Morgunblaðið - 10.12.2020, Blaðsíða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 2020
✝ Guðrún Dag-bjartsdóttir
fæddist í Reykjavík
18. janúar 1935.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
29. nóvember 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Jórunn
Ingimundardóttir,
f. 29.1. 1911 í Kald-
árholti, Holta-
hreppi, Rangárvallasýslu, d.
24.7. 2008, og Dagbjartur Lýðs-
son kaupmaður, f. 10.2. 1906 í
Hjallanesi í Landsveit, Rang-
árvallasýslu, d. 9.7. 1957.
Systkini Guðrúnar eru Ingv-
eldur, f. 5.10. 1933, Sigríður, f.
8.6.1937 og Steingrímur Örn, f.
20.01. 1942.
Guðrún giftist 3. maí 1958 eft-
irlifandi eiginmanni sínum,
Halldóri Jónatanssyni, fv. for-
stjóra Landsvirkjunar, f. 21. jan-
úar 1932 í Reykjavík. Foreldrar
hans voru Jónatan Hallvarðs-
son, fv. hæstaréttardómari, f.
4) Steinunn innanhúss-
arkitekt, f. 24.11. 1973, gift Raj
Kumar Bonifacius viðskipta-
fræðingi, f. 8.11. 1969. Börn
þeirra eru: a) Rafn Kumar, f.
17.10. 1994, b) Ívan Kumar, f.
23.4. 2002, c) Mikael Kumar, f.
20.12. 2004 og d) Viktoría Inez,
f. 3.5. 2007.
Guðrún var fædd og uppalin í
Reykjavík. Guðrún og Halldór
stofnuðu sitt fyrsta heimili við
Sörlaskjól í Reykjavík. Lengst
af bjuggu þau á Þinghólsbraut í
Kópavogi, eða í rúm 40 ár, og
síðast í Efstaleiti í Reykjavík.
Hún stundaði nám við hús-
mæðraskóla í Kaupmannahöfn.
Ásamt uppeldi dætra sinna vann
hún sem fulltrúi hjá Saka-
dómara, Borgardómi, Hagstofu
Íslands og Hlutafélagaskrá.
Guðrún greindist nýlega með
ólæknandi krabbamein sem
varð hennar banamein.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju 10. desember 2020
klukkan 13.
Vegna aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur við-
staddir.
Stytt slóð á streymi:
https://tinyurl.com/y5wco5vb
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
14. október 1903 í
Skutulsey á Mýr-
um, d. 19. janúar
1970 í Reykjavík og
Sigurrós Gísladótt-
ir, f. 9. nóvember
1906 í Reykjavík, d.
8. mars 1992.
Börn þeirra eru:
1) Dagný verk-
fræðingur, f. 22.10.
1958, gift Finni
Sveinbjörnssyni
hagfræðingi, f. 31.1. 1958. Börn
þeirra eru a) Guðrún Halla, f.
25.2. 1984, gift Herði K. Heið-
arssyni. Börn þeirra eru Heiðar
Kári, f. 15.2. 2014 og Dagný
Lilja, f. 27.8. 2017. b) Svein-
björn, f. 30.3. 1989.
2) Rósa tölvunarfræðingur, f.
25.8. 1961, gift Vilhjálmi S. Þor-
valdssyni verkfræðingi, f. 10.5.
1961. Synir þeirra eru: a) Hall-
dór, f. 1.3. 1990, b) Ingimundur,
f. 4.2. 1994 og c) Þorvaldur Kári,
f. 11.3. 1997.
3) Jórunn verkfræðingur, f.
8.10. 1962.
Með sorg í hjarta minnumst
við okkar ástkæru tengdamóður
og ömmu Siddu. Amma var alltaf
til staðar fyrir okkur þegar þess
þurfti. Þegar við krakkarnir vor-
um yngri var hún tilbúin að að-
stoða okkur með skólaverkefnin
og þykir okkur afar vænt um það
í dag. Aldrei fór maður svangur
frá ömmu, hún átti alltaf til ís og
annað góðgæti handa okkur
krökkunum. Hjá ömmu máttum
við gera allt; þó að mamma og
pabbi bönnuðu það var amma
alltaf með okkur í liði.
Hátíðarstundirnar verða alltaf
eftirminnilegar og ferðalögin
bæði innanlands og utan sem við
fórum saman í. Amma elskaði að
vera úti í sólinni og eigum við
margar dýrmætar minningar frá
sumarfríum erlendis og úr sum-
arbústaðnum.
Hún hugsaði vel um heilsuna
og fór reglulega í sund og út að
ganga.
Amma spilaði golf og gaman
að rifja upp þann tíma þegar við
spiluðum saman á golfvellinum
við Egilsstaði eitt sumrið. Það
var hlægilegt hversu mörgum
golfkúlum við týndum í skurðum
og skutum á vitlausar brautir.
Árangur í lok dags var ekki tal-
inn í höggum heldur frekar
hversu margar golfkúlur voru
eftir í töskunni. En það skemmti-
lega var að bæði hún og afi náðu
að bæta sig töluvert fram úr okk-
ur og voru þau áhugasamir kylf-
ingar í mörg ár.
Það er svo sárt að kveðja þig
elsku Sidda. Á þessum árstíma
vorum við alltaf farin að hlakka
til að njóta jólanna með þér og
afa á fallega heimilinu ykkar.
Ekkert getur komið í staðinn fyr-
ir allar hlýju móttökurnar þínar
um jólin. Þar leið okkur best á
aðfangadag með gómsæta ham-
borgarhrygginn og hugulsemi
þína þegar kom að því að velja
hver hneppti möndluna í möndlu-
grautinn.
Við erum þakklát fyrir öll árin
sem við áttum með þér. Minn-
ingar um ástkæra og hlýja ömmu
og tengdamóður munu lifa áfram
í hjarta okkar.
Við elskum þig, hvíl í friði.
Raj Kumar, Rafn Kumar,
Ívan Kumar og Mikael Kumar.
Það er erfitt að trúa því að
Guðrún tengdamóðir mín skuli
vera búin að kveðja í hinsta sinn.
Ég var lánsamur er örlögin
leiddu okkur Rósu dóttur hennar
og Halldórs saman og ég varð
hluti af fjölskyldu þeirra. Margs
er að minnast á þeim árum sem
síðan eru liðin. Guðrún, eða Sidda
eins og hún var gjarnan kölluð, er
mér sem góðhjörtuð, falleg og
hlý kona, með góða nærveru, ró-
leg, jarðbundin og glaðlynd. Hún
bjó fjölskyldu sinni fallegt heim-
ili. Það var ætíð gott að koma til
hennar og Halldórs, fyrst í Kópa-
voginn, síðar í Efstaleitið og í
sumarbústaðinn. Þar áttum við
saman margar góðar samveru-
stundir, og þar hittist gjarnan öll
fjölskyldan í kaffi um helgar. Jól
og áramót eru að sjálfsögðu
minnisstæð, en venjan var að
vera hjá Siddu og Halldóri á að-
fangadagskvöld. Áður fyrr skipt-
ust Sidda og systkini hennar á að
halda gamlársboð fyrir alla stór-
fjölskylduna. Þessum sið hefur
verið haldið við hjá dætrum
Siddu sem nú skiptast á að halda
boðin.
Sidda unni fjölskyldu sinni vel
og voru barnabörnin henni hug-
leikin. Hún var heilsuhraust þar
til undir það allra síðasta. Þau
hjónin ferðuðust mikið og eigum
við góðar minningar frá ferðalög-
um með þeim og fjölskyldunni.
Hún hafði gaman af að spila golf
og spiluðu þau Halldór saman
meðan heilsan leyfði. Hún fylgd-
ist vel með og var fljót að taka
upp nýjungar í tölvum og tækni.
Þegar við Rósa stóðum í hús-
byggingu bjuggum við hjá þeim
Siddu og Halldóri í Kópavoginum
og þar eignuðumst við okkar
elsta son. Sú aðstoð og stuðning-
ur sem við fengum verður seint
þakkað. Ég minnist Siddu
tengdamóður með virðingu, hlý-
hug í hjarta og þakklæti fyrir allt
það sem hún hefur gert fyrir mig.
Hvíl í friði.
Vilhjálmur Smári
Þorvaldsson.
Elsku amma. Ég vildi bara
segja þér að ég sakna þín svo
mikið að ég trúi ekki að þú sért
farin upp í himnaríki. Þú varst
alltaf svo góðhjörtuð, falleg,
brosmild og skemmtileg að hitta
og tala við. Þú lést mig alltaf fara
með bros á vör og ég gat sagt þér
allt í heiminum og þú mundir
aldrei segja neinum. Ég vil bara
fá að hitta þig aftur og segja þér
að ég elska þig meira en allt. Ég
man þegar ég kom heim til þín
með garn og prjóna og bað þig að
kenna mér að prjóna og þú
kenndir mér að prjóna trefilinn
sem ég síðan gaf þér í afmæl-
isgjöf.
Ég mun aldrei í heiminum
gleyma þér vegna þess að allt
sem þú gerðir fyrir mig gerðir þú
með bros á vör.
Þín ömmustelpa,
Viktoría Inez.
Kæra amma Sidda, nú ert þú
lögst til hinstu hvílu. Ég skrifa til
þín þessi orð til að kveðja þig og
þakka fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og fjölskylduna
okkar.
Þau voru ófá skiptin sem ég
kom í pössun til þín og afa á Þing-
hólsbraut í Kópavogi og mínar
elstu minningar af þér eru þaðan.
Þú tókst á móti mér og okkur
barnabörnunum með hlýjan faðm
og glaðlegt bros. Heimilið ykkar
var griðastaður en á sama tíma
ævintýraheimur. Þú gafst okkur
frelsi til að blómstra þegar við
lékum ímyndunarleiki í stóra
húsinu ykkar þar sem hvert her-
bergi var framandi land og hver
mubla spennandi skrímsli. Við
gátum svo treyst því að á kvöldin
var alltaf á boðstólnum vanilluís
með Hershey’s-súkkulaðisósu.
Það var toppurinn á tilverunni.
Þú ræktaðir ættgarðinn vel
enda rík kona með þinn mynd-
armann, glæsidætur og afkom-
endur. Þér tókst að skapa hlýtt
og gott andrúmsloft í öllum fjöl-
skyldu- og hátíðarboðum og þar
tróna á toppnum aðfangadags-
kvöldin. Þótt ég hafi lítið kynnst
þeirri hlið á þér þá grunar mig að
þú hafir verið nokkur stemm-
ingskona og ein vísbending um
það var Passoa-jóladrykkurinn
sem skálað var í þegar klukkan
sló sex á aðfangadagskvöld.
Því miður ertu farin, ég hefði
gjarnan viljað verja meiri tíma
með þér og rækta okkar tengsl
sem tvær fullorðnar manneskjur.
Eiga með þér einlægar stundir
og ræða lífið og tilveruna. Ég
hefði dregið lærdóm af þínum
sigrum og ósigrum í lífinu. Þeir
hafa eflaust verið margir enda
gæfuríkt líf að baki.
Fyrst og fremst vil ég þó
þakka þér. Takk fyrir að hafa alið
upp mömmu, takk fyrir að hafa
gætt mín og umvafið mig hlýju
og takk fyrir allar góðu minning-
arnar frá Þinghólsbrautinni,
Grímsnesinu og Efstaleitinu. Það
er sárt að kveðja þig en það er
huggun að nú hvílist þú.
Þinn dóttursonur,
Sveinbjörn Finnsson.
Elsku besta amma Sidda.
Glæsilegri konu hef ég ekki
þekkt og allt í kringum þig fékk
ljóma af því.
Sumar af mínum ljúfustu
minningum úr barnæsku eru frá
því að fylgjast með þér undirbúa
jólin og fá svo að njóta afrakst-
ursins með allri fjölskyldunni.
Einu sinni hélt ég að jólin kæmu
ekki nema haldið væri upp á að-
fangadagskvöld hjá þér og afa á
Þinghólsbraut 46. Mér fannst
það ótrúlegt að ykkur skyldi
detta í hug að minnka við ykkur
og flytja, og þar með fórna jól-
unum í leiðinni. En auðvitað kom
þá í ljós að jólin eru ekki háð
staðsetningu heldur fólkinu sem
við fáum að vera með. Reyndar
er það þannig að þegar ég lít til
baka þá eru svo margar af mín-
um góðu minningum tengdar
umhverfi sem þú og afi sköpuðuð,
hvort heldur sem var á heimili
ykkar, í sumarbústaðnum eða
annars staðar.
Fátt virtist veita þér meiri
ánægju en að njóta sólarinnar og
þú varst alltaf fljót að stökkva til
ef glitti í sól. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar við vorum
einu sinni á Mallorca og þú varst
farin að bera á þig olíu í stað sól-
arvarnar. Enda dáðist ég líka
alltaf að fallegu brúnu húðinni
þinni.
Það þótti ekkert tiltökumál í
þá daga, en að þú skulir hafa séð
um þrjár litlar stelpur og haldið
heimili í toppstandi finnst mér
hreint út sagt aðdáunarvert og
ekki gæti ég leikið það eftir. Svo
var alltaf jafn skondið að heyra
hvað þú varst fegin að farið var
að bjóða upp á leikskóla þegar
litla örverpið þitt kom til sögunn-
ar. Og það skil ég fullkomlega.
Mér hefur alltaf fundist ég
hafa fengið forskot á sæluna að
vera fyrsta barnabarnið þitt og
það gleður mig mikið að börnin
mín hafi fengið að kynnast þér og
gert þig að langömmu. Við mun-
um öll sakna þín óskaplega mikið.
Þín nafna og dótturdóttir
Guðrún Halla.
Elsku amma okkar Guðrún
Dagbjartsdóttir, eða amma
Sidda eins og við barnabörn
hennar ávallt kölluðum hana,
hefur kvatt okkur eftir erfiða
baráttu við krabbamein. Það hef-
ur verið okkur erfitt að sættast
við það að hún sé farin. Meinið
greindist undir lok liðins sumars,
en aldrei grunaði okkar að enda-
lokin myndi bera svo brátt að.
Þótt síðustu mánuðir hafi verið
erfiðir, sérstaklega í ljósi að-
stæðna í samfélaginu, tók hún
hverjum degi með jákvæðni og ró
eins og henni einni var lagið. Í
þau skipti sem við fengum að
hitta hana í haust var ekki að sjá
að eitthvað amaði að. Fyrir að-
eins nokkrum dögum hlökkuðum
við til að vera með henni á jól-
unum, en nú er hún ekki hér.
Söknuðinum er ekki hægt að
lýsa, en þegar við hugsum til
baka vakna hlýjar minningar um
allar þær góðu stundir sem við
áttum saman.
Eins erfitt og það er að missa
ömmu Siddu svona rétt fyrir jól,
þá vermir það okkur um hjarta-
rætur að hugsa um allar stund-
irnar sem við áttum saman í
gegnum tíðina. Minningarnar um
öll aðfangadagskvöldin, gamlárs-
kvöldin, sumrin í Grímsnesinu,
fríin okkar í Flórída og ekki síst
öll kaffiboðin hjá þeim afa þar
sem skipst var á skoðunum og líf-
legar umræður áttu sér stað. Við
minnumst þess einnig sérstak-
lega að hafa verið í pössun hjá
ömmu í Kópavogi þegar við vor-
um krakkar. Í seinni tíð eftir að
amma og afi fluttu í Efstaleitið
héldum við mikið upp á að fara í
sundlaugina sem tilheyrði hús-
inu. Þessar minningar munu
fylgja okkur alla tíð.
Amma Sidda vildi alltaf hafa
hreint og fínt í kringum sig. Þó
svo að hún væri komin á níræð-
isaldur var hún stundum staðin
að því að þrífa ljósakrónuna fyrir
ofan borðstofuborðið. Á jólunum
var hún alltaf búin að ryksuga,
skúra, pússa silfrið og gera allt
fínt með margra daga fyrirvara.
Á Þorláksmessu var hún meira
að segja búin að leggja á kvöld-
matarborðið fyrir aðfangadags-
kvöld. Við bræðurnir viljum
meina að við séum líkir ömmu að
þessu leyti og að hún hafi innrætt
okkur þessa siði. Öllum líðum
okkur best þegar við höfum
hreint í kringum okkur og skipu-
lag á hlutunum.
Hún amma var nægjusöm og
lét lítið fyrir sér fara. Hún studdi
okkur alltaf í öllu því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Hvernig
sem á stóð fann hún alltaf já-
kvæðu hliðina. Við munum aldrei
gleyma þér elsku amma. Hvíl í
friði.
Halldór, Ingimundur
og Þorvaldur Kári.
Skarð er höggvið í systkina-
hópinn við fráfall Siddu systur
minnar. Hún lést í byrjun að-
ventu, er hátíð ljóss og friðar
gekk í garð. Hennar er sárt sakn-
að og mikill missir fyrir fjölskyld-
una, einkum fyrir Halldór, ekki
síst á erfiðum tímum.
Sidda var næstelst okkar fjög-
urra systkina, sem söknum henn-
ar sárlega. Henni kippti í kyn
móðurfólksins frá Kaldárholti í
Holtum, dökk á brún og brá.
Eins og mamma okkar. Þura
fóstra þeirra Kaldárholtssystk-
ina sagði um mömmu að hún væri
engilfögur. Það fannst mér líka
sem lítil hnáta, reyndar alla tíð.
Að vera af Kaldárholtsætt höfum
við í fjölskyldunni gjarnan gant-
ast með, þegar fram koma þau
ættareinkenni hjá okkur, sem
lýsa yfirvegun og orðheldni. Átti
það sannarlega við um systur
okkar.
Sidda var glæsileg kona, sem
eftir var tekið, farsælum gáfum
gædd. Sem ung stúlka stundaði
hún nám í húsmæðraskóla í Dan-
mörku. Er minnisstætt við heim-
komuna þegar hún fór að spreyta
sig í eldhúsinu. Aldrei hafði mað-
ur bragðað eða séð jafn góðan og
fallega fram borinn mat. Svo hóf
hún hárgreiðslunám hjá móður-
systur okkar, Kristínu Ingi-
mundardóttur, en Kristín rak
eina helstu og virtustu hár-
greiðslustofu bæjarins á þessum
tíma í Kirkjuhvoli þar sem nú er
Klausturbar. Hún menntaði
fjölda ungra stúlkna í sínu fagi og
þar eignaðist Sidda sínar bestu
vinkonur.
Sidda var ritari við Sakadóm
Reykjavíkur og síðar hjá borg-
ardómara. Ég kom í kjölfar
hennar í sakadóm sem ritari.
Einn af dómurunum sagði mér að
Sidda hefði verið besti ritari sinn.
Hann hefði ávallt pantað hana
þegar hann réttaði í erfiðum mál-
um.
Svo kom Halldór inn í hennar
líf. Þau byggðu sér myndarlegt
hús við Þinghólsbraut í Kópavogi
er fjölskyldan fór stækkandi.
Dæturnar urðu fjórar. Var mikill
og góður samgangur milli fjöl-
skyldna okkar á þessum tíma.
Við minnumst skemmtilegra
ferðalaga og þegar stórfjölskyld-
an kom saman á gamlárs-
kvöldum. Þau voru höfðingjar
heim að sækja og heimilið list-
rænt og menningarlegt.
Það er margs að minnast á
langri ævi.
Við systur höfum haft þá reglu
að bjóða í kaffi til skiptis und-
anfarin ár, til að viðhalda góðu
sambandi. Síðast hittumst við í
júlí hjá Stellu á sólríkum hásum-
ardegi. Við sátum úti í garði og
dáðumst að fallegu útsprungnu
rósunum og gróskunni allt um
kring. Ekki grunaði mig þá að
þetta væri í síðasta sinn sem við
sætum með Siddu. Ég minnist
hennar eins og hún var þá, fjörug
og brosandi í miðjum rósagarð-
inum.
Við Eggert vottum Halldóri og
fjölskyldunni innilegustu samúð
okkar.
Sigríður Dagbjartsdóttir.
Guðrún
Dagbjartsdóttir
Það að Gunni
vinur minn sé dáinn
á ég erfitt með að
skilja og meðtaka. Af því að við
upplifðum svo margt saman og
vorum búin að ákveða hvernig
við myndum halda upp á áttræð-
isafmælið saman. Í millitíðinni
átti að búa til margar skemmti-
legar minningar. Þær urðu því
miður ekki að veruleika en þær
sem við lifðum saman voru ótal-
margar og ógleymanlegar.
Við Gunni ólumst upp í sama
hverfi, Háaleitishverfinu, geng-
um í sama barnaskóla, gagn-
fræðaskóla og síðar í Mennta-
skólann við Hamrahlíð en þaðan
útskrifuðumst við saman vorið
1981.
Svo fórum við bæði í íslensku-
deildina í HÍ þar sem leiðir okk-
ar lágu reglulega saman. Á þess-
um árum vorum við fyrst og
síðast góðir kunningjar en kunn-
Gunnar Þorsteinn
Halldórsson
✝ Gunnar Þor-steinn Hall-
dórsson fæddist 9.
apríl 1960. Hann
lést 19. október
2020.
Útför Gunnars
Þorsteins fór fram
3. desember 2020.
ingsskapurinn
breyttist í vináttu
eftir að við fórum
að kenna norræn-
um stúdentum við
sumarháskóla HÍ
árið 1997. Þar
kenndum við ásamt
valinkunnu liði ár
eftir ár og var
margt skemmtilegt
brallað á þessum
árum.
Rétt upp úr aldamótum urðu
tímamót í lífi okkar beggja sem
urðu til þess að vinátta okkar
styrktist enn frekar, við urðum
trúnaðarvinir og sá trúnaður
brast aldrei.
Við töluðum saman í síma á
hverjum degi um margra ára
skeið, hann skaust til mín þegar
laga þurfti eldhús og ég yfir til
hans þegar sauma þurfti gard-
ínur. Hann málaði fyrir mig
stofu, setti upp hillur og ég eld-
aði lasagna. Þegar ég hélt að ég
væri að fá hjartaáfall í París
kom hann æðandi á línuskaut-
unum dauðhræddur um konuna
sem ekkert var að. Því þannig
var hann, passaði upp á sína.
Við vorum vinir í blíðu og
stríðu og ég mun sakna svo
margs. Ég mun sakna þess að
heyra ekki lengur röddina hans í
símanum, að geta ekki lengur
bankað upp á í Garðastrætinu
og að ekki verði framar valsað
saman um strætin í París. Ég
mun sakna allra sagnanna og
hlátursins því það vantar sögur
og hlátur í lífið þegar Gunni er
farinn.
Fyrir mína hönd og barnanna
minna sendi ég Önnu, Eddu,
börnum og öðrum aðstandend-
um mínar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Sigríður Albertsdóttir.
Gunnar Þorstein hef ég þekkt
frá fæðingu, Anna mamma hans
er æskuvinkona mín. Hann var
glaðlyndur og fullur af orku,
með fallega opna brosið sitt.
Sem fullorðinn maður varð
hann vinur minn og ég fylgdist
með honum úr fjarlægð þar sem
hann bjó í París og kenndi við
Sorbonne. Ég á Gunnari margt
að þakka, einstaka gestrisni í
húsinu á Fáskrúðsfirði, hann
bauð mér líka að búa með Önnu
í íbúðinni í París, og allt bar vott
um hans næma fegurðarskyn.
Fyrir nokkru kom út ljóðabók
eftir Gunnar, falleg og sterk,
hún ber nafnið „TAKK“. Hann
tileinkaði hana móður sinni, en á
milli þeirra var óvenjulega fag-
urt samband.
Ég votta elsku Önnu, börnum
hans og öllum ástvinum mína
dýpstu samúð.
Elsa Vestmann Stefánsdóttir.