Morgunblaðið - 16.10.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. OKTÓBER 2020
✝ Helga Helga-dóttir fæddist á
Ytra-Hrauni í Land-
broti í V-Skafta-
fellssýslu 7. apríl
1936. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 29. sept-
ember 2020. Hún
var dóttir hjónanna
Ingveldar Bjarna-
dóttur húsmóður, f.
3.2. 1897, d. 2.1.
1973, og Helga Pálssonar bónda,
síðar verkamanns og bílstjóra, f.
3.6. 1907, d. 10.10. 1970. Systkini
hennar eru: Guðlaug, f. 26.12.
1934, og Bjarni, f. 12.6. 1937, d.
21.9. 2010.
Helga giftist 17.2. 1966 Kristni
Ketilssyni, f. 5.4. 1934. Þau
skildu. Synir Helgu og Kristins
skólanámi frá Kópavogsskóla og
prófi frá Samvinnuskólanum
1954. Það ár starfaði hún við af-
greiðslu hjá Kaupfélagi Kópa-
vogs. Árið 1955 hóf hún störf í
aðalbókhaldi Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga og starf-
aði þar og hjá dótturfyrirtækjum
þess til ársins 1989. Á árunum
1990 til 1992 starfaði hún í bók-
haldi Jötuns hf. og loks hjá Vél-
um og þjónustu hf. til ársins 2003
er hún lét af störfum vegna ald-
urs.
Úför Helgu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 16.
október 2020, klukkan 15. Vegna
aðstæðna í þjóðfélaginu geta að-
eins nánustu ættingjar og vinir
verið viðstaddir athöfnina. Hægt
er að fylgjast með athöfninni í
streymi á slóðinni:
https://promynd.is/live
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
eru: 1) Helgi Freyr,
f. 7.4. 1967, giftur
Helgu Sigurbjörgu
Árnadóttur, f. 4.12.
1965. Synir þeirra
eru Árni Freyr, f.
1.7. 1994, og Ágúst
Freyr, f. 16.11.
2002. 2) Kristinn
Freyr, f. 9.8. 1973,
giftur Hildi Ísfold
Hilmarsdóttur, f.
29.6. 1973. Börn
þeirra eru Hilmar Freyr, f. 13.3.
1992, Katrín Mist, f. 23.5. 1999,
og Kári Freyr, f. 5.1. 2003.
Helga ólst upp í Eystra-
Hrauni í Landbroti í V-Skafta-
fellssýslu. Vorið 1950 flutti fjöl-
skyldan búferlum til Kópavogs
og byggði sér hús við Álfhólsveg
þar í bæ. Hún lauk grunn-
Þá er hún mamma látin eftir
stutt veikindi. Í lok maí síðastlið-
ins fékk hún þá niðurstöðu að
hún ætti nokkra mánuði eftir
ólifaða og í ljós kom að mán-
uðirnir urðu fjórir. Þessari nið-
urstöðu tók hún af æðruleysi en
síðustu tvo mánuðina fyrir and-
lát sitt dvaldi hún á Líknardeild
Landspítalans.
Þangað til í lok maí síðastlið-
ins gekk lífið sinn vanagang hjá
mömmu, hún mætti í sund á
hverjum morgni, keyrði bíl, hitti
vinkonur sínar og fór í göngu-
ferðir en hún mamma hefur allt-
af verið mjög mikil útivistar-
manneskja. Mamma lét sér ekki
nægja gönguferðir upp um fjöll
og firnindi því einnig tíndi hún
ber, sultaði, setti niður kartöflur
og tíndi fuglsegg. Oft gekk mikið
á hjá mömmu á Álfaskeiðinu
þegar verið var að flokka egg,
sulta eða ganga frá kartöfluupp-
skeru sumarsins. Það var sjald-
an dauður tími, hún fann sér allt-
af eitthvað til að sýsla við.
Veikindi og andlát hennar bar
hratt að og var hún og fjölskylda
hennar ekki viðbúin því. Ég
hugga mig við að það hefði ekki
verið í hennar anda að glíma
lengi við elli kerlingu.
Við andlát mömmu leitar hug-
urinn ósjálfrátt til baka og minn-
ingar liðinna ára rifjast upp. Það
gekk oft ýmislegt á í æsku,
uppátæki mín og vina minna
hafa eflaust reynt á þolrif
mömmu en ekki man ég eftir því
að hún hafi skammað okkur mik-
ið. Þó svo að heimilisbíllinn hafi
verið tekinn ófrjálsri hendi af
próflausum unglingi þá situr bíl-
ferðin eftir í minningunni en
ekki að ég hafi fengið miklar
skammir í hattinn. Í minning-
unni voru alltaf til kleinur hjá
mömmu og var það fastur liður
fyrir svefninn í æsku að borða
kleinur með kaldri mjólk og lesa
Andrésar Andar-blöð. Ég held
að ég hafi borðað yfir mig af rifs-
berjasultu í æsku en alltaf var
útbúin rifsberjasulta á haustin,
dugði hún allt árið og var notuð
óspart á ristað brauð.
Mamma vissi fátt betra en að
liggja í sólbaði. Gat hún legið
eins og skata tímunum saman í
sólbaði og naut hún þess að fara
til sólarlanda. Nokkrar sólar-
landaferðir fórum við bræðurnir
og fjölskyldur okkar með
mömmu og er dýrmætt að geta
yljað sér núna við þær minning-
ar.
Mamma fylgdist vel með
barnabörnum sínum og vissi ná-
kvæmlega hver staðan væri hjá
þeim í vinnu, námi eða tóm-
stundum. Þegar frumburður
okkar hjóna fæddist studdi
mamma við bakið á okkur þegar
þurfti að fara til London með
hann í hjartaaðgerð. Kom hún
ásamt systur sinni og dvaldi í
London og aðstoðaði okkur unga
foreldrana.
Ævi mömmu og minningum
mínum verða ekki gerð að fullu
skil í þessari minningargrein en
með þessum fátæklegu orðum
kveð ég hana.
Með þökk fyrir allt, elsku
mamma, við sjáumst seinna í
sumarlandinu.
Þinn sonur,
Kristinn Freyr.
Í dag verður tengdamóðir mín,
Helga Helgadóttir, kvödd hinstu
kveðju, en hún lést eftir stutt en
erfið veikindi 29. september sl.
Það eru komin rúmlega 30 ár
síðan ég kynntist Helgu, en það
var þegar ég og Helgi, sonur
hennar, urðum par. Ég sá fljót-
lega hvað Helga var flott kona.
Hún var kraftmikil, dugleg og
hress en hún gat líka verið
þrjósk og ákveðin. Hún var mikil
útivistarkona. Vorið var hennar
uppáhaldstími, en þá setti hún
niður kartöflur og tíndi máfsegg.
Á haustin fór hún svo í berjamó.
Helga var vinmörg enda
skemmtileg kona sem hafði gam-
an af lífinu. Leikhúsferðir með
vinkonunum voru fastur liður ár-
um saman. Eftir að Helga fór á
eftirlaun hafði hún ætíð nóg fyrir
stafni, enda kunni hún ekki að
sitja aðgerðalaus.
Helga var alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd. Eftir að
drengirnir okkar fæddust var
hún ætíð tilbúin að passa þá og
jafnvel flytja inn á heimili okkar
þegar foreldrarnir brugðu sér af
bæ. Drengirnir tengdust henni
sterkum böndum og syrgja þeir
nú ömmu sína. Stolt Helgu og
gleði voru barnabörnin fimm.
Hún fylgdist vel með því sem þau
voru að gera og var mjög metn-
aðarfull fyrir þeirra hönd. Hún
naut þess mjög að vera með stór-
fjölskyldunni, sama hvort tilefnið
var matarboð, sumarbústaða-
ferðir eða ferðalög erlendis.
Þegar við Helgi byggðum í
Hafnarfirði var hún mjög hjálp-
leg hvort sem verkefnið var að
sópa, mála, planta trjám eða
þökuleggja. Þremur vikum áður
en við fluttum í húsið okkar flutt-
um við fjölskyldan, þá þrjú, inn á
heimili hennar. Þá gekk hún úr
rúmi fyrir okkur og fannst það
ekkert nema sjálfsagt. Þegar for-
eldrar mínir létust naut ég mikils
stuðnings og hlýju frá Helgu og
verð ég alla tíð þakklát fyrir það.
Má segja að Helga hafi þá orðið
ennþá stærri hluti af mínu lífi og
naut ég leiðsagnar hennar á ýms-
um sviðum. Helga fór daglega í
sund allan ársins hring, eld-
snemma á morgnana. Hún gekk
mikið um Hafnarfjörð og fór á
fjöll. Hún var mikið náttúrubarn,
þekkti flesta staði á Íslandi og
hafði mjög gaman af því að
ferðast um landið sitt. Hún var
mikill sóldýrkandi og var það því
táknrænt þegar hún kvaddi að
sólargeislarnir kysstu hana á
kinnina í síðasta skipti, þar sem
hún lá á líknardeildinni.
Helga hafði að mestu verið
hress, þar til í maí sl. að hún
greindist með krabbamein.
Helgu hrakaði hratt og var hún
ekki sátt við að geta ekki lengur
stundað sund og farið út í göngu-
túra eins og hún var vön. Í lok
júlí gat hún ekki verið lengur
heima og var því lögð inn á líkn-
ardeild Landspítalans þar sem
hún lést.
Ég vil þakka elsku Helgu
tengdamömmu minni fyrir allt
sem hún hefur gert fyrir mig og
mína. Ég á eftir að sakna hennar
og það verður skrýtið að hún
komi ekki framar til okkar á að-
fangadagskvöld eins og hún var
vön, til að brúna kartöflurnar og
gera forréttinn. Helgi minn
syrgir mömmu sína og afmæl-
issystur, en þau voru mjög náin,
og þakkar hann henni samfylgd-
ina og fyrir allt sem hún hefur
gert fyrir hann.
Guð blessi minningu Helgu
Helgadóttur.
Helga Sigurbjörg
Árnadóttir.
Elsku amma okkar, sem var
alltaf kölluð Helga amma af okk-
ur systkinum, byrjaði alla daga á
sundi enda þótti okkur hraust-
leiki einkenna hana alla tíð.
Helga amma var að okkar
mati alltaf með mörg járn í eld-
inum. Hvort sem það var að klífa
fjöll, hitta vinkonur, tína ber,
setja niður kartöflur eða taka
þær upp. Þessu öllu sinnti hún
fram á níræðisaldur.
Þrátt fyrir að hafa almennt
nóg fyrir stafni þá fengu önnur
plön að fjúka ef henni var boðið í
kaffi eða matarboð af sínum nán-
ustu. Helga amma hafði þann
skemmtilega ávana að mæta nær
alltaf of snemma, stundum á
meðan heimilisfólk var enn að
gera sig til. Ekki nóg með það,
þá lagði hún sig einnig alla fram
við að halda sér vakandi ef mat-
arboðin drógust langt fram á
kvöld því ekki mátti hún missa af
neinu. Þetta voru einfaldlega
merki um það hversu vænt
Helgu ömmu þótti um fjölskyld-
una sína og stundirnar sem hún
átti með okkur. Í þessum mat-
arboðum voru gamlar sögur oft
rifjaðar upp og var alltaf stutt í
hláturinn. Til dæmis borðaði
amma reglulega mávaegg sem
hún tíndi sjálf og okkur systk-
inum þótti frekar óvenjulegt en
höfðum þó gaman af. Eftir eina
eggjatínsluna var amma vör við
skrýtið hljóð í aftursætinu í bíln-
um sínum og kom í ljós að eitt af
mávaeggjunum hennar var farið
að klekjast. Amma brást skjótt
við, lagði út í vegkanti, greip
eggið og kastaði því af öllu afli út
í sjó. Einnig var gert mikið grín
að því þegar við fórum í ferðalög
með henni og hún hélt vöku fyrir
herbergisfélögum sínum, sem
voru í langflestum tilfellum
barnabörnin hennar, með hrot-
um.
Það er ljúfsárt að rifja þessar
minningar upp nú þegar Helga
amma er fallin frá. Hún var ekki
söm við sig síðustu mánuði en
svona munum við alltaf minnast
hennar. Við erum handviss um
að hún sé núna einhvers staðar
úti í náttúrunni að tína ber eða í
fjallgöngu að njóta síðustu sól-
argeislanna fyrir veturinn.
Hilmar Freyr, Katrín
Mist og Kári Freyr.
Við áttum margar góðar
stundir saman, ég og amma. Oft
á sumrin, eða bara þegar
mamma og pabbi skutust eitt-
hvað frá, fékk hún það hlutverk
að passa mig, og tókum við því
bæði fagnandi. Á slíkum dögum
brölluðum við margt og mikið,
fórum í labbitúra, berjamó og
bökuðum pönnsur að hætti
ömmu. Það eru slíkir dagar sem
eru mér einna kærastir þegar ég
hugsa til baka um allan þann
tíma sem við fengum saman.
Ein af þeim bestu minningum
sem ég á með ömmu var þegar
mamma og pabbi skruppu til
Rómar og hún flutti heim til okk-
ar þar sem henni var falið það
hlutverk að sjá um að allt gengi
sinn vanagang hjá mér. Þetta
var á fyrstu önninni minni í
menntaskóla og því var ég að-
allega inni í herbergi hjá mér að
læra. Á sunnudagskvöldinu
heyri ég hana kalla í mig frá
sjónvarpsherberginu með því-
líkri spennu í röddinni: „Ágúst
minn, Landinn er að byrja!“ Hún
í sakleysi sínu hafði gert ráð fyr-
ir því að ég væri mikill aðdáandi
Landans, sem ég var sko alls
ekki.
Önnur minning sem er mér
líka ótrúlega kær er frá 2015,
þegar mamma og pabbi fengu
aðeins að skreppa frá, og þá kom
engin önnur en Helga Helga-
dóttir til greina að passa mig,
litla snáðann. Þetta var sama
kvöld og menningarnótt stóð yfir
og þá fengum við þá hugmynd að
kíkja á beinu útsendinguna í
sjónvarpinu. Það var þegar Gísli
Pálmi stóð upp á sviði og tók að
flytja lagið sitt þekkta „Hverf-
inu“ sem hún amma segir, í mak-
indum sitjandi í sófanum: „Það
er nú meiri krafturinn í þessu.“
Hún amma var ávallt mikill
gleðigjafi og létt í lund og þannig
mun ég ætíð minnast hennar.
Hún á mikinn þátt í manninum
sem ég er í dag og ætla ég að
verða henni til sóma. Takk fyrir
samfylgdina öll þessi ár elsku
amma mín.
Ágúst Freyr Helgason.
Við brölluðum margt og mikið
saman, þú og ég. Þú varst alla tíð
kraftmikil kona sem syntir á
hverjum morgni, gekkst meir en
mestu garpar, ræktaðir kart-
öflur, tíndir ber og sultaðir og
meira til. Þegar ég var yngri
fékk ég oft á tíðum að slást með í
för, og urðu þar til margar af
mínum kærustu æskuminning-
um.
Reglulega vorum við herberg-
isfélagar á sameiginlegum ferða-
lögum okkar, og er eitt slíkt til-
vikið mér sérlega minnisstætt. Á
Spáni 2006 deildum við herbergi
í tvær vikur, og hófst sú sambúð
með látum. Guttinn ég, þá 12 ára
gamall, hafði skömmu áður feng-
ið forláta Manchester United-
vekjaraklukku í afmælisgjöf,
sem ég hafði með mér út og
stillti samviskusamlega upp á
náttborðinu okkar í milli strax
við komu. Þú varðst hennar fljót-
lega vör og mislíkaðir í henni
slátturinn, sem þér þótti allt of
hár. „Árni minn, viltu gera það
fyrir mig og setja þessa klukku
ofan í tösku. Ég á ekki eftir að
geta sofið!“ Ömmu minni hlýddi
ég að sjálfsögðu, en kom síðan
ekki dúr á auga þá nótt þar sem
þú hraust þessi ósköp. Svo hátt
gullu hroturnar að foreldrar
mínir handan gangsins héldu að
um innbrotstilraun væri að
ræða. Sjálfur lærði ég af reynsl-
unni, og passaði að vera ávallt
sofnaður í ferðinni áður en þér
gafst færi á að halda fyrir mér
vöku.
Ofangreind frásögn hefur oft
og iðulega verið rifjuð upp í
gegnum tíðina, og ávallt hlóst þú
hæst allra. Þú hlóst þeim kitl-
andi og smitandi hlátri, sem ég
mun sakna svo mjög. Það var
gott og gaman að hlæja með þér
enda varst þú skemmtileg kona
sem hafðir mikið skopskyn -
húmor fyrir sjálfri þér og lífinu.
Í seinni tíð þróuðust samkom-
ur okkar út í notaleg kvöldkaffi-
boð. Við drukkum Nescafé og
fengum okkur ljúffengar klein-
ur, sörur, vanilluhringi eða sitt
lítið af hverju. Ræddum um dag-
inn og veginn, framtíðaráform
og fortíðarbrot. Svo sýndir þú
mér myndir frá þeim miklu
ferðalögum sem þú hafðir farið
með þeim fjölmörgu góðu vin-
konum og ferðafélögum sem þú
áttir að. Þá stóðstu yfir öxlinni á
mér er ég reyndi að leysa ma-
hjong-þrautir á tölvunni þinni,
sem þú hafðir löngu leyst. Bentir
mér á næstu leiki langt fram í
tímann, en klappaðir mér svo
duglega og sagði að ég væri bara
nokkuð efnilegur, þótt lítinn þátt
ætti ég í lausninni. Alltaf átti ég
hauk í horni í þér.
Það er sárt að kveðja þig,
amma mín, en þakklætið er sárs-
aukanum yfirsterkara. Þakklæt-
ið fyrir allt það sem þú hefur
gefið mér, fyrir að hafa alltaf
verið til staðar, og fyrir það góða
fordæmi sem þú sýndir mér og
öðrum í verki. Þú nýttir hverja
stund sem gafst í sólinni, lifðir
stundina til fulls. Því var það við
hæfi að hún skyldi skína inn um
gluggann til þín er við kvödd-
umst í hinsta sinn.
Þú átt í mér stóran hluta, og
ef til vill meiri en þú gerðir þér
grein fyrir. Hann mun ég alltaf
bera með mér, og hugsa til þín
með söknuði. Ég þakka þér fyrir
samfylgdina, elsku amma.
Árni Freyr Helgason.
„Kær vinkona er látin eftir
stutta en stranga baráttu við
óvæginn sjúkdóm.
Við vorum lánsamar að kynn-
ast Helgu sem vinnufélaga fyrir
rúmum 30 árum. Aldursmunur
okkar spannaði 34 ár, hún elst,
þannig að lífsreynsla hennar var
víðtækari en okkar hinna. Á
sumar okkar virkaði hún svolítið
hvöss, var skorinorð í fyrstu og
gat stundum blótað. Kaffitíminn
vildi hún að væri félagsleg stund,
þó að nokkrar drykkju ekki kaffi
taldi hún ótækt að taka kaffitíma
án kaffidrykkju. „Byrjaðu bara á
því að setja fyrst nógu mikla
mjólk, þá venstu bragðinu!“
Þetta virkaði og glaðværðin óx á
kaffistofunni með alla innan-
borðs. Síðan kom að því rétt fyr-
ir jólin 1992 að fyrirtækið Jöt-
unn ehf. leið undir lok og við
misstum vinnuna. Fórum við þá
hver sína leið, en skömmu síðar
ákváðum við að hittast á ný og
köllum við hópinn okkar Kven-
félag Jötuns heitins. Þessi vin-
skapur hefur haldist óslitið síðan
og Helga alltaf verið hvetjandi í
öllum okkar uppátækjum.
Helga var dugleg, lífsglöð og
sjálfstæð kona með góðan húm-
or. Byrjaði hvern dag á að fara í
sund, bera síðan út Moggann í
fleiri ár, áður en hún fór til vinnu
og vera þar búin að hella upp á
þegar aðrir birtust.
Helga var mikill útivistar- og
náttúruunnandi, enda naut hún
sín best, þar sem íslenska birkið,
berjalyngið, blóðbergið og mos-
inn þakti umhverfið. Forðaðist
asparlundi og lúpínubreiður sem
hún vildi burt úr annars fallegu
landslagi.
Hún stundaði kartöflurækt,
sprangaði út um holt og móa,
tíndi mávsegg, sem hún bakaði
úr dýrindis kleinur. Úr alls kon-
ar berjum sem hún tíndi bjó hún
til sultur og saft ásamt bragð-
góðum hjartastyrkjandi
drykkjum sem við nutum af
áfergju.
Á gönguferðum miðlaði hún
til okkar ótal örnefnum, ekki síst
í nærumhverfinu, einnig töfra
Reykjanessins með Bláa lóninu,
sem þá var ósnert af mannanna
verkum. Útiveran kallaði á góða
næringu, þá var nautasteik og
stór bjór uppáhald Helgu. Eitt
sinn færði þjónninn henni stórt
glas af mjólk! Átti Helga ekki til
orð yfir þvílíkri hneisu, að halda
að hún hefði pantað mjólk með
steikinni (!) og sneri honum
snarlega til baka. Þetta vakti
upp mikla kátínu viðstaddra.
Þegar fuglalífið blómstraði
var alltaf litið við hjá margæs-
unum á Álftanesinu. Bakpokinn
með nesti og kaffi á hitabrúsa
ætíð meðferðis. Fundin falleg
laut, eða mosaþúfa þar sem var
sest og nestið maulað, rætt um
málefni líðandi stundar eða hug-
að að næstu uppátækjum okkar.
Stórt skarð er nú höggvið í
hópinn okkar og söknuðurinn
sár, en við munum reyna að fylla
það af skemmtilegum minning-
um.
Elsku Helga, það var af þér
dregið þegar við hittumst síðast.
En glettnin og brosið var til
staðar þótt blikið í augunum
hefði dofnað. Það var erfitt að
sleppa faðmlaginu sem við viss-
um þó að yrði það síðasta um
sinn.
Fjölskyldunni sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Horfin ertu héðan vina kæra
hnigin ertu nú í svefninn væra
Sofðu vært uns sólin fagra skín
á sælulandi gleðin aldrei dvín.
(LG)
Ásta, Ída, Kristín, Ragn-
heiður, Sigríður og Vilborg.
Það var vor í lofti fyrir um 60
árum þegar við nokkrar blóma-
rósir hófum störf í vélabókhaldi
SÍS.
Nú hafa tvær okkar lotið
höfði, Sonja Guðlaugsdóttir og
Helga Helgadóttir, blessuð sé
minning þeirra.
Við stofnuðum fljótlega klúbb
sem við kölluðum SÍS síungar,
því hléin sem við máttum taka,
með því að slökkva á vélunum í
bókhaldinu dugðu ekki til þess
að kryfja mál til mergjar. Fundir
voru einu sinni í mánuði yfir
vetrartímann. Sú sem dyggust
stóð vaktina við að gæta þess að
þráðurinn slitnaði ekki í áranna
rás var Helga Helgadóttir, hún
var einnig sú okkar sem einna
lengstri tryggð hélt við Sam-
vinnuhreyfinguna, þá orðin bók-
ari.
Hún tranaði sér aldrei fram í
orðræðunni, en miðlaði af visku
sinni og þegar henni fannst sjón-
deildarhringur okkar helst til
þröngur, þá blakaði hún við okk-
ur á sinn kankvísa hátt.
Hún var fædd og uppalin á
landsbyggðinni, tengslin við
náttúruna voru henni eðlislæg
og hún ræktaði þau með því að
ferðast um landið og njóta þess
og nytja.
Þegar fuglinn var farinn að
verpa í Kaldaðarnesi, þar sem
ein okkar býr, eða berin orðin
þroskuð, þá héldu Helgu engin
bönd. Það var ljúft að njóta, þeg-
ar hún dró fram gullstaupin og
skenkti í þau berjalíkjörnum
sem hún hafði lagað af þeirri
natni sem einkenndi öll hennar
störf.
Helga var einstaklega vönduð
til orðs og æðis, hún naut þess að
fara í leikhús og þegar hægðist
um, þá las hún mikið og nú voru
samræðurnar í klúbbnum, ólíkar
því sem þær voru þegar börnin
voru ung og lítill tími aflögu til
bóklestrar.
Svo kom að því eftir hálfa öld í
klúbbnum að við færðum út kví-
arnar og brugðum okkur í ein-
staklega vel heppnaða ferð til
Prag.
Datt einhverjum í hug að
Helga sleppti sínum daglega
sundspretti í ferðinni, nei í bítið
á morgnana dreif hún sig á fæt-
ur í sundlaug hótelsins, var unun
að sjá hana synda skriðsund eins
og unglingur væri á ferð.
Að eiga samleið með Helgu
Helgadóttur á lífsgöngunni hef-
ur verið ómetanlegt, fyrir það
þökkum við SÍS síungar að leið-
arlokum.
Nú hefur haustað að í hópn-
um, en minningin lifir.
J. Bryndís Helgadóttir.
Í dag kveðjum við Helgu
Helgadóttur sem kvaddi þennan
heim þann 29. september. Vegir
okkar og Helgu lágu saman fyrir
meir en 30 árum er yngri sonur
Helga Helgadóttir