Dagblaðið Vísir - DV - 09.04.2020, Blaðsíða 21

fólk saman uppi á Langjökli
eða eitthvað. Ég er ekki til í
að vera að gifta fólk úti um
hvippinn og hvappinn, ég er
ekki pitsusendill. Einhvers
staðar þarf maður að draga
mörkin. Ég væri ekki að
sinna kirkjunni minni ef ég
væri í aukaverkefnum úti
um allan bæ,“ segir Gunn-
ar og rifjar upp dæmi þar
sem verðandi hjón vildu fá
hann til að gefa sig saman.
Þetta var sjöunda hjónaband
mannsins og áttunda hjóna-
band konunnar. Meðaltími
þeirra í hverju hjónabandi
var eitt ár. „Ég sagði við þau
að ég tæki ekki þátt í slíku
nema þau myndu fara á tjá-
skiptanámskeið. Sumir láta
eins og þeir viti allt um það
hvernig þeir eigi að gifta sig,
en hafa enga hugmynd um
hvað það er að vera í hjóna-
bandi.“
Árið 2010 var gefinn út listi
yfir þá sem sögðust styðja
ein hjúskaparlög en nafnið
þitt var ekki á listanum. Ertu
á móti því? „Nei, það hefur
ekkert með það að gera, ég
neitaði einfaldlega að taka
þátt í þessu. Það var augljóst
að það átti að setja í gang ein-
hvers konar nornaveiðar. Ég
tek ekki þátt í slíku. Ég veit
ekki um neinn prest sem er á
móti þessu. Ég var nú spurð-
ur um það þegar ég sótti um
embætti biskups á sínum
tíma hvort ég ætlaði að gefa
saman samkynhneigða. Ég
sagði: „Nei, ég ætla ekkert
að fara að gera það, það eru
prestarnir sem sjá um það!“
Hvað með fermingar? „Ég
hef nú aldrei neitað að ferma.
En ég hef sagt við krakkana
að ef þau mæta ekki í 10
messur fyrir ferminguna, þá
fermi ég þau ekki rassgat.
Þau geta þá fermt sig á næsta
ári eða þarnæsta, það skiptir
mig engu máli.“
Gunnar segir það fallegt
þegar hjón ákveða að endur-
nýja heitin eftir að hafa
verið gift í langan tíma. „Það
er raunhæft í nútíma sam-
félagi. Af því að manneskjan
sem þú ert gift í dag verður
ekki sama manneskjan eftir
tíu ár. Við þurfum að læra
inn á hvort annað alla ævi.
Við segjum ekki upp börn-
unum, við þurfum að læra
inn á þau, og það sama gildir
um makann. Strangt til tekið
á maður að reyna við konuna
sína alla ævi!“
Nú er skilnaðartíðni hlut-
fallslega há á Íslandi, sem
og annars staðar á Vestur-
löndum. Gunnar segir að í
flestum tilfellum tali fólk
einfaldlega ekki saman.
„Þetta er eins og með flest
allt annað í þessu lífi. Það
verður ekki meira en það sem
til þess er lagt. Hjónabandið
verður aldrei meira en það
sem þú leggur sjálfur í það. Í
langflestum tilfellum þegar
fólk skilur er þetta tjáningar-
vandi. Ef tjáskiptin eru ekki
í lagi þá eiga menn í erfið-
leikum með allt annað. Sjó-
maðurinn kemur í land eftir
margra mánaða fjarveru og
konan hans fattar að hann er
í raun hundleiðinlegur. Þetta
sést á því að skilnaðartíðni
er há á meðal foreldra lang-
veikra og fatlaðra barna. Það
reynir á allt í samskiptunum.
Lífið gengur út á að skipta á
vöktum og gefa rapport. Svo
kannski nær barnið heilsu,
eða það deyr. Foreldrarnir
horfa framan í hvort annað
og þekkjast ekki.“
Eitt að lokum. Hvað ráð-
leggur þú fólki að hafa í
huga á þessum óvissutímum?
„Um daginn ávarpaði Eng-
landsdrottning þegna sína,
eitthvað sem hún hefur ekki
gert í marga áratugi. Hún
vakti hjá þeim von með því
að vitna í lagatexta sem varð
til í seinni heimsstyrjöldinni:
„We’ll meet again, don’t know
where, don’t know when.“
Horfum handan við hornið
og sitjum ekki föst í því sem
við getum ekki. Horfum
frekar á það sem við getum.
Lykilorðið í þessu öllu er
þakklæti. Þakklæti fyrir það
sem við höfum. Við höfum
heilbrigðiskerfið okkar, heil-
brigðisstarfsfólkið okkar, sjó-
menn, löggæslu, svo ekki sé
minnst á allt verkafólkið, þau
sem þrífa í kringum okkur og
passa að veiran berist ekki.
Þetta fólk er að sinna gríðar-
lega mikilvægu starfi.“
FÓKUS 21DV 9. APRÍL 2020
Vopnin lögð niður um
stund
Gunnar sést ætíð koma til
kirkju á mótorhjólinu sínu.
„Hjólið er mitt farartæki,
hvort sem ég er að fara í
kistulagnir í Fossvogi eða að
gifta fólk. Til að byrja með
fannst mönnum þetta óvið-
eigandi. En flest af því sem
ég hef gert hefur nú orkað
tvímælis. Ég er umdeildur.
Ég er nú ekki svo aumur að
ég sé ekki umdeildur. Ég
ætla ekki að reyna að þykj-
ast vera eitthvað sem ég er
ekki, annaðhvort fílar fólk
mig eða ekki. Það er nóg til
af prestum fyrir þá sem gera
það ekki. Ég er svo lélegur
leikari að ég get ekki sýnt
annað en það sem ég er. Mitt
prívatlíf er óhefðbundið og ég
geri mér nú grein fyrir að ég
er ekki eins og fólk er flest.
En er það einhver?
Fyrir nokkrum árum var
ég að fara að gefa saman
hjón í kirkjunni og brúðurin
var mætt vel á undan öllum
öðrum. Við erum þarna að
bíða, hún og ég, þegar hún
segir mér að hana hafi allt-
af langað að sitja aftan á
mótorhjóli; það var eitthvað
sem hún hafði aldrei prófað
áður. Ég svaraði að ég myndi
sko redda því og þegar allir
gestirnir voru komnir þá
komum við tvö á hjólinu upp
að kirkjunni og þaðan labb-
aði hún inn. Hún sagði við
mig: „Ég hefði verið sátt þó
ég hefði ekki gert neitt annað
í dag… en ég þarf eiginlega
að fara að gifta mig núna!“
rifjar Gunnar upp og skellir
upp úr.
Á hverju ári stendur Gunn-
ar fyrir mótorhjólamessu í
kirkjunni en sú fyrsta var
haldin árið 2006. Alltaf er
húsfyllir og fyrir utan kirkj-
una má telja mörg hundruð
hjól á meðan messan stendur
yfir. Kirkjan fyllist af leðri
og goretex og félagar úr Hells
Angels og Outlaws sitja hlið
við hlið. Tónlistin er rokk og
ról og kántrí inni á milli.
„Þarna leggja menn niður
vopnin um stund. Þetta er
grundvallaratriði sem ég hef
fylgt frá upphafi. Þú kemur
ekki þarna inn sem fulltrúi
fyrir einhvern klúbb. Ég segi
við fólkið að við séum öll jöfn
hérna inni. Menn fá ekki að
koma þarna inn til að helga
sér einhver svæði, þetta er
opinn vettvangur.“
Sterkasti prestur í heimi
Guðsþjónusta, bílar og mót-
orhjól eru aðeins nokkur af
fjölmörgum áhugamálum
Gunnars. Hann er líka kraft-
lyftingamaður og hefur
stundað sportið áratugum
saman. Hann er kallaður
kraftaklerkurinn af félögum
sínum. Á sínum tíma naut
hann handleiðslu Jóns Páls
Sigmarssonar heitins, en báð-
ir ólust þeir upp í Árbænum.
Árið 2004 lyfti Gunn-
ar samanlagt 510 kílóum í
Íþróttahúsi Digraness. Í kjöl-
farið hlaut hann nafnbótina
sterkasti prestur í heimi.
Gunnar varði titi linn
árið 2008. Rétt eins og með
mótorhjólamenn hefur fólk
ákveðna ímynd af kraftlyft-
ingamönnum. Gunnar gefur
lítið fyrir það, flestir af hans
mótherjum séu „boltar“ eins
og hann orðar það.
Í frétt Morgunblaðsins á
sínum tíma sagði meðal ann-
ars: „Metið átti bosnískur
prestur, Ante Ledic, en hann
lyfti 127 kílóum og er því
óhætt að fullyrða að séra
Gunnar hafi „jarðað það
met“, eins og hann orðaði það
sjálfur.
Gunnar lýsir því sjálfur:
„Síðan gerist það árið 2004
að við félagarnir erum uppi
í Röskvu, sem HK rekur, en
þar getum við æft hnébeygju
og réttstöðulyftu. Röskva er
svona „molastöð“ með lóðum
og þess háttar, þar sem menn
geta gengið sjálfala. Þarna
voru strákar í réttstöðulyftu
sem voru eitthvað að paufast
með 100 kílóin og ég hugsaði
með mér að ég gæti þetta.
Það var farið að láta reyna
á sem endaði auðvitað með
því að við fórum upp fyrir
strákana. Svo fór að skilja á
milli mín og allra hinna, þá
var spurningin: Hvar endar
Gunnar? Þegar ég dró upp
190 kíló var orðið nokkuð víst
að ég væri sjálfsagt kominn
yfir 200.
Þeir létu þetta leka og það
hafði samband við mig frétta-
maður frá Fréttablaðinu fyrir
umfjöllun 1. apríl. Þá vorum
við búnir að lesa frétt um það
að bosníski presturinn Ante
Ledic hefði tekið sér titilinn
sterkasti prestur í heimi og
skorað á aðra presta að taka
hann af sér og nota umfjöll-
unina sem tækifæri til þess
að draga athygli að prestum
og vinna gegn fordómum.“
Ég er ekki pitsusendill
Hlutverk sóknarprests er
að vera til staðar fyrir fólk
þegar á þarf að halda.
„Þetta starf er þess eðlis
að maður fær tækifæri til að
sjá það fallegasta og besta
hjá fólki. Svo fær maður hina
hliðina, allt það versta og
ljótasta sem maður vill ekki
sjá eða heyra en kemst ekki
undan. Það eru tvær hliðar á
þessum peningi. Það er bæði
bjart og dökkt.“
Það stendur ekki á svari
hjá Gunnari þegar hann er
spurður um það erfiðasta við
starf prestsins.
„Þegar börn deyja. Sjálfs-
víg. Ungt fólk sem lætur lífið
eftir eiturlyfjaneyslu eða
ofbeldi. Eða misnotkun, ég
hef alltaf og mun alltaf eiga
rosalega erfitt með það. Þetta
venst aldrei.
Eftir svona langan þjón-
ustutíma þá sitja eftir minn-
ingabrot sem ég get ekki deilt
með nokkurri manneskju,
ekki einu sinni konunni
minni. Þetta eru minninga-
brot sem er ekkert þægilegt
að burðast með, en ég mun
aldrei losna við þau.“
Er eitthvað til í að þú hafir
neitað að gifta fólk? „Ég hef
alveg það sagt við fólk ef ég
sé ekki færi á að gefa það
saman. Það er ekki hægt að
panta mig til að fara og gefa
Ég er nú ekki svo
aumur að ég sé
ekki umdeildur.