Læknablaðið - jan. 2021, Síða 34

34 L ÆK N A BL AÐIÐ 2021/107
sjúklingana. Verktaka er holufyllir þar
sem læknar stökkva inn á vaktir.“ Verk-
taka á landsbyggðinni sé því vandamál.
„Heilbrigðisstarfsemi á landsbyggðinni
er rekin meira og minna í verktöku.“ Erfitt
er að fá fastráðna lækna, sem skilar sér
í mikilli vaktabyrði þeirra fastráðnu úti
á landi. „Það er vart heillandi fyrir unga
lækna,“ segir hún. Hún er á um 15 bak-
vöktum á mánuði. „Ég fer í útkall ef upp
koma bráð veikindi eða slys,“ segir hún og
lýsir því hvernig hún mæti svo í vinnu á
daginn, jafnvel ósofin.
„Það er ekki eins og einhver geti mætt
ef maður vill sofa daginn eftir. Ég tek því
fríin mín út eftir á.“ En gengur þetta upp?
„Nei,“ svarar hún. „Ég á þrjá mánuði í
uppsafnað frí.“ Það vantar fastráðna lækna
á heilsugæsluna. „Ég er eini heilsugæslu-
læknirinn á Vestfjörðum fyrir utan einn
sem sinnir Patreksfirði í verktöku í 26
vikur á ári.“
Læknar þekkja almennt lítið til á lands-
byggðinni. Það átti líka átt við um hana og
því kom henni á óvart hve fjölbreytt starf-
ið er þegar hún flutti vestur.
„Já, algerlega. Ég hélt ég myndi standa
ein að starfinu,“ segir hún. „En hér er mik-
il stoðþjónusta; röntgen á vakt, skurðstofa
opin með skurðstofuhjúkrunarfræðingum
og rannsóknarstofa. Hér er því heilmikil
starfsemi sem þarf að vera, eins og núna
þegar er óveður. Við verðum að geta bjarg-
að okkur,“ segir hún.
Vön landsbyggðarlífinu
Súsanna og fjölskylda höfðu ekki tengingu
til Ísafjarðar áður en þau fluttu en hún lýs-
ir því hvernig hún hafi búið um allt land í
gegnum tíðina og sé vön landsbyggðarlíf-
inu. „Ég held að það sé gott að vera læknir
í samfélagi þar sem maður er ekki fæddur
og uppalinn,“ segir hún.
„En Vestfirðingar eru fastir í ætt-
fræðinni. Ég slepp fyrir horn þegar ég segi
þeim að pabbi minn sé frá Hólmavík,“
segir hún og hlær. Þar fæddist hún og
bjó fyrstu árin. Flutti þá á Blönduós, sótti
menntun fyrir austan og til Akureyrar,
höfuðborgarinnar og Danmerkur. „Mað-
ur verður óhræddari við að taka áhættu
þegar maður flytur mikið,“ segir hún. Sús-
anna er komin af sjómönnum í báðar ættir.
„Komin af fólki sem setur hausinn undir
sig og vinnur,“ segir hún og hlær. „Það
hefur komið sér einkar vel þetta árið.“
Hún segir draumi líkast að búa stutt frá
vinnu og geta stundað áhugamálin eftir
hana; langhlaup og skíði. „Það fer enginn
tími í samgöngur. Ég er mínútu í vinnuna
og mínútu heim og er alltaf úti að leika ef
ég er ekki í vinnunni,“ segir hún og hlær.
„Hreyfing er mér mikilvæg og hjálpar við
að takast á við álagið í vinnunni.“
En hvernig hefur kófið leikið hugarfar-
ið fyrir vestan? „Vestfirðingar eru bara svo
miklir naglar,“ segir Súsanna en nefnir
þó að fólk sé orðið þreytt þar eins og
annars staðar. „En það er mikil samheldni
í samfélaginu. Við pössum öll hvert upp
á annað. Vestfirðingar eru örugglega bara
vanir að vera einir á báti vegna erfiðra
samgangna.“
Vill sjá kennslu fyrir vestan
En hvernig sér hún stofnunina þróast til
framtíðar? „Fjarlækningar,“ svarar hún.
Þau vinna með Landspítala að þróun
fjarheilbrigðisþjónustu. „Það er stór kostur
fyrir landsbyggðina að hafa sérgreina-
lækna sem geta tekið viðtöl um netið, ver-
ið jafnvel í hópavinnu í Reykjavík í gegn-
um fjarfundabúnaðinn,“ segir hún.
„Síðan dreymir mig um að Heilbrigð-
isstofnun Vestfjarða geti verið öflugri
kennslustofnun. Ég hef unnið að því og
síðan ég kom hafa komið hingað kandídat-
ar. Við byggjum upp hægt og rólega,“
segir hún og bendir á að sjaldnast þurfi að
senda fólk á Landspítala.
„Sumir vilja ekki fara til Reykjavíkur.
Sumir vilja heldur deyja en að fara til
Reykjavíkur,“ segir Súsanna og hlær.
En ætlar hún að vera lengi fyrir vestan?
„Mig langar að halda áfram að byggja upp
staðinn og er opin fyrir nýjungum eins og
fjarheilbrigðisþjónustu. Ég vil koma okkur
almennilega á kortið fyrir starfið sem hér
er unnið – með jákvæðum fréttum.“
Mynd úr einkasafni.