Ársrit um starfsendurhæfingu - 2010, Qupperneq 35

35www.virk.is
ÞJÓNUSTA
„Ég fékk hjartaáfall í maí árið 2006. Þegar
ég var orðinn vinnufær eftir það sneri ég
aftur í gamla starfið mitt. Vinnuveitandinn
skildi vel að ég yrði að fara mér rólega. Í
ársbyrjun 2008 voru hins vegar lagðar
á mig auknar skyldur og ábyrgðir þrátt
fyrir að ég segðist ekki geta bætt þeim
á mig heilsunnar vegna, enda langt í frá
að ég hefði náð fyrri kröftum. Þetta fór að
valda mér meiri streitu, kvíða, þreytu og
svefnleysi. Í janúar 2009 fékk bróðir minn
hjartaáfall og lést. Skyndilegur dauði
hans varð mér mikið áfall og ég ákvað að
nú yrði ég að draga úr álaginu. Ég tók þá
ákvörðun í lok janúar 2009 í samráði við
lækni að segja starfi mínu lausu, þar sem
ég taldi mig ekki eiga annarra kosta völ.“
Margir lýstu áhyggjum sínum vegna
þessa, enda ekki hlaupið að því að finna
aðra vinnu á þessum tímum. „Það var
einfaldlega ekki um annað að ræða; ég
varð að hugsa um sjálfan mig.“
Þröstur Árnason glímir enn við eftirköst
hjartaáfallsins. Hann getur ekki unnið
myrkranna á milli, eins og hann gerði
áður. Hann vann hjá Sambíóunum í 27 ár
og ber vinnuveitandanum vel söguna, en
segir í gamni að jafnvel bestu hjónabönd
geti brostið með tímanum. „Ég var þarna
frá því að þetta var smáfyrirtæki og þar til
þetta var stærsta bíófyrirtæki landsins,“
segir Þröstur. Hann byrjaði sem
sýningarstjóri og vann þá á kvöldin og
um helgar. Svo bættust við ýmis verkefni
og vinnudagur Þrastar lengdist sem því
nam.
Hann var enn heima í sjúkraleyfi í
ágúst 2009, en farinn að huga að nýju
starfi, þegar Sigrún Sigurðardóttir,
ráðgjafi í starfsendurhæfingu hjá Raf-
iðnaðarsambandinu, hafði samband
við hann og sagði honum af Starfs-
endurhæfingarsjóði. „Ég hafði vonast
til að atvinnulífið yrði komið í gang með
haustinu, en þar hafði lítið breyst. Þegar
ég settist niður með Sigrúnu var að vísu
búið að bjóða mér tímabundið starf sem
sýningarstjóri í kvikmyndahúsi, á meðan
sýningarstjórinn þar væri í veikindaleyfi.
Ég tók því starfi, en ákvað samt að þiggja
ráðgjöf Sigrúnar.“
Þröstur segist ekki hafa heyrt af Starfs-
endurhæfingarsjóði fyrr en Sigrún hafði
samband við hann. „Ég er sjálfur í stjórn
stéttarfélags, en stofnun sjóðsins hafði
samt farið framhjá mér. Sigrún lýsti fyrir
mér tilgangi sjóðsins og hverjum hann
ætti að þjóna. Svo fór hún vandlega yfir
starfsferil minn með mér, hvað varð til
að ég hætti, hvaða möguleika ég ætti og
hvaða úrræði ég gæti nýtt mér.“
Hann segir aðstoð Sigrúnar hafa
verið ómetanlega. „Ég var á sjúkra-
dagpeningum, en átti rétt á atvinnu-
leysisbótum þegar þær greiðslur hættu
og fram að þeim tíma þegar ég fór í
tímabundna starfið. Mér var hins vegar
synjað um atvinnuleysisbætur af því að
ég sagði sjálfur upp störfum. Þó var ljóst
að ég neyddist til að segja upp vegna
veikinda; annars hefði ég tæpast farið frá
þessum ágæta vinnustað. Þetta var svo
leiðrétt og ég fékk bæturnar.“
Hjá Sambíóunum hafði Þröstur meðal
annars unnið töluvert við bókhald og
launaútreikninga. „Um tíma reiknaði
ég út laun 170 starfsmanna og ég gæti
vel hugsað mér að vinna slík störf í
framtíðinni. Ég hef töluverða reynslu, en
enga pappíra um þessa þekkingu mína.
Sigrún benti mér á ýmis námskeið og
ég fór og hitti námsráðgjafa hjá Tölvu-
og verkfræðiþjónustunni. Niðurstaðan
varð sú, að ég skráði mig á námskeið
þar í hagnýtu bókhaldi. Sigrún sagði
mér að ég gæti sótt um styrk til
Starfsendurhæfingarsjóðs til námsins
sem ég gerði og það gekk eftir.“
Þröstur lætur afskaplega vel af
ráðgjöfinni. „Sigrún studdi vel við bakið
á mér og hjálpaði mér alltaf þegar ég
kom að einhverjum hindrunum. Hún
gætti þess að ég sofnaði ekki á verðinum.
Það er mjög mikilvægt að eitthvað taki
við þegar sjúkraleyfinu sleppir. Stofnun
Starfsendurhæfingarsjóðs var mjög já-
kvætt skref og hefði í raun átt að vera
búið að koma slíkri starfsemi á fyrir
löngu. Strax í fyrsta viðtalinu fann ég
fyrir miklum létti og ég fór þaðan mun
jákvæðari en áður.“
Þótt Þröstur sé jákvæður og bjartsýnn
gerir hann sér grein fyrir að hann verður
að læra að lifa með hjartveikinni. „Ég
fann fyrir einkennum í desember og það
stressaði mig óneitanlega mjög mikið.
Ég verð að læra að lifa með þeim ótta.
Ég er feginn því að ég ákvað að hætta í
starfi, þar sem álagið var of mikið. Núna
ætla ég að einbeita mér að því að ljúka
bókhaldsnáminu og reyna svo að fá starf
þar sem ég get nýtt þá þekkingu.“
„Sofnar ekki
á verðinum“
Viðtal við
Þröst Árnason