Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1989, Qupperneq 4

raun og veru eru öll önnur mál
grundvölluð á þessari meginspurn-
ingu. Því verða allir sem vinna að
hagsmunum fatlaðra, að standa saman
í einni fylkingu til þess að ekki verði
áfram neytt aflsmunar og fatlaðir verði
undir í lífskjarabaráttu sinni.
í því samstarfi Ö.B.Í. og Þroska-
hjálpar sem haldið hefur verið áfram
fram á þennan dag og falist hefur fyrst
og fremst í samráðsfundum, þar sem
fjallað hefur verið um margvísleg mál
er tengjast hagsmunum fatlaðra, hefur
enginn grundvallarmunur komið fram
í afstöðu þessara samtaka.
Einmitt hefur sú vinna sem þar
hefur farið fram, sannfært mig betur en
áður, um að málefnalegur ágreiningur
á ekki að þurfa að standa í vegi nánara
samstarfi. En í hinni sífelldu hags-
munabaráttu sem alltaf er í gangi í
þjóðfélaginu, verða þeir sem í þeirri
baráttu standa fyrir fatlaða að mynda
eina skilvirka og samhenta sveit, sem
getur leitt þá baráttu og verið hin
pólitíska herdeild hagsmunasamtaka
fatlaðra.
Við lifum öll í síbreytilegum
heimi, það sem var rétt fyrir 10 árum,
þarf ekki að vera rétt í dag. Það sem var
talið best í gær, verður ekki endilega
talið það besta á morgun. Það má því
ekki láta ákvarðanir sem teknar voru á
síðastliðnum áratug, blinda eðlilega
sýn til framtíðar. Skoðanir sem jafnvel
mótast öðru fremur af tilfinningum,
mega ekki standa í vegi fyrir því að rök
ráði för.
Eggert Jóhannesson.
Um höfundinn: Eggert Jóhann-
esson er framkvæmdastjóri Svæð-
isstjórnar Suðurlands og fyrrver-
andi formaður Landssamtakanna
Þroskahjálpar. Hann á sæti í sam-
vinnunefnd Ö.B.Í. og Þroska-
hjálpar.
Áætlunarbílstjóri eystra fór ætíð
varlega enda vegir þá vondir og aldrei
hlekktist honum á. Farþegum þótti
seint sækjast. Einu sinni ók bílstjóri
fram á tvo stráka gangandi og bauð
þeim far með sér. „Nei, þakka þér fyrir,
við erum að flýta okkur“, var svarið.
Nágrannakritur er algengur. Ekki
var það sízt á árum áður milli Eskfirð-
inga og Reyðfirðinga, og ekki bætti úr
skák, að kirkjugarður þeirra Eskfirð-
inga var í landi Reyðarfjarðar þá.
Jafnaldri Helga Seljan lagði fyrir
hann þessa spumingu (þetta var um tíu
ára aldurinn): „Veistu hvert Eskfirð-
ingar fara eftir dauðann?“
Helgi svaraði að sjálfsögðu: „Til
Guðs“. Þá hló hinn og sagði: „Ne, hei,
þeir fara sko til Reyðarfjarðar'?
•
Hreppsnefndarmaður eystra lenti í
harðri deilu við „kollega" sinn og
afgreiddi hann svo: „Þetta er rangur
misskilningur hjá þér“.
•
Bóndi á Héraði þá rígfullorðinn
hafði náð sér í konu frá Seyðisfirði.
Hún var sögð ráða mestu um hvaðeina,
en bóndi var þó drjúgur með sig yfir
konunni og sagði við piparsvein í
grenndinni: „Heyrðu, á ég ekki bara að
útvega þér kvenmann. Þetta er enginn
vandi". Piparveinninn svaraði: „Jú,
blessaður gerðu það, en hafðu hana
ekki frá Seyðisfirði". Bóndi mælti ekki
fleira.
Hvað skyldu menn hlera hér?
Maður einn var á lélegri bifreið og
fór varlega, varð raunar stundum of
seinn á ákvörðunarstað. Eitt sinn, er
hann kom eftir afgreiðslutíma, mælti
hann spaklega sér til afsökunar: „Það
er nú betra að vera tíu mínútum lengur
og komast það, en tíu mínútum fljótari
og komast ekki“.
•
Það þótti kaldranalegt hjá presti
eystra, sem var að tala um tvo menn
sem farist höfðu á voveiflegan hátt.
Annar var sóknarbam prests, mætasti
maður, og kvað prestur illt, að hann
hefði farizt, en bætti svo við: „En það
var þó ekkert hjá hinum, hann var með
háskólapróf og var því akademískur
borgari“.
Bóndi einn eystra var vanur að
koma beint að hlutunum. Hann kom á
næsta bæ þeirra erinda að sækja naut
handa kú sinni. Drengur kemur til dyra
og bóndi spyr í síbylju: „Sæll, sæll. Er
tarfurinn heima? Er pabbi þinn
heima?“
Drengnum vafðist tunga um tönn.
•
Og í lokin af fyrrgreindum presti,
sem sagður var hafa verið í
sjálfboðavinnu við smíðar í Skálholti á
námsárum sínum.
Smiðurinn sendi hann eftir planka
að lengd 120 cm. Prestlingur kom aftur
plankalaus og stundi upp: Eg get ekki
mælt þetta. Tommustokkurinn er ekki
nógu langur.
4