Morgunblaðið - 16.10.2020, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. OKTÓBER 2020
var gleði okkar. Halldór gaf af
sér meiri gleði en flestir.
Hann var uppáhalds.
Anna Einarsdóttir.
Við sem vorum samferða Dóra
í gegnum grunnskólanámið
minnumst hans með hlýju og
söknuði. Skyndilega hefur fækk-
að í hópnum okkar, árgangi 1963
úr Laugargerðisskóla á Snæfells-
nesi. Okkur langar til að minnast
hans með örfáum kveðjuorðum.
Bekkurinn var ekki alltaf sá
sami, fólk kom og fór, sum okkar
voru saman öll árin í gegnum
grunnskólann, sum eitthvað
styttra, en samt eru tengslin til
staðar, mismikil eftir atvikum.
Við erum vinir, nágrannar,
frændur og frænkur, félagar í
gegnum súrt og sætt í tónlist,
íþróttum, útivist, leik, starfi og
alls konar. Við erum bekkjar-
systkin sem uxum úr grasi og
þroskuðumst saman, höguðum
okkur á ýmsa vegu. Minningarn-
ar tengja okkur enda var hóp-
urinn fljótur að ná saman aftur
eftir að við fengum þær sorgar-
fréttir að Dóri væri allur.
Dóri var fluggáfaður fjörkálf-
ur, gleðipinni, húmoristi, sístarf-
andi hugsuður sem vildi sjálfur
hafa stjórn á sínu nánasta um-
hverfi og framkvæma sjálfur það
sem þurfti, í samstarfi við ætt-
ingja og vini. Alltaf að fást við
eitthvað. Hann lifði lífinu lifandi,
naut lífsins, náttúrunnar og
fólksins síns. Skyndilegt og
ótímabært fráfall hans minnir
okkur á mikilvægi góðu stund-
anna í lífinu.
Þessi hópur hefur lítið stundað
það að hittast og rifja upp dvölina
í Laugargerði þótt ekki skorti
vilja eða áhuga. Þau fáu skipti
sem það hefur náðst eru dýrmæt
og eftirminnileg þótt ekki hafi
allir getað mætt. Síðast þegar
það var fyrir nokkrum árum lék
Dóri á als oddi, spilaði og söng og
hreif alla með sér eins og honum
var lagið. Nú er gítarinn hans
hljóðnaður og það verður skrýtið
að hittast aftur án þess að hann
sé með – en samt verður Dóri
alltaf áfram með okkur sem hluti
af þessum fjörmikla árgangi í
Laugargerði.
Skyndilegt fráfall Dóra minnir
okkur á að bíða ekki til morguns,
fresta ekki fram í næstu viku,
mánuð eða ár að hitta vini okkar,
vera góð við fólkið okkar, njóta
samvista með vinum og ættingj-
um.
Því miður haga aðstæður því
þannig að fæst okkar geta fylgt
honum síðasta spölinn. Við kveðj-
um hann því hér og hvert með
sínum hætti. Við finnum til með
fjölskyldunni. Við syrgjum góðan
dreng en gleðjumst um leið yfir
minningunum og þökkum fyrir
að hafa fengið að vera samferða-
fólk Dóra í Dal á einn eða annan
hátt.
Elsku Linda, Gerða, Rósa, Eg-
ill, börn Halldórs og fjölskyldur.
Við sendum ykkur okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum um
styrk ykkur til handa á þessum
erfiðu tímum.
Við kveðjum Dóra að sinni,
vonandi hittumst við aftur. Ein-
hvers staðar, einhvern tíma.
Haraldur Ingólfsson
fyrir hönd bekkjar-
systkinanna
í Laugargerðisskóla.
Fréttin af andláti Dóra var
okkur öllum þungbær. Að mæta
til vinnu á mánudagsmorgni eftir
símtalið á sunnudeginum, og sjá
engan Dóra koma gangandi inn
ganginn með kaffikrúsina sína,
sem hann passaði svo vel upp á
að yrði ekki tekin og sett í upp-
þvottavélina. Við söknuðum þess
sárt að Dóri settist ekki með okk-
ur við eldhúsborðið. Tæki fram
kex úr skúffunni og smjör úr ís-
skápnum og stappaði þverhand-
arþykku smjörlagi á kexkökuna.
Því skolað niður með bleksvörtu
kaffinu. Rifi sér eitt blað af eld-
húsrúllunni, bryti það í tvennt,
færi í vasann og næði í tóbaks-
pontuna, setti tóbak á handar-
bakið eða þæði korn beint úr tób-
aksdós hjá vinnufélögum og
sáldraði í nefið. Það var nefnilega
heilmikil athöfn þegar Dóri tók í
nefið, jaðraði við að maður fyndi
áhrifin og nautnina með honum.
Áður en Dóri kom til starfa hjá
MEDOR vann hann hjá Gróco.
Hann hafði áratuga starfsreynslu
og öðlast víðtæka sérfræðikunn-
áttu í viðhaldi á flóknum tækja-
búnaði, hlaðinn öllum þeim rétt-
indum sem þurfti til að vinna við
að viðhalda tæknilegustu og við-
kvæmustu tækjum á rannsókn-
arstofum fyrirtækja, lyfjaverk-
smiðja og heilbrigðisstofnana
landsins. Alls staðar voru fótspor
hans mörkuð af prúðmennsku og
velvild, jafnaðargeði og látlausri
framkomu.
Dóri var einn af okkur í hópi
tæknimanna MEDOR. Hann var
hvers manns hugljúfi, hreinn og
beinn í öllum samskiptum. Auð-
velt að umgangast hann og ljúft
að leita til með hvers kyns mál-
efni. Hann átti auðvelt með öll
samskipti, var úrræðagóður og
fljótur til að aðstoða ef hann var
beðinn um það. Dóri var hins
vegar þannig gerður að hann
hefði frekar óskað sér að vera
með breiðara bak til að þurfa
ekki að vera að trufla samstarfs-
félagana og biðja þá að létta und-
ir með sér þegar starfsálagið var
mest. Hann var einn af þeim sem
hlaupa á Esjuna áður en þeir
mæta til vinnu á morgnana. Hjól-
aði svo Þingvallahringinn sér til
upplyftingar.
Við fráfall Dóra er höggvið
djúpt skarð í tæknimannahópinn
sem erfitt verður að fylla. Þegar
húsið þeirra á Álftanesi var búið
og allar spýtur orðnar fastar og
gangstéttarhellur lagðar keyptu
Dóri og Linda sumarhús á Snæ-
fellsnesi, í heimasveit Dóra. Þar
hafa þau verið að taka húsið í
gegn og endurbæta og var stór
viðbygging reist við húsið núna í
sumar. Það er búið að vera okkur
dýrmætt að fá að fylgjast með
framkvæmdunum, þar sem
Linda var óspör á að birta mynd-
ir og lýsingar af endurbótunum.
Eldhús málað. Heimreiðin var
breikkuð og sett á hana ný rauða-
möl, tré klippt og snyrt, sett nið-
ur blómaker, endurbættur pallur
og settir upp skjólveggir með
vindbrjótum úr gleri. Samt gafst
tími til að ganga á fjöll og njóta
þess að leggjast í heitan lækinn
eða stinga sér til sunds undir
kaldan fossinn. Allra þessara af-
reka fengum við að njóta með
Lindu og Dóra.
Kæra Linda og fjölskylda, við
sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og biðjum algóðan
guð að gefa ykkur styrk í sorg
ykkar. Við tæknimenn MEDOR
kveðjum með þakklæti og djúp-
um söknuði góðan og ljúfan sam-
starfsmann, Halldór Erlendsson.
Gunnar, Ásgrímur, Baldur,
Karl og Soffía.
Ég kynntist Halldóri Erlends-
syni fyrst árið 2011 þegar hann,
ásamt nokkrum starfsmönnum
frá Gróco, kom til starfa hjá ME-
DOR. Um var að ræða samhent-
an hóp sem var fljótur að aðlag-
ast starfsemi MEDOR. Við
urðum fljótlega áskynja um
hversu einstaka hæfileika Hall-
dór eða Dóri, eins og flestir köll-
uðu hann, hafði að geyma.
Dóri var einstakur tæknimað-
ur. Hann var rólegur og yfirveg-
aður, setti sig vel inn í hlutina og
var óhræddur að takast á við
flókin verkefni. Honum var um-
hugað um viðskiptavini, einstak-
lega laginn í mannlegum sam-
skiptum og skilur eftir sig skarð
sem erfitt verður að fylla.
Starf tæknimanns hjá ME-
DOR er oft flókið. Á litlum mark-
aði getur verið snúið að byggja
upp og viðhalda þekkingu á fá-
séðum og sérhæfðum tækjum.
Dóri hafði ráð undir rifi hverju,
hann nýtti í því sambandi oft vin-
skap sinn við erlenda samstarfs-
aðila og bjargaði málum með
hjálp og ráðleggingum í gegnum
síma. Með þessu tókst að leysa
mál án þess að þurfa að kalla til
erlenda sérfræðinga.
Dóri var með eindæmum
vinnusamur og þurfti alltaf að
vera að, hvort heldur sem var í
leik eða starfi. Oft var hann bú-
inn að skjótast á Esjuna áður en
hann mætti í vinnu og notaði
stundum hádegið til að skreppa í
sjósund með félögunum. Hann
lagði að baki ófáa kílómetra á
hjóli bæði innanlands og utan,
m.a. sem sem liðsmaður Cyclot-
honliðs Veritas, móðurfélags
MEDOR. Heima við lagði Dóri
alúð í að klára að byggja heimili
þeirra Lindu við Klukkuholt á
Álftanesi. Þegar því var lokið tók
við nýtt verkefni þegar þau hjón
keyptu sumarhús, þar sem þau
byggðu sér sinn sælureit í sveit-
inni sem honum þótti svo vænt
um.
Í gegnum óeigingjarnt starf
sitt eignaðist Dóri fjöldann allan
af vinum, bæði meðal vinnu-
félaga, viðskiptavina og starfs-
manna erlendra birgja. Hann átti
stóran sess í hjarta margra.
Þetta endurspeglast nú í fjölda
þeirra sem hafa sýnt hlýhug með
góðum kveðjum til fjölskyldu og
okkar vinnufélaganna undan-
farna daga.
Fyrir hönd MEDOR og Veri-
tas sendi ég Lindu eiginkonu
Halldórs, börnum hans, Sigurrós
og Erlendi, sem og allri fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Sigtryggur Hilmarsson.
Fyrstu kynni mín af Halldóri
Erlendssyni eru mér sérstaklega
minnisstæð. Seint á níunda ára-
tug síðustu aldar auglýsti fyrir-
tæki mitt eftir tæknimanni. Að
viðtali loknu sýndi ég umsækj-
endum bilaðan ljósmæli og
spurði hvort þeir gætu gert við
hann. Það komu vomur á menn,
en flestir á því að það gæti tekist
að undangengnu löngu námskeiði
hjá framleiðandanum. Síðastur í
röðinni var Dóri. Hann mætti of
seint, skítugur upp fyrir haus og
afsakaði sig með því að hann
hefði verið að gera við bílinn sinn
og gleymt sér, en ég hugsaði sem
svo að þennan mann myndi ég
aldrei ráða í vinnu. Viðtalið sjálft
var stutt, enda Dóri nánast ný-
skriðinn úr skóla og hafði þ.a.l.
litla starfsreynslu. Að síðustu dró
ég hann að ljósmælinum og
spurði hvort hann gæti gert við
hann. „Ekkert mál,“ svaraði Dóri
að bragði. Ég réð hann sam-
stundis. Einkunnarorð Toyota,
„engin vandamál, bara lausnir“,
hefðu hæglega getað verið fengin
frá Dóra.
Bóndasonurinn frá Dal í
Miklaholtshreppi var mikill
happafengur fyrir fyrirtækið.
Dóri var ekki bara útsjónarsam-
ur og samviskusamur starfsmað-
ur, hann var líka hvers manns
hugljúfi, bæði samstarfsmanna
og viðskiptavina, geðprúður,
greiðvikinn og skemmtilegur.
Dóri vildi leysa allra vanda og
gekk aldrei frá hálfnuðu verki.
Um tíma valdi hann sér nýjan
starfsvettvang, en bankaði svo
upp á aftur og spurði hvort hann
gæti fengið vinnu. Ég þurfti ekki
að hugsa mig um tvisvar.
En kynni mín af Dóra voru
ekki aðeins innan veggja fyrir-
tækisins. Hann var sannkallaður
þúsundþjalasmiður, liðsinnti mér
við hellulagnir og pallasmíði við
heimili okkar hjóna og einnig
móður minni við ýmiss konar
garðvinnu. Þar var vandað til
verka.
Á skemmtikvöldum starfs-
manna og maka mætti hann svo
iðulega með gítarinn og hélt uppi
stuðinu fram eftir nóttu. Ógleym-
anlegar stundir.
Þegar fréttir bárust af svip-
legu andláti Dóra varð manni
orða vant. Enn var maður
áminntur um fallvaltleika tilver-
unnar. Góður drengur er fallinn
frá og allir, sem náðu að kynnast
þessum mæta manni, fjölskyld-
an, vinir og samstarfsmenn,
syrgja.
Mun ánauðin meður dögum linna?
Mun á dauða lífið sigur vinna?
Von sú standi:
Vor skal andi
vin lifandi
á fegins landi finna.
(Bólu-Hjálmar)
Ari Kristján Sæmundsen.
Ég var á „fjarkóræfingu“ nú
eitt kvöldið þegar dyrabjallan hjá
mér gall við og frammi á pall-
inum stóð hún Gerða. Erindið var
greinilega eitthvað alvarlegra en
að kalt vatn væri í krönum.
„Heldurðu ekki Friðrik að Hall-
dór minn sé dáinn,“ sagði hún,
þessi góða nágrannakona mín,
full af sorg.
Halldór var nemandi í Laug-
argerðisskóla þau fimm ár sem
ég var þar skólastjóri. Það kom
fljótt í ljós að strákurinn var
skarpgreindur og allt nám lá
mjög vel fyrir honum. Þegar það
fór svo saman við létta skapgerð
og góðan félagslegan þroska var
ekki að undra þótt hann væri
hvers manns hugljúfi. Við kenn-
ararnir grínuðust eitthvað með
það að sjálfsagt yrði Halldór góð-
ur búnaðarmálastjóri.
Það var svo eitt vorið eftir að
við Halldór höfðum lokið dvöl
okkar í Laugargerði að ég fór
með konunni minni Hólmfríði og
ungum börnum okkar ásamt am-
erískum skiptinema í tjaldferð
vestur undir Jökul. Við áttum þá
gamlan, ryðgaðan, franskan bíl.
Snemma í ferðinni var ljóst að
bíllinn var ekki kátur með þessi
áform. Hann var rétt kominn
með okkur upp í Hvalfjörð þegar
hann tók að hökta og láta illa.
Eftir nokkurra kílómetra akstur
stöðvaðist hann svo bara úti í
kanti og vildi ekki lengra. Það
tókst þó að koma honum af stað
aftur en svo endurtók sagan sig.
Þrátt fyrir ýmis ljót orð, spörk og
tog í slöngur og splitti gekk þetta
svona alveg vestur að Vegamót-
um. Þar stóðu þá þeir bræðra-
synirnir í kvöldsólinni Halldór og
Þorgeir brosandi og tóku vel sín-
um fyrrverandi leiðara. Hann var
þá orðinn mjög fúll í skapi og
hafði trúlega mörg ljót orð um
þennan gamla franska bíl. Það
var farið að nálgast miðnætti og
enn drjúgur spölur í náttstað.
„Nú, er þetta ekki bara bensín-
stífla?“ sagði Halldór. Hann opn-
aði húddið, reif loftsíuna af vél-
inni og sagði: „Startaðu, Þorgeir“
um leið og hann þrýsti lófanum
ofan á blöndunginn. Og viti
menn. Vélin tók þetta fína við-
bragð og malaði eins og saddur
köttur. „Þetta var ekki flókið,“
sagði Halldór og brosti hringinn.
Vélin hikstaði ekki meir. Ég held
að þetta litla atvik lýsi Halldóri
svo vel. Glöggur á aðstæður og
jákvæður í lausnum.
Í nokkuð mörg ár hafa foreldr-
ar Halldórs verið mínir bestu ná-
grannar hér í Stóragerðinu. Það
hefur verið ljúft að sjá hvað öll
systkinin þrjú Rósa og Egill
ásamt Halldóri hafa ræktað vel
sambandið við foreldra sína. Eft-
ir að Elli féll frá hefur Halldór
jafnvel komið enn oftar til móður
sinnar. Ég er viss um að það hafa
verið henni ljúfar stundir og
styrkur að fá hann og fjölskyldu í
heimsókn.
Vegna þessa lágu leiðir okkar
Halldórs nokkuð reglulega sam-
an hér á hlaðinu eða stigagang-
inum. Mikið vildi ég að ég hefði
náð meiri tíma með honum. Hann
var alltaf svo jákvæður, brosandi
og gefandi. En hann var alltaf
eitthvað á svo mikilli hraðferð
drengurinn. Virtist eiga eftir að
gera svo margt áður en kallið
kæmi.
Elsku Þorgerður, Rósa, Egill
og þið öll. Innilegustu samúðar-
kveðjur.
Friðrik Rúnar
Guðmundsson.
✝ SigurðurGarðarsson
fæddist 20. júní
1942 í Múla við
Suðurlandsbraut í
Reykjavik. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 5. október
2020.
Foreldrar Sig-
urðar voru Garðar
Ólason, f. 1897, d.
1985, og Steinunn Sigurð-
ardóttir, f. 1917, d. 1976.
Eiginkona Sigurðar er Mar-
grét Elíasdóttir, f. 7. apríl
1945.
Sigurður og Margrét eign-
uðust þrjár dætur: a) Ólafía,
barn hennar er Þórður Valtýr.
b) Laufey, maki Ingi Rafn
Bragason, börn þeirra eru Inga
Þóra, maki Arnar Sigurðsson,
börn þeirra: Viktor Breki og
Alex Thor. Sigurður Rúnar,
maki Kolbrún Tanja Eggerts-
dóttir, börn þeirra: Mikael Óð-
inn, Arndís Mía,
Steindór. c) Stein-
unn.
Systkini Sigurðar
eru Gísli, f. 1945.
Ómar, f. 1952. Jór-
unn, f. 1955. María,
f. 1955.
Sigurður bjó all
tíð í Reykjavík og
hóf störf sem sendi-
bílstjóri, en byrjaði
að vinna við versl-
unar störf mjög snemma hjá
Silla og Valda, síðar hjá versl-
uninni Víði sem verslunarstjóri,
hann starfaði þar í fjölda ára,
að lokum í heildsölunni Ágæti
þar til hann lét af störfum sök-
um aldurs 2010.
Útför Sigurðar fer fram í
dag, 16. október 2020, klukkan
16 í Lindakirkju i Kópavogi.
Streymt verður frá útförinni:
https://youtu.be/bsgoCtxZneM
Virkan hlekk á slóð má finna
á:
https://www.mbl.is/andlat
Náinn vinur minn og frændi
Sigurður Garðarsson er látinn 78
ára að aldri. Hann var sonur
hjónanna Steinunnar Sigurðar-
dóttur frá Efstadal í Laugardal
og Garðars Ólasonar frá Húsa-
vík.
Hann ólst upp á ástkæru heim-
ili fjölskyldunnar í Múla við Suð-
urlandsbraut í Reykjavík þar
sem við frændurnir, ég, Siggi,
Júlíus og Gísli, fengum aldeilis að
rasa út og hafa það eins og við
vildum. Frændi minn bar nafn
móðurafa okkar Sigurðar bónda í
Efstadal og var á uppvaxtarár-
unum kallaður Steinu Siggi og
var, eins og við allir Siggarnir í
fjölskyldunni, kenndur við for-
eldri okkar frá Efstadal. Hann
var alla tíð mjög traustur vinur,
einstaklega einlægur, glaðvær og
hlýr með mikið jafnaðargeð sem
greiddi götu hans í lífinu og var
lykillinn að þeirri farsæld og
hamingju sem lífið bauð honum.
Hann eignaðist ástríka og sam-
henta fjölskyldu og saman
byggðu þau sumarbústað við
Gíslholtsvatn þar sem þau dvöldu
á frídögum í áratugi.
Við frændurnir ólumst upp
saman meðan Reykjavík var enn
mikil sveit og Múli við Suður-
landsbraut var þá vissulega í
sveitinni þótt bærinn hafi staðið á
horni Engjavegar og Suður-
landsbrautar. Á þeim árum tíðk-
aðist að aka mjólk frá Múla í
Mjólkursamsöluna við Snorra-
braut á hestvagni sem tryggði
okkur frændum ágætar sam-
göngur milli Múla og Reykjavík-
ur.
Í þessu frábæra umhverfi og
góða samkomulagi milli okkar
frænda urðu til margir leikir og
uppákomur til að skemmta okkur
enda bauð umhverfið í Múla upp
á mikla möguleika og enginn að
amast við okkur. Mæður okkar,
systurnar frá Efstadal, höfðu ein-
stök og náin samskipti þannig að
heimili Sigga varð annað heimili
okkar bræðra. Það kostaði mikið
þrek að sinna öllum uppátækjun-
um þannig að þegar maður gisti í
Múla þá var maður varla lagstur
á koddann þegar maður sofnaði.
Fyrir ofan Múla var fjölmenn-
ur Múlakampurinn og var mikill
samgangur milli fólksins í Múla
við fólkið sem þar bjó. Allir voru
boðnir velkomnir í Múla þar sem
gott hjartalag og gestrisni var í
fyrirrúmi. Síminn í Múla var eini
síminn á öllu svæðinu og með
nánum samgangi og góðum
kynnum við allt þetta fólk eign-
aðist Siggi gríðarlega marga vini
sem margir urðu einnig vinir
okkar bræðra. Múli var nánast
eins og herragarður þarna á
svæðinu þar sem oft var mikill
straumur af fólki.
Æskuárin liðu og fyrr en varði
var Siggi fermdur og var veislan
ein eftirminnilegasta fermingar-
veisla sem ég hef farið í. Allur
ættleggurinn auk vina og vanda-
manna mætti.
Slíkur var fjöldinn af gestun-
um að fólki var hleypt inn um
suðurendann á sveitabænum og
út um norðurendann þannig að
gengi eitthvað að gefa öllu fólk-
inu ríkulegar veitingar og kall-
arnir staupuðu sig í hliðarher-
bergjum. Þarna var slegið upp
stórbrotinni fermingarveislu fyr-
ir Sigga eins og best gerðist í
sveitinni og var ekkert til sparað.
Steina frænka sem var einn öfl-
ugasti kvenskörungur úr Laug-
ardalnum hafði sannarlega tekið
til hendinni ásamt öðrum heim-
ilismönnum í Múla. Þetta var
veisla aldarinnar.
Ég votta fjölskyldunni mína
dýpstu samúð og óska frænda
mínum og vini velfarnaðar.
Sigurður Sigurðsson.
Sigurður
Garðarsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar