Gríma - 01.09.1940, Síða 80

78
DRAUGURINN í KÁLFAVÍK
Benedikt átti við á ísafirði um sumarið, hrapað til
dauðs í fjárleitum á Breiðadalsheiði, sem er milli
Skutulsfjarðar og önundarfjarðar.
Gátu nú allir þess til, að þarna hefði piltur þessi
afturgenginn heimsótt Benedikt til þess að launa
honum meðferðina um sumarið. Þetta reyndist líka
svo að flestra manna viti, og varð þannig til draugur
sá, er síðan fylgdi Benedikt alla æfi og oft gerði vart
við sig, svo að sáu bæði freskir og ófreskir. — Virt-
ist Benedikt vera lítill bagi að þessu, því að alls
kostar átti hann við piltinn, — sem nú var farið
að kalla Móra, — ef til átaka kom, en þó kom hann
honum aldrei af sér. Svo hafa sagt hásetar Benedikts
og aðrir menn honum kunnugir, að honum hafi get-
izt hálfilla að því, er hann varð þess var, að Móri
fylgdi honum á sjóinn, og fékk það honum nokkurr-
ar áhyggju. Hafði hann hug á að losna við þessa
samfylgd í sjóferðum, en þar sem hann kunni sjálfur
ekkert fyrir sér, varð það ráð hans að leita til þeirra
manna í verstöðvunum við Djúp, er hann vissi fróð-
asta og kunnáttumesta í fornum listum, en það voru
Arnfirðingar og Strandamenn. Fékk hann þau ráð
af þeim, að hann skyldi jafnan til skips ganga síðast-
ur sinna manna, ýta sjálfur og láta sjó falla fyrir
stafn áður en hann stykki upp í bátinn. Hlýddi hann
þessum ráðum, og þótti vel gefast.
Eitt sinn var háseti hjá Benedikt Jóhann nokkur,
kallaður jauel, — það var orðtak hans. Hann var
faðir Sigurðar skurðar, er frægur varð í Skúla-mál-
inu. Jóhann var hinn bezti sjómaður, manna kvik-
astur og snarráðastur, kjarkmikill og fylginn sér.
Sagði hann svo frá, að eitt sinn voru þeir Benedikt á
sjó; voru þeir búnir að draga lóðir og voru á siglingu