Morgunblaðið - 16.10.2020, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. OKTÓBER 2020
✝ Halldór Er-lendsson
fæddist í Stykk-
ishólmi 23. apríl
1963. Hann lést af
slysförum 4. októ-
ber 2020. Halldór
var sonur
hjónanna Erlends
Halldórssonar frá
Dal í Miklaholts-
hreppi, f. 24. júní
1931, d. 26. nóv.
2018, og Þorgerðar Svein-
björnsdóttur frá Norðurfirði
í Árneshreppi á Ströndum, f.
11. júlí 1940.
Systkini Halldórs eru: 1)
Gíslína, f. 12. jan. 1961, d. 8.
nóv. 2007. Eftirlifandi eig-
inmaður hennar er Páll Stef-
ánsson, f. 25. mars 1960.
Hún á tvo syni. 2) Rósa, f.
23. mars 1964, gift Hauki
Þórðarsyni, f. 25. nóv. 1954,
þau eiga tvær dætur. 3) Eg-
ill, f. 12. apríl 1971, kvæntur
Rögnu Elízu Kvaran, f. 29.
jan. 1974, þau eiga eina dótt-
ur og tvo syni.
sem hann var starfandi sem
sérhæfður tæknimaður.
Þann 5. nóv. 1993 giftist
Halldór Denise Lucile Rix, frá
Tröllatungu á Ströndum, f. 17.
des. 1962. Þau áttu heimili á
Hólmavík og síðar á Álftanesi
í Garðabæ. Þau skildu. Börn
þeirra eru Sigurrós Björg
Halldórsdóttir Rix, f. 7. apríl
1994, háskólanemi, og Erlend-
ur Halldórsson, f. 24. júní
1995, verslunarmaður. Stjúp-
sonur Halldórs er Stefán Lúð-
víksson, f. 23. mars 1980, d. 4.
okt. 1998.
Þann 16. júní árið 2018
gekk Halldór í hjónaband með
Lindu Björk Jóhannsdóttur,
frá Miklaholtsseli í Miklaholts-
hreppi, f. 17. des. 1971. Þau
áttu heimili á Álftanesi í
Garðabæ og voru einkar sam-
hent um uppbyggingu, ræktun
og útivist, hvort sem var í
heimahögum eða í sum-
arbústað í Hnappadal.
Útför Halldórs fer fram 16.
október 2020 kl. 13 frá Garða-
kirkju á Álftanesi.
Streymt verður frá athöfn-
inni á slóðinni
https://livestream.com/luxor/
halldor
Einnig er hægt að finna
tengil á virkan hlekk á:
https://www.mbl.is/andlat
Foreldrar Hall-
dórs voru bændur
í Dal og þar ólst
hann upp við
hefðbundin
sveitastörf. Hall-
dór fór í Bænda-
skólann á Hvann-
eyri og
útskrifaðist sem
búfræðingur það-
an árið 1981. Síð-
an lá leiðin í
tækninám og hann lærði raf-
eindavirkjun við Iðnskólann í
Reykjavík.
Halldór vann ýmis störf á
námsárunum og er helst að
nefna skrúðgarðyrkju og
garðhleðslur á vegum Einars
Þorgeirssonar
skrúðgarðyrkjumeistara og
kennslu við tónlistarskóla og
grunnskóla á Hólmavík og
víðar. Einnig lék hann á gítar
í hljómsveitum í Reykjavík og
á Hólmavík. Eftir að námi
lauk starfaði hann í tæknifyr-
irtækjum s.s. Gróco, Íslenskri
erfðagreiningu og Medor þar
Elsku Dóri minn. Ég velti því
fyrir mér hvernig ég get lifað án
þín, sálufélaga míns. Tíminn leið-
ir það í ljós en í augnablikinu
virðist það vera erfiðasta raun
sem á mig hefur verið lögð. 30.
apríl 2009, dagurinn sem örlögin
leiddu okkur saman. Þú fékkst
strax stjörnur í augun, mættir
hjólandi frá Álftanesi til Reykja-
víkur, aftur og aftur. Gafst ekki
upp fyrir þessum þverhaus sem
skildi ekkert í því hvað þú sást
við sig. Þú hafðir sem betur fer
vinninginn því síðustu 11 ár hafa
verið draumur með þér. Við vor-
um bæði orkuboltar, náttúrubörn
og gleðipinnar og nutum nær-
veru hvort annars í botn. Við
byggðum saman hús og lékum
okkur að hugmyndum, óhrædd
við að gera ekki eins og hinir. Þú
smíðaðir handa mér gróðurhús,
pall og helli á pallinum þar sem
við nutum lífsins eins og ást-
fangnir unglingar í rómantískri
bíómynd. Litli garðurinn varð
líkari paradís með hverju árinu,
við hlúðum að uppbyggingu hans
saman allan tímann. Þegar garð-
urinn var orðinn stútfullur af
plöntum og skjólveggjum og hús-
ið að verða klárt urðum við að fá
fleiri verkefni. Við fengum okkur
draumabústaðinn í Hnappadal
með gróinni lóð, læk, hrauni og
stórkostlegu útivistarsvæði. Eft-
ir það brunuðum við vestur allar
helgar og í öllum fríum. Okkur
hentaði ekki að hanga aðgerða-
laus og slappa af heldur vorum
við alltaf að saman. Við gróður-
settum plöntur, bættum bústað-
inn og landið á ýmsan máta. Þar
var rómantíkin allsráðandi á
kvöldin, eldur í kamínunni, kerti
og spil. Elsku Dóri minn, þú
varst draumaprinsinn á hvíta
hestinum, smíðaðir, eldaðir,
þreifst, spilaðir á gítar, gast
hreinlega allt. Þú varst íþrótta-
maður af guðs náð, stundaðir sjó-
sund, hjólreiðar, kajak og fjall-
göngur. Varst vinmargt
ofurmenni, gáfaður, hjartahlýr
og hjálpfús. En nú ertu farinn, ég
og börnin þín, Sigurrós og Elli,
verðum að læra að lifa með því.
Það hjálpar til að eiga frábærar
minningar um þig og vita að það
sem við áttum var einstakt. Takk
fyrir að hafa ekki gefist upp í
upphafi, ég er þér að eilífu þakk-
lát fyrir lífið sem við áttum sam-
an. Góða nótt, elskan mín, og
njóttu framandi slóða uns við
sjáumst á ný.
Þinn sálufélagi,
Linda Björk.
Höggið var þungt þegar Egill
bróðir þinn sagði mér þá voða-
frétt að þú værir dáinn af slysför-
um. Elsku góði drengurinn minn,
svo glaður, hjálpsamur og ótrú-
lega hæfileikaríkur á svo margan
hátt. Það var alveg ótrúlegt,
sama hvað það var, þú gast allt.
Og svo gleðin, tónlistin og vís-
urnar þínar sem þú söngst ásamt
systkinum þínum og fleirum.
Elsku hjartans drengurinn minn,
það er svo erfitt að trúa því að þú
komir ekki og faðmir hana
mömmu þína aftur. Þú varst hjá
mér á föstudaginn, snerir þér við
í stiganum og sagðist koma til
mín á sunnudaginn. Í staðinn
fékk ég höggið. Ég varðveiti allar
góðu minningarnar um þig á
meðan ég lifi.
Elsku góðu Lindu minni og
börnunum þínum, þeim Sigurrós
og Ella, og öllum sem þótti vænt
um þig, sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Ég kveð
þig með ást og söknuði.
Þín
mamma.
Fréttin um andlát Halldórs
bróður míns er, og verður von-
andi um alla tíð, versta áfall sem
ég hef orðið fyrir. Brotthvarf
þitt, minn kæri, elskaði bróðir, er
í senn ósanngjarnt og óskiljan-
legt. Reynsla segir mér þó, að
biturðin út í ranglætið muni víkja
fyrir þakklæti fyrir að hafa átt
þig fyrir eldri bróður, vin og stoð.
Mér finnst ég ekki hafa þekkt
bróður minn neitt sérstaklega vel
frá þeim tíma sem ég var barn og
unglingur í Dal. Átta ára aldurs-
munur skýrir það kannski að
nokkru, en líka það (haft nokkurn
veginn orðrétt eftir pabba okkar)
að eftir grunnskóla lagði Halldór
niður gullin sín og bara fór. Ekki
svo að skilja að ég hafi verið eitt-
hvað sérstaklega afskiptur, skilst
að minn ástkæri bróðir hafi notað
þann yngri í alls kyns tilraunir
þar sem t.d. þyngdar- og mið-
flóttaafl kemur við sögu. Eftir því
sem árin liðu og bilið á milli okk-
ar minnkaði, bæði í vegalengd og
aldri (þannig lagað), efldust
tengsl okkar bræðra. Samgangur
okkar síðustu ár var mikill og
fyrir það er ég þakklátari en ég
get lýst. Við vorum líka skoðana-
bræður um flest, deildum meðal
annars ótta við að þurfa að hætta
að vinna um sjötugt, töldum að
okkur gæti þótt það ögn eyðilegt.
Afa okkar, Halldór (eldri), töld-
um við vera orsök óttans. Sá
hélst vinnufær nokkuð fram á tí-
ræðisaldur og mér og Halldóri
(yngri) þótti ekki ósennilegt að
svipað færi um okkur. Í fæðingu
var sú ráðagerð hefja nám í pípu-
lögnum, eða bara einhverju,
hverju sem er, sem gæti forðað
okkur frá að vera sparkað út af
vinnumarkaði. Það fór nú ekki al-
veg svo, minn kæri bróðir og erf-
ið tilhugsun að standa í þessu án
þín. Þykir heldur ekkert sérstak-
lega sennilegt að ég finni ein-
hvern í þinn stað, sem deilir þess-
ari framtíðarsýn með mér.
Ég vil að lokum þakka þér,
bróðir minn kær, fyrir allt og alls
konar. Fyrir rokkpiss, ráð og
rausn, gleði, gáska og gamanmál,
allar notalegu bræðrastundirnar
og fyrir vinskapinn, hjálpina og
ástina sem þú sýndir mér, Rögnu
og börnunum. Við munum geyma
þig í hjörtum okkar alla tíð.
Þinn bróðir,
Egill.
„Halldór minn! Viltu vera góð-
ur?“ vælir litla systir, tæpu ári
yngri, því Halldór getur verið
fyrirferðarmikill og skapstór og
sú litla vill að hann bæti úr því,
alltaf svo friðsöm. Samkomulagið
er samt yfirleitt gott og við bröll-
um óþarflega margt, rannsökum,
ákveðum að við séum of stór til
að eiga bangsa, okkur langar að
vita hvaða búnaður láti þá ýla.
Við skerum þá upp og finnum
ómerkilega klumpa sem eru ýlan.
Eins og við elskuðum bangsana
okkar mikið! Við stundum við-
gerðir af kappi, ummerkin sjást
og finnst víst ekki öllum til bóta.
Við finnum til dæmis glufur á
húsgagni hjá afa og ömmu, sjáum
að það þarf að fylla upp í þær og
sykurmolar passa ágætlega í
verkið. Ég á þetta húsgagn í
mínu búi með sykri og öllu. Það
er svo margt fleira af þessu tagi
og læðist að mér sá grunur að
bróðir minn hafi verið leiðtogi í
verkunum með litlu systur í
taumi, betra að vera ekki staðinn
einn að verki ef út í það færi,
hann er bara svo mikill vísinda-
maður.
Við vöxum upp saman, hópur
barna, Gillí, stóra systir, svo
ábyrg og tekur sjaldan þátt í vit-
leysunum með okkur. Frænd-
systkinin okkar í Holti, Anna og
Þorgeir, taka fullan þátt og
Stebbi, sem er uppeldisbróðir
okkar á sumrin og besti vinur, er
félagi í mörgu vafasömu athæfi.
Við erum samt ótrúleg englabörn
og gerum ekki bara vitleysur.
Leikirnir okkar eru íþróttir, við
syngjum, Halldór mest, við
stundum veiðar, siglingar og för-
um snemma að gera gagn við bú-
skapinn. Halldór nær undrafljótt
tökum á allri vélavinnu. Egill, litli
bróðir, er á þessu tímabili allt frá
því að vera ekki einu sinni hug-
mynd til þess að vera smábarn og
krakki, mörgum árum yngri.
Hann bíður síns tíma með brallið
og tekur þátt þegar við fullorðn-
umst, nóg eftir þá. Ég dáist að
foreldrum okkar og þakka þeim
frelsið sem við fengum í uppvext-
inum. Börn verða að fá að bralla.
Halldór fer sínar leiðir í flestu.
Hann hefur lítinn áhuga á að
læra að lesa en þegar við syst-
urnar erum báðar orðnar læsar,
og ég árinu yngri en hann, tekur
hann sig til og gerir sig ágætlega
læsan. Á heimilið kemur gítar og
gítarbók. Hugmyndin er að Gillí
hefji gítarnám. Lítið verður úr
því en ég tek gítarinn og næ
þokkalegum tökum á að slá
hljóma og finna út úr lögum.
Leiknin vill samt ekki skila sér
fram í fingur. Seinna tekur Hall-
dór gítarinn og á svipstundu, í
minningunni, er hann orðinn
hinn færasti gítarleikari. Hann
nýtir sér það alla tíð síðan og aðr-
ir njóta þess að eiga alvörugít-
arleikara í fjölskyldu og vinahópi.
Það er sárt og óskiljanlegt að
vera svipt þessum elskaða bróður
og ekki hægt annað en að minn-
ast í leiðinni á hana Gillí, ást-
fólgna systur, sem kvaddi lífið
fyrir þrettán árum. Þetta venst
ekki, en ég þakka fyrir að hafa
átt ykkur að, minningarnar tekur
enginn.
Halldór óx upp úr því að vera
fyrirferðarmikill og skapstór.
Hann varð ótal margra hjálp og
gleði og litla systir hefur fyrir lif-
andis löngu breytt væli sínu í
þessi, reyndar ósögðu, orð:
„Halldór minn! Það sem þú getur
endalaust verið góður!“
Þín systir,
Rósa Erlendsdóttir.
Ég man Halldór fyrst sem
barn og ungling í sveitinni en
þekkti ekki mikið til hans nema
af afspurn á yngri árum. Foreldr-
ar hans Þorgerður og Erlendur
voru sveitungar okkar í Mikla-
holtshreppi.
Þau systkinin í Dal voru 4.
Gíslína var elst en hún dó ung
kona. Næstur var Halldór, svo
Rósa og Egill yngstur. Halldór
ólst upp í sveitinni og fór ungur
að árum til Reykjavíkur. Þar
kynntist hann fyrri konu sinni,
Denise L. Rix, og áttu þau börnin
Sigurrós og Erlend, þau skildu
og var hann við vinnu í Reykja-
vík. Hann var hamphleypa til
allrar vinnu sem hann snerti á.
Hann lærði rafeindavirkjun og
starfaði við hana meðan hann
lifði. Fyrir rúmum áratug fóru
þau Linda dóttir okkar og hann
að draga sig saman. Þau keyptu
fokhelt hús á Álftanesinu og var
gaman að fylgjast með dugnaði
þeirra og samheldni við að koma
því upp. Það var aldrei stoppað
við hálfkarað verk. Sextánda
júní 2018 gengu þau í hjónaband.
Þau keyptu sér sumarhús í
Hnappadal og var gaman að
fylgjast með framkvæmdum
þeirra þar, sama eljan og sam-
takamátturinn. Það var sama á
hverju tekið var. Dóri okkar eins
og hann var kallaður í okkar fjöl-
skyldu var alltaf reiðubúinn til
hjálpar ef kallað var eftir. Hann
var mikill útivistarmaður, gekk
á fjöll, reri á kajak, hjólaði og
naut allrar útiveru. Hann var
mikill tónlistarmaður og var gít-
arinn oft nærri honum.
Við fjölskyldan söknum góðs
drengs og reynum að styrkja
Lindu okkar sem missti sálu-
félagann kæra. Einnig sendum
við börnum hans, Gerðu móður
hans og systkinum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan dreng lifir.
Þó í okkar feðra fold
falli allt sem lifir,
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Sigríður (Sigga)
og Jóhann (Jói).
Fyrstu kynni okkar Halldórs
voru á afleggjaranum heim að
veiðihúsi. Ekki man ég nákvæm-
lega hvað við vorum gamlir en
allavega vorum við agnarsmáir.
Ég var á glænýju skærrauðu
þríhjóli og hitti fyrir þennan
frænda minn frá Dal. Eftir að
hafa dáðst að hjólinu mínu kom
upp úr kafinu að hann átti líka
þríhjól. Ég fullur af sjálfstrausti
bauð honum umsvifalaust í kapp.
Rás- og endamark var ákveðið
og svo var spyrnt. Þá hrundi
heimurinn því Halldór skildi mig
eftir í rykinu.
Mjög fljótlega gerði ég mér
grein fyrir því að Halldór var
ofjarl minn í öllu atgervi, bæði
líkamlegu og andlegu. Stundum
fannst mér Halldór geta allt.
Hann var farinn að keyra trak-
tora trúlega um 10 ára aldur,
hann varð fljótt fljúgandi fær á
ensku með því einu að lesa fót-
bolta- og poppblöð á enskri
tungu, hann var góður í skák,
gat ort vísur áreynslulaust og
hann virtist hafa fæðst þúsund-
þjalasmiður sem skildi allt gang-
verk og gat gert við það. Fjórtán
ára gamlir áttum við saman
skellinöðru sem var komin til
ára sinna og var dálítið að bila.
Halldór hikaði ekki við að rífa
vélina í sundur og skipta um
stimpilhringi, stilla tímann og
setja allt saman aftur. Vélin
rauk í gang og malaði eins og
köttur. Ég spurði hann í for-
undran hvernig hann hefði öðl-
ast þessi getu. Hann gerði lítið
úr því en nefndi að hann hefði
gluggað í einhverja bók um við-
hald bíla.
Af öllum hæfileikum Halldórs
var tónlistarhæfileikinn sá sem
ég dáðist mest að. 15 ára var
Halldór farinn að spila flókin gít-
arverk eftir eyranu. Um tíma
spilaði hann með hljómsveitum
og fór honum á þeim tíma gríð-
arlega fram. Hann var orðinn
gítarleikari í fremstu röð. Smám
saman urðu önnur verkefni Hall-
dóri hugleiknari og lagði hann
gítarinn að mestu á hilluna.
Hljóðfærið var samt dregið fram
á góðum stundum og var hann
ólatur við að spila undir söng
með vinum sínum. Ég var Hall-
dóri öskureiður fyrir að nýta
ekki þessa hæfileika betur og
þroska þá. Ég lét hann stöðugt
heyra að þessum hæfileikum
hefði verið betur splæst í mig en
hann. Halldór lét sér fátt um
finnast. Fannst þetta ekkert svo
merkilegt. Hann var nefnilega
lítið meðvitaður um allar þær
gáfur sem honum voru gefnar.
Á fullorðinsárunum fann hann
sig í að smíða og byggja hús. Eft-
ir hann liggja nokkur hús og end-
urbætur á öðrum. Hann varð
tæknimaður að atvinnu og mjög
eftirsóttur sem slíkur enda af-
burðamaður í því sem öðru.
Ég var heimagangur í Dal og
var þar tekinn sem einn af fjöl-
skyldunni. Við Halldór vorum því
ekki aðeins vinir og frændur
heldur nánast uppeldisbræður.
Þó svo að við höfum kannski ekki
vakið okkur blóð og látið dreyra
okkar renna í moldu hef ég alltaf
litið á okkur sem fóstbræður. Á
okkar yngri árum vorum við eitt.
Við gerðum allt saman. Þetta
gekk svo langt að um tíma var
fjárhagurinn orðinn sameiginleg-
ur. Við trúðum hvor öðrum fyrir
okkar innstu málum.
Síðustu daga hafa sótt að mér
minningar í slíku magni að það
hefur verið erfitt að henda reiður
á og skipuleggja minningahríð-
ina. Þessar minningar munu lifa
með mér og reynslan sem þær
fela í sér hefur mótað þann mann
sem ég er. Eins og gengur
minnkuðu samskipti okkar á full-
orðinsárunum enda við báðir
sauðir í að viðhalda samskiptum
og hafa samband við fólk. Við
vorum samt alltaf Halldór og
Stebbi. Þú varst mér kærastur
vina og ég mun sakna þín sárt.
Stefán Örn Valdimarsson.
Hugurinn reikar.
Halldór búinn að læra að hjóla.
Hann getur hjólað niður brekku
án þess að detta. Hvað mér finnst
hann stórkostlegur! Það var í
fyrsta skipti sem ég upplifði til-
finninguna aðdáun. Aðdáun á
Halldóri.
Elli í Dal er að keyra hey frá
Holti að Dal. Við krakkarnir
fáum að sitja í heyinu á kerrunni.
Heyið ilmar dásamlega og kerr-
an vaggar blíðlega á holóttum
veginum. Við hlæjum og njótum
þess að vera börn.
Leikir okkar barnanna með
bíla, leggi og skeljar, potta,
steina og hjólkopp. Allt var nýti-
legt og ævintýrin voru úti um
allt.
Halldór að kynna fyrir okkur
tónlist en tónlistarsmekkur hans
var mun þróaðri en okkar hinna.
Spilverk þjóðanna hefur sérstaka
merkingu fyrir mig.
Við uxum úr grasi og fluttum
til Reykjavíkur eftir unglinsárin.
Þar leigðum við saman, Halldór,
Þorgeir, Rósa og ég, ýmist öll
saman eða þrjú okkar. Þegar ég
hugsa um það, þá var bara alveg
fullkomið að búa með Halldóri.
Hann spilaði á gítarinn. Kunni að
elda og var þar að auki ótrúlega
skemmtilegur. Og ekkert vesen -
nema þá bara eitthvert fyndið
vesen. Oft mjög fyndið.
Veislustjóri í brúðkaupi okkar
Gísla var að sjálfsögðu Halldór.
Hann var sá fyrsti sem ég hugs-
aði til þegar gera átti sér glaðan
dag og hann var líka sá fyrsti sem
ég hugsaði til þegar mig vantaði
ráðleggingar.
Halldór hefur verið mér sam-
ferða síðan ég man eftir mér og
ég hef elskað hann eins og bróður
og ég veit að það var gagnkvæmt.
Þvílíkt lán fyrir mig að hafa átt
hann að.
Halldór var ótrúlega fjölhæf-
ur, greindur og hjálpsamur. En
fyrst og fremst var hann í mínum
huga skemmtilegur og ljúfur,
gegnheill og elskulegur. Alltaf
uppáhalds hjá mér og hann vissi
það.
Elsku Linda mín. Það sáu allir
hversu einstakt samband þið
Halldór áttuð. Þið náttúrubörnin.
Orð eru lítils megnug til að sefa
sársaukann. En nærvera og hlý-
hugur fólksins þíns mun styðja
þig yfir erfiðustu brekkurnar,
sem og allar ómetanlegu minn-
ingarnar þínar. Ég er þér svo
þakklát fyrir gleðina og hamingj-
una sem þú gafst Halldóri. Þú
varst púslið hans.
Elsku hjartans Gerða mín,
Sigurrós og Elli, Rósa mín og
Egill, fjölskyldur og vinirnir allir.
Við grátum vegna þess sem
Halldór
Erlendsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vinarþel vegna andláts og útfarar
ástkærs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
THEODÓRS SNORRA ÓLAFSSONAR,
fyrrv. útgerðarmanns og vélstjóra,
Bessahrauni 6, Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands í Vestmannaeyjum fyrir alúð og umönnun.
Margrét Sigurbjörnsdóttir
Þorbjörg Theodórsdóttir Haukur Logi Michelsen
Hafþór Theodórsson Hanna R. Björnsdóttir
Júlíanna Theodórsdóttir Ingólfur Ingólfsson
Bára Theodórsdóttir Tommy Westman
Björk Theodórsdóttir
Harpa Theodórsdóttir Örvar G. Arnarson
og fjölskyldur