Íþróttablaðið - 01.04.1980, Qupperneq 42

íslensku Olympíufararnir 1956 við heimkomuna: Hilmar Þor-
björnsson, Ólafur Sveinsson og Vilhjálmur Einarsson.
(Ólafur Sveinsson segir
frá Olympíuleikunum í
Melbourne)
„Vilhjálmur keppti í
þrístökkinu þriðjudaginn 27.
nóv. Var skýjað loft en þurrt,
frarnan af degi, en dró frá að
mestu eftir hádegi. Varð þá
allheitt, en andvari dró nokkuð
úr hitanum. Keppendur voru
35. Undankeppnin hófst kl. 10
f.h. Vilhjálmur var 21. í
stökkröðinni. Hann stökk
aðeins eitt stökk í
undankeppninni, er mældist
15,16 m. Lágmarksstökklengd
var 14,80 og þurfti Vilhjálmur
því ekki að stökkva oftar.
Fórum við Vilhjálmur þá til
„hvíldarheimilis“, er fulltrúi
Norðmanna, Ahlstergren,
hafði áður boðið okkur afnot
af, skammt frá leikvanginum.
Hvíldist Vilhjálmur þar vel þar
til aðalkeppnin hófst kl. 230
og nuddaði ég hann dálítið. Nú
var Vilhjálmur 13. í
stökkröðinni. Leið alllöng
stund þar til kom að honum.
Fyrsta stökk hans var ógilt. Nú
voru margir keppinautar hans
búnir að stökkva um og yfir
15,50 m og því útlitið ekki sem
glæsilegast. Lengsta stökk,
16,04 m átti Da Silva.
Vilhjálmur vandaði sig nú sem
mest við atrennuna og hitti
plankann ágætlega. Hann fékk
alllangt hopp, risaskref og
frábærlega hátt, og langt
stökk. En hann stakk niður
höndinni — stökkið gat því
varla verið mjög langt, þótt
mér sýndist það. Dómararnir
við plankann voru lengi að
skoða hann en réttu svo upp
hvíta veifu til marks um að
stökkið væri gilt. Þá létti mér
ákaflega.
Nokkur stund leið, áður en
stökklengdin var birt á
töflunni. Ég trúði ekki mínum
eigin augum og spurði þann
sem sat næst mér hvort þetta
væri heldur 15,25 eða 16,25.
Hann sagði eins og var 16,25!
Það hoppaði í mér hjartað.
Rétt á eftir kvað við rödd
þulsins, er sagði „Numer 638,
Einarsson of Iceland, has just
set a new Olympic record by
juniping 53 feet 4 inches, 16,25
meters.“ Þarna var það!
Hvorki meira né minna en
Olympíumet! En nú var eftir
að vita hvort keppinautum
Vilhjálms tækist að fara fram
úr meti hans. Ég var lengi
smeykur um þetta, því þetta
íþróttablaðið
1956
var svo snemma í keppninni, að
skæðustu keppinautarnir —
þrír Rússar, þrír Japanir og Da
Silva, Olympíumeistarinn —
áttu enn mörg stökk eftir.
Engum tókst þetta nema Da
Silva, og ekki fyrr en eftir tvær
klukkustundir, er hann stökk
1635 m. Varð Vilhjálmur því
annar í keppninni. Vorum við
auðvitað himinlifandi yfir
þessu ágæta afreki, sem er
langsamlega besta afrek
íslendings í frjálsum íþróttum.
Mér fannst ekki ólíklegt, að
Vilhjálmur kæmist 16,00
metra, en þetta tók fram
bjartsýnustu vonum. Afreki
Vilhjálms var mjög vel fagnað
af öllum Norðurlandabúum
sem þarna voru og fékk hann
yfir 30 samfagnaðarskeyti
hvaðanæfa að.“
42