Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1989, Blaðsíða 23

í handavinnuhorninu, Guðrún Ó. Melax við útsauminn. Myndin Bryndís.
er vemdaður sundtími klukkan tíu til
tólf, á þriðjudags- og fimmtudags-
morgnum eru hópæfingar hjá sjúkra-
þjálfum Sjálfsbjargar, á miðviku-
dagsmorgnum erum við með léttar æf-
ingar og slökun hér inni, en á föstu-
dagsmorgnum förum við út í aðra
sálma; þá er músíktími. Þá kemur Sig-
rún Bárðardóttir, sem er píanóleikari
og mikil músíkmanneskja, íbúi í
Hátúni 10 og spilar á píanóið, og við
sameinumst í söng og bregðum fyrir
okkur danssporum, ef okkur býður svo
við.
Eftir morgunmat skiptir fólk sér í
hópa eftir áhuga og löngunum. Það er
handavinnuhópur, en handavinna er
mjög mikilvægur þáttur í okkar starf-
semi, aðrir setjast í blaðahornið og lesa
blöðin; við erum með öll dagblöðin
hér, aðrir spila á spil og enn aðrir setjast
í rabbhomið og njóta þess sígilda
ánægjuefnis að spjalla saman um lífið
og tilveruna.
- A eftirmiðdögum skipar handa-
vinnan stóran sess, sumireru í sérmeð-
ferð hjá sjúkraþjálfum og sundlaugin,
sem er mjög mikilvægur þáttur í okkar
starfi, er opin vissa tíma á dag fyrir þá
sem geta verið þar án aðstoðar. Fólk
getur lagt sig, hér er mjög góð
hvíldaraðstaða, og á föstudögum er ég
með myndasýningu með íslensku tali.
Hér er myndbandstæki þar sem ég sýni
myndir sem mér tekst að verða mér úti
um, til dæmis frá fræðslumyndasafn-
inu. Þetta eru alls konar íslenskir þætt-
ir, en hér hentar ekki að vera með er-
lent, textað efni, því þar geta ekki nærri
allir fylgst með. Upp úr hálffjögur fer
svo fólk að tínast heim, við lokum hálf-
fimm og allir eru keyrðir heim.
- Aðrir fastir liðir í okkar starfi eru
vor- og haustferðin, sem eru dagsferðir
hér í nágrennið, jóla- og páskagleði og
þorrafagnaður. A jóla- og páskagleð-
ina höfum við alltaf fengið listafólk til
að mæta hér. Það hefur ekki fengið
greitt fyrir sína vinnu, en það eru til
önnur laun en gjaldmiðill og ég vona
að þau laun hafi borist þessu góða
fólki. Þorrafagnaðurinn er þorrablót
með öllu tilheyrandi þó ég hafi aldrei
kallað þetta blót heldur fagnað.
Við njótum góðs af því að vera í
nábýli við vinnu- og dvalarheimilið,
við höfum aðgang að sundlauginni og
sjúkraþjálfum auk þess sem við
borðum á dvalarheimilinu hér uppi í
hádeginu og fáum okkar kaffibrauð
þaðan.
- Ég sé ástæðu til að geta þess hvað
þessi hópur myndar gott samfélag. Hér
eru allir svo hlýir og láta sig hina svo
miklu skipta, ef einhvern vantar er
strax grennslast fyrir um hvort eitthvað
sé að, fólk hjálpar hvert öðru og slíkt er
mjög mikilvægt. Hér fá menn að vita
að þeir skipta máli og að aðrir láti sig þá
einhverju varða. Það er lærdómsríkt að
þetta fólk sem lifir við svo mikið af
hindrunum skuli sýna meiri hlýju og
áhuga á náunganum en margir þeirra
sem eru fullfrískir. Það getur vel verið,
að þeir sem hafa svona mikla reynslu
að baki og komast til þess að ná
einhverju jafnvægi á sína tilveru kunni
betur að meta gleði og gott viðmót og
virðist því hafa meira til að bera en við
hin sem ætlum að höndla allt í einu.
MARGIR VITA EKKI UM
DAGVISTINA
- Það er ótrúlegt, en mjög margir
fatlaðir vita ekki að dagvistin er til og
að þeir hafi þennan möguleika. Ég hef
oftar en einu sinni orðið vör við að
menn hafa allt í einu áttað sig á hvemig
starfsemin hér er rekin og fundist það
stórkostlegt. - Sumir hafa þá verið svo
lengi einir að það er óskaplega mikið
átak fyrir þá að drífa sig af stað og
koma hingað, en það hefur ekki komið
fyrir ennþá að neinn hafi viljað hætta,
nema þá af einhverjum alveg sérstök-
um ástæðum.
- Vegna þess að það gæti verið að
einhver, sem ekki hefur vitað um
dagvistina áður og vildi nýta sér þessa
þjónustu læsi þetta, vildi ég rekja
hvemig umsókn um dagvist gengur
fyrir sig. Umsóknareyðublöð sem eru
sótt til mín, eru fyllt út af viðkomandi
og hans lækni. Ef okkur sýnist að um-
sækjandi geti notið sín hjá okkur heim-
sæki ég hann, en með því vinnst
þrennt. Til að byrja með hitti ég hann
persónulega, sé hans ástand og kring-
umstæður. Eins kynni ég fyrir honum
heimi 1 ið og hvers sé að vænta þar ef vel
tekst til.I þriðja lagi þekkir þá viðkom-
andi þó eitt andlit, þegar hann mætir í
fyrsta sinn, en það reynist mörgum
erfitt, oft eftir mikla einveru og inni-
lokun að koma í fyrsta sinn í alls
ókunnar aðstæður.
- Ég er ánægð með h vernig t i 1 hefur
tekist með starfsemina hér. Ég fór til
Noregs 1982, til að kynna mér
starfsemi svipaðra stofnana í Osló og
Tromsö og af því dró ég mikinn
lærdóm, en hlýt að segja það hér, sem
gladdi mig mjög að ég sá ekki að okkar
heimili stæði þeim nokkuð að baki,
nema síður væri. Hér kom líka á dög-
unum íslensk kona, sem er búsett í
Osló, til að kynnast starfseminni hér
hjá okkur, í tengslum við það, að verið
er að stofnsetja nýtt heimili fyrir
aldraða í Osló.
- Mér finnst afskaplega ánægjulegt
að Sjálfsbjörg, sem frumkvöðull að
svona starfsemi hér á landi, hefur
komist að því að dagvistin var
gæfuspor í átt til sem bestrar þjónustu
við fatlaða. Þjónustu, sem allir eru
sammála um að þurfi að efla. Ég tel að
það ætti að fjölga heimiliunum hér á
landi, en hafa þau ekki mjög fjölmenn,
og alls ekki fjölmennari en þetta.
Tuttugu og fimm vistmenn væri
æskileg tala því með þeim fjölda væri
hægt að bjóða upp á fjölbreytta
möguleika til afþreyingar og starfs en
um leið hægt að halda dagvistinni sem
stóru heimili í vitund allra. L.G.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23