Íþróttablaðið - 01.05.1967, Síða 29

geti orðið valdur andlegrar þreytu.
Þegar um vafatilfelli er að ræða við
úrtöku, ætti því að skýra nákvæm-
lega frá þeim og gera grein fyrir,
hvað lagt er til grundvallar vali •—
iþróttamenn eiga með öðrum orðum
að finna, að þeir séu hlutgengir
meðlimir íþróttasamtakanna og að
þeir séu hlutlaust dæmdir og sann-
gjamlega.
Þetta er aðeins nokkur hluti þeirra
orsaka, sem kunna að liggja að baki
andlegu þreytunni. Þessar orsakir
geta, við sér hagstæð skilyrði, auk-
izt, unz þær vaxa íþróttamannin-
um yfir höfuð og gerast ólæknandi.
Oft er jafn erfitt að greina þessar
orsakir og að finna nál í heystakk,
en samt má ekki gefast upp. Eigi
maður trúnað íþróttamannsins, get-
ur málið verið tiltölulega auðleyst,
en þegar um engan trúnað er að
ræða, getur það reynzt óendanlega
erfitt.
UNDIRBtJNIN GUR
FYRIR KEPPNI
Fyrir keppni verður íþróttamaður-
inn að undirbúa sig vandlega. Það á
ekki aðeins við um æfingar, heldur
jafnframt um tímann næst á undan
íþróttamóti.
Varðandi ferðina á mótsstað er
það að athuga, að við höfum fengið
þá reynslu, að íþróttamenn þurfi að
koma á mótsstað svo snemma, að
þeir fái sofið tvær nætur fyrir
keppni á þeim ókunna stað. Eftir
oft og tíðum órólegan svefn fyrstu
nóttina, er farið og litið á völl og
brautir og mýkt upp. Það hefur svo
komið í ljós, að íþróttamenn sofa
betur aðra nóttina en þá fyrstu á
nýjum stað. Annan og þriðja daginn
eftir komu sína á keppnisstað ná
þeir beztum árangri.
Að fljúga til keppnisstaðar dag-
inn fyrir mót er mjög óheppilegt. Þá
er skömminni til skárra að keppa,
strax og maður kemur á staðinn. En
það er heldur ekki gott. Það dregur
nefnilega úr afli manna að vera I
flugvél í mikilli hæð.
Á löngum lestarferðum ber að
nýta hverja viðkomu. Léttur gangur
og leikfimi á brautarstöðinni eykur
mýkt vöðvabyggingarinnar og
vinnur gegn þeim stirðleika, sem
kyrrseta í vagninum hefur alltaf í
för með sér.
Iþróttamaður á aldrei að keppa á
nýjum skóm, heldur nota þá, sem
hann hefur æft á það mikið, að þeir
hafi lagað sig eftir fætinum. Það er
einnig nauðsynlegt, að hann athugi,
hvað langa gadda bezt sé að nota,
en það er komið undir þvi, hve braut-
in er hörð. Það kemur oft fyrir, að
strákar hlaupi á of löngum göddum.
Það er slæmt, því að löngu gaddarnir
valda því, að teygjan á lærvöðvun-
um verður of mikil. Gaddarnir eiga
að vera þunnir og hvassir. Þeir eiga
að ganga auðveldlega í brautina, og
það á að vera jafn létt að draga þá
upp eftir spyrnuna. Það kom eitt sinn
fyrir, að 800 m hlaupari, sem unnið
hafði sér rétt til þátttöku í lands-
keppni, skrifaði sambandinu og
kvartaði undan skóleysi sínu. Ég tók
með mér skóna og ætlaði að gefa
honum þá eftir hlaupið, en þar sem
hann hafði enga skó með sér, fékk
hann að hlaupa á nýju skónum.
Hann var sleginn út á síðustu 20
metrunum, en sá hluti hlaupsins var
þó venjulega hans sterka hlið. Hann
NORBERTO RAFFO
heitir framvörður Racing
Buenos Aires. Hann vann sér
það til ágætis nýlega að skora
þrívegis (fremja hattbragð) á
4 mínútum og 20 sekúndum, og
hefur því verið haldið fram, að
um heimsmet sé að ræða, enda
líklegt.
NORSKIR MEISTARAR
í stökkum án atrennu urðu í vetur:
Hástökk:
Magnar Myklebust, 1,68 m.
Inger Abrahamsen, 1,33 m.
Langstökk:
Thor Anders Wiersdalen, 3,46 m.
Thorild Seeman Petersen, 2,67 m.
ENSKA KNATTSPYRNUSAM-
BANDIÐ
hefur hafnað þremur tilboðum
sjónvarpsfélaga í útsendingu
leikja, þar á meðal tilboði BBC
að upphæð ca. 80 milljónir
króna fyrir 35 fimmtudagsleiki
og 30 laugardagsleiki.
leit á mig spyrjandi. Ég sagði honum,
að lærin á honum hefðu orðið dofin
í upphlaupinu. „Já, þau voru þung
eins og blý“, svaraði hann. Hefði
hann hlaupið á sínum gömlu, slitnu
skóm, hefði hann sennilega unnið,
því að undir nýju skónum voru
lengri gaddar, en hann var vanur,
og þeir kröfðust því meiri vöðva-
vinnu, Góð regla er: því lengri vega-
lengd, þeim mun styttri gaddar.
Hlauparar ættu að hafa tásokka
úr skinni á fótum, en stökkvarar og
kastarar ættu heldur að velja þunna
ullarsokka.
Gætið þess, að þeir séu alltaf
hreinir.
Þetta síðasta á enn frekar við um
keppnisfötin og utanyfirgallann. Það
eru alltof margar syndir drýgðar,
hvað þetta snertir. Keppnisbuxurnar
eru líka oft of stuttar, og jafnvel
rifið upp í hliðarnar til að hindra
ekki vöðvastarfið. Þetta er ímyndun.
Mótsstjórnir eiga að gæta þess vel
að líta eftir, að buxur séu þannig,
að við sleppum við að heyra frá á-
horfendapöllunum: ,,Nei, þetta er nú
ekki hægt, þetta er ósæmilegur
klæðnaður".
Utanyfirgallinn á að vera hreinn.
Þá heldur hann betur hitanum að
líkamanum. Óhreinar yfirhafnir er
reglulega óhollt að nota. Það kemur
stundum fyrir, að íþróttamenn fá
upphlaup og bólur. „Það er eitthvað
vitlaust í blóðinu", segja þeir, sem
halda sig hafa vit á hlutunum. En
yfirleitt er ekkert annað að, en að
utanyfirgallinn hefur verið óhreinn,
hefur ekki fengið þvott í eitt ár eða
svo.
Keppnisdaginn á maður að borða
um það bil 3% klukkustund fyrir
keppni. Hvað maður á að borða,
verður maður sjálfur að vera búinn
að finna út. Þess vegna getur maður
séð, að piltarnir í landsliðinu borða
aldrei allir sama mat. Sumir láta
sér nægja eggjaköku, aðrir fisk,
kastarar fá sér steik o.s.frv. Lang-
hlauparar hafa sumir vanið sig á að
borða um það bil 6 klukkustundum
fyrir hlaup, en jafnframt að fá sér
bolla af tei, ristað brauð og hunang
314 stundu fyrir. 1 miklum hita er
gott að drekka glas af hunangsvatni
með örlitlu salti í.
(Framh.)
185