Gríma - 01.09.1940, Page 36

34 ÞÁTTUR AF STURLU RÁÐSMANNI
um, og þar hellti hann grautnum á svell. Vissi hann,
að lögmaður var vanur að ganga úti sér til hressing-
ar um þetta leyti dags og lagði þá leið sína um þess-
ar stöðvar. Þegar lögmann bar að, var svo Sturla
að lepja grautinn af svellinu. Undraðist lögmaður
atferli Sturlu og spurði, hverju þetta sætti. Var
Sturla mjög skömmustulegur og fékkst lengi vel
ekki til að skýra frá því, en er lögmaður gekk á
hann, lét hann sem hann þyrði ekki annað en segja
sannleikann. Sér hefði orðið það á að leggja sér til
munns nokkuð, sem einhver af fjrrirfólkinu á staðn-
um hefði lagt þarna frá sér um daginn, og hafi ekki
getað staðið af sér freistinguna vegna sultar. Bað
hann lögmann auðmjúklega velvirðingar á þessari
yfirsjón sinni. Lögmanni blöskraði þetta svo, að
hann gekk rakleitt til matseljunnar og bað hana um
fram allt að skammta honum Sturlu svo ríflega, að
hann þyrfti ekki að freistast til að éta óþverra upp
úr hlaðvarpanum.
e. Sturla tekur upp grjót.
[St. J.].
Það var einn haustmorgun, að lögmaður sendi
Sturlu ásamt öðrum húskörlum suður í árgilið, og
skyldu þeir taka þar upp grjót; kvaðst lögmaður
ætla að láta aka því heim um veturinn og nota það
í fjósið, sem komið var að falli. Hvernig sem á því
stóð, var Sturlu ekkert um þetta verk gefið, og þeg-
ar suður í árgilið kom, sagði hann við hina hús-
karlana, að þeir skyldu ekkert að hafast, heldur
hvíla sig sem bezt þeir gætu. Lágu þeir svo og dott-
uðu þann dag allan, en um kvöldið lagðist Sturla í