Íþróttablaðið - 01.04.1980, Qupperneq 11

um sinna. íþrótt og list eru svo
skyld hugtök, að á vörum fólksins
hafa myndast orðtök og spak-
mæli, sem tjá þetta í sömu andrá.
Þessa er vert að minnast.
Nú væri fásinna af mér að lofa
nokkru um efni og innihald. En
ég hef góðan vilja til þess að
styrkja málefnið, sem þetta blað
er helgað. Tíminn mun svo leiða í
ljós, hvort sá vilji fær nokkru
áorkað til gagns.“
Þessi ár og hin næstu hafa
stundum verið kölluð „gullöld
íslendinga í íþróttum“. Þetta
voru ár hinna frægu stjarna:
Husebys, Clausensbræðra, Finn-
björns, Torfa, Ríkharðs og
Alberts, svo nokkur nöfn séu
nefnd af handahófi. Gifurlegur
íþróttaáhugi var ríkjandi, og
dagblöðin fóru nú í vaxandi mæli
að svara áhuga almennings með
meiri og betri íþróttafréttum, en
verið höfðu. Þá fékk íþrótta-
blaðið einnig samkeppni úr öðr-
um áttum, og komu út um tíma
ÍÞRÓTTIRNAR BESTI UPPALANDINN
Gunnar M. Magnúss,
rithöfundur, var ritstjóri
íþróttabiaðsins á árunum
1949—1952. Þegar hann
var spurður um hvernig
blaðið hefði verið á þeim
tíma svaraði hann því til
að það hefði verið mán-
aðarblað, eins og það er í
dag og „það var prentað á
góðan pappír og eitthvað
var nú af auglýsingum“.
Gunnar stóð einn að útgáfu
blaðsins en ýmsir aðstoðuðu
hann við dreifinguna.
„Árið 1951 átti blaðið í mjög
harðri samkeppni við íþrótta-
síður dagblaðanna og þá var
ákveðið að breyta blaðinu í
vikurit, í dagblaðsformi.
Meðan það var í þeirri mynd
var það aðeins 4 síður, í stað-
inn fyrir 16 áður en síðuf jöldi á
mánuði hélst óbreyttur.“
Á meðan íþróttablaðið hélst
sem vikublað kvaðst Gunnar
hafa skrifað harða gagnrýni á
ýmislegt það sem miður fór í
starfi ÍSÍ, t.d. um læknisskoð-
un íþróttafólks og samskipti
íslensks íþróttafólks við setu-
liðsmenn á Keflavíkurflugvelli.
„Um þessar mundir voru
getraunirnar að byrja og hing-
að kom norskur maður til að
hjálpa þeirri starfsemi af stað.
En á þeim var aldrei nógur
áhugi, að mér fannst, og því
lognuðust þær út af eftir
nokkur misseri.“
En hvemig voru íþróttirnar
þá?
„Á þessum tíma bar mest á
fjórum íþróttagreinum. Fyrst
skulu taldar frjálsu íþrótt-
irnar, sem stóðu þá á hápunkti.
Við áttum þá einstaklega
glæsilegan afreksmannahóp í
frjálsum íþróttum, sem var
sendur út til keppni og unnu
einstaklingar innan hans stór
afrek, m.a. Evrópumeistara-
titla. Þá vil ég nefna sundið og
íslensku glímuna og svo auð-
vitað knattspymuna. Mér
finnst að t.d. glíman eigi í vök
að verjast í dag fyrir nýrri
íþróttagreinum og er það
miður, að mínu mati.“
Gunnar vann að ritstjórn
íþróttablaðsins af einskærum
áhuga og var í hlutastarfi við
blaðið, ásamt ritstörfum.
Hann minnist þess sérstaklega
hve fjárhagsstaða blaðsins var
erfið og kannast víst margir
við það vandamál.
„Það er enginn vafi á því að
íþróttir eru einn besti upp-
alandinn sem fyrir finnst og
hafa þær margt fram yfir lær-
dóm á skólabekk. Þær forða
æskunni frá iðjuleysi og alls-
kyns erfiðleikum og það er
mjög mikils vert að ungt fólk
hafi áhuga á einhverju starfi,
t.d. íþróttaiðkunum. Við skul-
um styðja við bakið á íþrótt-
um, sem mest við megum, og
þar með æskunni því að hún
erfir landið eftir okkar dag.“
11