Morgunblaðið - 12.10.2019, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. OKTÓBER 2019
✝ Árni HalldórJónsson fædd-
ist 22. apríl 1929 í
Neskaupstað.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestfjarða, Pat-
reksfirði, 2. októ-
ber 2019.
Foreldrar hans
voru Jón Bessason.
f. 16. apríl 1874, d.
2. október 1959, og
Þóranna Arnolda Pétursdóttir
Andreasen, f. 10. júlí 1907, d.
16. september 1972. Alsystkini
Árna voru Sigurður, f. 7.10.
1925, d. 7.10. 2019, Ágústa, f.
3.8. 1927, d. 2.1. 1996, Helgi, f.
29.8. 1930, d. 27.8. 2014, Þor-
geir, f. 6.2. 1932, d. 13.3. 2015,
Bjarnlaugur, f. 27.9. 1933, d.
11.6. 1938, Karen, f. 1.10. 1934,
d. 12.3. 2009, Bjarnlaugur, f.
12.9. 1936, d. 4.11. 1936, Bjarni
Anton, f. 28.10. 1937, d. 15.10.
átti Guðmundur Ólafur fjögur
börn. 3) Þór, f. 1953, maki Sig-
ríður Einarsdóttir, f. 1956. Þau
eignuðust fimm börn. 4) Dröfn,
f. 1954, sambýlismaður Gísli
Már Gíslason, f. 1950. Dröfn
var áður gift Einari Jónssyni, f.
1953, d. 2012, saman áttu þau
þrjú börn, áður átti Gísli Már
fjögur börn. 5) Jón Bessi, f.
1956, maki Guðrún Jóna Gísla-
dóttir, f. 1957, þau áttu þrjú
börn. 6) Sævar, f. 1957, maki
Elena Alda Árnason, f. 1966.
Sævar og Elena eiga einn son
saman, en fyrir átti Sævar fjög-
ur börn og Elena tvö. 7) Stef-
anía Heiðrún, f. 1965, Stefanía
á tvö börn af fyrra hjónabandi.
8) Brynja, f. 1967, maki Guð-
mundur Aðalsteinsson, f. 1962,
þau eignuðust sjö börn.
Árni og Alda hófu sinn bú-
skap á Patreksfirði og bjuggu
þar alla tíð. Árni starfaði sem
sjómaður og einnig gerði hann
út og reri á eigin bátum sem
báru nafnið Björgvin BA 1.
Einnig starfaði hann sem
verkamaður þess á milli.
Útför Árna fer fram frá
Patreksfjarðarkirkju í dag, 12.
október 2019, klukkan 17.
1992, og Jón, f.
14.11. 1939, d. 3.7.
2000. Hálfbróðir
sammæðra var
Pétur Hákon
Björnsson, f. 8.7.
1941, d. 6.5. 2005.
Hálfsystkini sam-
feðra voru Sigríð-
ur, f, 19.6. 1899, d.
18.11. 1965, Pétur,
f. 23.3. 1907, d.
4.11. 1969, og Ingi-
björg, f. 22.10. 1910, d. 6.2.
1918.
Eiginkona Árna var Alda
Þórarinsdóttir, f. 18.3. 1931, d.
18.4. 2010. Þau gengu í hjóna-
band 31.12. 1950 og eignuðust
átta börn: 1) Óskírður Árnason,
f. 9.7. 1950, d. 9.7. 1950, 2)
Hrönn, f. 1952, maki Guðmund-
ur Ólafur Guðmundsson, f.
1957. Hrönn var áður gift Þor-
steini Jónssyni, f. 1955, d. 1997,
saman áttu þau tvö börn. Fyrir
Elsku pabbi, þá er komið að
kveðjustund.
Í dag verður þú kvaddur, en
ert örugglega kominn á betri
stað. Þú varst orðinn saddur líf-
daga og sáttur við að fá að fara.
Það verður tómlegt þegur þú
kveður í dag og tilfinningin skrýt-
in að eiga þig ekki lengur að. En
minningarnar á ég alltaf og þær
lifa og eiga eftir að ylja mér á erf-
iðum stundum. Lífið hefur ekki
alltaf farið mjúkum höndum um
þig, en þannig er lífið, og það
mótar okkur og gerir að því sem
við erum. Þú varst ekki maður
margra orða en alltaf gafstu þér
tíma fyrir börnin. Þú varst mér
góður faðir og aldrei skorti neitt
á heimilinu. Þú kenndir mér líka
að vinnan göfgar manninn, í þinni
orðabók var ekkert til sem heitir
leti. Við tengdumst ansi vel,
snemma á minni ævi, það varst
þú sem fórst með mig til Reykja-
víkur þegar ég þurfti á spítala og
sóttir mig aftur, en í þá daga
fengu foreldrar ekki að vera hjá
börnum sínum þegar þau lágu á
spítala og ég hef alltaf fundið á
þér að það þótti þér erfitt, að
skilja barnið þitt eitt eftir á spít-
ala þá aðeins fjórtán mánaða. Við
áttum margar góðar stundir sam-
an, helst á meðan þú varst enn
nógu hress, og við gengum oft
saman ég og þú og eitt áttum við
sameiginlegt og það er að njóta
þess að vera úti í náttúrunni. Það
var oft líf og fjör á Strandgöt-
unni, enda stór fjölskylda og oft
margt í mat hjá ykkur mömmu,
en allir velkomnir. Svo var líka
mikið um músík og söng þar sem
mamma bæði spilaði og söng. Ég
er mjög þakklát fyrir það uppeldi
sem ég hlaut.
Þegar lífið slokknar,
þá sorgin inn skýst.
Oft þá andlitið blotnar,
því sorginni engin orð fá lýst.
Sorgin eftir skilur í hjartanu holu,
sem ekki er hægt að fylla upp í með
vind og golu.
Maður getur ekki verið hennar þegn
en þó vill hún fylgja manni lífið út í
gegn.
Loks kemur gleðin,
þá birtir til.
Svo jafnvel við dánarbeðinn,
er hægt að kunna á því skil.
Gleðin sorginni burt víkur,
þannig að henni um tíma lýkur.
Bros og hlátur hlutar af gleðinni eru
og hún er stór þáttur í okkar tilveru.
Stefanía Heiðrún Árnadóttir.
Í dag kveð ég elsku tengda-
pabba. Leiðir okkar lágu fyrst
saman fyrir 46 árum þegar ég
hitti Jonna. Hann var nú ekki al-
veg sáttur því honum þótti ég
frekar ung. En fljótlega áttaði
hann sig á því að alvara var í okk-
ar sambandi og varð hann sáttur
við mig og urðum við góðir vinir.
Hann hringdi oft þegar eitthvað
bjátaði á og leitaði ráða hjá mér.
Einnig treysti hann mér fyrir
ýmsu þegar Alda tengdamamma
féll frá í apríl 2010. Var það hon-
um þungbært því mikill var miss-
irinn hjá honum því Alda var hon-
um allt.
Síðustu árin dvaldi hann á
Heilbrigðisstofnun Patreksfjarð-
ar. Þar áttum við oft góðar stund-
ir saman enda eðlilegt þar sem ég
vinn þar. Vil ég þakka honum fyr-
ir allt það traust sem hann gaf
mér. Blessuð sé minning þín
elsku tengdapabbi. Ég sendi
börnum hans og fjölskyldum
þeirra mína innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þín tengdadóttir,
Guðrún.
Elsku besti afi, nú er liðin
stundin og þú ert farinn frá okk-
ur.
Ég get ekki annað en hugsað
til baka um allar þær góðu minn-
ingar sem ég á. Fyrsta sem kem-
ur upp í hugann er þegar ég fór á
vertíð í Neskaupstað árið 1997,
þá spurðir þú mig mikið um mína
veru þar og ræddir Austfirði
enda voru þeir þín heimkynni.
Eftir að amma kvaddi var ég
svo lánsöm í þrjú ár að vera sú
sem kom með matinn í hádeginu
til þín áður en þú fluttir á heil-
brigðisstofnunina.
Sem endranær var ég alltaf í
kringum þig afi minn enda starf-
aði ég líka þar þegar þú mættir á
svæðið.
Sá tími er mér ómetanlegur,
við vorum mikið saman og þá fór-
um við stundum á facebook-síð-
una mína þar sem ég gat þar sýnt
þér myndir af ættingjum og vin-
um, sérstaklega hafðir þú gaman
af því að sjá myndir af Sigga
Bessa bróður þínum.
Það verður sérstaklega skrítið
að hafa þig ekki með mér í
vinnunni, elsku afi, en nú veit ég
að þú ert kominn á góðan stað,
kominn til ömmu og er ég viss um
að hjá ykkur hafa orðið fagnaðar-
fundir, enda saknaðir þú hennar
mjög mikið.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem ég átti með þér og ylja mér
við góðar minningar.
Kveðja þín afastelpa,
Edda Fanney Jónsdóttir.
Árni Halldór
Jónsson
✝ Guðni SveinnJóhannsson
fæddist á Ósi, Borg-
arfirði eystra, 20.
september 1935.
Hann lést á sjúkra-
húsi Heilbrigð-
isstofnunar Suður-
lands 4. október
2019.
Foreldrar Sveins
voru þau Jóhann
Helgason, bóndi og
verkamaður, og Bergrún Árna-
dóttir húsmóðir. Sveinn var
ásamt Guðmundi tvíburabróður
sínum yngstur í 14 systkina hópi.
Af systkinum hans eru nú ein-
ungis eftirlifandi Guðmundur og
Jón Þór.
Eftirlifandi eiginkona Sveins
er Geirlaug Sveinsdóttir, f.
11.10. 1942 frá Hvannstóði,
Borgarfirði eystra. Þau giftu sig
í Vestmannaeyjum 2. júní 1963.
Börn þeirra eru Jóhann, fæddur
1963, Anna Björg,
fædd 1964, hún lést
2015 og Bjarni
Ágúst, fæddur
1972. Barnabörnin
eru 7 og barna-
barnabörnin 2.
Sveinn lauk námi
við barnaskólann á
Borgarfirði. Fljót-
lega eftir fermingu
fór Sveinn á 7 ver-
tíðar til Vestmanna-
eyja og vann í brúargerð á sumr-
in. Sveinn lærði síðan matreiðslu
og vann við þá iðn ásamt kjöt-
vinnslu alla sína starfsævi.
Sveinn og Geirlaug hófu bú-
skap sinn í Þorlákshöfn 1962.
Þau fluttu síðan til Egilsstaða og
bjuggu þar, þar til þau fluttu aft-
ur til Þorlákshafnar fyrir rúm-
um 4 árum.
Útförin fer fram frá Þorláks-
kirkju í dag, 12. október 2019,
klukkan 14.
Afi var duglegasti maður sem
ég þekki. Hann var aldrei latur
og gerði alltaf allt án þess að
kvarta. Hvort sem það voru hús-
verk eða hann var veikur, þá
kvartaði hann aldrei yfir því.
Hann hafði mikla þolinmæði og
þá sérstaklega fyrir öllum þeim
prakkarastrikum sem Alli bróðir
gerði þegar hann var lítill og
hann hafði alltaf sérstaklega
gaman af því að stríða afa sínum.
Afi setti sjálfan sig alltaf í 2. sæti
og vildi allt fyrir alla gera. Ég er
mjög þakklát fyrir að hafa alist
upp með honum og ömmu og þau
kenndu mér svo margt. Þau tóku
mér alltaf eins og ég væri þeirra
eigin og ég man að afi sagði við
ömmu að ég væri nú eiginlega
stelpan þeirra.
Hans helstu áhugamál voru
hestamennska, syngja í karlakór
og safna fallegum steinum. Hann
hlustaði helst á harmonikkutón-
list og ömmu tókst aldrei að fá
hann til að hafa gaman af hljóm-
sveitinni Queen, þó að barna-
börnin hafi spilað það óspart í
bílnum hans. Hann var mjög
nægjusamur og þakklátur fyrir
það sem hann fékk enda borðaði
hann alltaf það sem lagt var á
borð.
Hann var góðhjartaðasti og
besti afi sem hægt var að eiga og
ein af mínum fyrirmyndum í líf-
inu. Ég verð alltaf þakklát fyrir
allt sem hann kenndi mér og fyrir
allar minningarnar sem ég á með
honum. Blessuð sé minning þín,
elsku afi.
Elísa Björt.
Minn kæri tengdapabbi lést
hinn 4. október eftir stutt en erfið
veikindi.
Já, ég kalla hann enn tengda-
pabba með stolti og hef alltaf gert
þrátt fyrir að leiðir okkar sonar
hans skildi fyrir mörgum árum.
Sveinn var svo einstakur maður,
ég mun alltaf vera þakklát fyrir
að hafa fengið að kynnast honum.
Ég hef sjaldan kynnst eins miklu
ljúfmenni, manni með hjarta úr
gulli og þvílíku gæðablóði. Hann
var mér sem annar pabbi, þannig
hefur það alltaf verið.
Ég kynntist Sveini árið 1997
þegar við fluttum með frumburð-
inn okkar til þeirra austur á Eg-
ilsstaði. Þau tóku okkur strax
opnum örmum og hafa allar göt-
ur síðan tekið mér og mínu fólki
sem sínu og hafa alltaf verið okk-
ur sem önnur fjölskylda. Það er
svo ómetanlegt að hafa fengið að
viðhalda þessum tengslum, því
það voru og eru einstök tengsl á
milli okkar.
Sveinn var mikill sveitamaður
sem dýrkaði hestana sína. Ef
hann var ekki í hesthúsinu eða í
kirkjunni að syngja með kórnum
sínum þá var hann uppi á þaki
eða í bílskúrnum að gera við.
Hann var hörkuduglegur – hef
aldrei kynnst jafn duglegum
manni, hvort sem það var í vinnu
eða heima fyrir. Ég á svo margar
yndislegar og dýrmætar minn-
ingar um Svein minn. Hann var
líka alveg einstaklega ósérhlífinn,
var alltaf til staðar fyrir fólkið
sitt. Hann elskaði þegar barna-
börnin komu í heimsókn þrátt
fyrir öll prakkarastrikin, hann
hafði svo gaman af því. Svo ljúfar
minningar.
Það eru ekki margar mann-
eskjur sem snerta mann á lífs-
leiðinni en Sveinn er ein af þeim
manneskjum. Ég mun alltaf
minnast þín, minn kæri Sveinn,
hvíl í friði.
Elsku Geira mín, Jóhann,
Bjarni, barnabörn, barnabarna-
börn, tengdabörn og ástvinir,
mínar innilegustu og hlýjustu
samúðarkveðjur.
Gréta Björk Ómarsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
(V. Briem)
Upp úr 1960 var samfélagið
heima í Þorlákshöfn að byggjast
upp. Fólk sótti þangað vegna
vinnu og þorpið stækkaði hratt.
Meðal þeirra voru Sveinn, sem
réð sig sem kokk hjá Meitlinum
hf., Geira konan hans og foreldr-
ar mínir, Siggi og Ragna. Á þess-
um tíma var þorpið lítið, húsin
spruttu upp og fólk hjálpaðist að í
uppbyggingunni. Allir þekktust
og andrúmsloftið var afslappað.
Við systkinin ólumst upp á H-
götunni með Svein, Geiru og
börnin þeirra í þarnæsta húsi.
Það var mikill samgangur á milli
heimilanna og eins og tíðkaðist á
þeim tíma var oftast einhver
heima yfir daginn. Það myndað-
ist djúp vinátta á milli fjölskyldn-
anna, vinátta sem er mér mikils
virði. Sveinn átti sannarlega sinn
hlut í því, hann var rólegur mað-
ur, hæglátur og með mikið jafn-
aðargeð. Góður, léttur í skapi og
kom ró á hlutina ef leikar æstust.
Sveinn var mér afskaplega góð-
ur. Sem barn leitaði ég oft yfir til
hans og á góðri stundu tók hann
að sér að vera pabbi minn númer
tvö. Við göntuðumst stundum
með þetta okkar á milli og rifj-
uðum upp tilurð beiðninnar og
hversu snöggur Sveinn var til
svars, jú það var sko mikið sjálf-
sagt af hans hálfu! Þetta atvik og
sá stuðningur sem Sveinn sýndi
mér þá var mér ómetanlegur og
svarið kom ekki á óvart því
Sveinn var einstakur.
Sveinn var ættaður að austan
eða frá Borgarfirði eystri og þar
lágu hans rætur. Hann talaði
austfirsku og borðaði „kjet“ og
„smjer“ en þetta gladdi mig
Sunnlendinginn alltaf aðeins.
Eins notaði hann orðin gæska og
gæskur um fólk.
Hann hafði gaman af steinum
og eitt sinn sýndi ég honum stolt
lítinn stein sem ég hafði fundið á
ferð minni um landið, stein sem
ég hélt að væri jaspis. Næst þeg-
ar við hittumst gaf hann mér
stærri jaspis sem hann átti og
sagði mér að gleyma hinum. Svo
mörg voru þau orð, ekkert fjas
eða ámæli um þekkingarleysi,
bara lítil leiðrétting. En þannig
var Sveinn, hann var ekki að hafa
mörg orð um hlutina.
Sveinn og Geira fluttu austur á
Egilsstaði og bjuggu þar í mörg
ár. Börnin þeirra komu sér upp
heimilum og þegar tíminn leið
kom upp sú staða að þau bjuggu
orðið öll fyrir sunnan. Þá komu
þau Sveinn og Geira aftur til Þor-
lákshafnar og fluttu aftur í ná-
grenni mömmu og pabba, nú í
hverfi eldri borgara. Það var ynd-
islegt að fá þau aftur, við glödd-
umst að hafa þau nálægt og að
hitta þau oftar.
Sveinn hafði alltaf verið heilsu-
hraustur og var þakklátur fyrir
það. Honum fannst gaman að
stússast í hestunum, söng í
kirkjukórnum og fannst gaman
að bjóða gestum eitthvað gott að
borða.
Ég kveð góðan vin, takk fyrir
samfylgdina gæskur, þín verður
sárt saknað.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsku Geira og fjölskylda,
missir ykkar er mikill. Ég sendi
ykkur mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Guðlaug Sigurðardóttir.
Kæri Sveinn.
Kynni okkar hófust þegar þú
tókst að þér kokkastarfið í Sölu-
skála KHB á Egilsstöðum fyrir
margt löngu og ég réð mig í vinnu
í grillið, sem við kölluðum eldhús-
ið þar.
Þar var nú oft líf og fjör og
mikið að snúast, ég lærði ýmis-
legt af þér í sambandi við elda-
mennsku á þessum árum sem við
unnum saman og nýti ég mér það
enn þann dag í dag. Þú varst mik-
ill hestamaður og áttu þeir hug
þinn oft í vinnunni og ræddum við
mikið um hesta, hestamennsku
og sveitamennsku almennt.
Minnist ég þess eitt sinn að ég
hafi haft á orði við þig að ég þyrfti
að skreppa í Húsey og athuga
með hestana hans pabba og þú
varst fljótur að bjóðast til að
koma með mér og aðstoða mig í
því, sem þú gerðir og var ég þér
mikið þakklát fyrir. Tíminn í
Söluskálanum var góður tími í
mínu lífi, ég á margar góðar
minningar þaðan og af okkar
samstarfi. Svo man ég hve þér
þótti það reglulega sniðugt þegar
frænka þín varð mágkona mín og
við þá komin með tengingu í
sömu fjölskyldu. Þið hjónin
bjugguð lengi við hliðina á móð-
urforeldrum mínum og rakst ég
stundum á ykkur þar eftir að
Söluskálalífið tók enda hjá mér.
Síðar fluttist ég til Þorlákshafnar
og var ég þá komin í þinn gamla
heimabæ því þar bjugguð þið
Geira áður en þið fluttuð austur.
Tíminn líður og hátt í þrjátíu ár-
um seinna tengjumst við enn
frekari fjölskylduböndum þegar
Bjarni Ágúst og Þóra Birna hefja
sambúð.
Síðar ákveðið þið að flytja í
ykkar gamla heimabæ Þorláks-
höfn. Strákarnir ykkar, tengda-
börn og öll barnabörnin hér á
Suðurlandinu og hér áttuð þið
ykkar vini og kunningja síðan í
gamla dag. Endurnýjuðust kynni
okkar og samskipti urðu meiri við
ykkur hjónin, sem ég er þakklát
fyrir.
Nú er þinni baráttu lokið við
hinn illvíga sjúkdóm sem krabba-
mein er og þurftir þú að glíma við
það af krafti þar til yfir lauk. Mik-
ið er lagt á suma af æðri mátt-
arvöldum og ekki hefur maður
skýringar á því, frekar en öðru
sem lífið gefur okkur.
Allt á sinn tíma í þessari veröld
og nú var þinn tími kominn að
yfirgefa hana.
Lækur tifar létt við máða
steina ... allt í einu laust þessari
laglínu niður í huga minn við
eldamennskuna í kvöld og ég
hrökk ei lítið við, þetta var lagið
sem þú blístraðir svo oft í eldhús-
inu í Söluskálanum hér í gamla
daga. Kæri Sveinn, þú sagðir allt-
af við mig ef þú varst að þakka
mér fyrir eitthvað: „Jæja góða
mín, þakka þér fyrir.“ Nú segi ég
takk fyrir alla gæsku í minn garð
gegnum tíðina.
Með þessum orðum kveð ég
þig og óska þér alls hins besta í
sumarlandinu.
Elsku Geira, synir, tengda-
börn, afabörn og aðrir aðstand-
endur, mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og megi allar góðar
vættir styrkja ykkur í sorginni.
Kær kveðja,
Anna Aðalheiður
Arnardóttir.
Guðni Sveinn
Jóhannsson