Bæjarins besta - 20.12.2001, Page 27

FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2001 27
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Suðurtangi 7 – Ísafirði
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Aðalstræti 26 – Ísafirði
Atlastaðir ehf.
Seljalandsvegi 78
Ísafirði
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Sendum okkar bestu óskir um gleðilega
jólahátíð og þökkum árið sem er að líða
Verkfræðistofa
Sigurðar Thoroddsen hf.,
Hafnarstræti 1 – Ísafirði
söknuði hugsaði hann til
jólanna í sveitinni. Allt var
svo fallegt, hvítt yfir öllu og
jólaljósin loguðu glatt. Þeim
fylgdi gleði þótt þau væru
fá. Jólin í sveitinni voru
einhvern veginn miklu fall-
egri en hér. En þetta var áður
en stelpur skiptu máli og
fóru að verða plássfrekar í
hugsun drengsins. Nú voru
það þær eða stærðfræðin
sem héldu hugsuninni fang-
inni, aðallega þær eða hún.
Þær kepptust um athyglina
þessa síðustu daga fyrir jól,
Særún og stærðfræðin.
Sú fyrri átti hug hans all-
an, hin heltók hann. Áfram
rigndi.
„Stærðfræði eins og þessi
sem verið er að reyna troða í
hausinn á okkur er eitthvað
það vesælasta sem manns-
andinn hefur fundið upp.“
En frá henni varð ekki
hlaupizt hvað sem það kost-
aði. Hann varð að ná henni,
prófið beið og Særún og
jólin. Ekkert þeirra yrði
flúið. Stundum langaði hann
til þess að búa yfir þeirri
náðargáfu að láta hið óþægi-
lega hverfa. En allt var
flóknara en þegar hann lítill
drengur hafði skapað sér
heim við hæfi og allt var
skemmtilegt, gott og fallegt.
Kjartan Steinn fann
hvernig blaut og köld fötin
límdust við líkamann og
rigningin lak niður eftir
honum innan klæða.
Skúli gamli haltraði burt
með byrðar byltingarinnar á
herðunum, á einum náttúru-
legum fæti og þeim sem til-
veran hafði úthlutað honum
í bland við byltinguna. Hann
hafði víst misst fótinn á
námsárum sínum í Kaup-
mannahöfn, tapað í barátt-
unni við sporvagninn sem
kostaði hann gangliminn.
Enginn fær flúið þau örlög
að tapa fyrir sporvagni á
fullri ferð. Hvort Skúli hafði
ætlað að stöðva sporvagninn
með því að bregða fyrir
hann fæti eða hrasað vissi
enginn af þeim sem Kjartan
þekkti. Hverju skipti það?
Sporvagninn nálgaðist
Kjartan í líki stærðfræði-
prófs. Hvor myndi hafa það
í þessari lotu?
Kjartan tautaði eitthvað,
sneri sér að skólanum og
fylltist djúpri lotningu,
Ólafur Helgi Kjartansson, sýslumaður á
Ísafirði, hefur um langt árabil ritað jóla-
sögur fyrir Bæjarins besta. Sú fyrsta birtist
í jólablaði BB árið 1986 og síðan hafa sögur
hans birst árlega að undanskildum árunum
1992 og 1993. Hér er nýjasta smásaga Ólafs
Helga, jólasagan Óútreiknanleg ást.
reyndar í hvert sinn er leit
skjöldinn til minningar um
Þjóðfundinn 1851. En nú
beið annað en sagan og Jón
Sigurðsson. Það yrði ekki
eins eftirminnilegt hlutverk
að taka prófið í stærðfræði.
Færri kæmu við sögu og
þjóðin léti sig það engu
skipta. Það var þungbært
gjaldið fyrir fallið.
Hann opnaði dyr þessarar
sögufrægu byggingar.
Hugsunin um Særúnu varð
yfirþyrmandi um leið og
hann steig yfir þröskuldinn.
Andlit hennar ljómaði í
hugskoti hans, græn augun,
rautt, strítt hárið og dular-
fullt brosið. Sennilega elsk-
aði drengurinn stúlkuna.
En elskaði hún hann?
Þegar inn var komið sneri
Kjartan til hægri. Prófið átti
að vera í stofu A-bekkjarins,
ekki úti í Fjósi þar sem hann
var vanur að vera. Nokkur
skref voru að dyrum stof-
unnar. Ætti hann að vera
kaldur og snúa við? Löng-
unin til að hlaupa og skilja
öll þessi leiðindi að baki
varð óumræðilega sterk.
Samt vissi hann það strax að
þó hann gæti hlaupið, skilað
læknisvottorði eftir áramót
og beðizt afsökunar, myndi
hann ekki gera það. Svoleið-
is gerir maður ekki. Hann
bara vissi það og byrjaði að
titra en um leið streymdi
adrenalínið um líkamann.
Af hverju ekki að biðja til
Guðs eins og í sveitinni áður
fyrr? Var það ekki bara hall-
ærislegt að biðja einhvern
sem maður hafði aldrei séð,
um eitthvað sem maður átti
ef til vill ekki skilið? Guð
myndi ekki hafa skilning á
íslenzkum sveitadrengjum,
sem hlustuðu á rokk og ról,
þó það ætti rætur sínar að
rekja til svartra þræla í
Bandaríkjunum, sem einmitt
trúðu á þennan sama Guð.
Þeir báðu til hans, lögðu líf
sitt í hendur hans og sungu
honum til dýrðar. Guð
myndi ekki hafa velþóknun
á sérvitringum, sem tóku
grófa tónlist og texta fram
yfir það ljúfa og eðlilega í
lífinu.
Reyndar var lífið svo
fjölbreytilegt að drengurinn
botnaði stundum hvorki upp
né niður í því. En áhættan
var engin. Í Biblíunni var
týnda syninum fagnað.
Hann kom aftur. Og Kjartan
byrjaði að biðja um styrk.
Blóðið dunaði í æðunum,
adrenalínið streymdi og
honum var ekki kalt, var
bara blautur. Særún gleymd-
ist eitt augnablik og stærð-
fræðin tók völdin af fullum
krafti. Auðvitað var það ekki
alveg satt, en formúlur og
sannanir runnu fram fyrir
hugskotssjónum hans. Djúpt
í huganum brauzt fram
hlátur.
Kjartan nam staðar
framan við dyrnar, dró djúpt
andann, rétti sig upp og fann
vatnið leka niður bringuna,
bakið, rassinn, kviðinn og
lærin. Hann sá Særúnu
standa framan við sig, fá-
klædda. Sennilega yrði það
aldrei að veruleika. En sýnin
var raunverulegri en formúl-
urnar áðan.
„Góði Guð, gefðu mér
styrk.“ Hann heyrði sjálfan
sig segja orðin upphátt. Þau
bergmáluðu í auðum gang-
inum. Skyldi Jón Sigurðsson
hafa beðið Guð um styrk í
þessu sama húsi fyrir hundr-
að og tutttugu árum, þegar
honum reið mest á? Hugs-
uninni laust niður í huga
hans eins og eldingu. Svo
leit hann á pollinn sem var
að myndast á gólfinu, dró
djúpt andann og lyfti hend-
inni til að berja. Um leið
opnuðst dyrnar og glaðlegur
stærðfræðikennarinn stóð
fyrir framan drenginn. Ótt-
inn hvarf Kjartani um leið. Í
huganum þakkaði hann
Guði fyrirfram styrkinn og
árangurinn. Voru þetta ein-
hvers konar viðskipti?
„Ertu svona blautur?“
spurði Steinólfur stærð-
fræðikennari.
Kjartan svaraði strax:
„Það er ekkkert. Það
þornar.“
„Ertu tilbúinn?“
„Já.“
„Þá byrjum við. Fáðu þér
sæti. Ertu klár í munnlegt
próf?“
„Já.“
Steinólfur kynnti próf-
dómarann, virðulegan mann
á óræðum aldri. Sá sagði
ekkert. Kjartan Steinn leit á
miðana á borðinu og vissi
að hin hliðin, sú sem sneri
niður, kynni að ráða nokkru,
kannski öllu, um örlög hans.
Næstu mínúturnar yrðu
kannski þær mikilvægustu í
lífi hans, að minnsta kosti
hingað til. Í huganum mynd-
uðst orð, sem urðu að bæn,
afar auðmjúkri, og hann
þakkaði Guði strax.
„Betra að gera það áður
en það gleymist“, hugsaði
drengurinn og hlýddi fyrir-
mælum um að draga miða,
sem hefði að geyma verk-
efnið, það sem réði hugsan-
lega framtíð hans og klár-
lega næstu mánuðum.
Kjartan Steinn sneri mið-
anaum við og sýndi hann,
án þess að gá sjálfur hvað á
honum stæði. Afleiður eða
differentíalar reyndust hafa
komið í hans hlut. Hugurinn
byrjaði strax að fást við það
sem hann vissi og rifja upp
það sem hann kunni í diffr-
unum. Af hverju fékk ég
ekki integrölin eða tegrun-
ina? spurði hann sjálfan sig í
hljóði. Það kunni hann
betur. En það skipti engu,
bara að reyna. Og svo
byrjaði hann hikandi. En
bæði prófdómarinn og
Steinólfur reyndust ljúfir og
umburðarlyndir. Kjartan
vissi að hann átti að kunna
þetta, var bara betri í inte-
gölunum. Auðvitað hefði
hann átt að læra betur en
ögurstundin var runnin upp
svo nú var að draga djúpt
andann.
Örlítið tafsandi byrjaði
hann að tala um integrölin
og reyna að tengja saman
við diffrunina eða afleið-
urnar. Úr andlitum Steinólfs
og prófdómarans skein sam-
úð og góðvild. Steinólfur
var miklu mýkri á svipinn
en þegar hann var að reyna
að halda þeim bekkjar-
bræðrunum vakandi í tím-
um. Um leið og Kjartan
Steinn bað til Guðs um að
detta niður á réttu lausnina
dró prófdómarinn hann að
landi og nefndi tenginguna
sem dugði. Adrenalínið
streymdi og hann sat örlítið
stífur, loks færðist yfir hann
ró. Hann fann hvorki fyrir
bleytunni né kuldanum,
skalf að vísu aðeins. Loks
sagði prófdómarinn:
„Var það nokkuð fleira
sem þú vildir segja?“
Kjartan vissi að nóg var
komið enda var hann aftur
farinn að hugsa um Sæunni
og hvort hún væri kominn til
að bíða hans.
„Nei.“
„Þú mátt bíða frammi
meðan við berum saman
bækur okkar. Það tekur bara
nokkrar mínútur.“
Kjartan stóð þungt hugsi
frammi á gangi og fann aftur
til bleytu og kulda og velti
því fyrir sér hvort hún
myndi koma eða einfaldlega
gefast upp á honum. Útlitið
var ræfilslegt og fötin blaut.
Hann gekk um gólf í þung-
um þönkum þegar hann
heyrði út undan sér dyrnar
að stofu A opnuðust og
Steinólfur bauð honum að
koma inn. Hann mundi helzt
að þeir voru almennilegir og
höfðu nokkurt mál um það
sem miður fór. Engu að
síður ljómaðist hann við að
heyra að einkunnin sem
hann hlaut var fimm. Þeir
óskuðu honum til hamingju,
hvöttu hann eindregið til
halda áfram á sömu braut og
leggja sig enn frekar fram.
Miðað við framfarirnar á
tæpri viku væri sjáanlega
um gott efni í stærðfræðing
að ræða.
„Jæja vinur, þetta var gott
hjá þér. Við sjáumst eftir
hátíðirnar. Gangi þér vel
heim. Gleðileg jól.“
Í huganum þakkaði Kjart-
an Guði fyrir hjálpina og leit
á Steinólf um leið og hann
óskaði honum gleðilegra
jóla. Prófdómarinn, sem
hafði sagt fátt, ræskti sig og
tók til máls alvörugefnum
rómi: „Ungi maður, þér
hefur vafalaust farið fram en
þú átt langt í land að ná
fullnægjandi árangri. Hugs-
aðu nú vel um það yfir jólin
að leggja harðar að þér við
stærðfræðina. Hún er grunn-
ur rökhugsunar. Gangi þér
vel. Þú komst á óvart miðað
við prófið um daginn.“
Kjartani var annað í hug
51.PM5 19.4.2017, 09:5227