Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2019, Blaðsíða 50

50 | Tímarit hjúkrunarfræðinga
Ég heyrði viðtal við Diddú þegar ég var
að hefja mín fyrstu spor í söngnum
en þar sagði hún að sér „liði oft
eins og hjúkrunarkonu þegar hún
væri að syngja!“ Þau orð lýsa vel
þeim tilfinningum sem hún leggur í
sönginn og sem ég þekki sjálf, að með
söngnum erum við að næra, hlúa að,
jafnvel líkna og græða, einmitt það
sem við gerum í störfum okkar sem
hjúkrunarfræðingar. Það er mér því
kært og auðvelt að skrifa hér nokkur
orð um það hvernig störf mín við
hjúkrun og söng fara saman.
Eitt áheyrnarpróf við erlendan skóla
Ég útskrifaðist 1988 frá Háskóla Íslands og
starfaði á Landspítalanum í 2 ár. Ég flutti svo
til Akureyrar og segja má að hrein tilviljun hafi
ráðið því að ég var „uppgötvuð“ með sérstaka
sönghæfileika en það var á árshátíð FSA árið
1990. Ég skráði mig í framhaldinu í söngnám
og ætlaði mér sosum ekkert sérstakt með
það – var í starfi sem aðstoðardeildarstjóri
á sjúkrahúsinu og lektor við Háskólann á
Akureyri og gekk vel, elskaði störfin mín.
En sönggyðjan togaði alltaf í mig og beindi
mér meira og meira inn á söngbrautina. Árið
1995 varð svo örlagaríkt ár í lífi mínu þegar
faðir minn féll skyndilega frá aðeins 53 ára
gamall. Þá fékk tilveran nýja ásýnd. Ég hafði
rétt áður lofað söngkennaranum mínum
að fara í eitt áheyrnarpróf við erlendan
tónlistarháskóla án þess svo sem að hugsa
það eitthvað lengra, féllst á að kanna hvar ég
stæði. Pabbi hafði svo haft milligöngu fyrir
mig um gistingu og praktísk mál við ferðina í
gegnum aðstandendur konu sem hann hafði
nýlega jarðsett. Í sorginni reynir maður að
halda áfram og standa við allt sitt, halda sínu
striki þó dofinn sé. Það er skemmst frá því að
segja að ég fór í þetta áheyrnarpróf einum og
hálfum mánuði eftir andlát föður míns og ári
síðar var ég flutt til Manchester á Englandi í
framhaldsnám í óperu- og ljóðasöng. Ég velti
því fyrir mér enn þann dag í dag hvernig það
í ósköpunum gerðist – en trúi því að mér hafi
verið ætlað að feta þennan veg, hann hafði
einhvern æðri tilgang fyrir mig.
Söngurinn nærir,
líknar og græðir
Björg Þórhallsdóttir
hjúkrunarfræðingur á Landspítala og sópransöngkona
„ÞAÐ HEFUR ÞVÍ VERIÐ MÉR AFAR DÝRMÆTT AÐ FÁ
TÆKIFÆRI TIL AÐ TENGJA SAMAN ÞESSA
TVO ÞÆTTI Í LÍFI MÍNU“
Ég nam, bjó og starfaði í Englandi í 11
ár en árið 2007 flutti ég heim og kom þá
næstum beint í „hrunið“. Það er nú þekkt
meðal söngvara að fæstir lifi einvörðungu
af söngstörfum hér á okkar litla landi og
flest okkar hafa aukabúgrein. Ég hafði
síðustu fjögur árin mín í Englandi dustað
rykið af hjúkrunarfræðingnum og starfaði í
lausamennsku þrjá til fjóra daga í mánuði.
Ég fann hvað ég hafði saknað þess að hjúkra,
hvað starfið var stór hluti af mér, hvað ég hafði
mikla þörf og ánægju af að vera í þessari nánu
snertingu við fólk og reyna að bæta líðan þess
ásamt því að nýta þekkingu mína og reynslu.
Þegar ég flutti hingað heim ákvað ég því að
gera það sama, starfa við hjúkrun samhliða
söngstörfum. Og það hef ég gert allar götur
síðan, í mismiklum mæli þó. Mér hefur tekist
að láta þetta fara vel saman praktískt séð, hef
mætt skilningi og sveigjanleika og elskusemi
samstarfsfólks og yfirmanna. Svo býður
hjúkrunarstarfið upp á vissan sveigjanleika er
varðar starfsprósentu og vaktafyrirkomulag og
það hefur komið sér vel.
Tónlistin snertir sálir
En það hefur ekki síður gefið mér sjálfri mikið
að syngja fyrir sjúklingana mína. Segja má að
einir mínir eftirminnilegustu tónleikar hafi
verið á líknardeildinni á Landakoti á jóladag
1950