og
hlær.
Fúsi og Guðveig kynntust á
Hvanneyri þar sem þau námu bú-
fræði við Landbúnaðarháskólann.
„Ég er fræbúðingur, sem kallað er,“
segir Fúsi léttur í bragði og upplýs-
ir blaðamann um að það séu þeir
kallaðir sem aðeins ljúka fyrsta ári
búfræðinámsins. Hann segist allt-
af hafa verið áhugasamur um bú-
skap og leigðu hann og Guðveig
rekstur búsins á Valþjófsstað II um
þriggja ára skeið. „Sauðfjárrækt á
vel við mig. Það er fjölbreytt starf
og ég hef alltaf leitað í slíkt,“ seg-
ir Fúsi. Aðstæður voru hins vegar
með þeim hætti að þau urðu að láta
af búskapnum. „Við Guðveig áttum
á þeim tíma eitt barn sem fór í leik-
skóla á Hallormsstað og hún vann á
Skriðuklaustri. Það var mikill akst-
ur og afkoman af sauðfjárræktinni
var einfaldlega þannig að maður
þurfti að teygja sig eftir öllu sem
bauðst meðfram búskapnum,“ seg-
ir hann. „Ég hefði alveg viljað vera
áfram í búskap en það var bara ekki
í boði, því miður. Aftur á móti gaf
það mér góða innsýn í hugarheim
bænda og nýtist mér í mínu starfi
núna,“ bætir hann við.
Á hálum ís
Fúsi hefur ekki náð fjörutíu ára aldri
en hefur engu að síður reynt margt á
sinni ævi. Hann kveðst hafa verið erf-
itt barn og alltaf hafa átt erfitt upp-
dráttar í skóla. „Það hefur sennilega
ekki verið auðvelt að ala mig upp. Ef
ég væri að vaxa úr grasi í dag hefði ég
sennilega fengið margar greiningar,“
segir hann. Þegar komið var undir
tvítugsaldurinn var hann síðan kom-
inn á hálan ís í lífinu. „Ég var alveg
korter í að verða alkahólisti,“ seg-
ir Fúsi. „Ég var 19 ára gamall, nem-
andi í Menntaskólanum á Egilstöð-
um. Það var mikill óreglutími og ég
var meira og minna bara alltaf fullur.
Ef ég hefði ekki tekið í taumana hefði
ef til vill getað farið illa,“ bætir hann
við. Leiðin sem farin var til að rétta
úr kútnum var aftur á móti óhefð-
bundin. „Vinur minn hafði þá feng-
ið vinnu í Noregi og spurði hvort ég
vildi ekki bara koma með út. „Jú, jú,“
sagði ég og fór út með honum,“ seg-
ir Fúsi en bætir því við að foreldrum
sínum hafi ekki litist á þessi áform.
„Mamma og pabbi urðu alveg brjál-
uð,“ hlær hann við og kveðst eftir á
skilja þau mæta vel.
Fúsi hóf þar störf hjá litlu fjöl-
skyldufyrirtæki sem slátraði laxi,
reykti og fleira slíkt. Þrátt fyrir að
hann vilji kannski ekki mæla með
þessari aðferð segir hann að hún hafi
virkað fyrir sig. „Ég hafði alveg ótrú-
lega gott af þessu. Ég henti mér bara
beint út í djúpu laugina og tók mig
á. Auðvitað gerði ég mér stundum
glaðan dag með strákunum en það
var ekkert í líkingu við það sem áður
var. Það má segja að þessi Noregs-
ferð hafi bjargað mér frá því að verða
alkahólisti,“ segir hann.
Hefur víða reynt
fyrir sér
Fúsi kveðst alltaf hafa verið viljugur
til vinnu. „Ég kann ekki að vera at-
vinnulaus, tek yfirleitt bara því sem
býðst. Mér var innrætt strax sem
unglingi að vinna og hef blessunar-
lega aldrei verið atvinnulaus. Mamma
sagði að það kæmi ekki til greina. Ég
stend í þeirri trú að það hafi verið rétt
hjá henni, en það er kannski að ein-
hverju leyti bara þverhausaháttur,“
segir hann. „Ég hef alltaf haft vilja til
að vinna þó að vinnan hafi ekki endi-
lega verið skemmtileg,“ bætir hann
við.
Fúsi hefur því komið víða við í
gegnum tíðina og reynt fyrir sér í
hinum fjölbreyttustu störfum. „Að
mínum dómi á ég dálítið athyglis-
verða ferilskrá. Ég hef annað hvort
verið í frekar harðri líkamlegri
vinnu, byggingavinnu eða úrbein-
ingu til dæmis, eða þjónustustörf-
um,“ segir Fúsi. Hann hefur þann-
ig unnið byggingavinnu hjá Loft-
orku en einnig þjónað til borðs í
Landnámssetrinu, úrbeinað kjöt
hjá Norðlenska daginn út og dag-
inn inn en einnig afgreitt í kjöt-
borðinu í Melabúðinni í Reykjavík
og starfar nú í verslun Kaupfélags
Borgfirðinga. Hvert einasta starf er
hann þakklátur fyrir að hafa próf-
að og segir að hafi nýst sér seinna
á ævinni. „Kaupfélagið dregur
kannski allt þetta saman, bygginga-
vinnu og bústörf. Reynslan af kjöt-
vinnslunni nýtist mér vel og þó ég
sé ekki að þjóna til borðs þá bý ég að
því í samskiptum við viðskiptavin-
ina. Ég hef öðlast innsýn í ótrúlega
margt sem snertir okkar viðskipta-
vini í dag,“ segir Fúsi. „Eftir því sem
maður verður eldri áttar maður sig
betur á hvað maður tekur úr hverju
verki sem maður hefur tekið sér fyr-
ir hendur. Hvert starf getur kom-
ið að góðum notum síðar þó maður
átti sig ekki á því þá og þegar.“
Er langt frá
heimahögunum
Fúsi flutti fyrst í Borgarnes ásamt
Guðveigu þegar þau hófu rekstur
fiskbúðarinnar Ship O Hoj í sam-
starfi við aðra rekstraraðila. Það
samstarf segir hann hins vegar ekki
hafa gengið. Þau létu af störfum
og búðinni var lokað skömmu síð-
ar. Fúsi segir að þau hafi ákveðið að
búa áfram í Borgarnesi. „Hún vildi
gjarnan vera áfram í Borgarnesi, hér
er allt hennar fólk og ég skil það
mjög vel. Mér er í sjálfu sér alveg
sama hvar ég bý svo lengi sem ég
hef gott og skemmtilegt fólk í kring-
um mig og okkur fjölskyldunni líður
vel,“ segir hann.
Fúsi og Guðveig eiga þrjú börn;
Ásdísi Lind átta ára, Hilmar Karl
sex ára og Hallgrím þriggja ára. Eft-
ir að Guðveig tók við starfi hót-
elstýru á Hótel Bifröst flutti fjöl-
skyldan þangað og líkar vel. Eina
ókostinn við að búa í Borgarfirðin-
um segir Fúsi vera hve langt hann sé
frá heimahögunum. Hann geti því
ekki leyft börnunum að hitta ömmu
og afa fyrir austan jafn oft og hann
gjarnan vildi. Heimsóknirnar verði
aftur á móti lengri fyrir vikið. „Ég
fór austur og var í mánuð hjá for-
eldrum mínum síðasta sumar og tók
börnin með mér. Ég hef aldrei verið
lengur í seinni tíð og það var gott að
leyfa þeim að dvelja lengi og mynda
góð tengsl við afa og ömmu,“ seg-
ir Fúsi.
Sjálfur nýtti hann tækifærið og brá
sér upp á Fljótsdalsheiði. „Mér líð-
ur alltaf best þegar ég er kominn inn
til landsins og finnst til dæmis nauð-
synlegt að komast á Fljótsdalsheiðina
á hverju sumri,“ segir hann og bæt-
ir við að hvers kyns fjallamennska
sé honum kær. „Afi minn var mikill
fjallamaður og tók mig með að kíkja
eftir hreindýrum, rollum og ref þegar
ég var strákur og leyfði mér að keyra
bílinn þegar við vorum komnir upp á
heiðina. Það þótti mér gaman,“ seg-
ir Fúsi og brosir við endurminning-
arnar. „Svo þegar ég varð aðeins eldri
fékk ég að fara með honum og pabba
í refaveiði. Það voru fimm til sjö daga
túrar í senn og legið á greni í öllum
mögulegum veðrum,“ segir hann.
Allir þurfa að læra
að bjarga sér
Undir lok viðtalsins lítur Fúsi yfir
farinn veg og kveðst sáttur við líf-
ið og tilveruna. „Ég get ekki annað
en verið þakklátur fyrir það sem lífið
hefur boðið mér upp á til að þrosk-
ast og verða betri manneskja“ seg-
ir hann og kveðst vonast til þess sín
börn eigi eftir að geta notið skóla-
göngunnar, þroskast og orðið góðar
manneskjur án þess að þurfa reka sig
mikið á. „Það þurfa þó allir að læra
að bjarga sér.“
Hann segist ánægður í starfi og
hefur ekki í hyggju að breyta til.
„Mér líkar mjög vel í Kaupfélaginu
og vil gjarnan vera þar áfram. Það er
aldrei að vita hvaða tækifæri kunna
að bjóðast öðru hvoru okkar í fram-
tíðinni en þangað til uni ég mér vel
hér í Borgarfirðinum,“ segir Fúsi
Fljótsdælingur að lokum.
kgk
Fúsi Fljótsdælingur hefur reynt ýmislegt um ævina:
„Get ekki annað en verið þakklátur fyrir
það sem lífið hefur boðið mér upp á“
Fúsi fyrir utan Kaupfélag Borgfirðinga í Borgarnesi.
Ásamt eiginkonunni Guðveigu Eyglóardóttur og börnunum þremur; Ásdísi Lind,
Hilmari Karli og Hallgrími.
Í hestaferð á Norðurlandi.