Heimsmynd - 01.07.1992, Blaðsíða 18

Áttu við þennan úr Kelduhverfinu sem á bik-
svarta, unga fegurðardís fyrir eiginkonu? spyr
ég-
Já, hún er fjórða konan hans og af fjórða lit-
arhættinum, svarar Nóri: Og eftir því sem hann
segir, sú eina sem hefur haft almennilegt sið-
ferði, enda er hún af afspyrnugóðu fólki í
Norður-Nígeríu sem er víst nokkurs konar
Þingeyjarsýsla þar í landi. Hún er hvorki með
rispur í andliti né neitt járnarusl í nefi eða eyr-
um. Mesta myndarstelpa, þótt hún sé svona
dökk. Eiginlega er hún líkari svörtu tískusýn-
ingardrósunum í Parísarborg en kennslukonu
frá Afríku. En það er þó áreiðanlega hjartalag-
ið sem hefur laðað frænda minn að henni því
það þarf nú ekki að hlusta á hann lengi til að
sannfærast um það að hann leggur meira upp
úr innræti en útliti. Hún er víst mjög þroskuð
andlega þó að ung sé að árum, líklega ekki
eldri en hálfþrítug.
Á hvaða aldri er þessi frændi þinn, spyr ég.
Hann er á besta aldri, segir Nóri: Réttum
megin við sextugt. Þeir fara snemma á eftirlaun
þarna í Ameríku. Hjá Alþjóðabankanum og
Alþjóðagjaldeyrissjóðnum eru ekki önnur gam-
almenni í vinnu en þau sem íslensk stjórnvöld
senda þangað af og til vegna einhverrar pólit-
ískrar nauðsynjar. Frændi minn fór hins vegar
að vinna þarna að eigin frumkvæði, strax að
framhaldsnáminu við Harvard loknu, en ekki
vegna þess að land hans þyrfti að losna við
hann. Og blessaður karlinn hefur aldrei starfað
á íslandi þó að hann langaði til þess öðru
hverju þegar hann var á milli landa og kvenna.
En honum varð á að kalla stórvesír íslenskra
efnahagsmála „verðbólgustjórann“ í ræðu á
stúdentafagnaði fyrir nokkrum áratugum. Og
eftir slfk mistök, jafnvel þótt framin séu á
kenndiríi, segir frændi minn að enginn óvitlaus
maður reyni að sækja um starf á íslandi.
en það var kannski ekki að furða
þótt hann minntist á verðbólgu,
heldur Nóri áfram, því að hann er
búinn að endasendast marga
hringi umhverfis hnöttinn áratug-
um saman og staðnæmast stundum í mörg ár í
löndum, sem ég kann varla að nefna, til að
lækna bæði hastarlegar og þrálátar verðbólgur.
Hann þóttist því þekkja kvillann. Hann sagði
mér samt fyrir mörgum árum, þegar við hitt-
umst í fermingarveislu frænku okkar, sem nú er
orðin nýjaldartrúboði og rekur margar arðvæn-
legar heilsuræktarstöðvar, að lengi vel hefði
hann verið svo grænn að halda að hann gæti ef
til vill orðið að gagni við að kippa íslenskum
efnahagsmálum í liðinn. En auðvitað var öllum
hans erindum stungið undir stól og ýmist þagað
yfir tillögum hans og kenningum eða gert góð-
látlegt grín að þeim.
Ég tek fram diskana því að nú getur Nóri
ekki hesthúsað meira af lambakjöti. Hann fær
ferska ávexti og ís í eftirrétt. Augu hans ljóma
og hann dæsir af velþóknun þegar ég ber hon-
um þetta: Girnilegt er það. En áttu ekki ögn af
rjóma til að fullkomna dýrðina? Hann má vera
óþeyttur.
Auðvitað læt ég þetta eftir honum.
Frændi minn hefur mikinn áhuga á fjölmiðl-
um, segir Nóri þegar fyrstu árásarlotunni á eft-
irréttinn hefur slotað: Enda hefur hann óvenju-
lega góðan samanburð því að hann hefur dvalið
langdvölum í svo mörgum ríkjum með svo
ólíka menningu. Hann hneykslaðist mikið hér
um árið þegar leyfi fyrir rekstri annarrar sjón-
varpsstöðvar var veitt fáeinum fjárvana ein-
staklingum sem höfðu ekki einu sinni reynslu
af fjölmiðlun eða yfirleitt nokkrar forsendur
aðrar en að langa svo ósköp mikið til að eiga
sjónvarpsstöð. Hann sagði að hjá mörgum öðr-
um frumstæðum þjóðum fengju þekkingarlaus-
ir spraðurbassar að leika lausum hala með
skoðanamyndun landsmanna, ekki síst í ein-
ræðisríkjum. En það væri þó yfirleitt farið fram
á að þeir ættu að minnsta kosti hálfa bót fyrir
rassinn á sér.
Ég verð nú að segja að ég er sama sinnis,
bætir Nóri við: Það er engu lagi líkt að kennari
í matvælafræði ofan úr háskóla skyldi, bara
með því að vera bara nógu helvíti bísperrtur og
kjaftagleiður, fá leyfi til sjónvarpsrekstrar hjá
yfirvöldum og að honum skyldi takast að plata
Verslunarbankann til að lána sér næstum fyrir
hverjum blýanti sem þurfti til að byrja starf-
semina. Jón Óttar var að vísu úr innstu klíku
flokksins, Eimreiðarhópnum, meðal annarra
ásamt þáverandi formanni, Þorsteini Pálssyni,
og núverandi formanni, Davíð Oddssyni, og
framkvæmdastjóranum, Kjartani Gunnarssyni.
Og hann hafði vakið á sér athygli með því að
boða skelegglega fagnaðarerindi frjálshyggj-
unnar í blaðagreinum. En það voru einu af-
skipti hans af fjölmiðlun svo vitað sé.
hugsaðu þér nú bara, segir Nóri,
að þeir félagar, Jón Ottar og
Hosi, stofnuðu Stöð 2 með fimm
milljón króna hlutafé og náðu
meira að segja aldrei að borga
inn nema þrjár milljónir af því,
eins og síðar kom í ljós. Þeir tækjavæddu Stöð-
ina, tóku á leigu húsnæði, létu innrétta það og
búa því sem til þurfti, réðu mannskap, að hluta
til með því að lokka með yfirborgunum vinsælt
kunnáttufólk frá Sjónvarpinu og keyptu að
minnsta kosti hálft dúsín af nýjum Volvo-dross-
íum af stærstu gerð handa sjálfum sér og helstu
lautinöntunum. Þetta gerðist allt áður en eyrir
kom inn fyrir áskriftir eða auglýsingar. Sem
sagt, allt upp á krít. Og launin sem þessir
„brautryðjendur" greiddu sér voru býsna mörg-
um sinnum hærri en piltarnir höfðu fengið í
þeim störfum sem þeir sinntu næst á undan, svo
ekki sé minnst á ferðakostnað og olíufursta-
risnu.
Eins og frændi minn segir, heldur Nóri
áfram, hlýtur þjóð okkar að vera einhver sú
heimskasta í heimi eða í besta falli það sem í
gamla daga var kallað „á pörtum". Því á þeim
þremur árum sem drengirnir fengu að leika sér
með Stöð 2 í vímu trylltrar sjálfsupphafningar,
dásamaði öll þjóðin, bæði háir og lágir, árang-
urinn og hrópaði „kraftaverk'? Sá sem lék að-
alhlutverkið, líklega mesti montrass norðan
Alpafjalla og þótt víðar væri leitað, lifði sig svo
inn í stjörnuhlutverk sápuóperunnar að hann
burstaði varla tennurnar nema í beinni útsend-
ingu, hver hugrenning hans varð að brýnu er-
indi til allrar þjóðarinnar og ástarmál, ég tala
nú ekki um hinar tíðu giftingar hans og skiln-
aði, voru álíka stórfréttir og mannskæðar
styrjaldir eða lungnabólguköst landsfeðra vorra
á almannafæri.
framhald á bls. 86