Íslenskt mál og almenn málfræði - 01.01.2018, Blaðsíða 211

hefði stundum mátt huga betur að tengingum á milli einstakra kafla, en skilin á
milli sumra þeirra eru óþaflega skörp.
Það gefur bókinni aukið vægi í hinni almennu umræðu að hún er skrifuð á
mjög aðgengilegan og skýran hátt og það markmið Ara Páls að ná til fólks „án sér-
stakrar þekkingar í (félagslegri) málfræði“ (bls. 9) ætti því að nást vel. Má í því
samhengi benda á að ritdómari hefur tekið bókina til kostanna í kennslu, í nám-
skeiði sem meðal annars fjallar um íslenska málstefnu, og er það mat nemenda að
hún sé þægileg aflestrar og gefi víðast skýra mynd af viðfangsefninu hverju sinni.
Einnig er það kostur að Ari Páll er ófeiminn við að koma eigin afstöðu til ákveð -
inna álitamála á framfæri, t.d. varðandi tengsl málstefnu og þjóðerniskenndar, og
setur hana þá fram á yfirvegaðan og skýran hátt. Eins leyfir hann sér með reglu-
legu millibili að krydda umfjöllun sína með stuttum reynslusögum sem varpa frek-
ara ljósi á tiltekið umfjöllunarefni. Fræðilegt vægi slíkra reynslusagna, sem ekki
byggja á rannsóknum, er auðvitað afar takmarkað en þær styðja vel við það mark -
mið Ara Páls að ná til breiðari hóps en bara fræðafólks á þessu sviði.
Heimildaskrá bókarinnar er þrískipt. Fyrsti hlutinn geymir verk sem vísað er
til í bókinni, annar þau eldri rit Ara Páls sem hann styðst að einhverju leyti við í
henni og sá þriðji ýmis önnur rit sem nýttust honum við gerð bókarinnar. Allt er
þetta skýrt og greinargott en óneitanlega hefði verið þægilegt að hafa í sjálfum
textanum tilvísanir í verk úr öðrum og þriðja hluta heimildaskrárinnar þó líklegt
sé að það hefði gert hann síður árennilegan í augum hins almenna lesanda.
Finnur Friðriksson
Háskólanum á Akureyri
Norðurslóð 2
IS-600 Akureyri
finnurf@unak.is
Ritdómar 211