Dagblaðið Vísir - DV - 11.09.2020, Blaðsíða 10

10 FRÉTTIR 11. SEPTEMBER 2020 DV
Vildi óska
að starfið
mitt væri
óþarft
Vigfús Bjarni Albertsson sjúkrahúsprestur segir
mikilvægt að við séum almennileg við hvert annað
á þessum erfiðu tímum. Einangrun geti haft al-
varleg áhrif á andlega heilsu og hreinlega slökkt
lífsneistann, enda sé henni beitt sem refsiúrræði.
Ég tók þá ákvörðun að læra guðfræði þegar ég var að vinna við skógar-
högg í Danmörku. Ég hafði
lengi verði mjög spyrjandi um
lífið og tilveruna, og þessar
spurningar sóttu stíft á mig.
Ég var hræddur við að taka
þessa ákvörðun því hún var
mikil u-beygja frá því sem
ég hafði áður verið að gera,“
segir Vigfús Bjarni Alberts-
son, sjúkrahússprestur á
Landspítalanum. Hann tók árs
frí frá námi eftir útskrift frá
Menntaskólanum við Sund og
vann við skógarhögg á meðan
hann velti framtíðinni fyrir
sér. „Ég velti mikið fyrir mér
raungreinum og flestir héldu
að ég myndi fara í þá átt. Það
kom því mörgum á óvart þegar
ég ákvað að læra guðfræði og í
byrjun sagði ég aðeins mínum
nánustu frá þeirri ákvörðun.
Þarna þurfti ég að sýna hug-
rekki, vera trúr sjálfum mér
og lét bara vaða.“
Hann segir það þó ekki hafa
verið neitt eitt sérstakt sem
rak hann áfram í þetta nám.
„Ég hef alltaf verið þannig
gerður að þegar ég hef ekki
getað skilið þá vil ég leita
dýpra. Í guðfræðinni er mikil
dýpt og spurt um ákveðinn til-
gang. Ég hafði horft upp á fólk
takast á við sjálft sig, takast
á við lífið og ég sá hvað það
var dýrmætt að hafa gott fólk
í kring um sig og fá leiðbein-
ingar.“
Lögreglumaður
á námsárunum
Vigfús hefur starfað nær
óslitið sem sjúkrahússprestur
á Landspítalanum frá árinu
2005. Hann lauk gráðu í guð-
fræði frá Háskóla Íslands
en fór síðan í framhaldsnám
til Bandaríkjanna. „Þetta er
fimm ára nám hér heima og ég
var svo heppinn að geta unnið
meðfram námi hjá lögreglunni
í Reykjavík. Það þroskaði mig
mikið og dýpkaði. Ég vissi að
ef ég yrði prestur þá myndi ég
vilja vinna við sálgæslu og þá
lá beinast við að fara á sjúkra-
hús. Ég fór því út í framhalds-
nám til að læra meira um sorg
og áföll, enda er nauðsynlegt
að hafa þekkingu á slíkum
málum þegar starfið snýst oft
um útköll og viðtöl við erfiðar
aðstæður.“ Alls er það átta
manna hópur sem sinnir sál-
gæslu á Landspítalanum, sjö
prestar og einn djákni. Þau
skipta svæðum og vöktum á
milli sín, en það er ekki síst
á nóttunni sem kalla þarf út
prest. „Sú þjónusta hefur verið
mjög mikilvæg. Þetta eru út-
köll vegna slysa, kyrrlátar
stundir við dánarbeð og allt
þar á milli,“ segir hann.
Vigfús er fráskilinn þriggja
barna faðir þeirra Rannveig-
ar Ívu, sem er sálfræðinemi
og lögreglukona í Reykjavík,
Alberts Elís, sem er 16 ára
nemi við Borgarholtsskóla
„og mikill íþróttamaður,“ og
hins tólf ára Patreks Veigars,
sem er í Langholtsskóla. „Við
eigum líka hund, hana Sölku,
sem er stór hluti af fjölskyld-
unni,“ segir Vigfús, en Salka
er orkumikil og skemmtileg
svört labradortík.
Mikið náttúrubarn
Vigfús er mikið náttúrubarn
og var langt fram undir tví-
tugt alltaf mikið á sumrin hjá
afa sínum og ömmu á Laxa-
mýri í Suður-Þingeyjarsýslu.
„Náttúran er stór hluti af því
hvernig ég upplifi lífið og ég
finn sterka náttúrutengingu
í trúnni. Ég verð alltaf meiri
og meiri náttúruverndarsinni
með árunum. Ég veit eiginlega
ekki hvar þetta endar. Það er
mikil viska í náttúrunni, þar
sjáum við hringrás lífsins og
hvernig dýrin hafa áhrif hvert
á annað. Dýr eru stórgáfuð og
magnað hvernig þau skynja
lífið og lifa af við krefjandi að-
stæður. Ég hef oft séð hvernig
það getur verið fólki dýrmætt
veganesti í mótlæti, þegar það
á sterka tengingu við náttúr-
una. Margir finna fyrir and-
legum og trúarlegum tenging-
um í náttúrunni og finna fyrir
afli sem þeir geta ekki alveg
skilgreint. Náttúran er okkur
öllum mikilvæg.“
Trúin skiptir Vigfús miklu
máli en hann leggur líka
áherslu á að velta henni ekki
yfir á annað fólk. „Mér finnst
trú mín hafa bæði dýpkað
og einfaldast í gegnum árin.
Ég trúi því að við séum sam-
verkafólk í að búa til gott og
að við séum að gera heilt það
sem hægt er að gera heilt. Mér
finnst trúin kenna mér óend-
anleg dýrmæti hverrar mann-
eskju og hún er líka boðberi
vonar. Þessi einfaldi Kristur
sem hjálpar manni að hafa
hugrekki til að stíga inn í að-
stæður, er mér mjög að skapi.“
Flókið tilfinningalega
Vigfús hefur sannarlega ekki
alltaf verið trúaður heldur
kom trúin smátt og smátt. „Ég
ólst upp á venjulegu heimili.
Íslendingar eru trúuð þjóð
miðað við margar aðrar. Ég er
lánsamur að hafa kynnst fólki
Vigfús Bjarni
var ekki alltaf
trúaður,
heldur kom
trúin smátt og
smátt til hans.
MYND/ANTON
BRINK
Erla
Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
á lífsleiðinni, allt frá því ég var
barn, sem trúin hafði gert góða
hluti fyrir.“
Starf sjúkrahússprests hefur
verið óhefðbundið á ákveðinn
hátt síðustu mánuði, eins og
flestallt annað á tímum kóróna-
veirunnar. „Þetta hefur verið
krefjandi tími fyrir marga, til
dæmis sjúklinga sem þurftu að
liggja inni á sjúkrahúsi en urðu
jafnframt að vera einangraðir.
Það reynir á að geta ekki verið
í samskiptum við fólkið sitt. Ég
hef kynnst mörgum fjölskyld-
um sem ástandið hefur reynt
mikið á. Oft var þetta mjög
sárt, eins og þegar fólk lést
og ástvinir gátu ekki haft út-
förina eins og þeir hefðu viljað.
Það er líka erfitt að hafa ekki
aðgang að fólkinu sínu á dánar-
beðinum. Fólk hefur skilið var-
úðarráðstafanir vitsmunalega,
en þetta hefur verið flókið
fyrir fólk tilfinningalega.“
Hann varð snemma var við
svokallaðan heilsuótta, þar
sem fólk hafði áhyggjur af
sinni eigin heilsu í faraldrin-
um, og einangrunin sem fylgir
hefur faldar afleiðingar. „Við
erum félags- og tengslaverur.
Við erum vön því að geta tekist
í hendur og faðmast. Ég held
að mannskepnan þoli illa að
vera ekki í nánd. Fyrirbærið
einangrun hefur verið beitt
í refsilöggjöf því hún getur
brotið mannsandann niður.
Þessi einangrun nú hefur ekki
síður áhrif á mannsandann
sem er okkar lífsorka. Það er
hreinlega hægt að slökkva á
lífsorku fólks. Þetta er við-
kvæmur tími og við þurfum
að vera almennileg hvert við
annað.“
Fíknisjúkdómar aukist
Á síðustu vikum og mánuðum
finnst Vigfúsi hann hafa orðið
meira var við efnahagslegar
afleiðingar faraldursins. „Ég
finn til með fólki sem hefur
misst lífsviðurværið sitt. Það
þrengir að hjá mörgum og við
þurfum að gæta þess að taka
tillit til þess fólks. Ég heyri
meira af því að fólk hefur
áhyggjur af því að geta ekki
brauðfætt sig og sína. Þá er
margt sem bendir til þess að
andleg líðan fólks hafi versn-
að mikið og ýmsir fíknisjúk-
dómar aukist.“
Komið hefur fram að tíðni
sjálfsvíga sé þegar orðin