Fréttablaðið - 08.02.2020, Blaðsíða 81

„Það var eins og hún hefði verið
að bíða eftir að fá að vera í friði og
það var algjörlega í anda ömmu.
Hún vildi alltaf að allir aðrir væru í
lagi og enginn átti að hafa áhyggjur
af henni.“
Mikill áhugi á seinni
heimsstyrjöldinni
Elísabet og amma hennar voru
miklar vinkonur og segir Elísabet að
hún hafi alltaf haft gaman af því að
umgangast fólk sem er eldra en hún.
„Ég hef alltaf laðast alveg ótrúlega
mikið að eldra fólki og ég á mikið af
vinum sem eru töluvert eldri en ég,“
segir hún.
„Mér finnst svo gaman að hlusta
á fólk segja mér gamlar sögur frá
því að þau voru yngri. Til dæmis
að heyra gamlar konur tala um
ást andsár in eða k reppu na í
kringum 1930. Það er eitthvað svo
heillandi við þetta tímabil og saga
er svo áhugaverð,“ segir hún.
Elísabet hefur alltaf lesið mikið
en hún les þó ekki mikið af skáld-
sögum. Hún nýtur þess að grúska
í fræðiritum um ýmis mál. „Ég fór
einu sinni á skólabókasafnið þegar
ég var tólf ára og fann þar bók um
seinni heimsstyrjöldina, síðan þá
hef ég verið húkt,“ segir hún og
glampi kviknar í augum hennar.
„Ég hef eytt heilu nóttunum í að
lesa um seinni heimsstyrjöldina og
ég veit ekki hversu margar heimilda-
myndir og þætti ég hef horft á sem
tengjast henni. Það er eitthvað við
þetta sem heillar mig,“ heldur hún
áfram.
„Mér finnst bara eitthvað svo
áhugavert við það hvernig þetta
byrjaði allt. Upphaf þriðja ríkisins og
það hvernig Hitler náði að heilaþvo
heila þjóð. Telja fólki trú um það að
það væri í fullkomnu lagi að útrýma
gyðingum og heilu þjóðfélagshóp-
unum,“ segir Elísabet og bætir við
að hún hafi einnig mikinn áhuga
á sálfræði. „Ég elska að pæla í við-
brögðum og hugsunarhætti fólks og
því hvernig við sjáum hlutina mis-
munandi,“ segir hún.
„Svo eiga barnabörnin okkar
örugglega eftir að horfa á þetta tíma-
bil sem við erum að upplifa núna
og hugsa bara með sér; hvað var að
gerast? Eins og með Trump, þar gæti
fólk velt því fyrir sér hvernig við
létum þetta gerast og hvernig honum
tókst að vera forseti í fjögur ár í það
minnsta,“ segir hún.
„Sama má segja um allt sem er í
gangi með jörðina okkar. Ég trúi því
að okkur muni takast að snúa þessu
við og að þetta muni breytast en fólk
í framtíðinni hlýtur að eiga eftir að
spyrja sig hvað við vorum að spá.“
Mikil tónlist á heimilinu
Móðir Elísabetar, Helga Möller, er
ein ástsælasta söngkona þjóðarinnar
og hafði atvinna hennar mikil áhrif
á Elísabetu í uppvextinum. Elísabet
lærði á fiðlu í áratug og hóf svo að
læra söng í FÍH. Þá var hún yngsti
nemandi sem hafði komist inn í
söngdeild skólans, aðeins fjórtán
ára gömul.
„Mamma hefur alltaf getað leið-
beint mér mikið í minni vinnu og ég
þekkti ekkert annað þegar ég var að
alast upp en að fylgjast með henni
og þvælast með henni um allt þegar
hún var að syngja svo ég er mjög
heppin með það,“ segir Elísabet.
„Ég var mjög góð á fiðluna þó ég
segi sjálf frá og eftir það nám er ég
með mjög gott tóneyra,“ segir hún,
en Elísabet var í Suzuki-námi þar
sem tónlist er spiluð eftir eyranu. „Ég
er mjög þakklát fyrir þetta í dag því
að hljómagangur og röddun meikar
fullkominn sens í höfðinu á mér,“
segir hún.
„Svo kann ég lög utan að á hinum
ýmsu tungumálum, til dæmis þjóð-
lög á grísku,“ segir hún. Elísabet fékk
mikinn áhuga á balkan-tónlist þegar
Serbía vann Eurovision árið 2007. Út
frá því fór hún að hlusta meira á tón-
list frá hinum ýmsu hornum heims-
ins, til dæmis Grikklandi.
„Svo var ég einu sinni með
mömmu á Krít og hún fer að segja
fólki að ég geti sungið á grísku. Ég
syng svo fyrir fólkið sem skilur
ekkert í því að ég, einhver stelpa frá
Íslandi, kunni grískt þjóðlag sem
allir Grikkir kunna,“ segir hún og
hlær.
Spennandi tímar fram undan
Það er margt fram undan hjá Elísa-
betu, en ásamt því að syngja í
Söngvakeppninni í kvöld hefur lag
hennar Sugar átt góðu gengi að fagna
og situr nú á vinsældalistum lands-
ins. Hún er tilnefnd sem söngkona
ársins á Hlustendaverðlaununum.
Hún er með f leiri lög í bígerð sem
hún hyggst gefa út á næstunni, ásamt
því að í sumar mun hún fara í tón-
leikaferðalag með Gus Gus.
„Þegar Biggi veira hringdi í mig og
bað mig að syngja með þeim ætlaði
ég ekki að trúa því að ég væri sú sem
hann vildi í þetta verkefni, af öllum
söngkonum á Íslandi,“ segir hún og
brosir út að eyrum.
„Ég er virkilega stolt af sjálfri mér
og hef áttað mig á því að ástand er
ekki varanlegt. Það að horfast í augu
við það sem er að gerast á hverjum
tímapunkti getur hjálpað manni að
komast á eftirsóknarverðan stað.
Þó að eitthvað slæmt sé að gerast hjá
manni á einhverjum tímapunkti
þýðir það ekki að þannig verði það
alltaf,“ segir Elísabet að lokum.
ÉG HEF ALLTAF LAÐAST
ALVEG ÓTRÚLEGA MIKIÐ
AÐ ELDRA FÓLKI OG ÉG Á
MARGA VINI SEM ERU
TÖLUVERT ELDRI EN ÉG.
ÉG FÉKK STRAX Á
TILFINNINGUNA AÐ ÞESSA
NÓTT MYNDI HÚN FARA.
FÆTURNIR VORU ORÐNIR
KALDIR, NEGLURNAR
FARNAR AÐ BLÁNA OG ÞAÐ
HRYGLDI Í HENNI ÞEGAR
HÚN ANDAÐI.
skoðaði allt sem ég sagði og gerði
og þorði engu. Þorði til dæmis ekki
að vinna í því að verða söngkona,“
segir hún.
„Ég hef alltaf vitað að mig lang-
aði að vera söngkona og að ég hefði
hæfileikana til þess en ég bara þorði
ekki og var alltaf í varnarstöðu,“
segir Elísabet. „Svo með aldrinum
og auknum þroska áttaði ég mig á
því að ég þekkti ekki sjálfa mig og
fór af stað í sjálfsvinnu,“ bætir hún
við.
Í dag stundar Elísabet hugleiðslu,
les mikið og segist hafa fundið
mikinn létti þegar hún fann kvíð-
ann dvína í takt við sjálfsvinnuna.
„Það er rosalegur léttir að vera laus
við þennan óeðlilega kvíða því að
þetta var þannig að ég var með grjót
í maganum, alltaf,“ segir Elísabet.
„Ég leitaði mér hjálpar og hef farið
í gegnum mikið prógramm til þess
að komast í gegnum kvíðann. Ég
fékk þá hjálp sem ég þurfti og svo
á ég líka bestu fjölskyldu og vini í
heimi og þau hafa stutt mikið við
mig í þessu öllu,“ segir hún.
„Núna hef ég trú á sjálfri mér og
ef ég heyri neikvæðar athugasemdir
um mig eða eitthvað sem ég er að
gera þá fara þær ekki beint í hjartað.
En ef þú hefðir sagt mér fyrir tíu
árum að ég væri að gera alla þessa
hluti sem ég er að gera núna hefði
Elísabet og
amma Elísabet
voru miklar vin-
konur.
ég aldrei trúað þér. Litla Elísabet
hefði aldrei trúað að neitt yrði úr
sér en hér er ég í dag,“ segir Elísabet
og stoltið leynir sér ekki.
Elskar Eurovision
Um þessar mundir er mikið í píp-
unum hjá Elísabetu en hún syngur
á fyrra undanúrslitakvöldi Söngva-
keppninnar sem fer fram í kvöld.
Hún f lytur lagið Elta þig og segist
hún afar spennt fyrir kvöldinu.
„Ég er svo heppin að allir þeir
sem eru með mér á sviðinu eru
góðir vinir mínir. Ef við komumst
áfram og á endanum í Eurovision
þá verður þetta geggjað, besta ferð í
heimi,“ segir Elísabet og hlær sínum
smitandi hlátri.
„Þetta er ótrúlega skemmtilegt
verkefni en það fylgir því ótrúlega
mikil vinna. Um leið og maður
fær að vita að maður komist inn
í keppnina þá byrjar þetta bara á
fullu,“ segir hún.
Elísabet er á stífum æfingum fyrir
söngvakeppnina ásamt því að þurfa
að huga að fjölmörgum þáttum sem
henni tengjast. Þegar ferlið stóð sem
hæst missti Elísabet ömmu sína og
nöfnu.
Óhugnanlegt ferli
„Amma var búin að vera pínu veik
í einhvern tíma en var samt alltaf
frekar hress,“ segir Elísabet.
„Ég vann á spítala með gömlu
fólki svo ég hef séð fólk deyja og ég
hef bæði séð og lært hvaða ummerki
gefa til kynna að fólk sé að fara. Svo
að í þessu ferli gerði ég mér grein
fyrir því sem var að gerast,“ útskýrir
Elísabet.
„Daginn sem fyrsta æfingin var á
RÚV hringdi mamma í mig og sagði
mér að amma væri komin á líkn-
andi meðferð. Ég varð auðvitað að
klára æfinguna en þegar henni lauk
fór ég beint á hjúkrunarheimilið til
ömmu,“ heldur hún áfram.
„Ég fékk strax á tilfinninguna að
þessa nótt myndi hún fara. Fæt-
urnir voru orðnir kaldir, neglurnar
farnar að blána og það hrygldi í
henni þegar hún andaði. Þetta eru
óhugnanlegar aðstæður og sérstak-
lega fyrir þá sem þekkja þær ekki,“
segir hún.
Elísabet og móðir hennar sátu hjá
ömmu Elísabetu í dágóðan tíma en
fóru svo saman á heimili móður
hennar. „Ég gisti hjá mömmu um
nóttina en gat ekki hrist af mér til-
finninguna um að amma myndi
kveðja þessa nótt,“ segir hún.
„Ég hringdi því á hjúkrunarheim-
ilið og bað þær að láta okkur vita
um leið og eitthvað myndi breytast
því þá myndum við vilja vera hjá
henni. Hjúkrunarfræðingurinn lof-
aði mér því að einhver myndi sitja
hjá henni þar til við kæmum aftur
daginn eftir,“ segir Elísabet.
„Það sat starfmaður hjá henni
alla nóttina og svo rétt fyrir sjö um
morguninn hringir annar sjúkl-
ingur bjöllunni. Hún fer og athugar
með sjúklinginn og kemur aftur til
ömmu örstuttu síðar og þá er hún
hætt að anda,“ segir hún.
H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 33L A U G A R D A G U R 8 . F E B R Ú A R 2 0 2 0