Dagblaðið Vísir - DV - 15.01.2021, Blaðsíða 10

10 FRÉTTIR
Á sta er 38 ára ára gömul orkusprengja úr Breið-holtinu. Hún er yngst
þriggja systkina og dóttir
skólastjóra og kennara. Í
stuttu máli má lýsa Ástu sem
afreksmanneskju í flestöllu
sem hún tekur sér fyrir hend-
ur en hún hefur einnig þurft
að læra að gera minna. „Ég
þurfti alltaf að hafa meira en
nóg fyrir stafni. Alveg frá því
að ég var barn þurfti ég stans-
laust að vera að. Eftir skóla
var það ballettæfing, píanó-
tími, tónfræðitími og jafnvel
leikhúsið um kvöldið,“ segir
Ásta og vísar til þess að hún
hafi tekið þátt í nokkrum leik-
húsuppfærslum sem barn.
„Í kringum 12 ára aldur-
inn fékk ég áminningu um
að þetta væri mér um megn
þegar ég upplifði andarteppu
í fyrsta skipti. Gleymdi hrein-
lega að anda. Út á við var ég
toppnemandi og allt í öllu. En
pressan sem ég setti á sjálfa
mig var hreinlega of mikil.
Allt virkaði sem tipp topp og
gerir það mögulega enn í dag
en undir niðri er staðreyndin
sú að þetta er gífurleg vinna,
sem maður ræður ekki við til
lengdar og verður því að læra
að forgangsraða. Það er ekki
hægt að gera allt, sem hugur
manns stendur til,“ segir Ásta
sem lærði snemma að það þarf
að beisla metnaðinn.
Missti hárið vegna streitu
„Þegar ég var 12 ára byrjaði
ég að finna fyrir andarteppu
sem varð til þess að það leið
yfir mig, ég fékk útbrot og
byrjaði að missa hárið. Þá var
ég búin að hlaða svo á mig
verkefnum að líkaminn gaf
eftir. Ég var í Þjóðleikhúsinu
og það var verið að greiða
mér, þegar hárgreiðslukonan
heldur á hluta af hárinu á mér
sem hrundi af.“
Það varð Ástu til happs að
Auður Bjarnadóttir, dans- og
jógameistari, tók eftir því
hvað var að gerast og tók
hana undir sinn verndar-
væng. „Hún hafði verið ball-
ettkennarinn minn en fór að
kenna mér jóga, öndun og að
veita því athygli hvernig mér
leið. Hún sá að ég var á góðri
leið með að fara í þrot. Þetta
var auðvitað blanda af alls
konar álagi, eins og er víða
á heimilum og ég gekkst upp
við það að standa mig vel og fá
hrós. Kennararnir í skólunum
hringdu heim því þeir höfðu
áhyggjur af því að ég væri að
læra of mikið. Ég var stans-
laust að reyna að tékka í box.“
Hún segir foreldra sína hafa
ítrekað það við sig að hún
þyrfti ekki að leggja svona
hart að sér og þá sérstaklega
þegar hún var barn. „Ég ætl-
aði upprunalega að velja lista-
brautina, ef svo má segja. Var
í tónlistarnámi í FÍH, æfði
ballett af miklum metnaði og
ætlaði mér að fara í ballett-
nám erlendis þar til ég áttaði
mig á að mér fyndist það ekki
nógu praktískt. Hvað ef ég
myndi fótbrotna og enda á að
skúra sviðið sem ég ætlaði að
dansa á?“ segir hún og vísar í
klassíska sögu. „Vinafólk for-
eldra minna benti mér á að ég
gæti bara fundið einhvern efn-
aðan lækni sem gæti séð um
mig. Þá gerðist eitthvað innra
með mér.“
Sjálfstæðið í Ástu kveinkaði
sér undan hugmyndinni og
hún hætti strax í ballett. „Ég
ætla aldrei að vera fjárhags-
lega háð öðrum og skipti því
alveg um gír. Foreldrar mín-
ir vissu eiginlega ekki hvað
gerðist. Ég skráði mig í MR
í eðlisfræðideild og fór svo í
verkfræði. Ég hef alltaf verið
mjög raunsæ og haft mikinn
áhuga á að læra eitthvað nýtt
og verið óhrædd við að láta
reyna á hlutina. Ég hef hins
vegar aldrei verið með neitt
langtímaplan,“ segir Ásta sem
sækist frekar eftir nýjum og
krefjandi verkefnum en því
hvernig þau líti út á feril-
skránni.
Hvar eru konurnar?
Ásta hefur alla tíð starfað í
mjög karllægu umhverfi um
allan heim og segist kunna
vel við sig í því en að það kalli
vissulega á ákveðna hörku.
Hún hafi ekki fyrr en nýverið
áttað sig á því að það verði
að standa vörð um kynja-
skiptingu í ríkari mæli. „Ég
æddi bara áfram og var lítið
að hugsa út í hvort ég var að
vinna með konum eða körlum
en með aldrinum fór ég að
horfa í kringum mig og hugsa:
Hvar eru konurnar?“
Hún segist verða meiri
kvenréttindakona með aldr-
inum en áður hafi hún lítið
hugsað út í kynjamisrétti.
„Við pabbi vorum algerir
perluvinir og hann hafði allt-
af trú á mér, alveg sama hvað
ég var að gera. Hann veitti
mér sjálfstraust til að gera
það sem ég vildi óháð kyni.
Mamma vann alltaf fullan
vinnudag þó að hún væri með
þrjú börn á meðan pabbi var
skólastjóri, borgarfulltrúi, las
fréttir í sjónvarpinu og var
að byggja hús. Það var alltaf
mikið að gera en mamma gaf
aldrei afslátt af því að hún
væri að vinna líka. Ég vil
segja að ég hafi alist upp á
jafnréttisheimili en þegar ég
lít til baka sé ég auðvitað að
mamma eldaði alltaf og hélt
utan um heimilið, svo þetta
var að því leyti gamaldags.“
Ásta fór í MR eftir grunn-
skóla og bauð sig þar fram
sem Inspector Scholae, for-
maður skólafélagsins, en á
móti henni bauð sig fram mjög
ákveðinn ungur maður, Bolli
Thoroddsen. Barátta þeirra
átti eftir að breyta lífi þeirra
beggja. „Ég ætlaði mér aldr-
ei neitt mikið í félagslífinu þó
ég tæki þátt í öllu. Ég hafði
kannski ekki sjálfstraustið í
það. Ég býð mig samt fram og
vinn forkosningarnar og við
Bolli endum tvö í lokasam-
keppninni. Hann var í smá
áfalli. Hann ætlaði að verða
Inspector og var vanur að
vinna kosningar. Hann var
ekki par sáttur við að einhver
ljóska úr Breiðholtinu ætlaði
að hafa betur svo hann setti
sína kosningamaskínu í gang
og malaði mig,“ segir Ásta og
hlær.
Ásta segir að eftir þessi átök
hafi skapast ákveðin virðing
þeirra á milli. „Hann segir
að hann hafi verið ástfanginn
frá fyrsta degi, þó ekkert hafi
gerst okkar í milli fyrr en ég
heimsótti hann til Japans
2013,“ segir hún og hlær, en
í dag eiga Ásta og Bolli tvö
börn, tveggja og fjögurra ára,
og þurftu að fresta brúðkaup-
inu sínu tvisvar á síðasta ári
sökum faraldursins en verða
vonandi gift áður en árið líður.
Þrumuræða
Eftir MR fór Ásta í verkfræði
í Háskóla Íslands líkt og
margir í kringum hana. „Það
voru flestir á leið í læknis-
fræði, lögfræði eða verk-
fræði,“ segir Ásta sem fór í
verkfræði. „Þetta var frekar
þurrt og kennsluhættir gamal-
dags. Ég settist í stjórn Vöku
og fór að láta í mér heyra
varðandi upplifun mína sem
fyrsta árs nemi.“ Á opnum
fundi með rektor, starfsfólki
skólans og nemendum fór
Ásta hörðum orðum um allt
það sem mætti betur fara;
svo sem móttöku nemenda,
kennsluefnið og kennsluhætti.
„Ég var kölluð til eftir
þessa þrumuræðu – og þá til
að koma með tillögu að um-
bótum. Þetta þótti holl lesn-
ing. Að segja hvað væri að. Í
dag sit ég í stjórn Háskólans
í Reykjavík og það er augljóst
að mikil breyting hefur orðið
á HÍ, ekki síst með tilkomu
HR og virkrar samkeppni. Ég
held að HÍ sé í dag allt annar
og betri skóli en hann var.“
Ásta segist hafa upplifað það
sterkt á þessum tíma að ef ein
leið væri valin fylgdu henni
aðrar. „Og fyrr en varir var
búið að mála fyrir þig mynd
af framtíð þinni. Þú þarft að
vera í þessum vinahópum, átt
að huga að ákveðnu starfi og
fylgja ákveðinni ímynd. Ég
gat það ekki og fannst ég vera
að kafna. Eftir að hafa klárað
fyrsta árið í verkfræði stakk
ég af til Frakklands þar sem
Ásta og félag-
ar í Krónunni
ætla sér stóra
hluti.
MYND/VALLI
Ásta Sigríður Fjeldsted, nýráðinn framkvæmdastjóri
Krónunnar, á að baki ævintýralegan og farsælan
feril sem verkfræðingur og ráðgjafi úti um allan
heim. Hún lýsir ótrúlegu vinnuumhverfi í Japan,
heimilisaðstæðum kollega sinna sem hún neitaði
að beygja sig undir og þörfinni fyrir að vera framúr-
skarandi, sem getur hæglega sligað hvern sem er.
15. JANÚAR 2021 DV
Þorbjörg
Marinósdóttir
tobba@dv.is
Gleymdi
að anda