Skessuhorn - 21.12.2016, Síða 66

MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 201666
Það er gamall og góður siður að senda jólabréf, en þau
voru fyrr á dögum hugsuð sem nokkurs konar ítarefni
með jólakveðjum. Í jólabréfum voru, auk þess að senda
kveðju til heimilisfólks, sagðar fréttir úr sveitinni. Skessu-
horn leitaði til tíu valinkunnra kvenna af Vesturlandi og
voru þær beðnar að senda lesendum Skessuhorns jólabréf
úr sínu heimahéraði. Kunnum við þeim bestu þakkir fyrir.
Efnistök voru gefin frjáls og því kennir nú sem fyrr fjöl-
breytni í þessum vinalega sið.
Leifsbúð. Ljósm. Steina Matt.
Jólin eru tími hefða og samveru-
stunda fjölskyldunnar. Hefðir geta
verið ólíkar og finnst mér sérstak-
lega mikilvægt að búa þær til um
hátíðirnar. Það er eitthvað svo
skemmtilegt og heillandi að hlusta
á fólk segja frá jólahefðum. Sum-
ir halda jólin á náttfötunum á með-
an aðrir klæða sig í sitt fínasta púss,
sumir vilja hafa jólin fámenn en aðr-
ir vilja hafa húsið fullt af fólki og
mikinn hamagang.
Ég hef notið þeirra forréttinda að
halda öll mín jól í foreldrahúsum.
Þar er ekki mikið stress á aðfanga-
dag, eina reglan er að hlusta á klukk-
urnar hringja inn jólin. Þegar for-
eldrar mínir bjuggu í Hlíð, var far-
ið í fjósið fljótlega eftir að klukkurn-
ar hringdu. Fyrr um daginn hafði
pabbi læst sig inn í stofu og skreytt
(hann sá alltaf um það) þó að síð-
ustu ár, eftir að þau fluttu í Búðar-
dal, höfum við pabbi skreytt saman.
Eftir fjós og jólabað borðuðum við
hangikjöt með uppstúf, kartöflum
og grænum baunum. Ég var allt-
af fyrst búin að borða, líklega hafði
pakkaflóðið sem beið okkar uppi
í stofu einhver áhrif á það. Í mörg
ár var ekki til uppþvottavél á heim-
ilinu og átti alltaf að vaska upp áður
en farið var inn í stofu. Ég held að
ég hafi nánast undantekningarlaust
tekið þátt í að vaska upp á aðfanga-
dagskvöld (hefði líklega mátt vera
duglegri í því önnur kvöld ársins) en
þetta kvöld lá mér mikið á að kom-
ast inn í stofu, í pakkana og kon-
fektið sem þar beið. Eftir mat þurfti
pabbi alltaf aðeins að leggja sig og
þótti mér það ekki sniðugt, sérstak-
lega þegar eldri bræður mínu tóku
upp á því að gera hið sama. En svo
kom loksins að stóru stundinni, stof-
an var opnuð og við okkur blasti loft
og veggir þaktir heimagerðu jóla-
skrauti og alltaf urðum við systkin-
in jafn orðlaus. Í smástund gleymd-
ist pakkaflóðið og konfektið. Þetta
eru mínar sterkustu minningar frá
því að ég var barn, þær stundir og
hefðir sem fjölskyldan bjó til saman.
Með árunum hafa hefðirnar breyst
örlítið, en ég finn samt hvað maður
reynir að viðhalda þeim hefðum sem
sitja hvað sterkast í minningunni.
Árið 2016 flutti ég aftur heim í
Dalina eftir að hafa búið í rúmlega
10 ár á höfuðborgarsvæðinu. Árið
mitt er búið að vera viðburðaríkt,
lærdómsríkt og skemmtilegt. Ég hef
fengið að kynnast mörgu góðu fólki
í störfum mínum hér, bæði börn-
um og fullorðnum, en það sem mér
finnst best við að vera aftur flutt í
Dalina er nálægðin við fjölskylduna
mína. Litlu stundirnar, morgun-
kaffibollinn með mömmu, íþrótta-
æfingarnar með systkinabörnunum,
það að getað aðstoðað systkini mín
í störfum þeirra og að fá aðstoðina
frá þeim, hvílík forréttindi sem það
eru.
Að lokum langar mig sérstak-
lega að þakka öllum þeim sem vinna
sjálfboðaliðastörf, hvort sem það er
björgunarsveitin, íþróttafélögin eða
aðrir sem vinna að góðgerðarmál-
um. Þetta fólk vinnur oft mikla og
ómetanlega vinnu sem bætir samfé-
lag okkar allra.
Kæru Dalamenn og aðrir
Vestlendingar!
Ég óska ykkur gleðilegrar hátíðar
og farsældar á komandi ári.
Svana Hrönn Jóhannsdóttir,
íþrótta- og tómstundafulltrúi
Dalabyggðar.
Hefðirnar mikilvægar
um hátíðirnar
Jólakveðja úr Dalabyggð
Aðventan er ánægjulegur tími sem
við nýtum okkur til að undirbúa
jólahátíðina, hátíð ljóss og frið-
ar. Aðventan er tími fjölskyldunn-
ar þegar við leitumst við að fjölga
samverustundum okkar á heimilinu
við undirbúning jólanna, við förum
á jólahlaðborð með ættingjum og
vinum og reynum að láta ys og þys
dagsins hafa minni áhrif en endra-
nær. Gleymum okkur ekki í verald-
legu vafstri á þessum tíma og not-
um tímann til að eiga góðar stund-
ir með vinum og fjölskyldu. Þegar
við fylgjumst með fréttum utan úr
heimi fáum við oft á tilfinninguna
að við lifum í vondri veröld en við
minnum okkur á að við trúum á hið
góða í manninum með því að halda
upp á fæðingarhátíð frelsarans sem
færði okkur von og trú á hið góða
í manninum, færði okkur kærleik-
ann. Við sem búum hér, hins veg-
ar, höfum það að flestu ef ekki öllu
leyti mjög gott. Hér er gott að vera,
samfélag okkar er þægilegt, við höf-
um í rauninni nóg af öllu. Við höf-
um stundum gott af að minna okkur
á það sjálf.
Fyrir flestum eru hefðirnar mikil-
vægar um jólin. Við hér í Grundar-
firði förum ekki varhluta af því enda
hefur verið nóg við að vera í bænum
á jólaföstunni. Árlegur jólamarkað-
ur kvenfélagsins var haldinn á fyrsta
sunnudegi aðventunnar og segja má
að sá dagur marki upphaf jólaundir-
búningsins í bænum. Félagasamtök,
veitingastaðir, kirkjan og kórar hafa
lagt sitt af mörkum til að stytta okkur
stundirnar á aðventunni með ýmsum
uppákomum, tónleikum og veiting-
um svo við ættum að vera vel nærð á
líkama og sál í aðdraganda jóla.
Ég held að mér hafi sjaldan fund-
ist jólaljósin eins mikilvæg og nú í
ár þegar skammdegið er eins svart
og það gerist. Enginn snjór hefur
verið til að lýsa upp myrkrið held-
ur hefur dumbungur og suddi ein-
kennt síðustu mánuði ársins. Ég hef
nú stundum nefnt það hversu já-
kvæðir Grundfirðingar eru gagnvart
myrkrinu og skammdeginu. Hér er
fólk ekki mikið að sýta myrkrið. Sól-
in hverfur okkur sjónum um miðj-
an nóvember og kíkir ekki yfir Hel-
grindurnar fyrr en undir lok janúar-
mánaðar. Grundfirðingar eru þó ekki
að láta sólarleysið angra sig enda vita
þeir sem er, að sólin er í afar óþægi-
legri hæð þessa mánuði og getur auð-
veldlega gert meira ógagn en gagn.
Raunar er bara slysahætta af henni í
umferðinni. Myrkrið í ár er sagt það
mesta frá því mælingar hófust árið
1871 og því veitir ekkert af að lýsa
upp skammdegið með jólaljósum. Já,
það er bara þannig að stundum þurf-
um við að búa til okkar eigið sólskin
og það kunna Grundfirðingar greini-
lega vel.
Skammdegismyrkrið er þétt en þá
kveikjum við bara fleiri og fleiri ljós.
Það eru mikilvæg og rökrétt við-
brögð.
Þegar áföll verða og þungskýjað
í lífinu þá er dýrmætt að búa í sam-
félagi samkenndar þar sem fólk læt-
ur sig varða heill og hag annarra. Það
hef ég þegar upplifað hér í bæ oft-
ar en einu sinni frá því ég fluttist til
Grundarfjarðar. Í samfélagi þar sem
allir þekkja alla getum við miklu ráð-
ið um hamingju hvers annars. Við
vitum að ekki geta allir hrifist með á
jólum og í aðdraganda þeirra af ýms-
um ástæðum. Fyrir sumum er ein-
semdin einmitt aldrei meiri en á slík-
um tímum. Því getum við litið á það
sem mikilvægt verkefni okkar allra
að láta jólin og hátíðirnar lýsa öllu
samfélaginu okkar og með því sýnt
kærleikann í verki. Það þarf ekki að
vera stórt, eitt bros getur dimmu í
dagsljós breytt.
Fáir finnst mér hafa orðað það
betur en Hákon Aðalsteinsson í
ljóðinu sínu Aðventa. Þar segir hann
meðal annars:
Vökvaðu kærleikans viðkvæmu rós
þá veitist þér andlegur styrkur,
kveiktu svo örlítið aðventuljós
þá eyðist þitt skammdegismyrkur.
Það ljós hefur tindrað aldir og ár
yljað um dali og voga,
þó kertið sé lítið og kveikurinn smár
mun kærleikurinn fylgja þeim loga.

Láttu svo kertið þitt lýsa um geim
loga í sérhverjum glugga,
þá getur þú búið til bjartari heim
og bægt frá þér vonleysisskugga.
Megi aðventan vera ykkur
ánægjuleg og gefandi, megið þið
eiga gleðileg og blessunarrík jól í
faðmi fjölskyldu og vina.
Sigríður Hjálmarsdóttir,
Grundarfirði.
Jól með sól í hug og hjarta
Jólakveðja frá Grundarfirði
Kveðjur úr héraði