Íþróttablaðið - 01.05.1967, Síða 26

Miðbæjarbarnaskólans í jóla-
fríinu og vikivakadans í Good-
templarahúsinu, þegar líða tók
á námskeiðið.
Þeim, er litið hefði inn í
fimleikasalinn og heyrt skipun
Jóns Þorsteinssonar, mundi
ekki hafa dottið annað í hug,
en að hér væru óðalbornir
Bakkabræður saman komnir.
Svo mjög var hópurinn sundur-
leitur. Þarna voru nokkrir
menn, sem eitthvað höfðu iðkað
fimleika, aðrir, sem varla höfðu
séð fimleika, hvað þá heldur
meir. En eitt var sameiginlegt,
allir vildu vera með og gerðu
sitt bezta. Og þess skal getið,
að undir handleiðslu og stjórn
Jóns Þorsteinssonar leið ekki
langur tími, þar til taktur og
viðbrögð voru orðin hin beztu.
Þannig var það í hverri íþrótta-
grein, að þroskinn varð með
undrum mikill. Má þar marka
nokkuð, að knattspyrnukapp-
leik töpuðum við fyrir K.R.,
sem þá var fslandsmeistari
með 7 mörkum gegn 1.
Þegar líða tók á námskeiðs-
tímann, hefði mátt með hægu
móti stofna ágætan fimleika-
flokk. Og hefði lengri tími
gefizt, hefðu þarna upp risið
ágætir íþróttamenn á hverju
sviði íþrótta, enda átti það eft-
ir að koma í ljós, að sumir
þessara manna urðu meðal
beztu íþróttamanna landsins, er
stundir liðu fram, auk þess
sem þeir hafa verið og eru enn
ágætir menn innan íþrótta-
hreyfingarinnar.
Eins og áður segir, vorum
við til húsa víðs vegar um bæ-
inn. Til þess að bæta okkur
þetta upp, vorum við svo fé-
lagslyndir að koma saman til
funda- og skemmtihalds í kaffi-
stofum bæjarins. Kom þá í ljós,
að meðal okkar voru mælsku-
menn, hagyrðingar og efni í
skáld. Hér voru og efni í óperu-
söngvara og leikara, og hermi-
krákur voru hér ágætar. Var á
þessum samkomum tjaldað því,
sem til var, og höfðum við
mikla ánægju af þessum sam-
fundum. Hagyrðingarnir pukr-
uðust til að bera saman bækur
sínar og voru grunaðir um
græsku, sem þó var ástæðulaust.
Hátíð þessi stóð í f jóra mánuði.
Þá áttum við að vera færir um
að fara út meðal lýðsins og
kenna. Einnig að sýna getu okk-
ar. Og þó tíminn væri ekki
lengri, náðist undraverður ár-
angur. Allir munu hafa kennt
eitthvað, þegar heim kom í hér-
að, og bárust fréttir af því á
næstu árum, að nemendurnir
kenndu og létu gott af sér leiða.
Skilnaðarhóf var haldið. Þar
var Guðmundur landlæknir
Björnsson aðalræðumaðurinn.
Lét hann mjög vel yfir árangr-
inum og þeim framförum, sem
menn höfðu tekið. Minnisstæð-
astur er mér einn hluti ræðu
hans, um pilt, sem honum hef-
ur víst fundizt okkar grennst-
ur. „Þegar ég sá hann meðal
ykkar, sagði ég við sjálfan mig:
„Þeir drepa strákinn," en þetta
fór á annan veg. Pilturinn
þrútnaði allur og tútnaði, og
þetta sannar okkur, hvers í-
þróttirnar eru megnugar. Þetta
eru þær einar færar um að
gera,“ sagði Guðmundur með
stolti þess manns, sem þekkir
íþróttirnar og gildi þeirra.
Enginn okkar nemendanna var
svo djarfur að standa upp og
segja orð. En nú ætla ég að
flytja inntak þeirrar ræðu, sem
ég var kominn á fremsta hlunn
með að flytja í þessu hófi, þó
mig brysti kjark til að standa
á fætur þá og flytja hana.
„Ég þakka þeim, sem gefið
hafa okkur tækifæri til að sækja
þetta námskeið. Eg þakka
kennurunum fyrir kennslu
þeirra og leiðbeiningar. Og ég
held, ég megi fullyrða, að við
munum ekki setja það ljós, sem
við tökum með okkur héðan,
undir mæliker".
Nú, þegar ég horfi yfir þessa
liðnu 4 tugi ára, finn ég mig
standa í mikilli þakkarskuld
við stjórnir f.S.Í. og U.M.F.f.
Við alla góðu kennarana, sem
velflestir kenndu kauplaust sín-
ar íþróttagreinar. Ég minnist
vingjarnlegrar framkomu frá
þessum dögum og fram til þessa
dags. Þá er ég ekki í minni
þakkarskuld við þessa félaga
mína, sem æ síðan hafa sýnt
mér vináttu og vinarhug.
Svo kom skilnaðarstundin.
Kom þá margt í ljós, sem dul-
izt hafði. Einn lifði af skrínu-
kosti allan tímann, annar að
hálfu. Fæstir gátu af eigin
rammleik komizt á þetta stutta
námskeið. Einstaka maður
fékk styrk frá ungmennafélagi
sveitar sinnar eða bæjar, aðrir
voru á vegum vina eða skyld-
menna.
Og nú eru þessir menn
komnir út meðal lýðsins og
hafa verið þar í ýmsum störfum
og hvarvetna hinir nýtustu
menn.
Og því settist ég niður að
rita þetta, að það verði að ein-
hverju til að gjalda þá skuld,
sem ég stend í við alla þessa
aðila, því oft finnst mér, sem ég
eigi mest að þakka, en hafi
minnsta getu til að greiða.
Sendi ég svo öllum kveðju guðs
og mína.
Gísli Sigurðsson.
182