Morgunblaðið - 04.11.2019, Blaðsíða 19

fannst alltaf ef þú heyrðir af nýj-
um tækjum að þau væru mun auð-
veldari í notkun en eldri tækin
þín. Og ef þú mundir ekki hvernig
átti að nota eitthvað af þeim tækj-
um fannst þér að það yrði bara að
kaupa nýtt. Við munum sérstak-
lega eftir símanum. Já, síminn. Þú
komst heim einn daginn alveg viss
um að nýr snjallsími væri það sem
þú þyrftir og væri lausn á öllum
þínum vandamálum. Svo voru
settar upp í honum stillingar fyrir
blinda og næstu mánuðir fóru í að
við reyndum að læra á hann og þú
pantaðir þér kennslu á hann en
ekkert dugði. Þó náðir þú yfirleitt
á endanum að bjarga þér. Svo
voru það tónlistarspilararnir, raf-
magnsrúmið og fleira sem þú
keyptir og sagðir alltaf þegar
þetta kom heim: „Hvað ætli
Maggi eða Ágústa segi núna við
þessu?“ En auðvitað réðst þú
þessu sjálfur.
Þú fylgdist vel með heilsu þinni
og jafnvel var manni ofboðið þeg-
ar þú varst að panta þér tíma hjá
tannlækni með nokkurra vikna
fyrirvara eða fara á bráðamóttöku
af því að þú hafðir óvart borðað
pasta.
En karlinn minn, takk fyrir
góða viðkynningu og leiðinlegt að
þú náðir ekki að klára ýmislegt
sem þig langaði að gera, eins og
fara og heimsækja Bandaríkin
aftur og klára nokkra áfanga í
fjölbraut.
Að lokum Doddi, einn brandari
sem við sögðum daglega: „Það er
stranglega bannað að rúlla niður
stigann.“
Kveðjur,
liðið í Þorláksgeisla 70,
Magnús Helgi Björgvinsson.
Nú hefur Þórður vinur minn
yfirgefið þetta líf. Ég kynntist
Þórði þegar hann flutti á sambýlið
að Drekavogi 16 í maí 1983. Hann
kom með strætó og var með sígar-
ettukarton undir hendinni sem
hann bað mig að passa fyrir sig og
það gerði ég og aðrir starfsmenn
næstu tíu til tólf árin. Eftir það
hætti Þórður að reykja, sem var
gæfuspor fyrir hann því þá gat
hann hætt að taka astmalyfin sín
um langan tíma.
Þórður var góður félagi á sam-
býlinu og bar umhyggju fyrir
þeim sem þar bjuggu. Minnis-
stætt er þegar við fórum hring-
ferð um landið og stoppuðum
meðal annars í Skaftafelli og þar
var gengið upp að Svartafossi.
Ein af stúlkunum sem var mjög
hjartveik átti erfitt með að ganga
upp brekkurnar. Þá tók Þórður
hana á bakið og bar hana upp. Þar
áttum við svo mjög góða stund við
fossinn í yndislegu veðri þar sem
Þórður fékk sér verðskuldaðan
blund.
Fyrirkomulagið var þannig á
sambýlinu að heimilisfólkið eldaði
til skiptis með aðstoð starfs-
manns. Það var gaman að elda
með Þórði, hann hafði verið í
kokkaskóla fyrir sjónskerta í
Bandaríkjunum og lært ýmis
handtök þar sem ég lærði aftur af
Þórði og nota enn í dag. Þórður
fór í starfsþjálfun fatlaðra í Há-
túni, nám sem nýttist honum vel.
Þar lærði hann meðal annars að
nota tölvu. Í framhaldinu stundaði
hann nám í mörg ár hjá Náms-
flokkum Reykjavíkur. Þórður
hlustaði mikið á útvarp og fylgdist
vel með því sem var að gerast
bæði hérlendis og erlendis og
hafði skoðun á ýmsum málum.
Í sambýlinu í Drekavogi
bjuggu lengst af fjórar konur og
tveir karlar; það myndaðist mikil
og góð vinátta milli þeirra sem
haldist hefur fram á þennan dag.
Einkum voru þeir mjög góðir vin-
ir Þórður og Haraldur Ólafsson.
Þeir áttu það til að bralla ýmislegt
saman sem þeir gættu vel að við
starfsfólkið vissum sem minnst
um. Ég er viss um að það hefur
verið vel tekið á móti honum Þórði
mínum í Sumarlandinu.
Ég votta aðstandendum og vin-
um samúð mína.
Blessuð sé minning hans.
Katrín Guðmundsdóttir.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. NÓVEMBER 2019
✝ Hulda Krist-jánsdóttir
fæddist í Heimabæ
á Hvallátrum í
Rauðasandshreppi
24. desember 1926.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
7. október 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján
Hjálmar Sigmunds-
son, f. 6.9. 1889, d.
4.11. 1976, og Sigríður Egg-
ertsdóttir, f. 12.10. 1900, d.
17.11. 1981. Hulda var fimmta í
röðinni af 10 systkinum. Systk-
ini Huldu eru: Ragnheiður, f.
20.7. 1917, d. 22.4. 1982; Gísli,
f. 21.4. 1921, d. 1.10. 2011;
Ingibjörg Kristín, f. 18.5. 1923,
d. 12.9. 2005; Eggert Halldór,
f. 7.12. 1925; Sigurður Ágúst, f.
1.8. 1929, d. 26.2. 2011; Arndís
Guðrún, f. 14.4. 1931; Kristín
Hrefna, f. 27.12. 1932, d. 3.9.
2017; Einar Sigmundur, f. 4.10.
1936, d. 8.2. 2017; Jóna Mar-
grét, f. 29.11. 1941.
Hulda giftist Knúti Gísla
Friðriki Kristjánssyni 19. nóv-
ember 1948. Börn Huldu og
Knúts eru:
1) Guðrún Jóna hársnyrtir, f.
31.8. 1946, gift Rúnari Sig-
ursteinssyni, húsasmið, f. 14.6.
1946. Börn þeirra eru tvö:
Knútur, f. 20.12. 1966, giftur
Ragnhildi Lindu Wessmann, f.
23.7. 1966, og eiga þau eina
dóttur, Söru Liang Wessmann,
f. 25.2. 2006; Aðalsteinn, f.
13.7. 1984. Börn þeirra eru
Sigrún Vala, f. 10.2. 2015, Kar-
en Jana, f. 24.8. 2016, og Krist-
ín Lára, f. 24.8. 2016, d. 24.8.
2016; Andri, f. 27.6. 1986, sam-
býliskona hans er Birna Dís
Birgisdóttir, f. 21.11. 1986.
Börn þeirra eru Alexander
Jan, f. 21.5. 2011, og Brynjar
Daði, f. 9.7. 2015.
Árið 1941, þegar Hulda var
á fimmtánda ári, fór hún fyrst
að heiman og var ráðin í vist á
Patreksfirði. Árið 1942 sótti
hún nám í Sauðlauksdal hjá
séra Þorsteini Kristjánssyni.
Fyrri hluta árs 1945 fluttist
Hulda í Mosfellssveit og hóf
vinnu í ullarverksmiðjunni á
Álafossi. Þar kynntist hún Sig-
urrós Kristjánsdóttur. Í gegn-
um vináttu þeirra kynntist
Hulda bróður hennar Knúti,
sem seinna varð eiginmaður
hennar. Fluttist hún til Hafn-
arfjarðar til Knúts þar sem
hann bjó ásamt foreldrum sín-
um en Knútur hafði flust til
Hafnarfjarðar lýðveldisárið
1944 ásamt foreldrum sínum.
Hulda og Knútur giftu sig
árið 1948 og bjuggu allan sinn
búskap í Hafnarfirði. Hús-
mæðrastarfið skipaði stærstan
sess í lífi Huldu. . Hún sinnti
einnig tengdaforeldrum sínum
en þau bjuggu á heimili hennar
og Knúts.
Útför Huldu fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 4. nóvember 2019, klukk-
an 13.
27.4. 1981, sam-
býliskona hans er
Bettina Björg
Hougaard, f. 10.8.
1980. Börn þeirra
eru Alma Rún, f.
26.1. 2017, og Elín
Ylfa, f. 18.2. 2019.
Dætur Bettinu eru
Telma Ósk Sig-
urgeirsdóttir, f.
10.6. 2005, og Milla
Kristín Sigurgeirs-
dóttir, f. 21.6. 2009. 2) Ágúst
byggingatæknifræðingur, f.
16.12. 1947. 3) Kristján bygg-
ingatæknifræðingur, f. 6.1.
1954, giftur Grétu Benedikts-
dóttur tækniteiknara, f. 2.12.
1958. Börn þeirra eru fimm;
Benedikt Bjarni, f. 6.4. 1982,
giftur Sóleyju Zachariasen
Sjúrðadóttur, f. 15.3. 1990.
Börn þeirra eru Sjúrður Krist-
ján, f. 20.7. 2017, og Gréta
Gurli, f. 2.4. 2019; Knútur, f.
30.3. 1984; Marteinn, f. 7.12.
1987; Kristján Tómas, f. 28.6.
1989; Hjörtur Ágúst, f. 15.2.
1993. 4) Sigrún Edda, tækni-
teiknari og framhaldsskóla-
kennari, f. 24.9. 1955, gift Jan-
usi Friðriki Guðlaugssyni,
PhD-íþrótta- og heilsufræðingi,
f. 7.10. 1955. Börn þeirra eru
þrjú; Lára, f. 3.7. 1974, gift
Haraldi Guðjónssyni, f. 19.5.
1974. Börn Láru og Haraldar
eru Helena Ingibjörg, f. 17.6.
2004, og Aron Knútur, f. 13.7.
2008; Daði, f. 20.11. 1984, gift-
ur Guðríði Steingrímsdóttur, f.
Hvallátur í Rauðasands-
hreppi, nú í Vesturbyggð, eru
vestasta byggða bólið á Íslandi.
Þar stóðu býlin og standa enn í
einum hnapp nyrst í Látravík,
fáeina kílómetra í norðaustur
frá Bjargtöngum, þar sem vit-
inn stendur við Látrabjarg.
Bændabýlin á Látrum á öldinni
sem leið voru þrjú, Heimabær,
Húsabær og Miðbær.
Í Heimabæ, á framangreind-
um stað á Vestfjörðum, þann
24. desember 1926, fæddist
jólabarnið Hulda Kristjánsdótt-
ir. Hulda var fimmta í röðinni
af 10 systkinum, fimm stúlkum
og fimm piltum. Öll systkinin
hafa náð fullorðinsaldri og þrjú
systkini Huldu lifa systur sína.
Þegar Hulda er á fimmtánda
ári, fer hún til Patreksfjarðar
þar sem hún er ráðin í vist.
Hún sótti nám í Sauðlauksdal
hjá séra Þorsteini Kristjáns-
syni árið 1942 ásamt öðru ungu
fólki, meðal annars æskuvin-
konu sinni, Björgu Ólafsdóttur.
Fyrri hluta árs 1945 flyst
Hulda suður og hefur störf við
ullarverksmiðjuna á Álafossi í
Mosfellssveit. Þar kynntist hún
Sigurrós Kristjánsdóttur en í
gegnum vináttu þeirra kynntist
Hulda bróður hennar Knúti,
sem seinna varð eiginmaður
hennar.
Árið 1945 flutti Hulda til
Knúts í Hafnarfirði. Frá þeim
tíma má segja að hún hafi helg-
að sig heimilisstörfum og bjó
eiginmanni sínum og börnum
einstaklega gott og hlýlegt
heimili. Fyrstu búskaparárin
bjuggu þau á Strandgötu 50.
Þar fæddist fyrsta barn þeirra,
Guðrún Jóna. Þá fluttu þau á
Selvogsgötu 26 þar sem yngri
systkini Jónu, Ágúst, Kristján
og Sigrún Edda fæddust öll.
Húsið við Selvogsgötu byggði
Knútur ásamt föður sínum á
árunum 1946 til 1947. Fjöl-
skyldan flutti síðan á Arnar-
hraun 23 árið 1959. Það hús
byggði Knútur einnig. Hjá
þeim Huldu og Knúti bjuggu
einnig foreldrar Knúts, Krist-
ján Guðmundur Tómasson og
Jóna Þuríður Bjarnadóttir, en
þau fluttu með syni sínum til
Hafnarfjarðar frá Þingeyri árið
1944.
Það var einstök gæfa fyrir
mig að eiga Huldu og Knút að
eftir að hafa kynnst Sigrúnu.
Árið 1974 fæddi Sigrún okkar
fyrsta barn, Láru. Þá var gott
að eiga að tengdamóður sem
hljóp í öll foreldrastörf hjá ung-
um, óreyndum og uppteknum
foreldrum. Árið sem Lára
fæddist og næstu tvö ár þar á
eftir var ég við íþróttakenn-
aranám á Laugarvatni og Sig-
rún við nám og vinnu. Það var
því mikil öryggistilfinning, sem
aldrei verður fullkomlega þökk-
uð, að vita til þess að dóttir
okkar væri í góðum höndum
hjá ömmu sinni og afa. Vil ég
nota tækifærið og þakka þá
hlýju og umhyggju sem Hulda
og Knútur sýndu mér og okkur
á þessum árum og öll ár eftir
það meðan þau lifðu. Önnur
börn okkar, Daði og Andri, sem
og börn systkina Sigrúnar,
fengu einnig að njóta ríkulegr-
ar ástar, umhyggju og hlýju
þeirra hjóna.
Fæðingarheimili Huldu,
Heimabær við Látrabjarg, er í
dag griðastaður afkomenda
Huldu og Knúts sem og allra
annarra afkomenda Kristjáns
og Sigríðar. Þar hafa afkom-
endur hennar fengið að kynn-
ast einstakri náttúru Vestfjarða
og þeim heimi sem fylgdi því að
alast upp fjarri þéttbýli og
munaði í nútímasamfélagi.
Hulda og Knútur ferðuðust
ekki til útlanda fyrr en þau
voru um fimmtugt. Það var því
ánægjulegt að geta boðið þeim
í heimsókn til Þýskalands,
Sviss og Danmerkur meðan við
Sigrún bjuggum þar, þó ekki
væri nema að gjalda þeim
greiðann við einstaka umönnun
barna okkar.
Vil ég votta aðstandendum
Huldu, börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra, sem og eftirlif-
andi systkinum, mína dýpstu
samúð. Blessuð sé minning ein-
stakrar konu og tengdamóður.
Meira: mbl.is/andlat
Janus Guðlaugsson.
Elsku Hulda amma.
Það var sárt að kveðja þig
elsku amma, en mér hlýnar um
hjartarætur að nú eruð þið
Knútur afi loks sameinuð á ný.
Þið voruð svo yndisleg saman,
svo góð við hvort annað, svo
góð við börnin ykkar, tengda-
börnin, barnabörnin og barna-
barnabörnin. Alltaf til staðar,
alltaf tilbúin að hjálpa. Þið gáf-
uð mér svo margt en dýrmæt-
asta gjöfin voru gildin ykkar,
fjölskyldugildin. Fjölskyldan
var ávallt í fyrsta sæti.
Ég hefði helst viljað stoppa
tímann, hafa ykkur áfram á
Arnarhrauninu, koma í heim-
sókn og njóta samverunnar
með ykkur, fá nýbakaðar klein-
ur eða góðu rúllutertuna þína
amma. En þannig er víst ekki
lífið. Það gengur sinn gang og
okkur er gefinn mislangur tími
á þessari jörð. Ég var ótrúlega
lánsöm að hafa fengið góðan
tíma með þér. Ég er þakklát
fyrir það.
Þegar ég hugsa til baka, þá
eru svo margar góðar minn-
ingar, allar sumarbústaðaferð-
irnar í Látrasel, eða á æsku-
slóðir þínar vestur að Látrum.
Ég minnist einnig með hlýju
heimsókn ykkar afa til okkar til
Þýskalands, Sviss og Danmerk-
ur, þegar við bjuggum þar. Það
eru svo margar góðar minn-
ingar sem ég mun varðveita í
hjarta mínu.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Takk fyrir samverustundirn-
ar elsku amma.
Þín
Lára.
Hulda Kristjánsdóttir
✝ Hjörtur Arn-finnsson
fæddist í Nes-
kaupstað 5. nóv-
ember 1936. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í
Neskaupstað 29.
október 2019.
Hjörtur var
sonur hjónanna
Arnfinns Ant-
oníusarsonar, f.
6.10. 1883, d. 21.6. 1976, og
Aldísar Jórunnar Guðnadóttur,
f. 25.1. 1900, d. 1.4. 1977.
Hjörtur átti sjö systkin. Elstur
var Þórður Arnfinnsson, f.
14.4. 1914, d. 13.12. 1966. Þeir
voru samfeðra. Alsystkin hans
eru Sigurður Anton Arnfinns-
son, f. 6.4. 1929, d. 10.3. 2016,
Guðrún Kristín Arnfinnsdóttir,
f. 18.11. 1930, d. 2.7. 1966,
Anton Bjarnar Arnfinnsson, f.
20.4. 1932, Kristrún Bjarnar
Arnfinnsdóttir, f. 31.3. 1934, d.
13.11. 2002, Salgerður Arn-
finnsdóttir, f. 11.10. 1937 og
Hjördís Arnfinnsdóttir, f. 5.3.
1943, d. 2.6. 2014.
Hjörtur var gift-
ur Guðbjörgu
Þórisdóttur, f.
28.8. 1936. Saman
eiga þau þrjú
börn, þau eru
Kristinn, f. 10.10.
1958, giftur Klöru
Jónasdóttur, Arn-
dís, f. 27.9. 1961,
gift Vilhjálmi
Skúlasyni, og Sig-
þór, f. 14.2. 1968,
giftur Heiðlóu Ásvaldsdóttur.
Hjörtur og Guðbjörg eiga
saman níu barnabörn og tólf
barnabarnabörn.
Hjörtur var fæddur í Norð-
firði, fluttist ungur til Mjóa-
fjarðar en kom til baka níu
ára gamall. Hann fór snemma
á sjóinn og starfaði við sjó-
mennsku alla sína starfsævi.
Hjörtur og Guðbjörg voru
ung þegar þau kynntust og
giftu þau sig 24. maí 1958.
Þau bjuggu alla sína búskap-
artíð í Neskaupstað.
Útför hans fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 4.
nóvember 2019, klukkan 14.
Pabbi fór fjórtán ára gamall að
heiman til sjós en sökum mikillar
sjóveiki var hann settur í land á
Raufarhöfn og vann þar sumarið í
síld. Eftir það dvaldi hann eitt ár
að Sigurðarstöðum á Melrakka-
sléttu.
Þrátt fyrir erfiða byrjun á sjó-
mennsku starfaði hann alla tíð eft-
ir þetta til sjós. Hann sótti sjóinn
að heiman framan af sínum sjó-
mannsferli eða fram til 1975 en
eftir það var hann trillusjómaður
og gerði út frá Neskaupstað.
Gerði hann út Dröfn NK-31 fram
til ársins 1993 en þá sameinuðu
hann og Kristinn, sonur hans, út-
gerðir sínar og gerðu út Nökkva
NK-39 til ársins 2004 en þá hætti
hann að vinna vegna veikinda og
aldurs.
Pabbi var mikill fjölskyldumað-
ur og leið aldrei betur en innan
um sitt fólk og vildi allt fyrir það
gera. Við systkinin og fjölskyldur
okkar eigum ótal minningar um
skemmtilegar stundir með hon-
um.
Pabbi sagði að það næsta sem
við kæmumst eilífðinni væri að
lifa í afkomendum og það mun
hann svo sannarlega gera. Á þeim
tímamótum sem við stöndum nú á
er okkur því þakklæti efst í huga.
Takk fyrir allt, elsku pabbi.
Kristinn, Arndís
og Sigþór.
Við kveðjum elsku afa okkar í
hinsta sinn í dag.
Með sorg í hjarta og þakklæti
fyrir öll okkar ár saman kveðj-
umst við í bili en við munum hitt-
ast aftur. Það er erfitt að kveðja
þá sem skipta mann mestu máli.
Afi og amma eru okkar helstu
fyrirmyndir en þau hafa deilt 64
góðum árum saman. Milli þeirra
hefur alltaf ríkt gagnkvæm ást,
virðing og væntumþykja. Þeirra
heimili hefur alltaf staðið öllum
opið, þar sem mikið er spjallað á
meðan amma ber fram pönnukök-
ur, kleinur, vínarbrauð og annað
góðgæti. Umræðuefnin hafa verið
margvísleg í gegnum tíðina, þá
sérstaklega þeirra líf saman og af-
komendur þeirra. Við erum öll
sammála um að okkur langar að
eiga það sem þau áttu.
Afi hafði þann einstaka hæfi-
leika að láta öllum afabörnum líða
eins og hvert og eitt væri í sér-
stöku uppáhaldi. Hann vildi meina
að hvert og eitt okkar væri með
eindæmum gott og vel heppnað,
enda er minning okkar sú að það
var alveg sama hvað við gerðum
af okkur, þá var viðkvæði hans
alltaf að við værum svo góð börn.
Við barnabörnin gátum aldrei
gert neitt rangt. Hann hafði alltaf
óbilandi trú á okkur í þeim verk-
efnum sem við tókum okkur fyrir
hendur, sama hversu gáfuleg þau
voru.
Afi hefur verið okkur einstak-
lega góður og hlýr í gegnum árin.
Hann var mikill rólyndismaður og
skammaði okkur aldrei né hækk-
aði róminn. Faðmurinn var alltaf
opinn og ekkert var betra en gott
knús og klapp frá hans stóru og
hlýju hendi.
Hann var afinn sem sagði aldr-
ei nei við okkur sama hver spurn-
ingin var. Hvort sem beðið var um
einn krabbapening, snjósleða,
skutl í skóla eða bland í poka þá
var svarið alltaf já elskan. Á tíma-
bili var hann kominn í starf leigu-
bílstjóra við að skutla barnabörn-
um. Á sama tíma hafði hann
óendanlegt vit og visku sem hann
var duglegur að deila með okkur –
hvort sem við báðum um það eða
ekki!
Afi sagði alltaf að það næsta
sem hægt væri að komast því að
vera eilífur væri í gegnum afkom-
endurna. Við vitum að afi verður
áfram nálægur í kotinu þeirra
ömmu og þangað mun okkur
áfram þykja best að koma.
Trú okkar á að afa líði vel þar
sem hann er í dag veitir okkur
huggun en það er samt svo sárt að
kveðja og fá ekki að hitta hann
aftur og vera hjá honum.
Takk fyrir allt, elsku afi, við
munum alltaf minnast þín með ást
og virðingu.
Hjörtur, Margrét Ásta,
Guðbjörg, Eva Dögg,
Skúli, Elísa, Ásvaldur,
Freyja Þöll og Arnfinnur.
Ljóssins englar
Líður þú um loftin blá
og leitar heimahögum frá.
Þá munu ljóssins englar ávallt fylgja þér.
Siglir þú um heimsins höf
og hljótir mikla reynslu að gjöf,
þá bíða ljóssins englar hvar sem er.
Þótt farir þú um fjarlæg lönd
og farir langt frá þinni heimaströnd
þá munu ljóssins englar ávallt fylgja þér.
Í huga þínum ljósin lýsa,
landið mun úr hafi rísa.
Englarnir þeir eru með þér,
þú átt að vita að þeir munu veginn vísa.
Ljóssins englar lýsa þér,
og leiðin heim svo greiðfær er.
Nú munu ljóssins englar alltaf fylgja þér.
Já, hvert sem er.
(Kristján Hreinsson)
Sofðu rótt, elsku langafi.
Dagur Þór, Tinna Rut
og Almar Gísli.
Hjörtur
Arnfinnsson