Sjómannadagsblaðið

Árgangur

Sjómannadagsblaðið - 07.06.2020, Blaðsíða 30

Sjómannadagsblaðið - 07.06.2020, Blaðsíða 30
Þegar horft er til baka segist alda agnes gylfadóttir ekki öllum stundum hafa verið sátt við ferðalagið sem tilveran bauð, en hún hafi endað á hárréttum stað. hún hefur verið framkvæmdastjóri einhamars seafood í grinda- vík í rúm sjö ár og þekkir allar hliðar fiskvinnslu og veiða frá fyrstu hendi. Ég er fædd á aðfangadag 1969 á Ólafsfirði. Þar er ég líka upp alin allt þar til ég fór í Fiskvinnsluskólann í Hafnarfirði 1986. Þaðan útskrifaðist ég svo 1987 sem fiskiðnaðarmaður,“ segir Alda Agnes Gylfadóttir, sem þá var þá ekki orðin 18 ára, enda fædd seint á árinu. Faðir Öldu var verkstjóri á bryggjunni á Ólafsfirði og segir hún líklegt að valið á Fiskvinnslu- skólanum hafi ráðist af því að hana langaði svolítið til að vera eins og pabbi sinn. „Foreldrar mínir hvöttu okkur systkinin til að halda áfram að læra, en ég man að þegar ég sagði mömmu að ég ætlaði að fara í skóla, og ætlaði í fiskvinnsluskólann, varð hún alveg gráti nær. Henni fannst náttúrlega gott að ég vildi mennta mig, en um leið hræðilegt að ætla að gera það til þess eins að enda aftur í fiski.“ Í þá daga segir Alda að fólk hafi farið í skóla til að losna úr fiskinum. Mamma hennar hafi svo jafnað sig á þessu. „En þetta er það sem maður þekkti, kunni og ólst upp við og lá því beinast við.“ Ætlaði ekki að vinna fyrir Sambandið Í framhaldinu hafði Alda séð fyrir sér starf sem verkstjóri í fiskvinnslu, eins og námið var á þessum tíma ávísun á. „En það gekk nú eitthvað frekar illa og ekki beint slegist um að treysta einhverju 18 ára krakkagrjóni fyrir frystihússrekstri, þannig að ég fékk ekkert vinnu svona einn, tveir og þrír,“ segir hún. Henni varð svo til happs að Kaupfélagi Dýrfirðinga á Þingeyri stýrði Ólafsfirðingurinn Bjarni Grímsson. „Hann vildi meina að mér væri illa í ætt skotið, eins og hann orðaði það, ef ekki væri eitthvað hægt að nota mig. Ég réði mig því sem gæðastýru þangað í frystihúsið.“ Alda bætir um leið við að í gamla daga hafi það verið þannig að fólk skiptist í lið eftir því hvort það fór í sambandsfrystihús eða sölumiðstöðv- arfrystihús. Sambandsfrystihús voru í eigu kaupfélaganna, Sambands ís- lenskra samvinnufélaga, og hin í eigu Sölumiðstöðvar hraðfrystihúsanna, sem síðar varð að Icelandic Group. „Og ég var alltaf Sölumiðstöðvarmann- eskja. Í skólanum var tvennt sem ég var búin að ákveða að ég ætlaði ekki að gera. Ég ætlaði ekki að vinna fyrir Sambandið og ég ætlaði ekki að fara á Þingeyri, en svo endaði með því að ég fór að vinna fyrir Sambandið á Þingeyri.“ Þar hóf hún störf 1988 sem gæðastjóri til að byrja með og varð svo verkstjóri þar í framhaldinu. Ástæðan fyrir því að Alda hafði bitið í sig að fara ekki í frystihúsið á Þingeyri var að innan Fiskvinnslu- skólans gengu sögur um frystihúsið. „Þetta þótti erfitt hús og áskorun að fara þangað og ég hafði engan sérstakan hug á að leggja það á mig. Svo var náttúrlega þessi Sambands- og Sölumiðstöðvarpólitík, þetta var bara eins og með Manchester United og Liverpool, þú hélst bara með öðru hvoru liðinu og ekki orð um það meir,“ segir hún og hlær. Var á Þingeyri í 18 ár Enda var það þannig að viðbrigðin voru nokkur þegur hún kom á Þingeyri. „Ekki það að ég væri að koma frá einhverri stórborg, en ég man þegar ég kom að ég hringdi í pabba og sagði: Það eru tvær götur hérna og fimm hús – hér ætla ég ekki að vera. En hann hvatti mig nú til að gefa þessu smáséns, kannski í tvær eða þrjá vikur,“ segir hún og bætir við að sem yngsta barnið hafi hún verið sú síðasta í fimm systkina hópi til að fara að heiman. „Svo þegar maður var búinn að fara á fyrsta ballið og kynnast krökkunum reyndist þetta svo gott að ég var þarna á Þingeyri í 18 ár.“ Frystihúsið hélt henni samt ekki lengi. „Það var engin lygi að húsið væri erfitt og maður náttúrlega bara óharðnaður krakki. Þannig að ég gafst eiginlega bara upp á þessu eftir einhver ár og fór að vinna svona við ýmislegt. Svo endaði ég á því að flytja aftur heim á Ólafsfjörð og ráða mig sem matsmann á frystitogarann Sigurbjörgu.“ Á þessum tíma var Alda Agnes gift en barnlaus og fór svo að upp úr sambandinu slitnaði og þau hjónin skildu. „Ég hóf síðan samband með núverandi manni mínum, sem ég hafði þekkt í nokkur ár, en hann var stýrimaður á Sléttanesinu frá Þingeyri.“ Í framhaldinu sótti Alda um pláss og fékk sem matsmaður á Sléttanesinu. „Ég var í þessum störfum í rúm fimm ár samtals, en ég man ekki alveg hvort ég var tvö ár á Sigurbjörginni og þrjú á Sléttanesinu, eða öfugt. Skiptin sótti ég um aðallega til þess að við hjónin gætum samræmt inniveru, að við værum í landi á svipuðum tíma en ekki bara um jól og á sjómanna- daginn.“ Sjómennska hentar ekki öllum Alda bætir um leið við að hún hafi samt kunnað afskaplega vel við sig á Sigurbjörginni, veran þar hafi raunar verið einhver sá besti skóli sem hún hafi fengið á starfsævinni. „Þetta voru algjörlega frábærir karlar. Í mínum huga var áhöfnin svona frekar í eldri kantinum.“ Hún var níunda konan sem kom til starfa í skipið og segir hún það ef til vill hafa spilað inn í hvernig henni var tekið. „Það var ekkert elsku mamma neitt og engin sérhlífni í boði.“ Afstaða vinnufélag- anna var að um borð væru allir ráðnir á sama hlut og annaðhvort stæði fólk sig eða fyndi sér eitthvað annað að gera. „Þetta var því hörkufínn skóli sem mér finnst ég hafa búið að alla tíð síðan, alvöru uppeldi og rosalega gaman.“ Öldu finnst samt aðeins erfitt að svara því hvort sjómennskan sé starf sem henti jafnt konum og körlum. „Mér finnst ekki alveg rétt að setja þetta svona upp, en ég hef oft verið spurð að þessu. Hins vegar er þetta alveg vandmeðfarið. Það eru til skipstjórar sem vilja ekki fá konur um borð. Það er erfitt fyrir karlana og erfitt fyrir konurnar í landi. Hins vegar veit ég um fullt af strákum og hef verið með þeim til sjós sem voru ekki hálfdrættingar á við margar konur sem ég þekki. Það er fullt af konum sem eiga fullt erindi í þetta starf alveg eins og það er töluvert af körlum sem eiga ekkert erindi í það.“ Í hennar huga snúist þetta fyrst og fremst um einstaklinginn og hvort hann valdi starfinu, en ekki um muninn á konum og körlum. Um leið sé það þó rétt að á sviðum þar sem karlar hafa verið ráðandi mæti konum margvíslegar áskoranir, hvort sem það séu hefðir á borð við veiðiferðir eða eitthvað annað. Þá sé mælistikan stundum önnur sem lögð sé við konur. „Ég hef stundum sagt að ef ég væri karl væri mér lýst þannig að ég væri ákveðinn og fastur fyrir, sagt að ég stæði á mínu, en af því að ég er kona er ég gjarnan kölluð járnfrúin eða svipan.“ Er ekki í saumaklúbbi Alda segist líkast til einnig hafa búið að því að því að vera stór og hraust manneskja. „Ég var í löndun hjá pabba í den, þó að ég hafi náttúrlega bara verið krakki þá og ekkert sérstök í því. En maður hafði þessa líkamlegu burði sem þurfti. Og mér hefur fundist þessar konur sem ég þekki úr þessum bransa, hvort sem það eru þær sem ég hef verið með til sjós eða þær sem ég starfa með í bransanum í dag, allar vera svolítið svipaðar týpur. Við erum allar svolitlir naglar,“ segir hún, en áréttar um leið að hún eigi alls ekki við að konur eigi að verða eins og karlar til að stunda þessi störf. „En kannski herðist maður með árunum og lærir að gefa ekki færi á aumum blettum.“ Heilt yfir áréttar Alda um leið að sér hafi alltaf gengið vel að vinna með körlum, hvort sem það var í sjávar- útvegi eða í fjármálageiranum. „Og svo er ekki eins og þetta sé eitthvert áhyggjuefni frá degi til dags. Það er kannski svolítið þannig þegar maður er að koma inn í þetta, en í dag held ég að þetta skipti akkúrat engu máli. Og þannig á það að vera.“ Henni hafi líka alltaf gengið vel að fóta sig í þessum heimi sjómennsku og fisk- 30 S j ó M a N N a d a G S B l a ð i ð J Ú N Í 2 0 1 9 gat ekki endað á betri stað alda agnes Einarsdóttir, framkvæmdastjóri Einhamars Seafood í grindavík, segir að í starfi hennar nýtist vel öll reynsla hennar og menntun. Frá fornu fari þekkti hún til starfa við fiskvinnslu og á sjó, en einnig nam hún viðskiptalögfræði við Háskólann á Bifröst. Mynd/Hreinn Magnússon Ég hef stundum sagt að ef ég væri karl væri mér lýst þannig að ég væri ákveðinn og fastur fyrir, sagt að ég stæði á mínu, en af því ég er kona er ég gjarnan kölluð járnfrúin eða svipan. alda í stafni gísla Súrssonar gK, eins báta útgerðarinnar. með henni er mikael Tamar Elíasson vélstjóri á Vésteini gK. Mynd/Hreinn Magnússon
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Sjómannadagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannadagsblaðið
https://timarit.is/publication/557

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.