Morgunblaðið - 03.10.2019, Blaðsíða 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. OKTÓBER 2019
✝ Viktoría Krist-jánsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 29.
nóvember 1944. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 23. sept-
ember 2019.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna Krist-
jánsdóttir frá Bíldu-
dal og John Conti
frá Bandaríkjunum.
Sonur Viktoríu er
Þorkell Snorri Sigurðarson, f.
27.3. 1978. Faðir hans var Sig-
urður E. Þorkelsson, f. 20.11.
1940, d. 11.11. 2005.
Barn Þorkels Snorra er Kar-
ítas Þorkelsdóttir, f. 15.10. 2003.
Eftir gagnfræðapróf fluttist
Viktoría til Bretlands, gerðist au
pair og lærði þar hraðritun og
ensku. Þaðan lá leiðin til Suður-
Afríku þar sem hún vann ýmis
störf.
Viktoría vann um tíma hjá Ís-
lenskum aðalverktökum á Kefla-
víkurvelli, svo bóka-
safni Gagnfræða-
skóla Keflavíkur.
Eftir það réð hún sig
til Ólafs Gíslasonar
& co. í Reykjavík
þar sem hún vann
stærsta hluta starfs-
ævi sinnar. Síðustu
starfsárin vann hún
svo við umönnun
eldri borgara í Gull-
smára og Hrafnistu
Kópavogi.
Viktoría var virkur þátttak-
andi í félagsstörfum. Hún var
meðlimur í frímúrarareglunni og
tók mikinn þátt í starfi Golfklúbbs
Reykjavíkur. Þar sat hún meðal
annars í stjórn í nokkur ár, tók
þátt í unglingastarfi og var frum-
kvöðull í uppbyggingu kvenna-
starfs klúbbsins.
Útför hennar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 3.
október 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elsku besta mamma. Þá er
komið að stundinni sem erfiðust
er. Kveðjustundinni. Það er erfitt
að lýsa þeim tilfinningum og því
tómarúmi sem myndast við að
missa svona góða og hlýja konu
eins og þú varst. Konu sem talaði
aldrei illa um nokkurn mann. Konu
sem setti alltaf aðra í fyrsta sætið.
Konu sem tók opnum örmum af
hlýju, væntumþykju og virðingu
öllum sem á vegi hennar urðu.
Konu sem var góð móðir, tengda-
móðir, amma og vinkona.
Þegar ég hugsa til baka kemur
yfir mig ofboðslegt þakklæti og
bros. Þakklæti fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og bros af því þú
gast nú verið svo ansi skemmtileg.
Skemmtileg með öll þín kvæði, ljóð
og hnyttnar setningar sem þú áttir
nú til að segja og senda mér og
honum Bjartmari þínum við hin
ýmsu tækifæri hvort sem það var á
jólapakkamiðunum eða afmæl-
iskortunum enda varstu ljóðelsk
með eindæmum.
Þú studdir mig í einu og öllu.
Við að horfast í augu við sjálfan
mig og í öðru sem ég lagði ástríðu
við, eins og íþróttinni minni golf-
inu. Þú lagðir mikið á þig til að ég
gæti stundað golfið af þeim ákafa
sem ég vildi. Þú keyrðir mig og
sóttir á golfvöllinn á öllum tímum,
vaktir mig eldsnemma á morgnana
til að ég mætti á réttum tíma í
keppni, eða um miðja nótt til að
koma mér í flug þegar ég var að
fara utan að keppa. Samhliða
vannstu fulla vinnu, varst sjálf að
spila golf. Einnig á kafi í stjórn og
kvennastarfinu í golfklúbbnum
ásamt frímúrarareglunni.
Þú hljópst ekki með þín per-
sónulegu málefni um allar jarðir.
Samt varstu ansi lunkin við að
eignast vini og kunningja í gegnum
tíðina enda með svo hlýja nærveru
og ríka réttlætiskennd. Mér er
saga í fersku minni. Ég var ellefu
ára og hafði séð golf í sjónvarpinu.
Mér fannst það spennandi og
spurði mömmu hvort golf væri
bara fyrir gamla karla. Hún sagði
að það væri bara ein leið að komast
að því, dró mig samstundis út á
næsta golfvöll og þar inn í virðu-
legt klúbbhús. Þar sátu gamlir
karlar í leðursófa og horfðu þeir
skringilega á okkur. Mamma bað
mig að bíða frammi meðan hún tal-
aði við þá og kannaði málið. Hún
kom stuttu síðar til baka rauð af
reiði og haskaði okkur út í bíl. Ég
spurði hana hvað þeir hefðu sagt.
„Þeir sögðu að þetta væri enginn
staður fyrir konur og börn, en ég
skal koma okkur inn í þennan
klúbb með öllum tiltækum ráðum.“
Sem og hún gerði. Fúlmennin í leð-
ursófanum fengu ekkert um það að
segja.
Mamma var gædd þeim eigin-
leika að leiðast aldrei, enda mikill
lestrarhestur og bókin aldrei langt
undan. Henni var margt til lista
lagt og fyrir utan að vera einn öfl-
ugasti hraðritari landsins og gríð-
arlega góð í ensku spilaði hún á
blokkflautu og gítar.
Mikið ofboðslega á ég eftir að
sakna þín mikið, þú einstaka kona.
Ég kveð þig með ávarpinu sem ég
notaði reglulega þegar við kvödd-
umst: Kveðja góð, þinn „sonur
sæll“.
Snorri.
Ég hitti Viktoríu fyrst árið 2005,
en þá höfðum við Snorri nýlega
kynnst. Hún tók mér opnum huga
og örmum og reyndist mér fljótt
afskaplega ljúf og yndisleg tengda-
móðir. Hún talaði alltaf mjög fal-
lega til mín og þótti mér frá upp-
hafi gríðarlega vænt um hana.
Hún var góð sál sem sagði aldrei
styggðaryrði um neinn og kom án
undantekninga vel fram við fólkið í
lífi sínu.
Vigga var manneskja sem lét
ekki hafa mikið fyrir sér. Gat unað
sér endalaust með góðan reyfara á
ensku og leiddist aldrei, enda stafl-
ar af spennandi kiljum í hverju
horni þegar maður kom í heim-
sókn. Hún fylgdist grannt með
flugradar á netinu í hvert skipti
sem við Snorri fórum til útlanda,
vildi alltaf vera viss um hvar vélin
var niðurkomin og fylgdi henni frá
flugtaki til lendingar. Þetta var
ekta Vigga, að fylgjast með af
áhuga frá hliðarlínunni og sýna
þannig án nokkurs vafa að henni
væri annt um mann, án þess þó að
hlutast of mikið til um annarra
mál. Blanda sem ég kunni afskap-
lega vel að meta í fari hennar.
Vigga reyndist Snorra mínum
mjög góð móðir, studdi hann
gríðarvel til afreka í íþróttaiðkun
og gaf honum þannig veganesti
sem hefur nýst honum einstaklega
vel í lífinu. Ég er henni ævinlega
þakklátur fyrir það. Einnig reynd-
ist hún Karítas afar góð amma,
sem og vinkonu sinni Berglindi
ómetanleg stoð og stytta.
Ég kveð eðalkonu sem staldraði
helst til stutt við.
Góða ferð Vigga mín, þín verður
saknað. Ég passa upp á Snorra
þinn.
Þinn tengdasonur,
Bjartmar.
Þegar dauðann ber óvænt að
dyrum bregður manni mikið.
Þannig varð um mig þegar Snorri
sonur Viggu frænku minnar til-
kynnti lát móður sinnar. Þá um
nóttina hafði hún látist í svefni, öll-
um að óvörum og þá sérstaklega
Beggu bestu vinkonu hennar og
sambýling. Við Vigga vorum
systkinadætur og jafnaldrar,
bjuggum í sama húsi frá átta ára
aldri allt þar til við fjölskyldan mín
fluttum í annað hverfi. Við gengum
í sama skóla, lærðum báðar að
spila á gítar og vorum saman í
skátunum, en þar entist hún leng-
ur en ég. Hún Vigga mín var frek-
ar dul á tilfinningar sínar en ynd-
isleg mannvera, mikill
lestrarhestur og fróð um marga
hluti, hún var mikill aðdáandi golfs
og spilaði víða á árum áður. Við átt-
um margar og góðar æskuminn-
ingar saman. Svo skildu leiðir og
við fórum okkar veg. Vigga fór ung
utan til náms í Englandi, einnig fór
hún til vinnu í Afríku sem einkarit-
ari. Nokkru eftir að hún kom heim
eignaðist hún einkasoninn og gim-
steininn sinn hann Snorra, var hún
þá búin að festa kaup á íbúð þar
sem Snorri ólst upp hjá mömmu
sinni. Þegar tími var kominn og
Snorri fór að heiman leigði hún sér
íbúð með Berglindi bestu vinkonu
sinni. Þær voru góðar heim að
sækja þrátt fyrir veikindi og erf-
iðleika. Eftir að ég flutti í sama
hverfi og þær varð samgangur
okkar á milli miklu meiri en var og
er ég ótrúlega þakklát fyrir það.
Elsku Vigga, ég veit að þú ert
komin heim og á stað þar þér líður
mikið betur. Um leið og ég kveð
þig vil ég votta Snorra syni þínum
og Berglindi bestu vinkonu þinni
djúpa samúð mína og geymi minn-
ingu um þig í hjarta mínu.
Sigrún frænka.
Á Húsatóftarvelli við Grindavík
fyrir aldarfjórðungi leit ég eina
lilju í holti en hún bar reyndar
drottningarnafnið Viktoría. Við
vorum að keppa í golfi sem var
íþrótt okkar beggja seinni árin.
Upp frá þessari stundu urðum við
perluvinkonur. Viktoría var for-
maður kvennanefndar hjá GR og
kom hún meðal annars á laggirnar
golfmótum Art-Hún. Sigrún
Gunnarsdóttir listakona var
styrktaraðili og verðlaunin voru
listmunir sem voru hennar hönn-
un. Þessi mót voru á víxl haldin hjá
GG og GR í nokkur ár. Viktoría var
í stjórn í GR og fór oft í keppn-
isferðir unglingsliða um landið sem
einn af fararstjórum.
Við Viktoría ákváðum fyrir 14
árum að sameinast um íbúð og þá
varð eðlilega meiri samgangur
með fjölskyldum okkar. Snorri
einkasonur Viktoríu og Vignir son-
ur minn spiluðu golf með mæðrum
sínum. Snorri eignaðist síðan dótt-
urina Karítas og var hún líf og yndi
ömmu sinnar. Það bar aldrei
skugga á sambúð okkar og áhuga-
málin voru íþróttir og ferðalög.
Viktoría fór sem ung stúlka í eitt ár
til Leicester á Englandi og vann
þar sem au pair. Hún bjó í Bret-
landi í tvö ár og lærði til ritara.
Hún þráði að ferðast um heiminn
og í Jóhannesarborg var hún
einkaritari og bjó þar í þrjú ár.
Hún var víðförul og saman fórum
við í heimsókn til Dóru dóttur
minnar sem búsett er á Englandi.
Það var mér mikill styrkur að fara
með Viktoríu sem var komin á sinn
heimavöll enda altalandi á máli
innfæddra.
Handknattleik spiluðum við á
okkar ungpíuárum. Viktoría spil-
aði með Fram og þar spilaði líka
æskuvinkona hennar Jóhanna Sig-
steinsdóttir. Svo vildi til að ég
kynntist Jóhönnu í starfi mínu sem
matráður á sambýlinu Gullsmára.
Þarna bjuggu tíu konur og var
þetta vinnustaður sem naut einnig
starfskrafta Viktoríu eftir að hún
hætti störfum hjá Ólafi Gíslasyni
og Eldvarnamiðstöðinni. Þarna
endurnýjuðust kynni þeirra vin-
kvennanna.
Vigga stóð sem klettur við hlið
mér í veikindum mínum á undan-
gengnum árum. Við styttum okkur
stundir og horfðum á golf og bein-
ar útsendingar frá þátttöku Ís-
lendinga í handknattleik og knatt-
spyrnu erlendis. Ég fékk hana til
að fylgjast með enska boltanum,
ég hélt með Liverpool en hún Leic-
ester.
Vigga lét sér aldrei leiðast og
hún las eingöngu krimma á ensku
og krossgátur voru uppáhald.
Sjötugsafmæli Viggu eyddum
við á ströndu á Tenerife sem var
ógleymanleg ferð. Þegar Viktoría
skráði sig inn á Hótel Jörð var
brottfarardagur e.t.v skráður í
skýin, en eins og hennar var von og
vísa þá skráði hún sig út á hljóð-
látan hátt. Ég held að orðatiltæk-
ið„I did it my way“ hafi verið í
huga hennar. Núna sitjum við
Tumi heimiliskötturinn ein eftir,
hugsi og sorgmædd. Blessað dýrið
hefur ekki vikið úr bóli Viggu en
þegar ég skrifaði þessi minningar-
orð, þá stökk hann fram úr og kom
til mín, eins og hann skildi hvað var
um að vera.
Ég þakka elsku Viggu sambúð-
ina, tryggðina og vináttuna. Ég
þurrka tár af hvarmi og kveð með
ljóði.
Vængjaveröld sál fær friðinn,
látnir umofnir englum ný sýn.
Drottinn vona verndar friðinn,
í veröld töfranna þar sól skín.
(Jóna Rúna Kvaran)
Þín
Berglind.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hjóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasáin
í sálu andar kalt.
Þögul sorg í sál mér næðir,
sár og vonar myrk
en Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.
Hnípin vinur harmi slegin,
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinumegin
í heilögum veruleika.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
er veröld finnum slíka.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran)
Ég sendi einkasyninum Snorra,
Bjartmari hans, ömmustelpunni
Karítas og öðrum ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Viktoríu
Kristjánsdóttur.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Viktoría, eða Vigga eins og við
kölluðum hana oftast, hefur alltaf
verið hluti af lífi okkar.
Vigga var einstök manneskja,
góðhjörtuð með mikinn drifkraft.
Heimilið hennar stóð okkur systr-
um alltaf opið og hún var ætíð
tilbúin að leggja sitt af mörkum við
hvaða verkefni sem hún var beðin
um.
Þrátt fyrir flókin og stundum
erfið fjölskyldutengsl gerði Vigga
okkur kleift að eiga gott og innilegt
samband við bróður okkar. Hátíð-
isdagar eins og jólin voru okkur
mikilvægir og enn í dag höldum við
systkinin jólin saman.
Við munum ávallt minnast
hennar með hlýju, væntumþykju
og þakklæti fyrir þann tíma sem
við fengum að njóta með henni.
Þó daginn stytti og dragi fyrir sól
við dægurstrit er tímans vani ól
þá getum við þó komið sé fram á kveld
kveikt upp ljós við minninganna eld.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Elsku Snorri, Bjartmar, Kar-
ítas og Berglind, við samhryggj-
umst ykkur innilega. Minning
hennar mun lifa með okkur.
Kveðja,
Melkorka og Þorkatla
Sigurðardætur.
Viktoría
Kristjánsdóttir
Ástkær faðir minn, afi, langafi og
lífsförunautur,
BJÖRN PÁLMI HERMANNSSON,
fyrrverandi slökkviliðsmaður,
Holtagerði 30,
Kópavogi,
lést á heimili sínu sunnudaginn 22. september. Útför fer fram frá
Kópavogskirkju mánudaginn 7. október klukkan 13.
Birna Björnsdóttir Hildur Högnadóttir
Pétur Andreas Maack Nadia Margrét Jamchi
Markús Darri Maack Þórdís Jóhannesdóttir
Styrmir Steinn Maack Birna Pálmadóttir
Jóhannes Jökull Jóhanness. Julie Strunk Nielsen
Björn Pálmi Jóhannesson
og barnabarnabörn
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞÓRHALLUR VALGARÐ
AÐALSTEINSSON
bifvélavirki
frá Hliðskjálf, Húsavík,
lést 28. september.
Útför hans fer fram frá Húsavíkurkirkju
laugardaginn 5. október klukkan 13.
Margrét Þórhallsdóttir Heiðar Sigvaldason
Elín Þórhallsdóttir Þórhallur Óskarsson
Ríkarður Þórhallsson
Rebekka Ásgeirsdóttir Hólmgeir Rúnar Hreinsson
Auður, Sif, Rakel og Svana
Heimsins besti sonur okkar, barnabarn,
uppáhalds frændi og barnabarnabarn,
JÓHANN KÁRI EGILSSON
hetjan okkar og
sterkasti strákur í heimi,
lést á Karolinska sjúkrahúsinu í Stokkhólmi
25. september.
Jarðarförin fer fram í Hallgrímskirkju föstudaginn 11. október
klukkan 13.
Erla Þórisdóttir Egill Örn Sigþórsson
Jóhanna Margrét Guðjónsd. Þórir Helgi Helgason
Hrund Magnúsdóttir Sigþór Magnússon
Margrét Þórisdóttir
Þórdís Þórisdóttir Theodór Árni Mathiesen
Atli Þór Sigþórsson
Magnús Orri Sigþórsson
Erla Þórisdóttir Helgi Sigurðsson
Gíslína S. Kristjánsdóttir Guðjón Oddsson
Kristín Samúelsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTINN ÓLAFUR JÓNSSON
Kiddó,
skipstjóri,
Hjallatanga 22, Stykkishólmi,
lést á St. Fransiskussjúkrahúsinu Stykkishólmi 29. september.
Útförin fer fram frá Stykkishólmskirkju föstudaginn 11. október
klukkan 14. Blóm og kransar eru vinsamlegast afþökkuð en
þeim sem vilja minnast hans er bent á KRAFT, styrktarfélag
ungs fólk með krabbamein. Reikningur 0327-26-112233, kt.
571199-3009.
Starfsfólki legudeildar sjúkrahússins færum við bestu þakkir
fyrir frábæra umönnun og hlýhug.
Þórhildur Magnúsdóttir
Egill Egilsson
Magnús Þór Kristinsson Wioleta Marzec
Fanný Kristinsdóttir Patrick Welter
Hjalti Kristinsson Anna Margrét Pálsdóttir
barnabörn og langafabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÚN KRISTÍN VALDIMARSDÓTTIR
Lækjartúni 21, Hólmavík,
lést að morgni 30. september.
Útför hennar fer fram frá Hólmavíkurkirkju
laugardaginn 5. október klukkan 14.
Kristinn, Valdís, Benedikt og fjölskyldur