Morgunblaðið - 07.08.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. ÁGÚST 2020
✝ Kristján Páls-son fæddist
16. júlí 1945 á
Húsavík. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Norður-
lands á Húsavík
28. júlí 2020.
Foreldrar hans
voru Páll Krist-
jánsson, f. 1904, d.
1969, og Huld Sig-
urðardóttir, f.
1913, d. 2003.
Systkin Kristjáns eru:
Málmfríður, f. 1936, Sigurður,
f. 1939, d. 16. mars 2020,
Sveinn, f. 1947, Ásm. Sverrir,
f. 1950, og Þuríður, f. 1955.
Eiginkona Kristjáns er
Rannveig Benediktsdóttir
þroskaþjálfi. Börn þeirra eru:
1) Arnar Már, viðskiptafræð-
ingur, f. 1968, eiginkona hans
er Heiður Hjaltadóttir, börn
þeirra Hjalti og Sólveig. 2)
og síma í Reykjavík. Að því
námi loknu settust þau Rann-
veig að á Húsavík þar sem
þau stofnuðu radíó-
viðgerðastofu og ráku hana
frá 1971-1984. Þá réð Krist-
ján sig til Pósts og síma og
starfaði sem svæðisumsjón-
armaður í Þingeyjarsýslum
starfsævina á enda.
Kristján gaf sig nokkuð að
félagsmálum, sat eitt tímabil
í stjórn Kísiliðjunnar við Mý-
vatn sem og í nefndum fyrir
Húsavíkurkaupstað. Hann
sat í stjórn Alþýðubandalags-
ins á Húsavík og var um
tíma formaður þess.
Þá var hann virkur í kór-
söng, söng með Karlakórn-
um Þrym á Húsavík og fleiri
kórum á staðnum en lengst-
um með Karlakórnum
Hreim.
Útför Kristjáns fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag, 7.
ágúst 2020, klukkan 14. At-
höfninni verður streymt í
gegnum fésbókarsíðu kirkj-
unnar.
Páll, fram-
kvæmdastjóri, f.
1972, eiginkona
hans er Hjördís
Bergsdóttir, börn
þeirra eru Heimir,
Kristján Ragnar
og Dagmar Huld.
3) Kári, yfirmaður
mötuneytis, f.
1979, eiginkona
hans er Sunna
Jónsdóttir, barn
þeirra Jón Guðni; börn Kára
af fyrra hjónabandi Lilja Lea
og Óskar Arnar.
Kristján ólst upp í foreldra-
húsum á Húsavík og þar lauk
hann grunnskólanámi.
Árið 1967 útskrifaðist Krist-
ján sem loftskeytamaður frá
Loftskeytaskólanum í Reykja-
vík. Að loknum Loftskeyta-
skólanum stundaði hann nám í
símvirkjun og síðar rafeinda-
virkjun hjá stofnuninni Pósti
Elsku frændi minn. Það er
óraunverulegt að setjast niður
og ætla að skrifa minningar-
grein um þig, það er ekki svo
langt síðan ég hlustaði á þig
segja sögur og taka eina af þín-
um dásamlegu hlátursrokum.
En svona er víst lífið og ná-
kvæmlega ekkert við því að
gera, sama hversu ósanngjarnt
og grimmt það er.
Kristján var stór hluti af
minni barnæsku, hjá þeim
Rannveigu frænku átti ég dýr-
mætt skjól sem ég leitaði mikið
í. Eitt af því besta var að fá gott
faðmlag frá honum alltaf þegar
ég kom og fór, þétt og mjúkt,
hlýtt og fullt af væntumþykju og
styrk. Ég veit að ég átti sér-
stakan stað hjá Kristjáni, var
svona hálfgerð aukadóttir, fyrir
það er ég óendanlega þakklát og
veit að hann vissi það.
Annað af því besta var að
hlusta á Kristján segja sögur af
mönnum og málefnum, herma
létt eftir einhverjum hálfvitan-
um, ganga um gólf, hysja upp
um sig buxurnar og hleypa
kraumandi hlátrinum út í lok
góðrar sögu. Það var ekki annað
hægt en að hlæja með þótt oft
vissi ég ekkert um hvað var rætt
né skildi það, þá fannst mér
hann alltaf fyndinn og skemmti-
legur. Aldrei man ég hann mein-
fýsinn eða dónalegan í gaman-
sögunum, heldur grínara af
einlægari gerðinni, leikrænan og
réttsýnan hugsjónamann.
Þriðja af því besta var að
heyra Kristján tala um tónlist,
flauta lög eða humma þau til
dæmis fyrir framan spegilinn á
hlýrabolnum, meðan hann rak-
aði sig. Þessu hummi og söng
fylgdu svo oft ræður um text-
ann, íslenskuna eða mismunandi
útsetningar á lögum. Þar var
sko ekki komið að tómum kof-
unum í vitneskju svo vægt sé til
orða tekið.
Sterkar æskuminningar
fylgja ferðum hans á fjöll til við-
gerðarvinnu á öllum tímum
sólarhrings. Ég man að ég var
oft mjög hrædd um hann þegar
veðrið var hræðilega vont og ég
sá hann fyrir mér berjast áfram
móti snjó og vindi. Slíkar að-
stæður urðu martraðarkenndar
í mínum dramatíska barnshuga.
En alltaf kom hann heim og
yfirleitt með einhverjar góðar
sögur í farteskinu.
Kristjáni frænda mínum
leiddist ekki að gera grín í mér
og ég hafði oft gaman af því að
leyfa honum að æsa mig upp,
sérstaklega ef einhvers konar
keppni var hluti málsins.
Spretthlaup nokkuð, fram-
kvæmt á Einarsstöðum fyrir
margt löngu, var gamansamt
þrætuepli okkar á milli í rúm
þrjátíu ár og varð aldrei þreytt
grín. Það var honum líkt.
Elsku frændi minn. Takk fyr-
ir hláturinn, gleðina og kærleik-
ann sem þú gafst mér alla tíð.
Takk fyrir að skamma mig aldr-
ei nema einu sinni þegar ég
sneri Kára of harkalega í marga
hringi á skrifborðsstól á Kópa-
skeri, þótt oft ætti ég það skilið.
Takk fyrir að vera uppáhalds-
frændi minn.
Elsku Rannveig, Arnar, Palli,
Kári og ykkar fólk. Minning lif-
ir um margbrotinn mann og
hlýjan faðm. Sendi ykkur allan
minn styrk og kærleika.
Arnrún Halla Arnórsdóttir.
Fallinn er nú frá frændi okk-
ar og föðurbróðir, Kristján
Pálsson. Kristján var Húsvík-
ingur, fjölskyldumaður, sögu-
maður, söngmaður og gleðimað-
ur í besta skilningi þess orðs.
Hann var hlýr, frændrækinn og
lét sér annt um sína fjölskyldu
og frændgarð allan.
Kristján var einn af sex
systkinum, alinn upp á Brávöll-
um við Rauða torgið á Húsavík.
Bræðurnir voru fjórir og syst-
urnar tvær.
Kristján fór suður og gekk í
Loftskeytaskólann. Amma
pakkaði niður fyrir hann og
gætti þess að ekkert skorti.
Hún meira að segja hnýtti bind-
ishnúta á öll hálsbindin hans
svo Kristján þyrfti aldrei að
hafa áhyggjur af útlitinu. Hann
varð svo símvirki og síðar raf-
eindavirki. Lungann af sinni
starfsævi vann hann hjá Síman-
um. Fór um allt Norðaustur-
land í öllum veðrum og gætti að
og lagaði senda, fyrir Póst og
síma og Ríkisútvarpið, svo
landshlutinn væri í sambandi
við umheiminn.
Kristján og Rannveig kynnt-
ust um verslunarmannahelgina
1970 og tæpu ári síðar snöruðu
þau sér til fógeta og létu gefa
sig saman. Þau gátu þá leyst út
sparimerkin sín og keypt
þvottavél. Þrjátíu árum síðar
héldu þau veglega brúðkaups-
veislu á Uppsalaveginum og
fögnuðu vel með öllum sínum.
Kristján og Rannveig bjuggu
sínum börnum, tengdabörnum
og barnabörnum gott heimili og
athvarf á Uppsalavegi. Heimilið
opið upp á gátt og mikið rými í
hjörtum heimilisfólksins. Við
sem fjær bjuggum nutum þess
líka í gistingu, mat, drykk og
endalaust skemmtilegum sam-
ræðum og hlátrasköllum. Og
þótt langt gæti verið á milli
heimsókna voru móttökurnar
ævinlega jafn alúðlegar.
Uppsalavegur varð einnig
miðpunktur samveru stórfjöl-
skyldunnar. Oftar en ekki var
fólkið kallað saman til að gleðj-
ast „uppi á Hól“ þar sem það
borðaði, ræddi málin og söng.
Kristján naut þess að syngja
með vinum sínum og fjölskyldu
og söng m.a. með Karlakórnum
Hreimi í 25 ár.
Stundir þegar þeir bræður af
Brávöllunum náðu sér á flug í
sögum af atburðum og uppá-
komum sem þeir eða þeim
tengdir höfðu lent í voru óborg-
anlegar og nærstaddir ætluðu
að tapa sér úr hlátri. Kristján
var drifkraftur þessara stunda
með sínum sögum og smitandi
hlátri sem barst um rýmið.
Kristján hafði ódrepandi
áhuga á fólki og uppruna þess.
Gilti það ekki síður um þá sem
gengnir voru. Hann þekkti sög-
una vel. Það er ómetanlegt fyrir
okkur hin, þó svo við hörmum
að hafa ekki náð fleiri samveru-
stundum með frænda okkar.
Við teljum okkur trú um að
tíminn til að njóta samveru með
fólkinu okkar sé endalaus en
svo er ekki og við höfum verið
minnt óþægilega á það upp á
síðkastið. Á örfáum mánuðum
hafa tveir bræður úr systkina-
hópnum á Brávöllum 11 fallið
frá, Sigurður og Kristján. Sam-
verustundunum fækkar og hlát-
urinn dofnar. Með brotthvarfi
Kristjáns er höggvið stórt
skarð í frændgarð okkar og er
það okkar sem eftir sitjum að
tryggja að rofið verði ekki
meira.
Með söknuði og sorg í hjarta
kveðjum við frænda okkar og
vottum öllu hans fólki okkar
dýpstu samúð.
Edda Huld og
Páll Daníel.
„Dáinn horfinn harmafregn“;
þessi kveðjuorð þjóðskáldsins
komu upp hugann þegar mér
barst andlátsfregn vinar míns
Kristjáns Pálssonar. Það er
stutt þungra högga á milli í
systkinahópnum á Brávöllum á
Húsavík, aðeins fáir mánuðir
síðan við kvöddum Sigurð bróð-
ur Kristjáns. Kristján hef ég
þekkt alveg frá bernsku hans
og var fljótlega ljóst að þar var
að vaxa upp efnilegur og
skemmtilegur drengur. Það var
öflugur og mannvænlegur hóp-
ur systkina, börn Páls Krist-
jánssonar og Huldar Sigurðar-
dóttur, að öllu atgervi, sem
þarna kom saman. Í þessum
hópi ríkti glaðværð og sagna-
hefð af besta tagi. Öll mál stór
og smá voru tekin til umræðu
og brotin til mergjar. Eðlislæg
greind og skynsemi gerði flest
málefni að uppbyggilegri og
skemmtilegri umræðu. Margar
eftirminnilegar minningar
vakna frá fundum á Brávöllum
og síðar á heimili Kristjáns og
Rannveigar konu hans á Upp-
salaveginum. Kristján bar það
með sér að hann kom vel nest-
aður út í lífið frá sínu æsku-
heimili. Hann var sérlega við-
ræðuhæfur og lagið að sjá það
sem gerði umræðuna frjórri og
skemmtilegri. Það er sárt og
ótímabært að sjá á bak þeim
góða dreng, Kristjáni Pálssyni.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast góðs vinar, og votta
Rannveigu konu hans, börnum
og öðrum aðstandendum djúpa
samúð okkar Guðmundu.
Snær Karlsson.
Það fyrsta sem ég heyrði af
Kristjáni Pálssyni var að það
kom fyrir þegar böllum í Skúla-
garði var lokið og fólk fór að
tygja sig til heimferðar, leita að
bílum, ferðafélögum og misþol-
inmóðum bílstjórum að hann
heyrðist tjá sig óspart og fullum
rómi um að það ætti eftir að
berja þennan eða hinn sem
hann tiltók og fyrr en það væri
búið gæti hann ómögulega farið
heim. Ég vissi líka að hann var
vinur Hallgríms Valdimarsson-
ar en hann upplifði ég sem frek-
ar tvíræðan karakter á þessum
tíma.
Mér fannst það þess vegna
engar gleðifréttir þegar ég
heyrði að mín besta bernsku-
vinkona væri komin í samband
við Kristján. En það þarf ekki
að hafa um það mörg orð að við-
kynning við Kristján Pálsson
hefði ekki getað verið ánægju-
legri. Maðurinn reyndist hinn
mesti ljúflingur til orðs og æðis;
aldrei minnst á að neinn þyrfti
að berja og líka var hann
skemmtilegur. Við Gísli áttum
með þeim, honum og Rann-
veigu, margar ógleymanlegar
stundir og þær hefðu mátt vera
miklu fleiri. Ég hef líka endur-
skoðað hugmyndir mínar um
Hallgrím, þær reyndust ekki á
rökum reistar frekar en ýmis-
legt annað.
Það er ljóst að Kristjáns
verður sárt saknað af mörgum
og nægir að nefna söngfélaga
en söngurinn var stór hluti hans
lífs. Þau Rannveig voru vin-
mörg en missir fjölskyldunnar
er mestur og hann verður ekki
bættur. Þó verður það huggun
til lengri tíma litið að enginn
væri söknuðurinn nema af því
að þau áttu mætan mann, eigin-
mann, föður og fjölskylduföður
og voru sannarlega rík.
Helga S. Ragnarsdóttir.
Vinir foreldra manns verða
ekki sjálfkrafa vinir manns.
Kristján Pálsson var vinur
pabba míns. Hann og Rannveig
eru vinir foreldra minna og
ferðafélagar. Vinskapur sem
hlýjar börnum þeirra og hefur
alið af sér fjölmargar ferðir sem
fjölskyldurnar fóru saman,
bæði innanlands og utan, dýr-
mætar minningar og hlátra-
sköll.
Þegar ég hugsa til Stjána
heyri ég nefnilega hlátrasköll.
Smitandi hlátur hans minnir
mig á jólin. Síðan ég man eftir
mér hef ég heyrt hlátrasköll
hans hvert einasta Þorláks-
messukvöld heima hjá foreldr-
um mínum. Þangað hafa Stjáni
og Rannveig komið til að taka
utan af rjúpum. Nauðsynlegur
undirbúningur aðfangadags-
máltíðar hvors heimilis um sig,
en fyrst og fremst góð stund
vina. Mögulega dreitill af ein-
hverju sterku. Alltaf frekari
fróðleikur fyrir mig um sögu
Húsavíkur og nærsveita og þá
sem þar bjuggu, málefni líðandi
stundar og hvernig þetta allt
saman væri þarna fyrir sunnan.
Ég fann alltaf fyrir miklum
áhuga Stjána á ferðalögum
fólks og sögu annarra þjóða og
hann varð dreyminn og aðeins
angurvær þegar talið barst að
Kúbu eða öðrum þjóðum vinstra
megin við ásinn. Ég átti alltaf
eftir að segja honum frá heim-
sókn minni til Kúbu í byrjun
þessa árs. Átti eftir að færa
honum vindilinn sem ég keypti
handa honum þar, því það var
einhvern veginn það sem mér
fannst ég þurfa að gera. Þótt sá
vindill verði ekki reyktur í eig-
inlegri merkingu næsta Þor-
láksmessukvöld munum við
samt líklega öll finna vindla-
lyktina.
Ég get ekki minnst Stjána
öðruvísi en að minnast fjöl-
menntaðs manns sem þurfti
ekki til þess langa skólagöngu.
Ég minnist manns sem var í
senn vitur og viðkvæmur. Vel
lesinn, rit- og stílfær og afar ná-
kvæmur þegar talið barst að ís-
lensku máli. Hann var við-
kvæmur fyrir því að fólk gerði
allt vel. Hann spurði spurninga
því hann vildi að fólk hugsaði.
Það var það sem hann gerði.
Hann hugsaði. Það er ekki auð-
velt að skrifa minningargrein
um Stjána því hann skrifaði
þær betur en aðrir.
Stjáni var æskuvinur pabba
og skilur eftir sig afskaplega
stórt skarð. Í því skarði eru
dagleg símtöl þeirra tveggja,
mögulega töluverð stríðni en
fyrst og fremst afar náin vin-
átta alla tíð, sem er okkur hin-
um fyrirmynd. Það verður líka
skarð í kirkjukór Þverárkirkju í
Laxárdal næstu jól en ég er af-
ar þakklát fyrir allar þær góðu
stundir sem Stjáni var með okk-
ur. Án þeirra hefði ég ekki vilj-
að vera. Ekkert okkar.
Þóra
Hallgrímsdóttir.
Kristján Pálsson
✝ GuðmundurMagnússon
fæddist í Mykjunesi
í Holtahreppi, síðar
Rangárþingi ytra,
13. janúar 1957.
Hann lést 27. júní
2020.
Foreldrar hans
voru Magnús Guð-
mundsson, f. 16.
janúar 1918, d. 15.
ágúst 1995, og
Kristrún Guðjónsdóttir, f. 13.
október 1919, d. 11. janúar 2010.
Bróðir Guðmundar er Heiðar, f.
16. september 1941. Dóttir Heið-
ars er Heiðrún P., f. 14. nóv-
þaðan stúdentsprófi. Samhliða
stundaði hann nám við Tónlist-
arskólann í Reykjavík, þaðan
sem hann brautskráðist árið
1979. Guðmundur fór til fram-
haldsnáms við Tónlistarháskól-
ann í Köln, þar sem hann stund-
aði nám við góðan orðstír um
fimm ára skeið.
Guðmundur þótti afburða pí-
anóleikari og hlaut víða lof-
samleg ummæli gagnrýnenda
vegna leiks og túlkunar. Hann
bætti tónlistarkennaranámi við
menntun sína og kenndi á píanó
um langt árabil, m.a. við tónlist-
arskólana á Seltjarnarnesi, í
Garðabæ og í Keflavík. Þá sinnti
Guðmundur einkakennslu á pí-
anó. Hann lék víða á tónleikum,
þ.á m. einleik með Sinfóníu-
hljómsveit Íslands.
Útför Guðmundar fór fram
frá Fossvogskapellu 14. júlí
2020 í kyrrþey.
ember 1970. Hún er
gift Garðari G.
Gíslasyni, f. 19.
október 1966. Heið-
rún og Garðar eiga
þrjú börn: Gísla, f.
17. nóvember 1991;
Karitas Rán, f. 3.
ágúst 1996, og Sæ-
björn Hilmi, f. 11.
ágúst 2004.
Guðmundur ólst
upp í Mykjunesi
fram yfir 1970, er hann flutti til
Reykjavíkur ásamt foreldrum
sínum. Að loknum grunnskóla
fór Guðmundur í Mennta-
skólann við Tjörnina og lauk
Guðmundur Magnússon var
lengi fram eftir árum mér sem
yngri bróðir en við vorum í raun
bræðrasynir. Bærinn okkar var
Mykjunes í Holtum. Þar slitum
við barnsskónum, hann árið um
kring, ég öll sumur. Í Mykj-
unesi var blandaður búskapur,
kýr, kindur, hestar, fiðurfé. Við
frændurnir tókum þátt í öllum
bústörfum um leið og við höfð-
um getu til. Jafnframt stund-
uðum við um tíma okkar eigin
búskap á minni skala, í Mykju-
nesi II. Undirritaður var bónd-
inn þar en bústjórar hver af
öðrum voru Guðrún, Ómar,
Dagný og Guðmundur sem var
yngstur. Það sem Guðmundi
þótti skemmtilegast við þennan
hliðarbúskap voru hornsílaveið-
ar sem við stunduðum í pytt-
inum undir brúnni hjá brúsa-
pallinum. Oft reyndum við að
góma hornsílin með berum
höndum en yfirleitt án árang-
urs. Betur reyndust glerkrukk-
ur undan sultu. Hornsílin veidd-
um við handa kettinum sem
alltaf tók við krásunum en
þakkaði aldrei fyrir sig. Hann
hafðist gjarnan við á heitavatns-
dunknum undir stigapallinum á
leið inn í bæ milli þess sem
hann veiddi mýs og hét aldrei
neitt enda ekki gæludýr. Annað
áhugamál áttum við Guðmundur
saman, landafræði. Báða langaði
í heimsreisu.
Hugur Guðmundar hneigðist
ekki til búskapar þegar árin
liðu. Hann hneigðist til tón-
listar. Ungur hóf hann píanó-
nám og árum saman fór hann
vikulega út á Selfoss til að
sækja þar tíma hjá Jónasi
Ingimundarsyni. Náminu hélt
hann áfram í Reykjavík sam-
hliða menntaskólanámi. Eftir
stúdentspróf lá leið hans til
Þýskalands þar sem hann full-
numaði sig í sinni listgrein. Eft-
ir heimkomuna hélt hann
nokkra einleikstónleika en hon-
um var ekki gefinn hæfileikinn
að markaðssetja sig í hörðum
heimi þannig að einleikaraferill-
inn varð ekki langur. Þá sneri
hann sér að kennslu í píanóleik
sem varð ævistarf hans.
Ég fullyrði að Guðmundur
hafi verið nautnalítill maður.
Þetta orð, nautnalítill, hef ég frá
Gróu ömmu okkar í Mykjunesi.
Í hennar munni þýddi það að
vera nægjusamur. Þegar ég
heimsótti Guðmund í Köln um
árið brá mér næstum því. Mér
fannst herbergið þar sem hann
leigði varla vera mikið meira en
skápur. En þetta nægði honum.
Allt var þaulskipulagt í þessari
vistarveru, meðal annars mátti
fella rúmið inn í einn vegginn
þegar ekki var sofið í því. Tón-
listin var Guðmundi allt, hún
var hans heimur og heimsreisa.
Úr því ég minntist á Gróu
ömmu okkar þá get ég líka full-
yrt annað. Enginn, að öllum
öðrum ólöstuðum, sýndi henni
meiri ræktarsemi eftir að hún
fluttist háöldruð til Reykjavíkur
en Guðmundur. Eftir að hún fór
á Vífilsstaði, þá komin á
tíræðisaldur, heimsótti Guð-
mundur hana daglega, oftast
fótgangandi frá Reykjavík, og
sat hjá henni lengi í hvert sinn
og spjallaði við hana um heima
og geima, aðallega gamla daga
heima í Mykjunesi, og það
skipti hann engu máli þótt hún
myndi aldrei næsta dag hvort
nokkur hefði komið í heimsókn
til hennar daginn áður.
Svona hugulsemi er þakkar-
verð.
Veri Guðmundur frændi
minn frá Mykjunesi kært
kvaddur.
Trausti Steinsson.
Guðmundur
Magnússon