Heimilispósturinn - 15.03.1950, Qupperneq 5

MARCEL AYMÉ:
Myndirnar í brunninum
MÉLITINE TRELIN gekk út á
veginn og sagði við manninn,
sem keypti kaninuskinn:
— Ég hef engu slátrað í þessari
viku, Bosselet. Ég skal segja yður
eitt: ég er gift letingja, sem ekkert
getur og kann ekki að taka gamni.
Þess vegna þori ég ekki að láta
neinar kaninur núna, það skiljið þér.
Bosselet kinkaði kolli til merkis
um, að hann hefði skilið, hló dálítið
að manninum og svaraði:
— Já, maður hittir stundum fyrir
svona menn, sem ekkert skilja.
Og svo hlógu þau bæði. Gamla kon-
an hrisstist af hlátri; harmur hennar
gekk upp og niður undir treyjunni.
Svo sagði hún, og var enn hlæjandi:
— Nú eruð þér sjálfum yður líkur,
Bosselet, það verð ég að segja . . .
Maðurinn, sem verzlaði með kan-
ínuskinn, vissi áreiðanlega, hvernig
ber að hegða sér í návist kvenna. Það
kom hæverskusvipur á andlit hans.
— Maður sér nú sitt af hverju í
mínu starfi, það er áreiðanlegt, og
það er aðeins vegna yðar, frú Trelin,
að ég gef mér tíma til að standa
hérna og masa. Nú, en það er bezt ég
fari að halda af stað, því að ég verð
að vera kominn, til Glasians, áður en
bíóið byrjar.
— Bíóið? Hverskonar híó er það?
— Bíó með tvö hundruð sætum,
það verður opnað í kvöld. Það verða
sýningar á fimmtudaginn og sunnu-
daginn í hlöðu gamla skjalaritar-
ans, Verið þér sælar, frú Trelin.
Mélitine horfði á eftir honum stund-
arkorn og fór svo aftur inn í eld-
húsið og tautaði: „Þarna getur mað-
ur séð . . .“ Allan daginn var hún
að hugsa um bíóið. Hún fann til
óvenjulegrar ánægju yfir því, að ein
af þessum nýtízku tilfæringum var
aðeins sex kílómetra frá henni; en
innan um og saman við var hún líka
dálitið kvíðin, þegar hún fór að
hugsa út í það, hvernig karlinn myndi
taka uppástungu hennar. Hann var
raunar hvorki illgjarn né stríðinn
karl greyið, en sauðþrár, og þegar
hann var einu sinni búinn að segja
nei, stóð hann fast á því og dauf-
heyrðist við öllum mótbárum.
Þegar Trelin gamli kom, stóð
maturinn á horðinu. Um leið og hann
settist, spurði hann:
— Hefurðu hitt nokkurn í dag?
— Nei. Bara Bosselet, sem fór
hérna framhjá.
— Bosselet — hann sem kaupir
kanínuskinnin ? spurði gamli maður-
inn með áhuga. Það er skritinn
fugl . . .
— Um daginn seld ég honum
skinn fyrir 3 franka og 15 sous. Ég
er ekki frá því, að ég hafi leikið á
hann . . .
— Segistu hafa leikið á hann?
Hann er slungnari en þú, góði
minn.
Frú Trelin hló, en hlátur hennar
var ekki eðlilegur, og hún sá strax
eftir að hafa skellt upp úr, því að
hún veitti því athygli að karlinn var
var um sig. Meðan hún beygði sig
yfir pottinn og skaraði í eldinn með
annarri hendinni tók hún ákvörðun
sína og sagði:
— Veiztu, hvað Bosselet sagði?
— Láttu mig heyra!
$99
HEIMILISPÖSTURINN
3